„Fałszerze pieprzu” Moniki Sznajderman to słodko - gorzka opowieść o rodzinie autorki. To fascynujący splot losów polsko – żydowskich, ze strony ojca jest to rodzina żydowska, z kolei matka wywodzi się z polskiego ziemiaństwa... Pewnego dnia ojciec autorki, Marek Sznajderman, otrzymał przesyłkę z Ameryki – były to listy i zdjęcia, jakie jego matka wysyłała do kuzynki w latach trzydziestych. To one stanowiły asumpt do poznania świata, którego już nie ma. Autorka z pietyzmem, krok po kroku, odtwarza losy swojej żydowskiej rodziny. Jej najważniejszą postacią był Ignacy Sznajderman, lekarz neurolog, który wżenił się w zasymilowana rodzinę Rosenbergow. Ich wojenne losy są przerażające, przeżył jedynie syn doktora Marek, który przez całe życie uciekał od tego, co spotkało zarówno jego, jak i najbliższą rodzinę. Pisanie książki było dla autorki próbą zbudowania więzi z ojcem i wspólnego przerobienia przemilczanej przeszłości... Dzieje rodziny ze strony matki autorki to opowieść o polskich ziemianach i inteligencji. Lachertowie przed wojną mieszkali w majątku na Lubelszczyźnie. Byli to bogaci przedsiębiorcy, wyższa sfera ówczesnego społeczeństwa. Wśród nich byli również prominentni politycy, sympatyzujący z ruchami nacjonalistycznymi. Obie rodziny mieszkały w tym samym kraju, ale tak naprawdę w całkowicie odrębnych światach... Wojna oznaczała dla jednych w miarę spokojne życie, wypełnione działalnością konspiracyjną, ale i różnorodnymi rozrywkami – dla drugich była to okrutna walka o życie. Monika Sznajderman nikogo nie oskarża, ale jest głęboko poruszona i zdziwiona tym, jak różne były losy mieszkańców tego samego kraju. Zdumiewa ją to, jak można było zachować obojętność wobec tego, co Niemcy zgotowali Żydom, często sąsiadom i znajomym, a także współobywatelom.

To był pomysł z gatunku tych oczywistych, tych, które pewnego dnia przychodzą do głowy i budzą zdziwienie: Dlaczego nie wcześniej? Dlaczego dopiero teraz pomyślałyśmy o tym, by przywołać pamieć o żydowskich kobietach, które w czasie wojny poświęciły się opiece nad osieroconymi lub chorymi dziećmi i tak często, nie próbując się ratować, były z nimi aż do końca? Oddajemy w Państwa ręce książkę, w której osiem autorek napisało o kilkunastu z nich. Wśród bohaterek są kobiety lepiej i słabiej znane, są też takie, o których nie wiemy niemal niczego, znamy tylko imię, skrawek życia. Wybór, jakiego dokonały redaktorki, nie wyczerpuje oczywiście tematu. Chciałybyśmy, by nasza książka była tylko strażą przednią i by w ślad za nią powstały dalsze, poświęcone jeszcze innym spośród tych, o których nie wolno nam zapomnieć.

Żyjąc, zajmujemy miejsce tych, którzy byli przed nami, taka jest oczywista kolej rzeczy. Jak jednak żyć w miejscu, w którym garstka ludzi zajmuje miejsce po ośmiuset, jak wypełnić taką przestronną pustkę? Szczególnie gdy tych ośmiuset nie odeszło tak, jak nakazuje czas, lecz zmiotła ich historia? Pusty las to opowieść autorki o życiu w Wołowcu, beskidzkiej wsi, z której kolejno znikali szukający szczęścia za oceanem biedacy, wizjonerscy nafciarze, Żydzi, Cyganie, Łemkowie. To także jej hołd dla tego miejsca na ziemi, jego historii, przyrody i jego mieszkańców.