To nostalgiczne dzieło stworzyło jedno zdanie z "Czarodziejskiej góry" Tomasza Manna: "Miał już poza sobą cztery półrocza studiów na Politechnice Gdańskiej"... Chodzi oczywiście o Hansa Castorpa. Wiedziony dziwnym pragnieniem podejmuje on decyzję o spędzeniu jednego semestru na Cesarskiej Wyższej Szkole Technicznej w Gdańsku. Mimo protestów wuja, który go wychował, wyjeżdża do Gdańska. Mieszka w mieszkaniu Hildegardy Wybe - wdowy po poruczniku huzarów ze słynnego szwadronu śmierci - w którym kryje się tajemnica. Równie tajemnicza jest piękna, starsza od naszego bohatera Polka, w której się zakochuje. Huelle świetnie oddaje klimat starego Gdańska, znanego już tylko ze starych albumów.

Urocza, przezabawna powiastka gdańskiego prozaika zaczyna się w okolicznościach iście dramatycznych: bohater (noszący wiele znamion, które pozwalają utożsamiać go z autorem), wsiadając w początku lat dziewięćdziesiątych do małego fiata z instruktorką kursu prawa jazdy, nieomal umiera z upokorzenia i wstydu. Pragnąc opóźnić moment ostatecznej kompromitacji, ucieka się do wypróbowanego sposobu: zaczyna snuć opowieść o samochodach swoich dziadków: citroenie zmiażdżonym przez pociąg relacji Wilno-Baranowicze, mercedesie zarekwirowanym w 1939 przez Sowietów w okolicach Lwowa... W trakcie opowieści, jak na wytrawnego narratora przystało, uświadamia sobie, że powiela fortel i zarazem literacki chwyt Hrabala, który w opowiadaniu Wieczorna lekcja jazdy w analogiczny sposób próbował obłaskawić i zmylić czujność instruktora usiłującego wprowadzić go w arkana jazdy na motocyklu. Narracja staje się piętrowa i wielowymiarowa: wątki hrabalowskie przeplatają się ze współczesnymi i z nostalgiczną, pełną ciepłai humoru wyprawą w głąb rodzinnych korzeni, w odeszły w przeszłość świat międzywojnia, wypraw na pikniki w sosnowe lasy, zawodów balonowych, spotkań w Automobilklubie - przede wszystkim - cudownych chromowanych karoserii..

Autor tego zbioru opowiadań należy do najmłodszego pokolenia polskich pisarzy. Jest dziennikarzem gdańskiego "Głosu Wybrzeża". Bohaterowie opowiadań są mieszkańcami Gdańska i Gdyni. Autor porusza problemy życia codziennego w latach powojennych. Osamotnienie i zwątpienie. Problem mniejszości niemieckiej. Współczesny Gdańsk, który zatracił dawny koloryt i stał się miejscem, gdzie spotkali się ludzie o różnym światopoglądzie, reprezentujący różne kręgi kulturowe i środowiska społeczne.

Śledztwo policyjne, prowadzone w 1957 roku, na Wybrzeżu, w sprawie zaginięcia żydowskiego chłopca - Dawida Weisera, oraz prywatne dochodzenie, jakie podejmuje po latach, jeden z rówieśników Dawida.

Większość opowiadań zawartych w tym zbiorze spaja postać narratora. Ich akcja rozgrywa się w Gdańsku, rodzinnym mieście autora. Ulice, cmentarze, zaupki i knajpy tego miasta mają tu swoją prywatną historię, która wplata się w nurt historii ludzkości. Autor nawiązuje także do historii swych przodków. Wiele aluzji politycznych.

Najnowszy tom opowiadań Pawła Huellego to nietypowa saga nadmorska, której bohaterowie dążą do odnalezienia prawdy. Jedni poszukują jej w księdze przemian, inni w księdze spisanej w uniwersalnym języku albo w tym, co drzemie pod powierzchnią wspomnień. Każdy z nich, naznaczony samotnością, odbywa najważniejszą podróż w życiu, która przybliża ich do ich własnej prawdy, do źródła, w którym wszystko ma swój początek.

Historia opowiada o Grecie, o jej młodzieńczej miłości w czasach wojny o pięknej kobiecie, o wolnym Gdańsku, Operze Leśnej w Sopocie, o Szczurołapie, zaginionej Operze Wagnera.Magiczna, niesamowita skonstruowana powieść na prawdziwych faktach. Powieść o wielokulturowym świecie w, którym przenikały się różne nacje i tradycje. O muzyce w cieniu Hitlera, domu w cieniu zbrodni, miłości a także niezwykłej przyjaźni małego chłopca z piękną Gretą. Huelle miesza ze sobą piękno muzyki i miłości z brutalnością wojny. Rozmowy w języku kaszubskim dodają walorów, a partytury w d-moll i c-moll przenoszą nas na widownię sopockiej opery.

Każda ludzka historia jest jak tajemnicze laboratorium uczuć i pamięci – dwoje ludzi pozornie beznamiętnie obserwujących swoje codzienne czynności; kiełkujące zakazane uczucie, które nie ma szans rozwinąć się w obliczu wojny; porywający koncert zagrany dla jedynego słuchacza; mężczyzna balansujący na linie nad przepaścią czy chłopiec patrzący z obawą i ciekawością w stronę lasu, gdzie zatrzymał się cygański tabor, a w nim król z wnuczką. "Talitha kum" („Dziewczynko, mówię ci, wstań”) – biblijna opowieść o wskrzeszeniu z martwych córki Jaira to punkt wyjścia do hipnotyzujących opowieści o miłości i niespełnieniu, tęsknocie i pragnieniach, grzechu i próbach jego odkupienia. Ożywa tutaj świat na pozór odległy, ale ponadczasowy, nasycony buzującymi emocjami i konfliktami. Kryształowo czysty ton, niepodrabialny język i misterność konstrukcji stawiają Pawła Huellego wśród najoryginalniejszych współczesnych pisarzy. "Talita" pokazuje niezwykłą, uwodzicielską moc opowieści i pozwala na nowo uwierzyć w oczyszczającą siłę literatury.