Bardzo przyjemna książka obrazująca różne podejścia do opieki nad dziećmi w różnych krajach i kulturach. Moje ulubione rozdziały to ten o jedzeniu: Francuzi na wsiach celebrują przygotowywanie posiłków i jedzenie. Traktują je jak ważną część codzienności, podczas gdy dla wielu z nas jest to przykry obowiązek który zajmuje "cenny" czas. Mei-Ling Hopgood, świeżo upieczona mama z przedmieść Michigan, po przeprowadzce do Buenos Aires jest zaszokowana tym, że argentyńscy rodzice pozwalają swoim dzieciom brykać do późna w nocy. Czy rzeczywiście jest to korzystne dla rozwoju dziecka i życia całego społeczeństwa? Kierowana dziennikarską dociekliwością i matczyną potrzebą dokonywania jedynie słusznych wyborów, Hopgood rozpoczyna podróż w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania nurtujące rodziców na całym świecie: – o której dziecko ma iść spać? – kiedy może zacząć korzystać z nocnika? – co dawać mu do jedzenia? – kiedy zacząć uczyć je alfabetu? Wnikliwie obserwowała rodziców z wielu krajów, rozmawiała z antropologami, nauczycielami i specjalistami od opieki nad dziećmi i odkryła niezmierzone pokłady pomysłów na rodzicielstwo. Chińczycy przodują we wczesnym treningu nocnikowym – ich maluchy pozbywają się pieluch w wieku sześciu miesięcy. Kenijki noszą dzieci w kolorowych chustach – to nie tylko część ich dziedzictwa kulturowego, ale i konieczność w kraju, w którym równe chodniki są rzadkością.

Zagadnienie postępu zmusza nas do zadania sobie pytania, czy potrafimy znaleźć jakikolwiek sposób, by podporządkować się światowemu systemowi paternalistycznej technokracji bez utraty całej osobistej prywatności i niezależności. Czy istnieje możliwość, by zdobyć cały miód oferowany przez dobroczynne superpaństwo, unikając jednocześnie jego żądła? Nie dajmy się na to nabrać. Życie na swój własny sposób, nazywanie swego domu własnym zamkiem, radość z owoców swojej pracy, kształcenie własnych dzieci zgodnie z sumieniem, możność oszczędzania, by mogły żyć w pomyślności po śmierci rodziców - oto życzenia głęboko zakorzenione w białym i cywilizowanym człowieku. Ich spełnienie jest prawie tak samo niezbędne dla naszych cnót, jak i dla naszego szczęścia. Ich całkowite udaremnienie może spowodować katastrofalne skutki, zarówno moralne, jak i psychologiczne.Jaką mamy gwarancję, że panujący nad nami ludzie dotrzymają, lub potrafią dotrzymać obietnicy, która pierwotnie zainspirowała nas, aby im się zaprzedać? Nie dajmy się oszukać przez sformułowania mówiące, iż »człowiek bierze los w swoje ręce«. Tak naprawdę może stać się tylko jedno: pewne osoby wezmą w swoje ręce los innych. (...) Czyżbyśmy odkryli jakiś nieznany powód, dlaczego tym razem władza nie miałaby doprowadzać ludzi do zepsucia, tak jak to czyniła w przeszłości?

Trzeba powiedzieć to otwarcie: większość z nas należy do tej części ludzkiej populacji, która uważa człowieka za cud natury i ostateczne, najdoskonalsze dzieło ewolucji. A teraz pora spojrzeć prawdzie w oczy: jesteśmy w błędzie. Nathan H. Lents, profesor biologii na Uniwersytecie Miejskim w Nowym Jorku, zagląda w głąb ludzkiego ciała, przygląda się jego strukturze i odkrywa przed nami wszystkie niedociągnięcia oraz wady tego projektu. Przygotujcie się na zderzenie z rzeczywistością. Zapewne gdzieś kiedyś słyszeliśmy o zbędnych kościach (np. ogonowej), niepotrzebnych pustych przestrzeniach (zatokach) czy tzw. śmieciowym DNA. Oczywiście zdajemy sobie sprawę z różnych wad rozwojowych i genetycznych, sami na co dzień doświadczamy niedoskonałości naszego ciała. To jednak nadal nie przekonuje nas do myślenia o ludzkim organizmie inaczej niż w kategoriach wspaniałości i cudowności. „Człowiek i błędy ewolucji” pozwala spojrzeć na tę kwestię z nieco innej perspektywy. Autor w klarowny i przystępny sposób opisuje te elementy ciała, które zostały po prostu źle zaprojektowane. Od budowy anatomicznej, przez procesy biochemiczne i DNA, aż po mózg – liczba błędów zaskakuje. Ale jeszcze większym zaskoczeniem jest to, że pomimo tych wszystkich, nieraz poważnych, usterek człowiek jest w stanie tak świetnie funkcjonować. Jak pisze Lents, nasza doskonałość objawia się w radzeniu sobie z niedoskonałościami. A tych jest naprawdę sporo.

Orzeł Biały – nasz znak – znak twój. Towarzyszy Polakom od Piastów. W latach niewoli opleciony koroną cierniową, w czasie powstań dumnie wracał na sztandary. Jego historia jest pasjonująca, wystarczy przywołać emocje związane z obecnością lub brakiem korony albo jej formą. I jest to zarazem historia pełna piękna, o czym świadczą reprodukcje zgromadzone w tym albumie. Książka na tle historycznym, społecznym i politycznym ukazuje przemiany heraldyczne i estetyczne, jakim podlegały godło i herb Polski. Zaczęło się od ptasiego, krępego orła Piastów. Wraz ze zmianą panującej dynastii zastąpił go dostojny, królewski orzeł Jagiellonów, któremu przez stulecia towarzyszyła litewska Pogoń. Ale piastowski orzeł nie dał się łatwo pokonać i wciąż wracał na tarcze herbowe. Choćby po II wojnie światowej, kiedy to władze uznały, że dziedzictwo Piastów lepiej koresponduje z ideałami Polski Ludowej. Jednak potem pełen godności orzeł jagielloński okazał się bardziej godny reprezentowania kraju i to on ostatecznie trafił na urzędowe pieczęcie i rewersy monet. Pod sztandarami z Orłem Białym Polacy ginęli za wolność naszą i waszą. Z jego wizerunkiem w herbie budowali swoje „szklane domy”. Mielibyśmy dzisiaj nic o nim nie wiedzieć?

Wyjściu do kina w przedwojennej Polsce towarzyszyła szeroka skala emocji – od łez wzruszenia po strach o zdrowie i życie. Rytuały publiczności tworzyły często spektakl ciekawszy od filmu. Pełen niespodzianek i zwrotów akcji. Z kolei kino odgrywało więcej ról niż obecnie. Było parkiem rozrywki, ale jednocześnie świątynią sztuki, szkołą życia, trybuną polityczną, oknem na świat, miejscem.

Mikroorganizmy rządzą światem! Książka dla ludzi z przyrodniczym bakcylem. Mikroby, zarazki, bakcyle – te słowa wciąż budzą negatywne skojarzenia, ale współczesna nauka udowadnia, że żadna forma życia nie byłaby w stanie przetrwać, gdyby nie mikroorganizmy. Marc-André Selosse, profesor paryskiego Muzeum Historii Naturalnej i wykładowca m.in. Uniwersytetu Gdańskiego, zaprasza nas do fascynującego świata, którym rządzą mikroskopijni władcy, a dzięki tej władzy korzyści odnoszą wszystkie gatunki z człowiekiem na czele.

Czy Polska może istnieć bez Lwowa? Ostatnie siedemdziesiąt lat udowadnia, że jest to możliwe, ale polska dusza mocno straciła na tej separacji. Jak magię miasta, porównywanego nieraz do Florencji, legendę stolicy polskiej przedwojennej kultury i elegancji przełożyć na język zrozumiały dla współczesnego pokolenia? Pożoga wojenna spowodowała, że Lwów, jedno z trzech najważniejszych polskich miast (obok Warszawy i Krakowa), pozostało poza granicami Rzeczypospolitej. Większość literatury o Lwowie to nostalgiczne wspomnienia, jego dawnych mieszkańców lub ich potomków. Nic więc dziwnego, że malują oni obraz wyidealizowany, pozbawiony wad, jak wspomina się kraj szczęśliwej młodości czy dzieciństwa. Autorzy poszli inną drogą, przedstawili ostatnie półwiecze polskiego Lwowa z punktu widzenia historyków. To ostatnie lata, fascynującego i wspaniałego miasta, ale również sceny na której miały miejsce wydarzenia które czasami lepiej wyrzucić ze zbiorowej pamięci.

Fantazje i facecje, ciekawostki, anegdotki, marzenia i mrzonki ludzkości, a wszystko to w „Zapomnianej historii nauki. Panny apteczkowe, znachorzy, kołtuny” Krzysztofa Rejmera. Czy wiesz, że kawa była uważana dawniej za napój szatana i inspirowała spiskowców do zdrady? A zmierzchnica trupia główka, ćma z charakterystycznym wzorem czaszki, kojarzona była ze śmiercią i uznawana za totem czarownic? Natomiast teriak od czasów starożytności aż do początków XX wieku uznawany był za idealne remedium na wszelkie choroby? Krzysztof Rejmer pisze o wszystkim – o mniej i bardziej szalonych wynalazkach, o intrygujących pomysłach, o tworach ludzkich rąk, które do dzisiaj dają do myślenia, budzą naszą ciekawość, inspirują do dalszych poszukiwań. To opowieści, które rozpalają wyobraźnię, ale też zapraszają do grzebania w bebechach historii na własną rękę. Poruszają wszelkie możliwe tematy od starodawnej medycyny i alchemii, przez zagadnienia matematyczne, aż po legendy o dzieciach wychowanych przez niedźwiedzie. Krążą po wszystkich możliwych erach, od starożytności, przez średniowiecze po współczesność. Zaglądają w każdy zakamarek globu od Etiopii, przez obie Ameryki po Warszawę. A czytelnik nie ma dość! Spragniony wiedzy, ciekawski umysł czytelnika zachłyśnie się podczas lektury publikacji Krzysztofa Rejmera. „Zapomniana historia nauki. Panny apteczkowe, znachorzy, kołtuny” po brzegi wypełniona jest wiedzą mniej i bardziej potrzebną, intrygującą, wodzącą za nos. Aż chce się myszkować dalej w poruszonych tematach, wykorzystywać wybrane historyjki w najmniej spodziewanych momentach, tak, by zaskoczyć swojego rozmówcę, by zbić go z pantałyku. To fascynujące eseje do czytania na jeden chaps lub do czytania po kawałku, po rozdziale, kiedy tylko dusza zapragnie. Historie o wszystkim dla tych, którzy chcą wiedzieć więcej.

Kosmiczne rozterki to już trzecia – po Astrofizyce dla zabieganych i Kosmicznych zachwytach – popularnonaukowa książka Neila deGrasse’a Tysona, w której ten ulubiony przez polskich widzów i czytelników astrofizyk zabiera nas w niesamowitą podróż. Pełne pasji, porównań, obrazowych zestawień i intrygujących anegdot opowieści Neila o wszechświecie, tym bliskim i tym dalekim, a także o historii jego odkrywania naprawdę potrafią rozbudzić wyobraźnię i sprawić, że za każdym razem, gdy spojrzymy w migoczące milionami gwiazd noce niebo, poczujemy dreszcz emocji i zachwyt pięknem kosmosu. W Kosmicznych rozterkach Neil deGrasse Tyson porusza mnóstwo kosmicznych tematów: tych znanych z pierwszych stron gazet i tych mniej popularnych, a nie mniej – a może nawet bardziej – ciekawych. Czarne dziury, promieniowanie gwiazd, woda w przestrzeni kosmicznej, chaos w Układzie Słonecznym, kwazary jako silniki galaktyk – to tylko niektóre z nich. Jak możemy uniknąć zderzenia z asteroidą? Jak może wyglądać kosmiczny koniec naszego świata? Dlaczego śmierć w czarnej dziurze jest najbardziej spektakularna? Oto próbka kosmicznych rozterek, z jakimi przyjdzie nam się zmierzyć w nowej książce Neila.

Relacja badaczki samotnie podążającej ścieżkami natury. To pogranicze fizyki Newtona i poetyki, to matematyka i filozofia, a przede wszystkim szczera czułość dla żyjących zielonych istot. Czym są ekspresje roślinnego życia? Jak je wyrazić w granicach języka? Jak poruszają się pędy mięty i dyni? Czy wpływa na nie Księżyc? Co robi wiatr koronom drzew? W jaki sposób goją się rany i co sprawia, że rośliny się deformują? Skąd w nich ten pęd do przeżycia w każdych warunkach. Kiedy i jak umierają? W ludzkim rozumieniu rośliny są tłem naszego życia. Ozdobą lub pokarmem. Nie myśli się o nich jak o bogatym świecie niezależnych istot, które odznaczają się niezwykłą wrażliwością, zdolnością do przekształcania własnych ciał i które istniały na długo przed tym, zanim pojawił się na ziemi jakikolwiek ssak. Patyki, badyle to spotkanie człowieka z wnętrzem ciał roślin, z ich językiem widocznym w budowie liści, łodygach i korzeniach.