Autorka poświęciła tę książkę swojej siostrze - Marii Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej - poetce, przedstawicielce poezji lirycznej i miłosnej.

Wydawało się, że spuściznę literacką Magdaleny Samozwaniec znamy w całości i już nic nas nie zaskoczy. Aż nagle, po kilkudziesięciu latach od śmierci największej damy polskiej satyry, Rafał Podraza znalazł pożółkłe, nieuporządkowane kartki. Maszynopis jakiejś opublikowanej powieści - pomyślał. Okazało się jednak, że są to teksty nieznane.Skrzące humorem, pisane z przekąsem i czułością wspomnienia o Krakowie sprzed dwóch wielkich wojen, o balach u Tarnowskich, od których zależało być albo nie być młodych panien. O tajnikach bardzo niewygodnej damskiej garderoby, o tym jak mleko potrafi uratować życie, gdy niechcący wypije się buteleczkę farby do włosów. O paryskich podróżach i footingu. Ale najsmaczniejsze są urocze anegdotki o najbliższej rodzinie. Tatce, czyli słynnym malarzu Wojciechu Kossaku i jego ukochanej klaczy, która wchodziła do salonu ku utrapieniu Mamidła. O siostrze Lilce, czyli Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, która potrafiła pisać zawsze i wszędzie. O jej kolejnych miłościach i niepotrzebnej śmierci. O psikusach, jakie dziewczęta lubiły płatać rówieśnikom. O pewnym szlafroku w czerwone i czarne kwiaty, na który Magdalena upolowała męża. I jeszcze o wielu, wielu innych chwilach, postaciach i zdarzeniach. Ze świata, którego już nie ma. A wielka to sztuka - tęsknić za nim z humorem, dostrzegając z życzliwą ironią wszystkie kurioza współczesnego świata.

Magdalena Samozwaniec - pisarka-satyryk i Maria Jasnorzewska-Pawlikowska - poetka, to córki Wojciecha Kossaka - znanego malarza.

Lata pięćdziesiąte. Losy samotnej matki, szukającej szczęścia w życiu rodzinnym.

Akcja powieści rozgrywa się za czasów Przewrotu Majowego w 1926 roku. Jest to niezwykła opowieść o tym, czego kobiety nie mówią głośno, czego się wstydzą, boją i pragną. Autorka przedstawia beztroską Mimi, która postanawia pisać pamiętnik, aby utrwalić swoje wrażenia pierwszych dni w Polsce po długoletnim pobycie w Paryżu. Mimi kocha Warszawę. Jej przyjaciel, Kazimierz, mówi o miłości. Pamiętnik kipi emocjami i skrzy się humorem. Wątek autobiograficzny.

Książka mówi o striptisie, małżeńswie, diablicach i mężu elektronowym. O tym że nie każdy przybysz z zachodu jest fajniejszy od polskich chłopców oraz o tym jak być piękną w swojej skórze i nie nabawić się kompleksów. Nimało tu również trafnych obserwacji na temat konfliktów międzypokoleniowych czy damsko-damskich. Zabawne i lekkie historie mówią jednak przede wszystkim o cichej wojnie, jaka od wieków toczy się pomiędzy płciami, wojnie, z której kobieta świadoma swojej wartości wychodzi obronną ręką. Na każdą młodą dziewczynę czyhają pułapki, dlatego autorka podpowiada bez zbędnego dydaktyzmu a z humorem, jak można się przed nimi ustrzec. Przekonuje, że być kobietą brzmi dumnie, choć nie zawsze jest to proste.