W latach 1988-98 autor wielokrotnie odwiedzał Ziemię Świętą jako uczestnik wyjazdów organizowanych przez duszpasterstwo środowisk twórczych. Oprócz osobistych relacji z tych podróży autor zamieścił tu wiele informacji o miejscach kultu religijnego w Ziemi Świętej, a także spostrzeżeń i refleksji popartych rzetelną wiedzą biblijną i historyczną. Dlatego książka ta może być również traktowana jako przewodnik po Ziemi Świętej.

Przewodnik dla pieszych turystów.

Przewodnik po Zakopanem i okolicznych miejscowościach oraz po Tatrach.

Najważniejsze zabytki "Wiecznego miasta". Przewodnik dla pielgrzymów i turystów.

Wstęp zawiera wiadoności ogólne, na temat Ziemi Świętej. Część Pierwsza poświęcona jest Jerozolimie, druga - reszcie Ziemi Świętej,.

Średniowiecze wcale nie było tak ponurą epoką, jak nam się powszechnie wydaje. W kulturze i mentalności tamtych czasów było dużo miejsca na kpinę, parodię czy śmiech. Aleksandra Niedźwiedź odkrywa przed nami tajemnice... poczucia humoru w wiekach średnich. Średniowiecze kojarzymy z ciemnymi wiekami – epoką fanatyzmu religijnego, biedy, zapaści intelektualnej i wszechogarniającej przemocy. Od dłuższego czasu historycy pokazują, że obraz ten jest fałszywy, a wieki średnie to okres pełen kontrastów i ważkich osiągnięć. Równolegle do żarliwości chrześcijańskiej występowało bowiem karnawałowe szaleństwo, a symbolem tych czasów może być zarówno okuty w blachy rycerza, jak i... błazen. Świat średniowieczny widziany w krzywym zwierciadle zasiedlany jest przez różne postacie – wagantów, fantastyczne stworzenia, małpy udające rycerzy czy alchemików, grzesznych duchownych, karykaturalne diabły i przedstawienia z wielkich gotyckich katedr, które w żaden sposób nie pasują do powagi miejsc w których się znajdują... „Z czego się śmiano w średniowieczu??” to przewodnik po najważniejszych tropach humoru wieków średnich. Autorka z uwagą czyta teksty literackie, ale patrzy też na ich marginesy – żartobliwe rysunki zdobiące rękopisy mówią bowiem tak samo wiele o mentalność ludzi żyjących kilkaset lat temu, jak podniosłe romanse czy dumne kroniki. Aleksandra Niedźwiedź – magister historii sztuki, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, a także licencjonowany przewodnik miejski po Warszawie. Z zawodu dziennikarka. Od zawsze pasjonuje się historią, szczególnie kulturą dojrzałego średniowiecza oraz epoką stanisławowską.

Ukryte skarby, masońskie rytuały i szalone pomysły Hitlera. Pod Europą ciągną się kilometry podziemnych konstrukcji, od zagadkowych grobowców z czasów prehistorycznych, przez nielegalne kluby i destylarnie, nawiedzone katakumby, aż do fabryk drążonych we wnętrzu gór w czasie drugiej wojny światowej. Autorzy schodzą pod ulice największych miast Europy, m.in. Paryża, Berlina, Rzymu i Edynburga, penetrują labirynty szwajcarskich schronów, szukają cesarskiej korony i Ołtarza Mariackiego w Norymberdze, pod Lizboną znajdują Studnię Wtajemniczeń, na Malcie odwiedzają neolityczne świątynie. Odkrywają również sekrety kopalni złota w Złotym Stoku oraz projektu „Olbrzym” w Górach Sowich.Jeszcze nikt nie napisał takiej książki. To połączenie przewodnika z barwnym reportażem, gdzie przygoda czeka na każdej stronie. Każdy skrawek ziemi ma swoją tajemnicę. Tajemnica mieszka w podziemiach.

Zwięźle i dobrym językiem napisany przewodnik po historii politycznej, kulturze, geologii oraz ekologii akwenu, od tysiącleci usytuowanego na pograniczu dwóch kontynentów oraz wielu cywilizacji. Przewodnik, bo nie znajdziemy tu wywodów wyczerpujących lecz stosunkowo krótkie eseje. Tym niemniej, obok poruszania kwestii ogólnie znanych, Autor zabiera czytelnika na wycieczkę do rzadziej odwiedzanych zakątków Morza Czarnego oraz jego przeszłości. Kraje położone nad Morzem Czarnym mają barwną i złożoną przeszłość. Leżąc na skrzyżowaniu Bałkanów, Azji Środkowej i Bliskiego Wschodu, przez wieki były wystawione na działanie zmiennych sił politycznych i kulturowych. Książka Charlesa Kinga jest znakomitą monografią historii świata czarnomorskiego, opisującą jego dzieje od czasów neolitu aż do końca XX wieku. Ukazuje wszystkie najważniejsze procesy historyczne i kulturowe tej części świata: historię ludów i państw, rozkwit i upadek cywilizacji, okresy prosperity i zapomnienia, imperializm i zimną wojnę. Autor kreśli obraz przemian historycznych widziany zarówno pod naukowym mikroskopem, jak i z szerokiej perspektywy historycznej. Jest to znakomita lektura dla osób chcących zrozumieć polityczną kwadraturę koła dzisiejszego Kaukazu, Gruzji, Krymu i innych punktów zapalnych tego regionu.

Opowieści i gawędy krajoznawcze o mazowieckiej prowincji – tym razem o bliskim otoczeniu Warszawy. O podmiejskich odpustach na Bielanach w przeszłości, o znanych z wyjazdów warszawiaków na wilegiatury i letniska Świdrze, Aninie, Podkowie Leśnej czy Zalesiu Górnym, o istniejących uzdrowiskach, np. w Konstancinie i o już zapomnianych, jak np. w Nowym Mieście nad Pilicą. Także o skrytych w cieniu drzew rezydencjach szlacheckich w Radziejowicach, Oborach i Młochowie. O podwarszawskiej przyrodzie nad Wisłą, w Puszczy Kampinoskiej i Lasach Chojnowskich, o bytujących w sąsiedztwie Warszawy wilkach i bobrach, o narodowym godle – bieliku, oraz o kormoranach, w poszukiwaniu których nie trzeba jeździć już na Mazury, bo jest ich tutaj całe mnóstwo.

To książka o niekończącym się stanie zakochania. Miłości do miasta, do jedzenia, do kultury i do siebie. Jest to historia celebrowania podróży i odkrywania miasta niczym odkrywanie nowego człowieka. Autorki: dziennikarka Weronika Wawrzkowicz-Nasternak oraz portugalistka Marta Stacewicz-Paixao rozmawiają ze sobą, ale przede wszystkim z innymi zakochanymi w Lizbonie. Każdy opowiada o tworzącej się latami relacji z miastem i powodach, dla których wybrali stolicę Portugalii na swój dom. To wielobarwne, pełne słońca i radości opowieści o wyjątkowym „białym mieście”. To szum oceanu, szelest rozmów, dzwonki tramwajów, krzyk mew, kakofonia dźwięków, rozmów i ulicznego gwaru, feeria barw, które mienią się na kaflach zdobiących domy i tworzą jedyne w swoim rodzaju mozaiki. To pieśni fado niosące się po krętych uliczkach. To morze ciekawostek o zwyczajach, małych i dużych tradycjach, namiętnościach i przyzwyczajeniach Portugalczyków. To pokazanie innej perspektywy i percepcji poznawania miasta wszystkimi zmysłami: dotykiem, słuchem, smakiem i węchem. To wreszcie inny sposób na życie, a w zasadzie to smakowanie go każdą częścią siebie. Celebrowanie chwil, uważne obserwowanie świata, dawanie sobie czasu na przerwę, na rozmowy, na zapatrzenie się w dal. To zaprzeczenie życia w zachodnim społeczeństwie, w którym dominuje pęd, ciągła gonitwa i nastawienie na nieustającą zmianę.