Książka Gdyby cała Afryka… składa się z 15 tekstów z lat 1962-1966, napisanych przez Ryszarda Kapuścińskiego podczas jego pracy na kontynencie afrykańskim. „W Afryce nie szukałem przygód, nie polowałem na słonie i nie kopałem diamentów – pisze Kapuściński we wstępie. – Byłem korespondentem Polskiej Agencji Prasowej i miałem pisać o tym, co tam na miejscu

Australia i Nowa Gwinea w latach sześćdziesiątych. Historia, obyczaje i kultura.

Wyprawa na Alaskę. Życie codzienne w tym stanie USA.

Polski lekarz wspomina swój trzyletni pobyt i pracę w Kongo w latach sześćdziesiątych.

Jesienią 1960 roku Czesław Miłosz wyjechał do Berkeley na zaproszenie Uniwersytetu Kalifornijskiego, a otrzymawszy po kilku miesiącach stanowisko profesora języków i literatur słowiańskich, osiadł w Stanach Zjednoczonych na stałe. Wydane w 1969 roku "Widzenia nad Zatoką San Francisco" są swoistym eseistycznym podsumowaniem kilkuletnich doświadczeń i obserwacji wyniesionych z pobytu w Ameryce. Głównym bohaterem książki jest właśnie Ameryka drugiej połowy lat sześćdziesiątych oglądana oczami emigranta, przybysza z Europy. Na kulturę i cywilizację amerykańską Miłosz patrzy z mieszaniną fascynacji i lęku, dostrzegając przenikliwie jej kulturowe słabości i zaniechania, a także ideologiczne zauroczenia, widoczne choćby w uniwersyteckim środowisku Berkeley podczas rewolty studenckiej 1968 roku. Jest zawsze, socjologiczna obserwacja i obyczajowy konkret służą Miłoszowi za podstawę do formułowania pytań o wymiarze uniwersalnym, te zaś układają się w formę wielowymiarowej, oryginalnej medytacji nad powinnością i losem dwudziestowiecznego intelektualisty.

Andrzej Stasiuk wyspecjalizował się w esejach podróżnych do tego stopnia, że otwierając nową książkę, mamy wrażenie, że już to czytaliśmy. Albania, kraje byłej Jugosławii, smród ścieków i płonących śmieci, krajobraz zdewastowany i jakoś swojski. Stasiuk rejestruje obrazy, miejsca ze śladami wojennymi i chce, żeby odsłoniły mu swoje znaczenie

Wielki bazar kolejowy jest zapisem czteromiesięcznej podróży autora z Londynu do Tokio i z powrotem, którą odbył w całości pociągiem, a właściwie wieloma pociągami, w tym słynnym Orient Expresem i koleją transsyberyjską. I to właśnie pociąg jest w pewnym sensie głównym bohaterem tej książki, pociąg rozumiany nie tylko jako środek lokomocji, ale także jako wynalazek szczególnie sprzyjający komunikacji. Długie godziny spędzone razem w przedziale sypialnym czy też spotkanie przy herbacie w wagonie restauracyjnym to niepowtarzalna okazja do kontaktu z drugim człowiekiem, czasem bardzo intensywnego, bo niemal z definicji skazanego na przygodność i nietrwałość.W tej opowieści ważniejszy od wyliczania rozmaitych "atrakcji turystycznych" jest opis samego fenomenu podróżowania, który pozwala nam zobaczyć na własne oczy to, co odmienne i obce, doświadczyć zdziwienia i zachwytu nowością, a zarazem tęsknoty. Wszystko to sprawia, że książka Theroux wnosi w tradycyjną literaturę podróżniczą prawdziwy powiew świeżości. Opis podróży nie zamienia się tutaj w katalog informacji o odwiedzanych krajach, ich historii, krajobrazach i kulturze. Autor nie jest turystą, świadomie omija miejsca polecane w przewodnikach, wybiera raczej lokalne atrakcje i jest prawdziwym podróżnikiem - kimś, kto dostrzega sens raczej w byciu w drodze niż w docieraniu do celu.

Iran to kraj kontrastów. Jak pisze sam autor – Delikatność i umiłowanie poezji sąsiadują ze skrajnym okrucieństwem. W którym teherańska inteligencja zafascynowana jest Zachodem, kocha filmy Kieślowskiego i zapuszcza wąsy na cześć Wałęsy, a równocześnie nosi w sercach ogromny żal za dawne upokorzenia: zamach stanu zorganizowany przez CIA czy pełne obojętności milczenie świata, kiedy Saddam Husajn zrzucał na Iran broń chemiczną. To kraj, w którym studiuje bardzo duży odsetek dziewczyn, gdzie kobiety angażują się w działalność polityczną, biznesową, artystyczną i które muszą na co dzień nosić na głowie obowiązkową chustę, zakrywającą włosy. Walka między tradycją, sięgającą czasów Mahometa, a nowoczesnością trwa na każdym kroku, także wśród elity duchowieństwa, która dzieli się na ajatollahów bardzo ortodoksyjnych i tych bardziej liberalnych, chcących udowodnić światu, że możliwe jest zbudowanie nowoczesnego państwa w zgodzie z zasadami Koranu.Marek Kęskrawiec jest zafascynowany Iranem, jednocześnie zachowuje do niego zdrowy dystans, nie unika krytycznych spostrzeżeń, na przykład na temat irańskiej etykiety grzecznościowej – ta'rof, która często prowadzi do tego, że nie wiemy co tak naprawdę myślą mieszkańcy Iranu.

Zbiór reportaży, obejmujących lata 1936-1958. Są głęboko osadzone w historii narodu polskiego. Życie polskiej szlachty na Polesiu. Kampania wrześniowa, 1939 roku. Internowanie Polaków w Rumunii. Udział Polaków w walkach na Bliskim Wschodzie i we Francji. Koniec wojny. Polacy w Anglii. Całość zebrał i opracował Stefan Kozicki.

Madagaskar w latach sześćdziesiątych XX wieku. Informacje z różnych dziedzin życia tego kraju, a także wiele anegdot.