Autorka próbuje opisać ważną część historii Polski, odwołując się do życia czterech dziewcząt z jednego podwórka. Książka zaczyna się w latach 60., kończy w pierwszych, trudnych latach polskiego kapitalizmu. Emocjonalnie wspierająca się czwórka dziewcząt z różnych środowisk osiąga dojrzałość i mądrość.

Marta sprawia wrażenie kobiety sukcesu, młodej, ambitnej, świadomej własnych celów, realizującej się w sferze zawodowej. Wyrwała się z prowincji, ma własne mieszkanie w Warszawie. W pracy otwiera się przed nią szansa na awans. Nieoczekiwanie okazuje się, że jest w ciąży. Staje przed koniecznością zorganizowania swojego życia od początku. Pośpieszny ślub z prawie nieznanym mężczyzną, przeprowadzka, wyczerpująca opieka nad dzieckiem... Jak pogodzić karierę zawodową z rolą matki, żony i synowej? Książka to portret współczesnej kobiety uwikłanej w życiowe powinności. Książka dla kobiet.

Powieść erotyczna. Bruksela, świat międzynarodowych urzędników. W powieści ten świat, podobnie jak to miasto, nie ma w sobie urzędniczej nudy, przeciwnie, kipi seksem. Tutaj ludzie patrzą na siebie jakby byli na plaży. Bohater powieści, który osiadł z rodziną w Brukseli, pisze bajki i prowadzi kurs kreatywnego pisania. Jego żona jest prawnikiem i robi karierę. Oboje należą do pierwszego pokolenia Polaków, którzy czują się wszędzie na świecie u siebie. Spotyka on młodą dziennikarkę o czeskich korzeniach. Tak zaczyna się jego życie pomiędzy kochanką a domem, żoną i dziećmi. Jest to również powieść o nowej tożsamości kobiety i mężczyzny.

Historia Kongijki i jej rodziny we współczesnej Belgii, stolicy Europy, kraju którego król obcinał ręce przodkom bohaterki za niedostarczenie odpowiedniej ilości kauczuku. Historia samotności , wyobcowania, potrzeby przynależności. Bardzo dobrze napisana książka o europejskim tyglu ,który tylko pozornie jest cudownym naczyniem czerpiącym z wielokulturowości a w rzeczywistości , podskórnie ,stygmatyzuje "obcych" ze względu na kolor skóry, religię, obcy akcent.„Pani Furia” to nie jest typowa polska proza, to nie jest nawet przyjemna powieść, ale nie taki zamysł kierował Grażyną Plebanek. To historia rodzącej się przemocy oraz dyskryminacji, która napędza złość. Rzeczywistość została tutaj odarta z koronek i piórek. Nagle okazuje się, że w europejskim tyglu nie ma miejsca na tolerancję, tylko na gniew i nienawiść. To bolesny portret współczesnego świata, od którego profilaktycznie odwracamy wzrok. Bo jeśli przyjrzymy się z bliska, to może nas zaskoczyć narastająca frustracja, przerazić wrogość, zmrozić narastający strach. A wtedy doznamy swoistego olśnienia. Już nie zdziwi nas bunt. Krzyki nie wprowadzą w konsternację. Zrozumiemy, że wszystko, co dzieje się wokół, to tylko wynikowa naszych własnych działań, a historia znowu zatacza koło.