Refleksje na temat odmienności amerykańskiej rzeczywistości od tego, co europejskie. Książka o poznaniu Ameryki i odczuwaniu jej, co jest możliwe, zdaniem Autorki, dopiero po spędzeniu w drodze kilku tygodni. A zatem są to refleksje o drogach, podróżowaniu i wszystkim, co z tym związane. Ale nie tylko, bo także o amerykańskim stylu życia i amerykańskich obyczajach.

Morze Czarne w powszechnym rozumieniu traktowane jest niezwykle niedobrze. Traktujemy je jako jakiś odległy akwen, nie mający nic wspólnego z nami – Europejczykami, naszą kulturą i cywilizacją. Morze Czarne leży gdzieś „w Azji albo innej Afryce”. Takie rozumienie jest nieuzasadnione tak geograficznie, jak i czysto historycznie. Tam bowiem, nad Pontus Euxinus – Morzem Gościnnym – ścierały się kultury i cywilizacje, które to pozwoliły na takie, a nie inne ukształtowanie naszej świadomości.Historię, kulturę, ludzkie problemy, a nawet politykę najnowszą – to wszystko przybliży nam zbiór reportaży wydany przez Wydawnictwo Czarne.

Wszyscy pamiętamy niesamowite przygody dwojga młodych bohaterów "W pustyni i w puszczy". Nieprzypadkowo tytuł tej książki nawiązuje do tytułu opowieści o Stasiu i Nel. Po jej przeczytaniu zrozumiemy, że barwne opisy fauny i flory afrykańskiej oraz ludzi zamieszkujących Czarny Ląd to nie tylko autorska fantazja, ale także echo własnej przygody afrykańskiej Sienkiewicza.

Ukrywana w archiwach zbrodnia Stalina dopiero teraz wychodzi na jaw.Jak co roku wiosną 1933 mieszkańcy jednej z wiosek nad rzeką Ob popłynęli na wyspę Nazino obdzierać korę z drzew. Tym razem ich oczom ukazał się przerażający widok. 6 tysięcy ludzi uznanych przez reżim za „elementy zdeklasowane i szkodliwe społecznie” zostało tu deportowanych z odległych części sowieckiej Rosji. Władza pozostawiła ich samym sobie - bez żywności, opieki medycznej i nadzoru - stłoczonych na niewielkiej wyspie śmierci w środku lodowego piekła. „Likwidacja klasy kułaków” dotknęła 2 miliony osób. W ciągu trzech lat życie straciła niemal połowa przesiedlonych. Nawet Stalin, gdy dowiedział się o losach ludzi pozostawionych na Nazinie, osobiście rozkazał wstrzymać akcję. Nicolas Werth odsłania klimat przemocy i zacofania, jaki panował na obszarach sowieckiego „Dzikiego Wschodu”.

To miała być wyprawa aklimatyzacyjna przed próbą wytyczenia nowej drogi na Manaslu. Los okazał się okrutny. 8 kwietnia 2009 r. podczas zejścia do bazy, po założeniu obozu II na ośmiotysięczniku Dhaulagiri Piotr Morawski spadł w 25-metrową szczelinę. Gdy udało się go wydostać, nie dawał już oznak życia. Miał zaledwie 32 lata. Był znakomitym himalaistą, zdobywcą sześciu ośmiotysięczników, jednym z najbardziej rokujących na przyszłość wspinaczy i dobrym, szlachetnym człowiekiem. Kochał wysokie góry, a wspinaczka była pasją, dla której gotów był poświęcić doskonale zapowiadającą się karierę naukową na Politechnice. Piotr na zawsze został w Himalajach. W Warszawie została jego żona Olga i dwaj mali synowie. Ta książka opowiada o miłości i o śmiertelnie zaborczych górach, które tę miłość wystawiały na próbę. I choć wydaje się, że góry zwyciężyły, to tak naprawdę zwyciężyła miłość. To ona jest najważniejsza w tej opowiedzianej na dwa głosy historii. Piotr przemawia w niej słowami ze swego dziennika, który prowadził podczas wypraw. Olga wspomina swoje życie u boku męża - sławnego himalaisty a także wyprawę w Himalaje, od której musiała to życie zacząć od nowa. To wzruszająca opowieść o miłości, nadziei i pokonywaniu szczytów. Tych pokrytych śniegiem i tych, które przed nami stawia życie.

Fascynująca opowieść autora o jego podróży po Azji, pełnej niebezpieczeństw, zaskakujących zdarzeń i ciekawych ludzi. Opowieść napisana z rozbrajającym humorem, ale i dystansem do siebie. To także poradnik, jak w taką wyprawę wyruszyć samemu.

To jest Gruzja! Pełna smaków, zapachów, wyjątkowej muzyki, iście bajkowych krajobrazów, niezwykłych i życzliwych ludzi, niezliczonych anegdot towarzyskich. W tą niezwykłą podróż zabierają nas autorzy Anna Dziewit-Meller i Marcin Meller. Opowiadają jak podróżowali od gór po morskie wybrzeża, biesiadowali podczas tradycyjnych uczt, rozmawiali o radościach i kłopotach... Opowiadają o tym skąd w Gruzinach głęboko zakorzeniona duma. Jak radzą sobie kobiety w świecie macho. Na czym polega tamtejszy nienachalny stosunek do punktualności.Gaumardżos jest o radości życia i sztuce świętowania, ale mnóstwo w niej gruzińskiej współczesności i historii, naznaczonej m.in. okrutną wojną na Kaukazie.

Refleksje, impresje, obrazy, przygody i spostrzeżenia autora. Autor jest związany z Egiptem już 20 lat.

Autor przebywał w Indiach przez 5 lat. Zamieszkał z indyjską rodziną, zaczął żyć jak oni i myśleć jak oni. Poznał Indie z perspektywy innej, niż widzą je turyści czy dyplomaci.

Książka ta nie jest przewodnikiem pokazującym turystyczne atrakcje. To opis tego, co widać z okna zdezelowanego autobusu albo hoteliku, o czym rozmawiają klienci lokalnych restauracji, czym emocjonują się miejscowe nastolatki. Podróżując po krajach Azji autorka wybierała to, co najbardziej ją interesowało, a jeśli gdzieś się jej podobało, zostawała dłużej. Autorka pisze o trudnościach w porozumieniu się z miejscową ludnością i o tym, jak tamtejsi ludzie jej pomagali. Mówi o bezpieczeństwie samotnej kobiety w podróży.