Byłam Eileen - to opowieść mieszkającej w Nowym Jorku zadbanej i prowadzącej zdrowy tryb życia siedemdziesięcioczteroletniej kobiety, która wspomina wydarzenia sprzed pięćdziesięciu lat. Narratorka przenosi czytelnika w rok 1964 , kiedy życie dwudziestoczteroletniej dziewczyny w ciągu zaledwie kilku dni przed świętami Bożego Narodzenia ulega wydarzeniom, które na zawsze zmienią jej życie. Młoda kobieta, osamotniona, zbuntowana przeciwko światu, nie akceptuje swojego wyglądu, ma zaniżoną samoocenę, żyje w poczuciu bycia kimś brzydkim , odrażającym i gorszym od innych. Bohaterka snuje opowieść o swoim życiu i pracy w ośrodku wychowawczym dla młodocianych przestępców w Moorehead . Punktem kulminacyjnym opowieści i zarazem nieoczekiwanym zwrotem akcji jest pojawienie się w ośrodku niezwykle atrakcyjnej nowej pracownicy Rebecci. Większość z nas żyje w rodzinach określanych mianem normy społecznej i trudno nam wyobrazić sobie koszmar rodzin dotkniętych chorobą alkoholową. Właśnie książka Ottesy Moshfeg pozwala zajrzeć do brudnego, obskurnego domu rodziny Dunlop ze wszystkimi konsekwencjami i spustoszeniem fizycznym i psychicznym , jaki czyni w niej alkohol. Aby zrozumieć egzystencję takich rodzin warto poznać Eileen obdarzoną syndromem DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików ) uciekającą w świat marzeń, fantazji o ucieczce , też sięgającą po alkohol, zamkniętą w sobie , o nieprzewidywalnym zachowaniu.Opowieść Eileen tworzy wstrząsający obraz patologii rodziny naznaczonej piętnem alkoholizmu , przerażający w opisie choroby alkoholowej ojca bohaterki powieści będącego już w ostatnim stadium choroby (zdaniem lekarza - nic się już nie da zrobić: umrze, kiedy przestanie pić, umrze też, kiedy nadal będzie pił alkohol). Mroczna i nieprzewidywalna powieść trzymająca czytelnika w napięciu.

Bohaterka powieści, młoda Amerykanka, jest piękna, chuda, świetnie wykształcona i zamożna. Na pierwszy rzut oka powinna być też szczęśliwa, ale nie jest. Mamy rok 2000, początek nowego tysiąclecia, gospodarka kwitnie i wszystko mogłoby się układać idealnie, jednak tylko długi odpoczynek i odcięcie się od rzeczywistości dają bohaterce nadzieję na dalsze normalne życie. Mój rok relaksu i odpoczynku to opowieść o niemożliwej do przezwyciężenia samotności i braku radości życia pomimo tego, że na pozór wszystkie okoliczności sprzyjają dobrej i wygodnej przyszłości bohaterki tej historii. W ciągłej pogoni za kimś lub za czymś, co da nam szczęście, warto się zatrzymać na chwilę i zastanowić nad sobą. Może hasło „szczęście jest w nas” choć banalne, jest zwyczajnie prawdziwe?