Za króla,ojczyznę i garść złota,jest to książka o losach kilku australijskich żołnierzy próbujących zdobyć niemieckie złoto. Skojarzenia ze Złotem dla zuchwałych i Parszywą dwunastką są jak najbardziej na miejscu. Nasi bohaterowie reprezentują bowiem najlepszą mieszaninę zbirów, bandytów i psychopatów, jaką matka Australia wydała na świat. Dość wspomnieć, że narratorem książki jest piroman, taszczący ze sobą niemiecki miotacz płomieni. Malownicza zbieranina jest zajęta pogonią za złotem, bitką i panienkami. Dokładnie w tej kolejności.

"Wielka wojna" zyskała sobie takie właśnie określenie jeszcze podczas swego trwania. Dopiero w przyszłości pojawił się punkt odniesienia, który pozwolił nazwać ją "pierwszą wojną światową". A dziś – przyćmiona przez rozmiar i tragedię tej drugiej – popadła w dużym stopniu w zapomnienie. Jej koszmar postanowili nam przypomnieć Anna Brzezińska i Grzegorz Wiśniewski. W tomie Na ziemi niczyjej zamieścili trzy mikropowieści, przedstawiające trzy niepowiązane ze sobą fabularnie epizody tego konfliktu. Oprócz tego, że akcja każdego z nich rozgrywa się w czasie wojennej zawieruchy, łączy je też szczególna atmosfera – pełna bezpośredniej i podskórnej grozy, ludzkiego strachu, rozpaczy, poczucia beznadziejności i bezradności wobec rozgrywającej się wokół jatki.

Regina jest prostą chłopką, dla której Kraków to obietnica lepszego bytu i zarobku. Dziewczyna zostaje przyjęta na służbę do mistrza Bartłomieja, uznanego słodownika, który, jak szybko się okazuje, oczekuje od niej oddania i posłuszeństwa nie tylko w kuchni… Wkrótce na świat przychodzi „potworek” – Regina nie umie myśleć inaczej o swojej córce karlicy. A jednak to właśnie Dosia trafia na królewski dwór. To jej oczami – postaci prawdziwej, która rzeczywiście przechadzała się po królewskich krużgankach, opiekunki, świadka wydarzeń, uczt, ślubów, spisków i gwałtów – podglądamy codzienne życie jagiellońskich królewien: Jadwigi, Izabeli, Zofii, Anny i Katarzyny. Córki Wawelu… zadziwiają rozmachem i drobiazgowością, jednocześnie pociągają barwną fabułą i plastycznością opisów. Brzezińska, jako wytrawna historyczka i znawczyni epoki, dba o szczegóły, powołuje się na źródła, a jako pisarka, tak ciekawie snuje opowieść, że jej książkę czytać można na równi jako dzieło historyczne i wciągającą powieść. To właśnie tu toczyła się historia: pomiędzy komnatami, na uliczkach, w spiżarniach i w ciemnych zaułkach Krakowa. Często miały na nią wpływ z pozoru mało znaczące wydarzenia, co Brzezińska potwierdza w dokumentach. Tylko tam, gdzie brakuje źródeł, pisarka wspomaga się wyobraźnią.