Pod koniec roku 1991 Sztokholm ogarnęło przerażenie. Nieznany sprawca, uzbrojony w karabin z laserowym celownikiem, postrzelił 11 osób. Jedna osoba zmarła, inne doznały trwałych okaleczeń. Cechą łączącą wszystkie ofiary był kolor ich skóry. W tym samym czasie Szwecja przechodziła przez najcięższy na przestrzeni ostatnich dekad kryzys ekonomiczny. Centra przyjęć uchodźców rozsiane po całym kraju zaatakowane zostały bombami zapalającymi i koktajlami Mołotowa. W szwedzkim parlamencie nowa partia polityczna o nazwie Ny Demokrati (Nowa Demokracja) podgrzewała nastrój wrogości wobec imigracji. Snajperskie ataki zapoczątkowały największą od czasów morderstwa premiera Olofa Palema obławę. Po dziesięciu miesiącach mężczyzna, później znany jako Mężczyzna z laserem, został namierzony przez policję i aresztowany w dramatycznych okolicznościach. Mimo iż zaprzeczył wszystkim oskarżeniom, został skazany na dożywocie. Po około dziesięciu latach spędzonych w więzieniu zdecydował się przyznać do wszystkich ataków oraz do dwudziestu napadów na bank. Poza policją, zgodził się rozmawiać o tym tylko z jedną osobą – dziennikarzem i autorem książki Gellertem Tamasem. Wydany w 2002 roku Mężczyzna z laserem spotkał się z ogromnym zainteresowaniem i zdobył uznanie krytyków. Gellert Tamas otrzymał za swoją książkę prestiżową nagrodę Guldspaden

Ukryte skarby, masońskie rytuały i szalone pomysły Hitlera. Pod Europą ciągną się kilometry podziemnych konstrukcji, od zagadkowych grobowców z czasów prehistorycznych, przez nielegalne kluby i destylarnie, nawiedzone katakumby, aż do fabryk drążonych we wnętrzu gór w czasie drugiej wojny światowej. Autorzy schodzą pod ulice największych miast Europy, m.in. Paryża, Berlina, Rzymu i Edynburga, penetrują labirynty szwajcarskich schronów, szukają cesarskiej korony i Ołtarza Mariackiego w Norymberdze, pod Lizboną znajdują Studnię Wtajemniczeń, na Malcie odwiedzają neolityczne świątynie. Odkrywają również sekrety kopalni złota w Złotym Stoku oraz projektu „Olbrzym” w Górach Sowich.Jeszcze nikt nie napisał takiej książki. To połączenie przewodnika z barwnym reportażem, gdzie przygoda czeka na każdej stronie. Każdy skrawek ziemi ma swoją tajemnicę. Tajemnica mieszka w podziemiach.

Czy korespondent wojenny ma prawo się bać? Oczywiście! Ale nie Andrzej Meller, który zjawia się w każdej wojennej rzeczywistości wraz z pierwszym strzałem. Prace nad tą książką również kończył w ogarniętej wojennym chaosem Libii. Reportaże z Azji to dawka historii i trudnej, czasem koszmarnej wojennej, codzienności w najbardziej niebezpiecznych miejscach na Ziemi. Z tej wyprawy na szczęście wrócił cały i tylko raz złamano mu nos w Sajgonie w Ho Chi Minh, kiedy odmówił skorzystania z usług lokalnych prostytutek… Poza pozornie spokojnym Wietnamem odwiedza też Gruzję, Iran, Afganistan, Pakistan, Indie, Sri Lankę, Laos i Tajlandię. Raportuje atak terrorystyczny w Mumbaju, zwiedza Bamjan z tłumaczem erotomanem, uczy się latać paralotnią w Himalajach, relacjonuje wybory prezydenckie w Afganistanie i odwiedza polską bazę w Bagram, zagląda na targ wielbłądów w Radżastanie i zostaje zatrzymany przez tajlandzką policję. Bywa dramatycznie, bywa i komicznie – taka jest dola reportera i korespondenta wojennego... Andrzej nikogo nie udaje. Pisze tak jak żyje, a żyje – i podróżuje – dokładnie tak, jak opisuje to potem w swoich książkach. Pełnią życia.

Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych w USA porywano co najmniej jeden samolot tygodniowo. Początkowo porywacze zwykle chcieli dostać się na Kubę – było to tak częste, że w amerykańskich samolotach wszystkie kokpity zostały wyposażone w mapy Morza Karaibskiego, pilotów zaopatrzono w rozmówki hiszpańskie, a Ambasada Szwajcarii w Hawanie, która reprezentowała amerykańskie interesy dyplomatyczne na Kubie, przygotowała dla linii lotniczych formularz z prośbą o szybki zwrot skradzionej maszyny. Z czasem zaczęto porywać samoloty dla okupu lub by zamanifestować polityczny sprzeciw. Jednak dopiero groźba użycia porwanego samolotu do zniszczenia reaktora jądrowego sprawiła, że na lotniskach wprowadzono surowsze środki bezpieczeństwa, łącznie z kontrolą osobistą pasażerów i prześwietlaniem ich bagażu podręcznego. Niebo jest nasze to fascynująca, miejscami zabawna, a miejscami przerażająca opowieść o złotym wieku piractwa powietrznego, osnuta wokół historii słynnej pary, Rogera Holdera i Cathy Kerkow, którzy uprowadzonym samolotem i z pół miliona dolarów okupu dotarli aż do Algieru. To także świetny portret psychologiczny ogarniętej podniebnym szaleństwem Ameryki tamtych lat.

Bardzo ciekawy reportaż o współczesnych Aborygenach, wyrzuconych poza nawias życia społecznego w Australii. A oto przepis na slumsy: weź kilka aborygeńskich rodzin, zapakuj do pickupa i wskaż im budynek, w którym od dziś mają mieszkać. Wysadź ich, wywal ich dobytek, te osmalone garnki, worki ze starymi szmatami, telewizor. Wróć za kilka miesięcy. Okolicy nie poznasz. Dymiące koksowniki, śmieci, graffiti na ścianach, bezpańskie psy, gołe i brudne dzieciaki. Biali, którzy zostali skazani na to sąsiedztwo, chętnie opowiedzą ci tysiące gorzkich historii: o pijaństwie, nieróbstwie, narkotykach i brudzie. A potem zapytaj tych Białych, jakie noszą imiona ich nowi sąsiedzi i skąd pochodzą. I to jest właśnie przepis na społeczeństwo podzielone. Mieszkaniec Sydney, Melbourne, Alice Springs czy Perth omija Aborygenów szerokim łukiem i stara się ich nie dostrzegać. Dawni dumni mieszkańcy tych ziem zostali zepchnięci na margines zbiorowej świadomości. Stali się niezauważani. Niewidzialni. Mateusz Marczewski odważył się ich zobaczyć. Co więcej – wpatrywał się w nich tak długo, aż odkrył ich prawdziwą duszę.

W ciągu samotnej ośmiomiesięcznej wyprawy poznawczo-reporterskiej Tomasz Owsiany odwiedził siedem plemion i ludów oraz wybrane społeczności Filipin we wszystkich makroregionach kraju. Nawiązał bliskie kontakty z mieszkańcami i uczestniczył w ich codziennym życiu: wyrabiał węgiel, uprawiał zbieractwo, orał bawołami ryżowiska i brał udział w często szokujących ceremoniach. Poznał szamana uprawiającego czarną magię i dotarł do obozu grupy paramilitarnej na Mindanao. Mieszkał w kolonii karnej i rezydencji filipińskiego multimilionera.Celem jego wyprawy było doświadczenie „próbek” z pełnego obrazu Filipin, poznanie nieeksportowej twarzy kraju oraz odnalezienie odpowiedzi na pytanie, jak przeobrażają się tamtejsze rdzenne kultury pod wpływem nowoczesności. Ale ambitne założenia podróży nie oznaczają śmiertelnej powagi opowiadania. W historii tej nie brak humoru czy anegdot wypływających wprost z filipińskiej rzeczywistości. Ta opowieść płynie tak, by każde zdarzenie i każdy wątek miały czas wystarczająco wybrzmieć i zatrzymać naszą uwagę. Tu nie ma miejsca na pośpiech, a autor ani przez chwilę nie ulega pokusie stawiania twardych ocen czy diagnoz. Rzadka dziś i tym bardziej cenna podróż z treścią.

Łatwo się pogubić w hałasie dnia. W memach, postach, reklamach, lokowaniu produktów, w Tweetach, newsach, plotkach, grach, rolowaniu fejsbuka, przeglądaniu modowych stron i wiadomości na żółtym pasku. A jeśli najważniejsze to nie przegapić świata? Usłyszeć czasem : to był dobry dzień, dzięki że go spędziliśmy razem? Tyle razy już to przegapiłem. Tyle razy pozwoliłem żeby zachwyt minął. Żebym go zadeptał, zapomniał, żebym się zachwycił od nowa, tak samo nietrwale i tak samo mocno… Ta książka nie jest przewodnikiem. Nie znajdziesz tu ani adresów hoteli ani kulinarnych przepisów, ani żadnych porad, ani nawet listy miejsc, w których warto sobie zrobić selfie. To książka o zachwycie nad światem. O zbieraniu tych momentów, po które nie będzie można wrócić, bo przecież życia nie da się przewinąć tak łatwo jak obrazu w smartfonie. Południowy Kaukaz to wymagający kawałek świata. Łatwo zagapić się na dramatyczną urodę gór, na ostentacyjny przepych Baku, łatwo utonąć w melancholijnym mroku ormiańskich świątyń. Łatwo znaleźć przygodę w tym świecie wciąż przez nas nieodkrytym, egzotycznym, zaczynającym się dwa kroki od naszej ukochanej Gruzji. Łatwo się tam zapomnieć. I przeoczyć sens. Tak naprawdę każda podróż, i ta w świecie, i ta przez czarno – biały gąszcz liter jest podróżą w głąb siebie.

Krótka opowieść o ludziach z Białowieży, ludziach puszczy w burzliwym XX wieku. Autorka przedstawia białowieżan od czasów carskich, poprzez wojny, dwudziestolecie, peerel i wreszcie "niepodległą" RP. Jest to ciekawy konglomerat kultur i wyznań. Interesujące osobowości. Fascynujące, nieraz tragiczne historie. Książka napisana jest zgrabnie, w dobrym stylu autorki. Od razu widać że przed pisaniem sporo o Białowieży się dowiedziała, przeprowadziła niejedną rozmowę że świadkami wydarzeń. Jednym słowem książka pokazuje prawdziwą, a nie cukierkowo-turystyczną Puszczę, jako miejsce życia wszelkiej maści złych i dobrych ludzi. Kłusowników, złodziei, bandytów, artystów, naukowców, dziwaków, robotników. Plus dla autorki za pokazanie postaci Józefa Mackiewicza, z pewnością najlepszego naszego pisarza XX wieku, oraz za prezentacje "dokonań" Niemców w okresie okupacji. Jak to rasa panów kradła mordowała i niszczyła. Przy nich taki miejscowy "mordala", którego znajdziecie w powieści, wygląda na człowieka z klasą i zasadami, a nawet sympatycznego gościa.Fascynująca książka. Przez wszystkie rozdziały przewija się wątek pewnej rodziny, w której szaleństwo wzięło górę i doprowadziło do tragedii.

Od lat śledzimy dzieje rodziny Windsorów. Choć brytyjską monarchię zna niemal każdy, to większość z nas nie zdaje sobie sprawy z dramatów, jakie przez lata rozgrywały się za bramami Pałacu Buckingham. Życie królewskiej pary, Elżbiety i Filipa, było źródłem wielu, jeśli nie większości, problemów Windsorów. Skandal gonił skandal. Małżeństwa ich kolejnych dzieci kończyły się. Inwazja dziennikarzy, aparatów i kamer na królewską rodzinę sprawiła, że skrzętnie skrywane tajemnice znalazły się na pierwszych stronach tabloidów. Skostniała monarchia nie nadążała za nowoczesnością. Ostatnią próbą luzowania dworskiego gorsetu było wpuszczenie za mury pałaców Windsorów amerykańskiej rozwódki Meghan Markle. Miała zostać nową gwiazdą, "Kate na dopalaczach", jak pisały gazety. Okazała się – przynajmniej dla Windsorów – "Dianą plus". Nasza wiedza na temat brytyjskiej monarchii bazowała dotąd głównie na plotkach i uproszczeniach. Książka Marka Rybarczyka pozwala przyjrzeć się z bliska pałacowym relacjom. Odsłania kulisy burzliwych książęcych związków. A przedstawione w niej meandry życia uczuciowego królewskich małżonków, rodzinne skandale i sekrety przedstawione w książce zadziwią nawet fanów serialu, "The Crown".

Głębokie Południe Paula Theroux to świat, w którym „historia żyje i ma się dobrze” – stosunki między czarnymi a białymi są wciąż napięte, pełne wzajemnych żalów i poczucia krzywdy: wielu zresztą wciąż pamięta czasy segregacji rasowej, a niektórzy twierdzą, że wcale się nie skończyły. Sercem wspólnoty jest tu lokalny kościół, ulubioną niedzielną rozrywką jarmark z bronią, którego uczestnicy zachowują się tak, jakby wojna secesyjna zakończyła się wczoraj. A wokół ciągną się pola bawełny, powoli wypieranej przez inne uprawy. Lecz choć Południe regularnie nawiedzają huragany, choć jest biedne, zacofane i popada w ruinę, równocześnie fascynuje muzyką, kuchnią, pogodą ducha i humorem. Theroux oburza się i pała gniewem, patrząc na nędzę i nierówności, ale podziwia wytrwałość i odwagę działaczy społecznych i zwykłych ludzi doświadczonych przez los.