Z pozoru normalna rodzina skrywa za zamkniętymi drzwiami mroczny sekret, który zmieni życie wszystkich jej znajomych… Sarah Laden, młoda wdowa wychowująca dwóch synów, robi wszystko, aby jej rodzina, wbrew wszelkim przeciwnościom, trzymała się razem. Gdy wskutek wstrząsającego odkrycia rozpada się rodzina jej najlepszej przyjaciółki, Sarah znajduje w swoim i bez tego burzliwym życiu miejsce dla jeszcze jednego chłopca, ciężko doświadczonego przez los. Jordan, cichy, wyobcowany szkolny kolega syna Sarah, Danny’ego, przeżył straszliwy koszmar. Sarah zgadza się wziąć go pod opiekę, nieświadoma, że decyzja ta zmusi ją to do zakwestionowania wszystkiego, w co od dawna wierzyła. Gdy łączące ich kruche więzy zaczynają pękać, Ladenowie muszą zmierzyć się z trudnymi prawdami o sobie i swoich relacjach i odkryć moc miłości, niezbędną, by przebaczyć i zaleczyć rany.

Loda Halama! Gwiazda, tancerka rewiowa, rozchwytywana aktorka, celebrytka – symbol szampańskiego dwudziestolecia międzywojennego. Wraz z Hanką Ordonówną, Zulą Pogorzelską, Eugeniuszem Bodo i Aleksandrem Żabczyńskim zdominowała rewię i film. Oszałamiająca kariera i barwne, ocierające się o tragedię życie. Pierwsze kroki stawiała na scenach wielkich rosyjskich cyrków. U boku Eugeniusza Bodo zagrała w pierwszej polsko-amerykańskiej koprodukcji filmowej. Po studiach u niemieckiej choreografki, Mary Wigman, podbiła tańcem Europę a potem Japonię i Stany Zjednoczone. Kostiumy projektowały dla niej Lorentowicz i Stryjeńska, a komponowali Maklakiewicz i Sygietyński. Była primabaleriną w Operze Warszawskiej. Tańczyła do muzyki Chopina i Beethovena. Ostatni film z jej udziałem, to szalona komedia „Kłamstwo Krystyny”, w której otoczona zachwyconymi, eleganckimi mężczyznami brawurowo tańczy na gigantycznym kieliszku szampana. Scena okazała się symboliczna dla brutalnie przerwanej epoki. Za chwilę wojna zmiotła wszystkie plany – prywatne i artystyczne. Gwieździe rewii przyszło zdawać egzamin z człowieczeństwa. W szarym, zwykłym życiu. Nie poddała się. Walczyła, do końca starała się trzymać fason!

Książka Douglasa Prestona to nie tylko wyprawa, to nie tylko przygoda, nie tylko niezwykłe odkrycie, ale również, a może przede wszystkim, refleksja nad kondycją współczesnego świata. Jego wnioski o filozoficznym zabarwieniu czasami bywają naprawdę daleko idące, miejscami zaskakujące, szalenie krytyczne względem współczesnej cywilizacji jako takiej i cywilizacji Zachodu w szczególe, co jest jednym z powracających ostatnio trendów w literaturze. Pisarz również sam spekuluje na temat powodów zaginięcia prekolumbijskiej kultury Białego Miasta, tak bliskiej, a jednak tak odmiennej od Majów. Poznajemy liczby, otrzymujemy smutne fakty i ich autorską interpretację, zauważamy ekologiczne zagrożenia… Preston sporo zgaduje, teoretyzuje, snuje rozważania i uderza czytelnika metaforyczną linijką po dłoniach tak, by wywołać poczucie winy. Być może lektura „Zaginionego Miasta Boga Małp” niczego nie odmieni, bo nie musi, ale z pewnością da do myślenia i zainspiruje do samodzielnego szukania odpowiedzi.

Kruk wciąż nie cieszy się zbyt wielką popularnością. Przez wieki w powszechnym mniemaniu wraz z czarnym kotem był symbolem zła i towarzyszem czarownic. Tymczasem kruk to stworzenie wyjątkowe. Nie tylko ze względu na ważną rolę, jaką pełni w ekosystemie, ale także z powodu niebywałej inteligencji. Kruk ma charakter! Bernd Heirich dowodzi tego w swojej najnowszej książce. Argumentów mu nie brakuje, bo spędził lata na obserwacjach. Przesiedział miesiące w czatowniach, opiekował się młodymi krukami, odwiedzał udomowione ptaki i ich właścicieli, szukając praw, jakimi rządzi się ten gatunek, ale również odkrywając, że każdy kruczy osobnik jest indywidualistą. A my, ludzie, mamy z nimi więcej wspólnego, niż nam się wydaje.

Książka, która zdobyła National Book Critics Circle Award i została nominowana do National Book Award.Trzy minuty i czterdzieści trzy sekundy nasilonej wymiany ognia z irackimi bojownikami uczyniły z ośmiu ocalałych żołnierzy z drużyny Bravo najbardziej pożądanych bohaterów Ameryki. Teraz odbywają oni intensywnie promowane przez media tournée po całym kraju, żeby przywrócić poparcie obywateli Stanów Zjednoczonych dla wojny. W deszczowe Święto Dziękczynienia będą gośćmi drużyny futbolowej Dallas Cowboys i wystąpią podczas programu estradowego w przerwie meczu. Jednym z Bravo jest specjalista Billy Lynn. Otoczony przez patriotów ze znaczkami z flagą w klapie trafia w samo centrum towarzystwa właściciela klubu i jego bogatych znajomych. Poznaje czirliderkę - neokatechumenkę, hollywoodzkiego producenta filmowego po przejściach, przerośniętych futbolistów złaknionych wojny z drugiej ręki. W ciągu tego jednego dnia Billy będzie pił i bił, tęsknił za domem i opłakiwał tych, których nie ma już z Bravo. Będzie też musiał podjąć dramatyczną decyzję, odkryje czystą miłość i gorzką mądrość, na którą jest jeszcze o wiele za młody.

Latem 2006 roku Emma Price bezsilnie patrzyła, jak z rzeki wyłowiono czerwoną kurtkę jej sześcioletniego syna, Aidena. Ciała nie odnaleziono. Dopiero dziesięć lat później Emma odkryła, że na powrót może cieszyć się życiem. Wyszła za mąż, oczekuje drugiego dziecka i poczuła, że znowu ma kontrolę nad swoim życiem. I wtedy wraca do niej Aiden. Chłopak nie jest w stanie mówić, ale jego ciało opowiada historię zaginięcia. Liczne rany i złamania rzucają nieco światła na koszmar, przez który przeszedł. Okazuje się również, że Aiden wcale nie wpadł do wody. Aiden został porwany. Emma usiłuje porozumieć się z nastolatkiem i odkryć tożsamość sprawcy bestialskich czynów. Ale kto w ich małej wiosce mógł dopuścić się tak straszliwej zbrodni? Tylko jej syn zna całą prawdę. Jednak jak opowiedzieć o niewyobrażalnym? „Milczące dziecko” to opowiedziana oczami kobiety historia o wielkiej stracie i odzyskaniu tego, co dla matki najcenniejsze. I o ile jest to wątek zdecydowanie dominujący, to oscylujące wokół niego wątki poboczne również zasługują na uwagę, jednak omówienie ich nie jest możliwe bez zdradzenia istotnych szczegółów, dlatego wspominam o nich tylko mimochodem. Mimo to uwierzcie mi, że całość składa się na całkiem zgrabny thriller psychologiczny, który trąci w Was tę specyficzną strunę, o której istnieniu wie każdy rodzic, a która niejednemu jest jeszcze nieznana.

Hamburg, 1916. Viviane i Elisabeth cieszą się beztroskim życiem w majątku rodziny. Nie zdając sobie sprawy z wojny i jej konsekwencji, również dla narodu niemieckiego, spędzają swój wolny czas na czytaniu, spacerach. Rodzice trzymający je pod kloszem i dopuszczający je do rzeczywistych wizji nędzy i rozpaczy na ulicach Hamburga, chcą, aby życie ich córek toczyło się dalej, pomimo wszystkiego.Viviane - bardziej niepokorna, ale i odważniejsza z sióstr, szuka swojego miejsca w świecie. Z wielką miłością do koni, wieczorami wymyka sie z domu, aby móc spędzić chwile gnając z wiatrem we włosach. Tam też poznaje Philipa, Francuza, który objeżdża kraj wraz z trupą cyrkową. Młoda dziewczyna zakochuje się i idąc za głosem swojego serca ucieka wraz z nim decydując się na życie na walizkach…Elisabeth natomiast, posłuszna woli rodziców, żyje w bezdzietnym małżeństwie zaaranżowanym przez rodziców. Między małżonkami brak miłości, ale wychodząc z założenia, że wystarczy im wzajemny szacunek, żyją obok siebie przez lata. Aż pewnego dnia do ich domu zawita niemowlę. Tamta chwila zmienia wszystko i Elisabeth biorąc dziecko w ręce i otaczając je opieką, obiecuje sobie, że zrobi dla tej małej wszystko, żeby tylko była szczęśliwa. Dosłownie wszystko.Dwie siostry, które rozdzieliła wojna i miłość. Jedna poszła za głosem serca, druga rozsądku. Pomimo ogromnej więzi, ich kontakt osłabł. Listy nie oddadzą tego co mogły wtedy czuć, co się działo w ich świecie. Jednak historia lubi czasem wracać do ludzi w momentach, gdzie najmniej się tego spodziewamy. Opowieść o niezwykłym klimacie udowadniająca, że siła tkwi w rodzinie, choć często nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Obserwowanie społeczeństwa i przemian podczas wojen XX wieku oraz myślenia ludzi na podstawowe sprawy, jest niezwykłe. Minęło zaledwie sto lat, a wydaje się jakby Ci ludzie żyli w innej epoce.

Zapadająca w pamięć historia, w której ożywają najgorsze lęki każdej świeżo upieczonej matki… Tony bardzo się martwi. Jego żona Anna nie radzi sobie z opieką nad ich nowo narodzonym synkiem. Tak bardzo pragnęła dziecka, a kiedy Jack wreszcie przyszedł na świat, oboje z mężem wprost nie posiadali się ze szczęścia. Ze szpitala wrócili już jako pełna rodzina. Od tamtego momentu Anna nie jest jednak sobą. W jednej chwili płacze, w następnej wręcz tryska optymizmem. To pewnie normalne po urodzeniu dziecka, dochodzi do wniosku Tony, po prostu Anna musi się przyzwyczaić. A on miał przecież ostatnio tyle pracy. Ale wszystko powinno się jakoś ułożyć. Tyle że Anna i Jack znikają bez wieści. A Tony czuje, że coś jest naprawdę nie w porządku… Czy problem depresji poporodowej jest poruszany wystarczająco często? Czy łatwiej wybaczyć komuś, kto nie działał w pełni sił umysłowych? Jak, i czy w ogóle można, pogodzić się ze śmiercią dziecka?

Magda i Tomek Bogusz przemierzyli prawie cały świat. Ich podróż trwała dokładnie 1405 dni, a zaczęła się 14 lipca 2010 roku na lotnisku w Warszawie, gdzie z biletem w jedną stronę polecieli do Stanów Zjednoczonych. Byli na 4 kontynentach, w 27 krajach. Przebyli 700 mil autostopem, 8 000 mil samochodem, 14 000 kilometrów autobusem, 21 163 kilometry motorem, 8200 mil morskich żaglówką i 5 324 kilometry rowerami? Zardzewiałym samochodem i trochę stopem przejechali Stany Zjednoczone.? „Mieliśmy wrażenie, jakbyśmy byli w jakimś Kingsajzie, jakby ktoś jednym pstryknięciem powiększył świat dookoła. Duzi ludzie jeżdżący dużymi samochodami do dużych supermarketów, żeby kupić ogromne paczki chipsów. Małe były chyba tam tylko ceny paliwa”. W Meksyku stali się gringos i zrozumieli, że nie wszyscy na świecie mówią po angielsku, w Gwatemali uczyli się więc hiszpańskiego. W Kolumbii kupili motor, którym jechali przez Ekwador, Peru, Boliwię i Chile, w ten sposób dotarli aż do Patagonii. Przez następne kilka miesięcy żeglowali jachtostopem po Pacyfiku. Odwiedzili Indian Kuna na archipelagu San Blas, później Galapagos, Tahiti, Bora-Bora, Fidżi, Vanuatu. W Australii pracowali, aby zarobi na podróż po Azji. W Tajlandii kulili rowery i przez Kambodżę, Laos i Chiny, aż do Hong Kongu przejechali na dwóch kółkach. Ostatecznie dotarli do Nepalu, trzy miesiące spędzili w Himalajach. Pod Everestem poczuli, że czas wracać do kraju, i po blisko 4 latach wrócili do Polski.Magda pisze lekko i dowcipnie o spotkaniach z ludźmi, o ich zwyczajach, o kulturze odwiedzanych krajów.

Robin Cook uważany jest za mistrza thrillera medycznego. Ukończył medycynę na Uniwersytecie Columbia, a także studia podyplomowe na Harvardzie. Jest autorem wielu powieści, w tym takich bestsellerów, jak Coma, Chromosom 6, Toksyna, Wstrząs czy najnowszy Napad. Sean Murphy, mimo dwudziestu ośmiu lat i osiągnięć naukowych, jest wciąż lekkoduchem. Gdy pojawia się szansa praktyki w ośrodku leczącym rzadki typ nowotworu, gotów jest porzucić swoją dziewczynę. Janet Reardon, zdecydowana ratować ich związek, wyrusza jednak za nim do odległego Miami. Na miejscu odkrywają, że bynajmniej nie egocentryzm Seana stanowi dla nich zagrożenie. Gdy Murphy wpada na ślad afery związanej z projektem badawczym, jego sytuacja w Forbes Cancer Center gwałtownie się pogarsza. Wszystkiemu bacznie przyglądają się powiązani z yakuzą japońscy sponsorzy ośrodka, a w szpitalu działa niezrównoważony psychicznie seryjny morderca...