Mickiewicz, jakiego nie znamy; wieszcz był mężczyzną z krwi i kości, serce biło mu do wielu kobiet i to biło często. Rymkiewicz burzy romantyczną legendę człowieka oddanego wyłącznie twórczości, której patronowała jedna muza, czyli dziewicza Maryla Wereszczakówna. Fascynująca opowieść.

Tematem książki Wieszanie są nieznane epizody insurekcji kościuszkowskiej - wieszanie zdrajców w Warszawie - oraz utracona szansa Polaków na radykalną zmianę biegu swoich dziejów, do czego doprowadziłoby, jak twierdzi Jarosław Marek Rymkiewicz, stracenie Stanisława Augusta. Nową książkę Rymkiewicza czyta się jak fascynujący dreszczowiec, mimo że jest przecież obszernym opracowaniem historycznym.

Nowa, autobiograficzna książka Jarosława Marka Rymkiewicza zatytułowana Kinderszenen. Sceny z dzieciństwa Autora, które przypadło na lata niemieckiej okupacji, i historia masakry na Starym Mieście w czasie Powstania Warszawskiego przeplatają się w niej, tworząc intensywną, osobistą opowieść o losie.

Słowacki. Encyklopedia to złożony z krótkich esejów-haseł portret Juliusza Słowackiego, nakreślony przez zeszłorocznego laureata NIKE Jarosława Marka Rymkiewicza. Słowacki Rymkiewicza to człowiek z krwi i kości. Rymkiewicz połączył tutaj swój talent poetycki z imponującą wiedzą historyczno-literacką, aby przywrócić Polakom tego poetę, genialnego, istniejącego jednak - za sprawą najpierw Mickiewicza, a potem Gombrowicza i Miłosza - poza głównym nurtem literatury polskiej. Książka jest zredagowana z podziałem na eseje.

Jarosław Marek Rymkiewicz jest krytykiem i historykiem literatury, laureatem wielu nagród literackich, m.in. nagrody literackiej Nike w 2003 roku.Jest to śliczna książka o nieco mylącym tytule, jako że można się po nim spodziewać jeszcze jednej wymiany diagnoz politycznych. Naprawdę opisuje ona wakacje nad jeziorm Wigry i ma za tło, a może za główny temat, przyrodę suwalszczyzny, tudzież jej przeszłość.

W swojej nowej książce Jarosław Marek Rymkiewicz wyprawia się w XVI stulecie, aby opowiedzieć o życiu i śmierci Samuela Zborowskiego, hetmana kozackiego, królewskiego rotmistrza i kalwinisty. W 1574 roku, w czasie uroczystości koronacyjnych Henryka Walezego na Wawelu, Zborowski zabił czekanem kasztelana przemyskiego Andrzeja Wapowskiego i został za to skazany na banicję. Schronił się na dworze Stefana Batorego w Siedmiogrodzie i choć pomógł mu objąć tron Polski, jako banita został aresztowany i w roku 1584 ścięty. Wywołało to oburzenie szlachty, która wyrok na Zborowskim uznała za przejaw królewskiej tyranii. Podobnie jak Juliusz Słowacki, Rymkiewicz uważa, że to właśnie wtedy, w czasie tamtych wydarzeń, narodziła się polska wolność, rozumiana jako życie w sporze z losem historycznym i metafizycznym. Autor zastanawia się, co zostało z tego ideału i jak się on przekształca. Wykazuje, że mit polskiej tolerancji nie wytrzymuje konfrontacji ze źródłami historycznymi, które wprost roją się od opisów palenia na stosach, wbijania na pal, ćwiartowania, ścinania i wypędzania - innowierców i katolików, cudzoziemców i Polaków. Swoją opowieść o rycerskiej Polsce i dawnych Polakach tak różnych od naszych o nich wyobrażeń Rymkiewicz przeplata fragmentami o Heraklicie i Nietzschem, a także o tym, co pił Jan Kochanowski, kiedy siedział pod lipą, i o tym, co widać z okna domu pisarza w Milanówku.

Wielki książę, małe arcydzieło Jarosława Marka Rymkiewicza, może być czytany jako wstęp do jego „polskiej trylogii” – Wieszania, Kinderszenen i Samuela Zborowskiego. Opowiada o wielkim księciu Konstantym, jego ojcu, braciach, babce, polskiej żonie, o jego dworakach, ale też o polskich podchorążych, którzy w noc wybuchu Powstania Listopadowego nie byli w stanie zabić Konstantego inaczej niż symbolicznie, opowiada wreszcie o Warszawie, o romantycznej Polsce i o polskim duchu, zapatrzonym w swoją chrześcijańską dobroć. Problematyka historyczna (a nawet historiozoficzna) jest tu jednak podporządkowana dociekaniom nad ponadczasową duchową strukturą rosyjskiego namiestnika na Polskę – figury dobrze nam znanej, której Konstanty był tylko pierwowzorem.