Agata - wyemancypowana 30-letnia kobieta nie miała jeszcze ani jednego męża, spała tylko z czterema facetami, była zaledwie na trzech balach i nie zmieniła pracy ani razu. Powodów do dumy raczej nie ma, ale co się odwlecze, to i nie uciecze. Agata bierze los swój w swoje ręce, rzuca pracę... Książka dla kobiet.

Eulalia jest reporterką telewizyjną, kocha góry i robienie o nich filmów. Ma dom, samochód, dwoje udanych dorosłych dzieci właściwie wszystko poza stałym mężczyzną. A że nawet dzisiejsza kobieta wyzwolona nie zawsze, mimo wszystko, radzi sobie bez onego i przyjemności z nim związanych, Eulalia zaczyna bystrzej spoglądać na otaczających ją panów.

Powieść optymistyczna. Są mężczyźni, którzy dzięki kulturowej obróbce i wygaszeniu komponentu „macho” są w stanie zaakceptować dziecko, którego nie są biologicznym ojcem. Idealna, instruktażowa historia dla młodych zwolenników socjobiologii i zapatrzonych w iluzję przyrodzonej, męskiej dominacji.

Nawiązanie do „Rozważnej i romantycznej”; jedna z bohaterek jest stateczna, a druga szalona. Książka ta opowiada o możliwości wyboru stylu życia. Dwie przyjaciółki porzucają miasto i z wdziękiem i konsekwencją odbudowują wraz z wiekową właścicielką, podupadający ośrodek jeździecki. Wszystko im się udaje, nie tylko odnoszą sukces ekonomiczny, lecz znajdują także wielkie uczucie.

Czy można zaprzyjaźnić się na polecenie? No właśnie! Polecenie takie, nieomal rozkaz, otrzymuje nasza stara znajoma, Wiktoria, której w „Zapiskach stanu poważnego” udało się urodzić synka, a w „Romansie na receptę” - szczęśliwie wyjść za mąż. W jej życie wkracza energicznie Adela, śpiewaczka operowa, „sopran wędrowny” z braku stałego etatu. Piękna, utalentowana, pełna życia i temperamentu... na dodatek w konflikcie z własnym mężem, który coraz gorzej znosi jej ciągłą nieobecność i brak obiadków domowych. Tymczasem Wika również dla swojego męża ma coraz mniej czasu, wróciła bowiem do swej pierwszej miłości - pracy dziennikarki telewizyjnej.

W typowym romansie los krzyżuje losy jej i jego potem następują jakieś komplikacje, z którymi oni radzą sobie lepiej lub gorzej, by w końcu dobrnąć do happy endu. W „Domu na klifie” akcja zaczyna się według romansowego schematu. On - dobiegający czterdziestki kawaler dziennikarz TV poznaje ją - też już nie najmłodszą, zakompleksioną wychowawczynię w domu dziecka. Spotykają się na koncercie szant. Poza miłością do żeglarskich pieśni tych dwoje nic nie łączy i - o czym Zosia najpierw jest święcie przekonana - nigdy nie połączy. Nie ma szans, żeby taki przystojny inteligentny facet jak Adam zapałał gorącym uczuciem do takiej niewydarzonej grubaski, która w dodatku bardziej niż o sobie myśli o swoich podopiecznych z bidula, kombinuje jakby tu wyrwać ich z tego pozbawionego ciepła, za to nie pozbawionego patologii koszmarnego miejsca. Zapowiadająca się na klasyczną historię miłosną powieść Moniki Szwai ma drugie dno. Dostrzegamy je, gdy jej bohaterka wpada na genialny pomysł i z determinacją próbuje wcielić go w życie. Chce mianowicie, żeby Adam się z nią ożenił tylko po to, by ona mogła spełnić swoje marzenie - założyć rodzinny dom dziecka. O różnych obliczach miłości, tej nastawionej na osiągnięcie własnego szczęścia i tej bezinteresownej, która bierze w ramiona skrzywdzone dzieci i dla nich się poświęca jest ten romans nie-romans.

"Powtórka z morderstwa" to kryminał czy może raczej kryminałek, jeśli weźmiemy pod uwagę, że jest trochę niepoważny (o ile morderstwo może być niepoważne!). Autorka twierdzi, że wszystko zaczęło się od momentu, kiedy zobaczyła swojego telewizyjnego kolegę taszczącego na przełaj przez studio wielkie pudło z reflektorami i zaczęła się zastanawiać, co by było, gdyby kolega zamiast świateł znalazł w pudle nieboszczyka... W efekcie powstał zabawny kryminał, którego akcja toczy się w środowisku telewizyjnym i gdzie spotykają się postaci z wszystkich dotychczas wydanych książek Moniki Szwai. Oczywiście rzecz jest całkowitą i absolutną fikcją, wymyślone telewizyjne morderstwo pozwoliło jednak autorce na opisanie pewnych zjawisk, które nie tylko w telewizji występować mogą i czasem, niestety, występują. Jak to dobrze, że niezadowoleni pracownicy nie łapią od razu za ciężkie przedmioty, aby rzucać nimi w siebie nawzajem...

"Klub Mało Używanych Dziewic" to - wbrew prowokującej nazwie - coś niemal tak niewinnego jak drużyna harcerska. Matkami założycielkami są cztery niezależne kobiety, których celem nie jest złapanie wreszcie chłopa (nie da się ukryć, lata lecą), lecz - w pewnym sensie - poprawianie rzeczywistości. Mają w sobie coś z dzielnych pozytywistek, choć broń Boże, nie są w typie Siłaczek padających na posterunku. Skuteczność - oto ich dewiza. Inteligencja i wdzięk pomagają im osiągać cele. Może nie wszystkie i może nie do końca, ale życie nie ma przecież wiele wspólnego z bajkami poczciwej babuni...

Zatoka trujących jabłuszek naprawdę istnieje, w przeciwieństwie do Klubu Mało Używanych Dziewic, który ożył tylko na kartach książki Moniki Szwai. Jego "matko założycielki" zdobyły sobie wszakże taką sympatię Czytelników, jakby były najprawdziwsze na świecie. Czy to znaczy, że "dziewice" drzemią w wielu z nas? Że - podobnie jak one - wiemy, co w życiu najważniejsze i że niekoniecznie jest to zrobienie kariery za wszelką cenę? Że umiemy, a przynajmniej próbujemy dostrzegać piękno naszego świata - jakim by on nie był? Że ciągnie nas do drugiego człowieka? Że staramy się po prostu być szczęśliwymi ludźmi?...

Ciąg dalszy "Klubu mało używanych dziewic". Ostatnio zyskał ogromną popularność na świecie, a więc i u nas, pogląd, że należy za wszelką cenę dążyć do zrealizowania SIEBIE, cokolwiek to miałoby oznaczać. Zbytnie zaufanie modzie w tym zakresie może nas jednak wyprowadzić na manowce. Realizując SIEBIE, zapominamy, że nie sami jesteśmy na świecie, a nawet (o zgrozo), być może nie jesteśmy na nim najważniejsi. Monika Szwaja w swoich książkach proponuje nieco inne podejście do rzeczywistości. Jej bohaterki, nie zapominając o podstawowej dawce zdrowego egoizmu, są zwrócone na zewnątrz. "Mało używane dziewice", które założyły Klub z zamiarem czynienia rzeczy pożytecznych to kobiety inteligentne, sympatyczne i - choć po przejściach - wciąż pozytywnie nastawione do życia. Aby dobrze się bawić przy czytaniu powieści "Dziewice, do boju!" niekoniecznie trzeba znać pierwszą książkę o nich... aczkolwiek polecamy, naturalnie.