Henry Gustav Molaison, bo to on jest bohaterem tej książki, cierpiał na epilepsję. Choroba zdominowała jego życie, częstotliwość i intensywność napadów uniemożliwiały mu normalne funkcjonowanie. Farmakologia nie działała. W 1953 roku, w wieku 27 lat, Henry trafił w ręce świetnego lekarza, by poddać się operacji mózgu mającej uśmierzyć jego ataki. Możemy się tylko domyślać, jakie emocje towarzyszyły mężczyźnie przed położeniem głowy na stole operacyjnym. Strach, niepewność, oczekiwanie i nadzieja tworzyły pewnie jedną wielką mieszankę w jego umyśle. Henry'emu również zostały tylko domysły, ponieważ William Beecher Scoville w trakcie operacji postawił na eksperyment. Pozbawiając Henry'ego części mózgu złagodził przebieg jego epilepsji, to prawda. Jednocześnie przemienił go w pacjenta H.M, któremu nauka zawdzięcza podstawy współczesnej wiedzy o mózgu. Można w tym miejscu zapytać, co pacjent H.M. zawdzięcza nauce?

Dziękuję za świńskie oczy to ważny głos w debacie na temat naszego stosunku do innych zwierząt. Autor nie tylko pokazuje, że zwierzęta są niezastąpionym źródłem wiedzy o świecie, w tym o ludziach, ale również jak bardzo potrzebna jest prowegańska polityka rozwoju.

Przejmujące losy „białych niewolnic”, kobiet z najniższego szczebla hierarchii służby domowej. Tych, których w przedwojennej Polsce było najwięcej. Zatrudniane przez mieszczaństwo wiejskie dziewczęta zaczynały służbę mając często 15 lat. Nie miały prawa do urlopu i wypoczynku, pracowały od świtu do nocy za grosze. Joanna Kuciel-Frydryszak zagląda do ich maleńkich pokoików w eleganckich kamienicach, przypatruje się, co robią, gdy mają wychodne, obserwuje je przy kuchennej pracy, współczuje, gdy muszą oddać swoje często nieślubne dzieci. Ale praca służącej to mimo wszystko awans i dotknięcie lepszego świata. Dla niektórych służba stanie się przygodą życia. Inne w rodzinie chlebodawców znajdą przyjaciół i opiekunów. W galerii służących pojawiają się zarówno te, które zapisały się w historii: Anna Kaźmierczak, prababcia kanclerz Angeli Merkel, Teosia Pytkówna, żona Stanisława Wyspiańskiego, Aniela „Ciemna”, która wymyśliła końcówkę Ferdydurke, komunistka Etla Bomsztyk, jak i te bezimienne. Zobaczymy je także podczas drugiej wojny światowej, gdy heroicznie będą pomagać swoim chlebodawcom. Służące do wszystkiego to także opowieść o stosunkach klasowych oraz o potrzebie dominacji lepiej urodzonych nad biedakami. To momentami zabawna, a czasem gorzka lektura. Na pewno zaś ważna.

Zakochaj się w Warszawie! – apeluje Steffen Möller, uchodźca z Wuppertalu, który darzy stolicę nieustającą miłością (potrzeba Niemca, by Polacy pokochali Warszawę!). Zna ją lepiej niż warszawiacy, choć nadal odkrywa nieznane zakątki. Nawet z tarasu widokowego Pałacu Kultury i Nauki nie patrzy na nią z góry. Miasto odwzajemnia to dojrzałe uczucie, odkrywając przed nim swoje tajemnice.

Rankiem 28 sierpnia 1946 roku do pawilonu śmierci w gdańskim więzieniu wprowadzono młodziutką dziewczynę. Stanęła przy słupku, do którego zaraz ją przywiązano. Próbowano zasłonić jej oczy opaską, lecz nie pozwoliła na to. Po zdrajcach narodu polskiego, ognia! – padła komenda dowódcy plutonu egzekucyjnego. Zdążyła krzyknąć: Niech żyje Polska! Rozległ się huk wystrzałów, ale dziesięciu żołnierzy z KBW... chybiło z trzech kroków. Nawet oni nie mieli sumienia, by strzelić do nastoletniej bohaterki... Dziewczynę zabił strzałem w głowę funkcjonariusz UB. Siedemnastolatka odmówiła podpisania prośby o łaskę do Bieruta podsuniętej jej przez obrońcę z urzędu, w której były zniewagi pod adresem kolegów z oddziału. Kilka dni przed śmiercią przekazała z więzienia gryps: „Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”… Pisała do babci, bo mamę zamordowało białostockie gestapo, a ojca Sowieci wywieźli na Sybir… Jedna z najbardziej wstrząsających, wzruszających, ale i budujących historii czasów wojny i powojennej rzeczywistości. Historia młodziutkiej sanitariuszki AK Danki Siedzikówny „Inki” to opowieść, wobec której żaden czytelnik nie przejdzie obojętnie... Opowieść o tragedii postaci niezwyczajnej - Danucie Siedzikównie, ps. Inka - sanitariuszce i łączniczce AK. Niespełna 18-letnia dziewczyna przyłącza się do oddziału partyzantów. W czasie potyczek z UB, zgodnie z kanonami służby medycznej, opatruje rannych z obu walczących stron. Na skutek zdrady zostaje aresztowana pod zarzutem mordowania jeńców - ludzi, którym w rzeczywistości ratowała życie. Poddana brutalnemu śledztwu, nie zdradza. Pośpiesznie osądzona, zostaje rozstrzelana. Umiera z okrzykiem na ustach: Niech Żyje Polska!

Opowiadając o życiu i twórczości najważniejszych kompozytorów operowych, od Monteverdiego po Prokofiewa, autor w niezwykle zabawny sposób przedstawia podstawowe fakty i mało znane szczegóły z historii opery, przez cały czas uparcie twierdząc, że jest jej zażartym przeciwnikiem. Książka zarówno dla tych, którzy o operze wiedzą niewiele, jak i jej wielbicieli. Jedni i drudzy będą dobrze się bawić czytając pełne humoru streszczenia operowych librett czy opowieści o intrygach i perypetiach towarzyszących życiu teatru operowego.

"Dwanaście srok za ogon" otrzymało w 2017 r. Nagrodę Nike, przyznawaną przez czytelników. Autor nie jest fotografem przyrody, a "ptasiarzem" - podglądaczem ptaków. Napisanej pięknym językiem książki, głównie o podglądaniu ptaków, nie zdobią więc zdjęcia. Książce Stanisława Łubieńskiego absolutnie to nie szkodzi. Bohaterami są ptaki, ale i ptasiarze, w tym autor. "Dwanaście srok za ogon" to książka pasjonata i choć nie jest przyrodniczym wykładem, to znaleźć w niej można kawał wiedzy, podanej tak lekko, że strawnej i dla całkowitego laika. Historie wypraw przeplatają się z opowieściami o starych atlasach ptaków, dygresjami o muzyce i malarstwie, historiami napotkanych ludzi i wspaniałymi opisami przyrody.Łubieński to publicysta, biograf, portretujący ornitologów, ale głównie obserwator przyrody, portretujący ptaki. Nie tylko rozpiętość tematów, ale i rozpiętość gatunkowa prozy Łubieńskiego jest spora. Znajdziemy tu esej, biografię, reportaż, felieton - zawsze w jakiś sposób powiązane z ptakami.

Poświęcenie, które złotymi literami w księdze dziejów zapisane być powinno. Na temat Powstania Styczniowego napisano bardzo wiele. Są pamiętniki, luźne wspomnienia czy też wielotomowe monografie. Rzadko jednak wspomina się tych, którzy przybyli spoza granic, niekiedy z daleka, by w imię wolności Polski rzucić wyzwanie imperium cara. Byli wśród nich przedstawiciele wielu nacji: Włosi, Francuzi, Węgrzy, Rosjanie, Ukraińcy, Szwedzi, Niemcy, Serbowie, Chorwaci. Porzucili wygodne życie, by wspólnie z Polakami walczyć o wolność Rzeczypospolitej.Ochotnicy z innych krajów odegrali w Powstaniu Styczniowym rolę ogromną. Oto portrety najbardziej zaangażowanych, którzy żadną miarą nie powinni popaść w zapomnienie. Na podstawie różnych, wybranych źródeł (każdy rozdział kończy się bibliografią) autorzy książki prezentują piętnaście sylwetek powstańców-obcokrajowców walczących w Królestwie Polskim. Jest wśród nich: 6 Włochów, 4 Francuzów, 2 Rosjan oraz Ukrainiec i Węgier, a także pochodzący z mieszanej, francusko-polskiej rodziny płk Edmund Callier. Osobny, bardzo ciekawy zresztą rozdział, autorzy poświęcają wyprawie „legionu polsko-cudzoziemskiego?, który nigdy do Polski nie dotarł, bo w całości zginął w falach Bałtyku.Taka liczba postaci i struktura książki podyktowana została brakiem bardziej szczegółowych informacji o przybyszach z zagranicy, walczących przeciwko Rosjanom. To pośrednio wynik polityki popowstaniowej samego zaborcy, zmierzającej do wymazania ich z pamięci społeczności polskiej i międzynarodowej. Warto dodać, że każdy z rozdziałów książki to krótki – 6-8 stronicowy rys biograficzny danej postaci. Oczywiście z głównym naciskiem położonym na działalność podczas powstania ? motywy przybycia do Polski, podejmowane działania, osiągnięcia, czasem śmierć.

Klub Auschwitz i inne kluby. Rwane opowieści przeżywców jest zapisem spotkań z byłymi więźniami obozów koncentracyjnych. Autorka rozmawia z polskimi „ostatnimi świadkami”, próbując dociec, kim są dziś, ponad siedemdziesiąt lat po zakończeniu II wojny światowej? Jak toczyły się ich losy po odzyskaniu wolności? Jak funkcjonuje obecnie wspólnota byłych więźniów? Opowieści układają się w zróżnicowaną konstelację postaw i strategii przetrwania. Mowa zarówno o realiach przedwojennych, okupacji i aresztowaniach, codzienności obozowej, jak i o dalszym życiu, które już zawsze było życiem „odzyskanym”, życiem „po” obozie i „z” obozem. Jak się okazuje, dla wielu z tych ludzi wojna nadal trwa – w ich ciałach oraz umysłach – i ujawnia się we wspomnieniach, snach, gestach, w pamięci ciała, poprzez choroby, nawyki, zachowania czy sposoby konfrontowania się z innymi.

„Polskie Archiwum X” to książka opisująca od podszewki pracę słynnej krakowskiej jednostki śledczej, która rozwiązuje umorzone sprawy kryminalne. Dzięki relacjom dwóch doświadczonych policjantów poznajemy konkretne przypadki zakończone sukcesem.Autorzy skupiają się przede wszystkim na przestępstwach dokonanych w województwach małopolskim i podkarpacki. Zanim jednak przejdą do szczegółów związanych ze śledztwami, wspominają początki swojej pracy w rodzimym Archiwum X. Przy okazji dzielą się wrażeniami na temat wizerunku współczesnych policjantów, wśród których – jak w każdym środowisku zawodowym – są i pasjonaci, i lenie.Opisane sprawy porażają okrucieństwem sprawców, którzy niejednokrotnie z zimną krwią i przez wiele miesięcy planowali dokonanie zbrodni. A potem konsekwentnie starali się zacierać ślady i kierować podejrzenia na inne osoby.Lektura każdego z rozdziałów wymaga od czytelnika mocnych nerwów i dystansu, chociaż zachowanie go jest trudne, gdy ma się świadomość, że to nie literacka fikcja, lecz prawda.