"Tabletki na dorosłość" to historia o Emanuelu Marku, zwanym przez rówieśników Mikrobem. Chłopiec jedyne o czym marzy, to o tym, aby w końcu dorosnąć. Mieć spokój z rodzicami, którzy ciągle się kłócą, z rówieśnikami, którzy go upokarzają i z nauczycielami, którzy się na nim uwzięli. Zakłada bloga, na którym opisuje swoje smutki, nadzieję na to, aby szybko dorosnąć. Pod jego postem komentarz zostawia tajemniczy Magik, który nakierowuje go na sklep, gdzie można kupić tabletki na dorosłość. Podekscytowany nastolatek pomimo początkowych wątpliwości postanawia zaryzykować. Nie przepuszcza, że tym samym rozpoczyna niezapomnianą i pouczającą przygodę.

Wspomnienia autorki z czterech kilkutygodniowych pobytów w Nepalu, w tym trekkingów w rejonie Everestu, Annapurny, świętych jezior Gosainkund i doliny Langtang. Autorka dzieli się ciekawymi spostrzeżeniami dotyczącymi codziennego życia mieszkańców, obyczajów, rzemiosła, regionalnej kuchni i realiów podróżowania po tym kraju. W książce odnajdziemy misterne opisy nepalskiej przyrody i refleksje rodzące się podczas przemierzania górskich szlaków oraz zwiedzania rozmaitych miejsc, nie tylko tych znanych i zabytkowych jak miasta doliny Katmandu czy Park Narodowy Chitwan.

Reportaże zebrane w książce "Mur. 12 kawałków o Berlinie" to opowieści o czasach przed i po zburzeniu mury. To historie o tych których marzeniem było znaleźć się po tej lepszej stronie. Ryzykowali życiem, narażali się na długoletnie więzienie aby przekroczyć tę umowną granicę między wschodem a zachodem. Jednak autorzy nie piszą tylko o przeszłości. Bo choć mur runął wiele lat temu to w społeczeństwie niemieckim, w jego mentalności nadal panuje podział na lepszy zachód i gorszy wschód. To też opowieść o współczesnym Berlinie: mieście imigrantów którzy przyjeżdżają tu po lepsze życie: z Turcji, Izraela i innych państw. Z fotografiami Filipa Springera.W nocy z 9 na 10 listopada 1989 roku runął mur, który przez niemal cztery dekady dzielił Berlin na wschodni i zachodni. Choć po tym symbolu zimnej wojny została tylko pamiątkowa ściana, niewidoczna blizna wciąż przecina miasto. Fenomen muru próbuje zgłębić dwanaścioro polskich i niemieckich reporterów. Historie przedstawione w zbiorze pod redakcją Agnieszki Wójcińskiej i zilustrowane zdjęciami Filipa Springera krążą wokół problemu berlińskiej granicy, tej historycznej i tej dzisiejszej – głęboko zakorzenionej w świadomości i pamięci. Pokazują, że historia berlińskiego podziału jest w pewnym stopniu opowieścią o pękniętej Europie.

Gwiazdka za pasem, w powietrzu pachnie makowcem, goździkami i zieloną choinką. Mieszkańcy małego miasteczka myślą już o przygotowaniach świątecznych, ale na drodze lepienia uszek i łańcuchów choinkowych staną im rodzinne perypetie. Zabiegani zapomną, co naprawdę liczy się w świętach. Na szczęście ktoś im o tym przypomni... Ten wyjątkowy czas skrzyżuje ze sobą drogi małżeństwa posądzającego się wzajemnie o zdrady, młodej mamy zmęczonej dobrymi radami teściowej, sknery, którego żona marzy o dziecku, kobiety samotnie wychowującej córeczkę i pewnego przystojnego mężczyzny. Wśród codziennych problemów trudno się zatrzymać i po prostu cieszyć wspólnymi chwilami, ale w miasteczku mieszka ktoś, kto pomoże im na nowo odkryć magię świąt.

Uppsala-Näs. Wiejska droga. Słoneczne czerwcowe przedpołudnie. Josefin Cederén z sześcioletnią córeczką idzie na cmentarz odwiedzić grób matki.Samochód uderza w nie z całej siły. Dziewczynka umiera w ułamku sekundy. Josefin żyje jeszcze dość długo, by pomyśleć, że mogła uratować córce życie...Wypadek, tragiczny, ale po prostu wypadek. Kierowca najprawdopodobniej przeraził się i uciekł. Tego samego ranka znika bez śladu mąż Josefin, Sven-Erik Cederén. Pracował w firmie farmaceutycznej MedForsk w Uppsali, prowadził badania nad nowymi lekami. Poszukiwaniami kieruje komisarz Ann Lindell. Wciąż boryka się z własnymi problemami, wciąż nie może zapomnieć o mężczyźnie, od którego odeszła pół roku wcześniej. Wciąż słyszy jego słowa, czuje jego dłonie. Żaden mężczyzna dotąd nie zapadł w jej życie tak jak on. A to nie pomaga jej skoncentrować się na sprawie, która staje się coraz bardziej zagadkowa. Dowiaduje się, że Cederén kupił niedawno posiadłość na Dominikanie. A kilka dni później ponure odkrycie na leśnej polanie wskazuje, że jego życie skrywało więcej tajemnic. Śmiertelnie groźnych dla wszystkich, którzy je poznali…

Triumf literatury polskiej. Swoją nową powieścią Wiesław Helak przywraca jej wielkość, bezpowrotnie – zdawałoby się – utraconą wraz z odejściem w przeszłość Sienkiewicza i Reymonta, Żeromskiego i Orzeszkowej. Do tej ostatniej pisarz nawiązuje wprost tytułem swojej książki, najprostszym z możliwych, a przecież mówiącym wszystko – „Nad Zbruczem”. Odnalazł w niej Helak czysty, wręcz krystaliczny ton polszczyzny, stylistyką wywodzący się od Jana Kochanowskiego i Biblii Jakuba Wujka. Ewangeliczna nuta pobrzmiewa tu zresztą co i rusz; jeśli ktoś nie wiedział, co to jest literatura katolicka i czym być może w najwspanialszych swoich porywach, to teraz już wie. Wiesław Helak opowiada o Polsce, której nie było, która istniała jedynie w pamięci i w snach naszych przodków, a której bronili przed rosyjską, a później sowiecką przemocą, przed terrorem germanizacji, ale i wynarodowieniem, do czego zachęcał trzeci z zaborców – austriacki, może najbardziej podstępny. Opowiada o determinacji i heroizmie tych, o których Zygmunt Krasiński przedwcześnie, ale jednak proroczo napisał, że zniknęli z powierzchni ziemi i wielkie milczenie jest po nich. Otóż, Helak milczenie to przerywa. Nieprzypadkowo sytuując fabułę swej powieści u stóp Okopów Świętej Trójcy. W trakcie lektury „Nad Zbruczem” nie natrafimy na choćby jeden fałszywy ton. Zgodnie z dewizą ojca Konstantego, bohatera powieści podporządkowana jest ona dwu zasadom: harmonii i piękna. Dobro nazywane jest tu po imieniu, podobnie jak zło.

Emigranci. Wyzwania wolności to druga książka autobiograficzna Stefana T. Meissnera, obejmująca powojenny okres jego życia. Autor wspomina czasy studenckie w Londynie, przenosiny do Nowego Świata, karierę w korporacji Ingersoll Rand oraz podróże na zachód USA, na dziewiczą północ Kanady, do tropikalnej Brazylii czy egzotycznych Indii. Przedstawia także własne wrażenia na temat zmian zachodzących w wolnej Polsce oraz przemyślenia związane z problemami i wyzwaniami, z którymi boryka się nasz kraj. Stefan Tadeusz Meissner urodził się 14 stycznia 1926 roku. W 1939 roku przeżył oblężenie Warszawy, a w czasie okupacji wstąpił do Armii Podziemnej. Uzyskał maturę na tajnych kompletach i zaczął studia na tajnej politechnice. Podczas Powstania Warszawskiego walczył w szeregach batalionu „Gurt”. Ranny, przeżył niewolę, po czym znalazł się w szeregach korpusu generała Andersa. W listopadzie 1946 roku ożenił się z „sanitariuszka Oleńką”, Aleksandrą Ursyn Niemcewicz, a pod koniec roku wraz z 2. Korpusem został ewakuowany z Włoch do Anglii. Rozpoczęte w okupowanej Warszawie studia kontynuował najpierw na Politechnice Mediolańskiej, a dyplom inżyniera uzyskał w 1951 roku w Londynie. W tym samym roku wyemigrował wraz z rodziną do Kanady, gdzie dostał pracę w międzynarodowym koncernie Ingersoll Rand. Stał się wybitnym specjalistą w dziedzinie zarządzania zakładami produkcyjnymi. Gdy Polska odzyskała niepodległość, wielokrotnie przyjeżdżał do rodzinnego kraju, by jako doradca-wolontariusz dzielić się z polskimi przedsiębiorcami doświadczeniem zawodowym. Swoje przeżycia wojenne opisał w książce Krzyknęli „Wolność!”.

Siedmioro ludzi. Jedna mała wyspa. Wyizolowane środowisko, ograniczona grupa, problemy z zaufaniem oraz bezwzględna, tylko pozornie losowa śmierć raptownie zbierająca żniwo… Strażnicy światła to thriller, który przedstawia świat dzikiej natury i spektakl grozy. Miranda jest fotografką natury, która została wysłana na zawodową misję. Jej zadaniem jest robienie zdjęć ukazujących piękno otaczającej przyrody maleńkiej wyspy. Towarzyszy jej jedynie sześciu osobliwych naukowców. Dzień po dniu, Miranda jest świadkiem niewiarygodnych wydarzeń; pogłębia swoje przywiązanie do egzotycznych wysp i… współtowarzyszy. Jednak mimo zażyłości, czuć dziwny niepokój w powietrzu – budzące lęk podejrzenia. Atmosfera robi się coraz gęstsza; słychać szepty o legendzie mówiącej, że miejsce ich zamieszkania zwie się „Wyspami Śmierci”… A z każdym kolejnym aktem przemocy robi się… duszno. I już każdy jest podejrzany o najgorsze.

Nasze nerwice, nasza kuchnia i nasze rewolty. Kobieta indywidualistka w teatrze życia. W powieści Agnieszki Wolny-Hamkało poznajemy losy Anny. Śledząc, jak dziewczynka dorasta, czytelnik dostrzega zmiany zachodzące w Polsce po 1989 r. Biegająca boso, u dziadków na wsi, dziewczynka przeistacza się w zbuntowaną pankówę, by po latach zostać uznaną, choć nadal pełną artystycznego usposobienia, panią doktor habilitowaną. "Moja córka komunistka" to także przejmująca opowieść o małych sprawach stających się z czasem niezwykle ważnymi. O relacji, gdzie seksualność jest, owszem, ważna, ale też o miłości płynnie przechodzącej w przyjaźń, urastającej do rangi sztuki.

Powieść, w której ścierają się namiętności, przeplatają narodziny i śmierć, łzy radości i smutku, której bohaterowie dokonują trudnych wyborów i ponoszą ich konsekwencje. Czterdzieści rodzin opuściło domy i udało się w podróż w poszukiwaniu ziemi obiecanej. Ludzie ci zostawili wszystko i odeszli. Mieli dość długich lat niewoli. Ileż jeszcze mogli wycierpieć? Chcieli zaznać spokoju, życia w poczuciu godności i bezpieczeństwa, codzienności, która będzie przewidywalna. Rodzinna saga oparta na wspomnieniach świadków wydarzeń, monumentalna opowieść o ludziach odważnych i zdesperowanych, o Polakach, dla których praca była jedynym środkiem do realizacji marzeń. O tym, że człowiek prosty i niewykształcony może z poczuciem własnej wartości zabiegać o szczęście.