Ojciec Dolindo zasłynął nie tylko swoją miłością do Kościoła. Był to przede wszystkim święty kapłan, jego życie od początku trudne i bolesne naznaczone było przez cuda. Podobnie jak ojciec Pio obdarzony był darem rozpoznawania serc ludzkich, bilokacji oprócz tego w prosty i zrozumiały sposób wyjaśniał Pismo Święte tak aby było zrozumiałe dla każdego. Przygotował ponad 220 tysięcy obrazków z myślami, refleksjami, naukami będące pomocą i wsparciem dla wiernych. Nie da się w kilku słowach wyrazić ogromu pracy duszpasterskiej jaką wykonał w trakcie swojego życia. Nauczał, pomagał ale i głosił potrzebe reformy Kościoła i kapłaństwa. Dostrzegał problemy kapłanów i w tej intencji ofiarował swoje cierpienie, które znosił z nadludzkim heroizmem. Jest to biografia obok której nie da się przejść obojętnie, nie ważne czy jest się osobą wierząca czy nie. Siła, nadzieja i ogromna wręcz troska o ludzi i Kościół z niej biją. Pokazują czym na prawdę jest świętość i jak ogromną może być pomocą w życiu. Daje też czytelnikowi nowego, silnego patrona - ojca Dolindo, uczącego pokory, siły, dobra i godnego znoszenia przeciwności i trudności.Pierwsza biografia autora potężnej modlitwy Jezu, Ty się tym zajmij Mistyk. Posiadał przedziwny wgląd w duszę człowieka – napisał ponad 220 tysięcy imaginette, obrazków z proroczym słowem skierowanym do konkretnej osoby. Niezwykle ceniony przez o. Pio, który często odsyłał do niego penitentów. Kapłan heroicznie wierny Kościołowi, mimo że szczególnie doświadczany: z powodu oskarżeń nieprzychylnych mu osób, wielokrotnie stawiany przez Świętym Oficjum, oskarżany o herezję, z wieloletnim zakazem odprawiania Mszy Świętej i głoszenia homilii. Jest Sługą Bożym. Trwa jego proces beatyfikacyjny.

Raport działaczki i pamiętnik kobiety - laureatka Pokojowej Nagrody Nobla sprzeciwia się reżimowi Islamskiej Republiki Iranu Nadeszła pora, aby to kobiety nauczyły mężczyzn, czym jest islam. Szirin Ebadi opisuje szokujące losy ofiar religijnego państwa w czasach po rewolucji islamskiej i wprowadzeniu prawa szariatu w Iranie. Pierwsza w historii Iranka nagrodzona Pokojową Nagrodę Nobla relacjonuje masowe aresztowania, publiczne egzekucje i tortury na opozycjonistach. W migawkach z codziennego życia w Teheranie pisze zarówno o randkujących młodych Irankach, jak i policji moralnej, która decyduje o losie kobiety aresztowanej za wystający spod chusty kosmyk włosów. Po raz pierwszy noblistka ujawnia swój osobisty dramat. Służby wewnętrzne terroryzują przyjaciół, współpracowników i córki aktywistki. Ukochany mąż zostaje uwiedziony przez podstawioną agentkę. Skazany na ukamieniowanie za cudzołóstwo prosi o pomoc zdradzoną żonę. Kiedy będziemy wolne to przede wszystkim wspomnienia o kobietach – prawniczkach, feministkach, matkach i córkach – stających do nierównej walki z państwem w pełni kontrolowanym przez ekstremistycznych wyznawców islamu. Szirin Ebadi – aktywistka, nauczycielka akademicka, publicystka i pierwsza sędzina w historii Iranu. Gdy islamiści usunęli kobiety ze wszystkich funkcji publicznych, Ebadi została adwokatem i walczyła o wolność dla ofiar ekstremistów.

Czy wiesz, że kamizelkę kuloodporną, walkie-talkie, ręczną kamerę filmową, drabinę strażacką, a nawet spinacz biurowy wymyślili nasi rodacy? Każdy człowiek ma indywidualną, niezmienną przez całe życie grupę krwi, którą dziedziczy po przodkach – do takiego wniosku doszedł Ludwik Hirszfeld, analizując badania nad krwinkami psów. To przełomowe odkrycie uratowało życie milionom ludzi, pozwalając na bezpieczne przetaczanie krwi. Jako mała dziewczynka projektowała ubranka dla lalek. Stefania Chwałek, znana lepiej na świecie jako Stephanie Kwolek, wynalazła kevlar, materiał wykorzystywany do produkcji hełmów, nart, rakiet tenisowych, masztów i jachtów.Dziś nie wyobrażamy sobie bez niego pracy biurowej. Mało kto jednak wie, że spinacz wymyślił pianista i kompozytor Józef Hofmann, zainspirowany kształtem… klucza wiolinowego. Wśród jego setki opatentowanych pomysłów znalazły się też wycieraczki samochodowe. Początki telemedycyny datuje się na początek XX wieku, kiedy udało się zarejestrować pierwszy fonokardiogram nienarodzonego dziecka. Patrycja Wizińska-Socha i Anna Skotny były pomysłodawczyniami urządzenia do zdalnego badania i monitorowania akcji serca płodu, tętna mamy oraz czynności skurczowej mięśnia macicy – tzw. tele-KTG. Przy pomocy wykwalifikowanej grupy specjalistów zbudowany został system Pregnabit. Impulsem do skonstruowania urządzenia była chęć poprawy opieki nad kobietami oczekującymi narodzin dziecka. W 25 porywających opowieściach Andrzej Fedorowicz prezentuje geniusz, upór i pracowitość niezwykłych przedstawicieli i przedstawicielek inżynierii, medycyny, budownictwa i chemii.

"Ponieważ źle znoszę fakt, że prawo izraelskie narzuca mi przynależność do jakiejś fikcyjnej wspólnoty etnicznej, a jeszcze gorzej konieczność prezentowania się reszcie świata jako członek klubu wybranych, przeto oświadczam, że chcę podać się do dymisji i przestać uważać siebie za Żyda"Shlomo Sand

Kruk wciąż nie cieszy się zbyt wielką popularnością. Przez wieki w powszechnym mniemaniu wraz z czarnym kotem był symbolem zła i towarzyszem czarownic. Tymczasem kruk to stworzenie wyjątkowe. Nie tylko ze względu na ważną rolę, jaką pełni w ekosystemie, ale także z powodu niebywałej inteligencji. Kruk ma charakter! Bernd Heirich dowodzi tego w swojej najnowszej książce. Argumentów mu nie brakuje, bo spędził lata na obserwacjach. Przesiedział miesiące w czatowniach, opiekował się młodymi krukami, odwiedzał udomowione ptaki i ich właścicieli, szukając praw, jakimi rządzi się ten gatunek, ale również odkrywając, że każdy kruczy osobnik jest indywidualistą. A my, ludzie, mamy z nimi więcej wspólnego, niż nam się wydaje.

Góra i pięć kobiet. Tematem książki amerykańskiej pisarki i dziennikarki, która sama zwędrowała pod pakistański szczyt do bazy, by poczuć i zobaczyć na własne oczy to, co widziały jej bohaterki, jest drugi pod względem wysokości szczyt na świecie i pięć nieustraszonych himalaistek. Efektem pracy Jennifer Jordan jest książka w pełni wyjątkowa. Łączy w sobie elementy literatury wysokogórskiej i biografii. Autorka przybliża czytelnikom sylwetki pięciu pierwszych kobiet, które stanęły na wierzchołku góry określanej mianem okrutnej. K2 nie jest najwyższa, ale w ocenie wspinaczy najtrudniejsza. Świadczą o tym też nieubłagane statystyki obrazujące liczbę wejść na szczyt i liczbę zgonów wspinaczy. Trudność dotyczy też położenia tego górskiego kolosa, oddalenia bazy o kilkadziesiąt kilometrów od cywilizacji, a także fakt, że na obecną chwilę nikt nie stanął na tym szczycie w sezonie zimowym. To jedyny z czternastu ośmiotysięczników, którego nie poskromiono zimą. Bohaterkami lektury wydanej w serii Z różą wiatrów są Wanda Rutkiewicz, Liliane Barrard, Julie Tullis, Chantal Mauduit, Alison Hargreaves. Każda z nich postawiła nogę na szczycie K2. Żadna z nich już nie żyje. Ani jedna nie umarła ze starości czy wskutek jakiejś choroby. Niektóre zginęły w czasie zejścia z K2, inne rozstały się z życiem na innej górze. Można śmiało stwierdzić, że zabiła je ich pasja. Kim były? Co zawiodło je w góry? Co sprawiło, że poświęciły wszystko, w tym swoje rodziny, bliskich, dzieci, by zrealizować swoje marzenie? Dlaczego wybrały życie na krawędzi? Czy w grze góra-człowiek istotna jest płeć?

Czy Napoleon na pewno przegrał pod Waterloo? Pytanie jest zasadne, biorąc pod uwagę, że nawet były premier Francji pisał o „jaśniejącej aurą zwycięstwa porażce Napoleona”. Owoce panowania cesarza do tej pory są dumą Francuzów, historycy nadal roztrząsają szczegóły jego życia, naukowcy biedzą się nad odkryciem przyczyny jego powodzenia i upadku – jeśli dopuszczamy możliwość upadku. Wszak Paryż do dziś zdobi jego łuk triumfalny, a w całej historii Francji darmo szukać drugiego imienia, które budziłoby taki szacunek i postrach zarazem. Wierność Napoleonowi urosła w XIX wiecznej Europie do rangi swoistej religii, czego znakomite odbicie widzimy w literaturze. Zwolennikiem cesarza był stendhalowski Julian Sorel, a na polskim gruncie – „ostatni romantyk” Ignacy Rzecki. Heroiczny mit Napoleona – osamotnionego geniusza-samorodka, żyjącego jak prosty żołnierz „nowego Chrystusa”, trwa do dziś. Stephen Clarke przestudiował dokładnie „francuską wersję” Waterloo – wspomnienia weteranów, powieści, opinie historyków, a nawet wypowiedzi współczesnych polityków. We właściwy sobie, nieco ironiczny sposób pokazał jedno – wielka bitwa bynajmniej nie była końcem cesarza. To książka-klucz do zrozumienia Francji i Francuzów.

Pierwsze wydanie prezentujące wszystkie felietony autorki. Subiektywna rubryka recenzencko-felietonowa Szymborskiej ukazywała się od lat sześćdziesiątych w Życiu Literackim, od 1981 roku Lektury nadobowiązkowe były publikowane w krakowskim Piśmie, a następnie we wrocławskiej Odrze. Lektury nadobowiązkowe dzięki Wydawnictwu Literackiemu były wydawane kilkakrotnie, aż do niniejszego zbioru, wydanego przez Znak, który zawiera 562 teksty, z czego 192 ukazują się po raz pierwszy od publikacji w prasie literackiej. W tych niezwykłych i często bardzo zabawnych felietonach ukryte jest trzydzieści pięć lat życia i czytelnictwa Wisławy Szymborskiej. Dobór książek jest zagadkowy dla zwykłego czytelnika. Na pewno niejeden powie, że jest to zbiór „od czapy”, czyli publikacje kompletnie do siebie nie pasujące, a nawet mocno odstające. Zaletą Wszystkich lektur nadobowiązkowych jest to, że nie trzeba, ba, nawet nie powinno się czytać ich chronologicznie.

Rozmowa toczy się wokół wzajemnych relacji pomiędzy chrześcijaństwem i judaizmem. Ksiądz profesor Chrostowski odnosi się do soborowego dokumentu „Nostra aetate” – z perspektywy katolickiej i żydowskiej. Przybliża postać świętego Pawła i zagadnienie chrystologii Starego Testamentu. Prezentowana książka to ciąg dalszy bestsellerowej serii. Po dwóch pierwszych tomach, które okazały się wydawniczymi hitami – „Bóg, Biblia, Mesjasz” i „Kościół, Żydzi, Polska” – otrzymujemy kolejny. Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski został w 2014 roku pierwszym polskim laureatem Nagrody Ratzingera, nazywanej „teologicznym Noblem”.

W poprzedniej, głośnej książce „Mali bogowie” (nominacja do nagrody Bestseller Empiku) autor zatrudnił się w szpitalu jako sanitariusz. Tym razem jeździł z pogotowiem do dramatycznych przypadków i brał udział w dyżurze na SOR. Po rozmowach z dziesiątkami lekarzy i ratowników medycznych nie można mieć wątpliwości: polski system opieki medycznej to katastrofa.