Ten exodus trwa, odkąd załamał się porządek polityczny na Wschodzie. Egipt, Somalia, Libia, Erytrea, Jemen, a zwłaszcza Syria – z każdego z tych państw tysiące uchodźców co roku próbuje przedostać się przez Morze Śródziemne, by uciec od wojen, dyktatur, by móc żyć bez lęku. Dwóch dziennikarzy: fotograf Stanislav Krupar i reporter Wolfgang Bauer postanowiło przebyć drogę, którą pokonują uciekinierzy. Zmienili tożsamość, zaufali przemytnikom i przyłączyli się do Syryjczyków, którzy próbują się dostać z Egiptu do Włoch. Szybko okazało się, że morze jest tylko jednym z zagrożeń, które na nich czekały, a „ucieczka przed niebezpieczeństwem staje się coraz bardziej niebezpieczna”. „Przez morze” pokazuje prawdziwych ludzi, nie kolejne liczby w statystykach. Syryjczyków, z których każdy ma inną historię, rybaków, którzy pomimo strachu dają się przekupić, brutalnych przemytników, których uderzenia bolą. Ten dokument to apel do polityków o bardziej humanitarne traktowanie ludzi potrzebujących pomocy.

Ewa Wanat opisuje, jak doszło do tego, że Niemcy, którzy zgotowali światu okrutną wojnę, stali się dziś jednym z najbardziej otwartych społeczeństw Europy. Pisze o uczeniu się tej otwartości, o blaskach i cieniach różnorodności nie tylko etnicznej czy religijnej, ale również stylów życia, postaw, wyborów. O oswajaniu obcości, poszerzaniu normy. O nowych Niemczech, które tworzą tureccy gastrabeiterzy, ich dzieci i wnuki, dzisiejsi uchodźcy, stara polska emigracja, anarchiści, squotersi, prostytutki, geje, lesbijki i transseksualiści, a przede wszystkim sami nowi Niemcy, dla których mitem inicjacyjnym jest rewolta 68 roku. Wanat uważa, że wielu Niemców doszło do wniosku, że otwartość na Innych może ocalić ich od tego, czego się w sobie przestraszyli, stała się lekarstwem i próbą zadośćuczynienia. To książka o drugim życiu Niemiec po nazizmie.

Piękna reporterska książeczka - nie tylko dla dzieci. Uczy tolerancji i otwartości na drugiego człowieka. Podpowiada jak rozmawiać z dziećmi, gdy zadają niewygodne pytania. Dlaczego niektórzy ludzie są inni? Dlaczego zachowują się inaczej, wyglądają inaczej? Uczy wrażliwości i szacunku do drugiego człowieka. Uczy akceptacji dla ludzkich odmienności. Bo każdy ma prawo być sobą. Bo jak mówi autorka książki „Zabić drozda”: jest tylko jeden rodzaj ludzi - ludzie. Fantastyczna książka. Jest prawdziwą lekcją szacunku i tolerancji. Powstała z dziecięcych pytań - prostych, bezpośrednich, ale nie naiwnych. I jest pełna szczerych, mądrych odpowiedzi.

Relacja z pierwszego w historii pieszego przejścia irańskiego łańcucha gór Zagros z północy na południe, na dystansie około 2300 km. Autor opisał i utrwalił na fotografiach spotkania z ostatnimi żyjącymi tam koczowniczymi ludami: Lurów, Bachtiarów i Kaszkajów, oraz gościnnymi Azerami i Kurdami. Po 76 dniach samotnej wędrówki przez surowy, pustynny i półpustynny masyw, którego najwyższe szczyty przekraczają wysokość 4 000 m, po zmaganiach z upałem i brakiem wody, ale też mrozem i śniegiem blokującym przełęcze, Łukasz Supergan przeszedł całą długość Zagrosu, docierając do Oceanu Indyjskiego. Wśród wielu przeżyć nie ominęło go też aresztowanie i 24-godzinny pobyt na posterunku.

Grupa osób opuszczających PRL na skutek selektywnego prześladowania (tak precyzuje się definicję uchodźcy) była tylko częścią ogółu emigrantów, w okresach wzmożonego odpływu względnie nieliczną. Wobec faktu zablokowania drogi swobodnej emigracji, osoby, które z różnych względów nie widziały możliwości dalszego życia w Polsce Ludowej, podejmowały decyzję o wydostaniu się z kraju nielegalnie. Jednak niewielka tylko część wychodźców angażowała się na obczyźnie w działania na rzecz zmian politycznych w Polsce. Najważniejsze jest to, że bezprecedensowa ingerencja państwa w życie społeczne, nawet w sprawy uważane za całkiem prywatne, uczyniła politycznymi wiele motywów niepolitycznych, a przynajmniej nadała takim ucieczkom polityczny wymiar.

Aby Nowy Jork mógł stać się miastem snów, część mieszkańców skazano na koszmar. Przyprawiająca o dreszcze prawdziwa historia wyspy Blackwell – jednego z najbardziej ponurych eksperymentów społecznych w dziejach Ameryki. W XIX wieku Nowy Jork rozbłysnął – Thomas Edison oświetlił Manhattan elektrycznymi latarniami. Ale nie wszyscy mogli cieszyć się ich blaskiem. Na wyspie Blackwell stworzono szpital i przytułek dla niewygodnych mieszkańców – sierot, biednych, zniedołężniałych, chorych psychicznie oraz przestępców. Mieli tam otrzymać opiekę i szansę na resocjalizację, ale trafili do prawdziwego piekła na ziemi, z którego nie było ucieczki. Prawdę o nim ujawniła reporterka Nellie Bly, która spędziła na wyspie dziesięć upiornych dni. Udając obłąkaną, pozwoliła zamknąć się w szpitalu, by móc opisać warunki na wyspie. Jej relacja wstrząsnęła opinią publiczną i postawiła pod znakiem zapytania moralność rządzących miastem. Stała się także jednym z epokowych dokonań reportażu. Więźniowie przebywali w wykutych w skale celach, które bardziej przypominały rowy niż pomieszczenia. Nie dbano o ogrzewanie i wentylację, wierząc, że osoby obłąkane są niewrażliwe na temperaturę. Sami nadzorcy przyznawali, że wobec przywożonych na wyspę sierot najbardziej humanitarnym rozwiązaniem byłoby podanie śmiertelnej dawki opium. Na pacjentach szpitala przeprowadzano eksperymenty – gruźlicę leczono lewatywą z siarkowodoru lub wstrzykiwaniem mleka do krwi. Stacy Horn pokazuje, co się dzieje, gdy bezwzględna i cyniczna władza spotka się z problemami społecznymi. "Wyspa potępionych" to wstrząsająca opowieść o tym, jak w demokratycznym społeczeństwie zgodnie z prawem można stworzyć instytucję niosącą cierpienie i śmierć.

Książka jest swego rodzaju literackim kolażem, składają się na nią wspomnienia, rozmowy, nagrania, listy. Wszystko niby okruch rozbitego lustra, w którym przeglądał się Daniel Stein, tłumacz. Obok powikłanych losów głównego bohatera Żyda, który tłumaczył dla gestapo na Białorusi, zmienił wyznanie na katolicyzm, a następnie zmagał się z władzami Izraela o funkcjonowanie gminy chrześcijańskiej. Autorka – Ludmiła Ulicka – wzbogaca dodatkowo swoją opowieść o wiele szczegółów dotyczących skomplikowanych stosunków religijnych na terenie Palestyny. Ciekawe wątki spotkania głównego bohatera z Janem Pawłem II.Głośna powieść jednej z najwybitniejszych współczesnych rosyjskich pisarek, nagrodzona Bolszają Knigą, najważniejszą nagrodą literacką w Rosji.

Miłość psa do człowieka jest piękna, najszczersza z możliwych i zawsze bezinteresowna... - wiedzą o tym doskonale wszyscy ci, którym jest lub też było dane dzielić kiedyś wspólnie codzienność z czworonogiem, dla którego osoba ta była całym światem... Uczucie to oddali we wspaniały sposób autorzy znakomitej książki pt. "Peety. Pies, który uratował mi życie", która to opowiada o niezwykłej przyjaźni i miłości dwóch samotników - otyłego mężczyzny i psa ze schroniska, która to uczyniła ich życie piękniejszym i szczęśliwszym... Głównym bohaterem tej opartej na faktach historii jest jej jednoczesny współautor - Eric O'Grey. To właśnie ten wciąż młody, samotny mężczyzna stanął przed najtrudniejszą próbą w swoim życiu, jaką to było podjęcie starań względem zrzucenia wagi ciała, bądź też pogodzenie się z postępującymi chorobami i ostatecznie śmiercią... Eric wybrał to pierwsze z rozwiązań, a następnie za sugestią młodej pani doktor, adoptował małego psa ze schroniska, który miałby mu pomóc w walce z otyłością. I tak też się stało, a tym samym do jego pustego mieszkania trafił mieszaniec rasy border collie i owczarka australijskiego, który jak się okazało... - także miał nadwagę! Niniejsza opowieść stanowi coś na wzór dziennika jej autora, który w fabularyzowanej formie przedstawia nam historię wspólnej codzienności z niezwykłym psem, który uratował jego życie. Uratował w dosłownym sensie znaczenia tego pojęcia, jak i też sprawił, ze ten otyły, smutny i samotny człowiek nabrał chęci do życia. Petty uratował Erica, zaś Eric obdarzył porzuconego psa opieką, miłością i domem, w którym ten dożył kresu swoich dni. O tym opowiada ta historia, która dogłębnie nas sobą poruszy, nie raz wywoła na naszej twarzy łzy, wielokrotnie rozbawi i rozśmieszy, jak i przede wszystkim napełni ogromną porcją dobrych emocji, które skłonią nas do przekonania, że życie i otaczający nas świat, mogą być i będą naprawdę piękne, jeśli tylko tego zechcemy...

Andrew Hogan i Douglas Century oddają w ręce czytelników zapierającą dech w piersi książkę, którą zamierza przenieść na ekran wytwórnia Sony. To fascynujący opis jednego z najważniejszych epizodów wojny narkotykowej XXI wieku. Kronika ośmioletniego pościgu za przestępcą, który przez dekadę skutecznie wodził za nos organy ścigania. Każda epoka ma swój słynny czarny charakter, ale też każdy przestępca kiedyś trafia na zdeterminowanego stróża prawa, który zrobi wszystko, by ukrócić zbrodniczy proceder. Eliotowi Nessowi udało się wsadzić za kratki Al Capone, a Joaquin Archivaldo Guzmán-Loera, słynny El Chapo, spotkał na swej drodze agenta DEA, Andrew Hogana. Po ukończeniu akademii DEA w 2006 roku Andrew Hogan został skierowany do Arizony. Brał udział w wielu niebezpiecznych akcjach, podczas których wpadł na trop El Chapo, bossa kartelu narkotykowego Sinaloa i wroga publicznego numer jeden w USA. Po sześciu latach pościgu Hogan dojdzie do wniosku, że ma z El Chapo coś wspólnego – obu cechuje wręcz obsesyjna dbałość o szczegóły. Krok po kroku Hogan zbiera materiały i przenika do zaufanych współpracowników El Chapo. Mimo początkowych niepowodzeń wierzy, że dopadnie człowieka, który zbudował imperium na śmierci tysięcy ludzi.“Kinematograficzna… wciągająca, pierwszoosobowa narracja… najbardziej autentyczne spojrzenie do wnętrza świata El Chapo — a to dlatego, że Hogan właściwie wszedł do niego i zrobił to, co tylko garstka uważała za możliwe.”

Życie po życiu radzieckich poligonów, państwa w państwie, które rozporządzało nie tylko czołgami, śmigłowcami i głowicami atomowymi, ale prowadziło także szpitale, szkoły, kina i piekarnie. Po jednej stronie muru tęskniący za domem żołnierze, często niezdyscyplinowani, niedożywieni i prowadzący nielegalne biznesy, po drugiej – Polacy zbuntowani wobec agresji radzieckich sąsiadów, ale też skłonni do romansów i przyjaźni ponad podziałami. Julia Wizowska – urodzona w Kazachstanie i wychowana w duchu szacunku dla sowieckich wojskowych, oraz Grzegorz Szymanik – Polak, wyrosły w pogardzie do armii radzieckiej, przybliżają historie bohaterów zza obu stron muru. Opisują życie w radzieckich bazach wojskowych i pokazują, w jaki sposób koszary „nieproszonej armii” stawały się przez dekady codziennym elementem otaczającego nas krajobrazu. W ten sposób powstała reporterska opowieść o tym, co wrasta w człowieka niezauważone i potrafi być trwalsze niż beton i wieczne imperia.