Książka jest pisana współczesną gwarą warszawską, czyli taką która ewoluowała od Kośmińskiego do dziś. Autor żongluje słowem po mistrzowsku dla opowiadania historii, budowania klimatu i pokazywania obrazu, a to ważne bo tekst jest bardzo obrazowy, sceny wyraźnie widać podczas czytania. Jeśli chodzi o treść, fabułę, bohaterów to jeśli ktoś lubi klimaty Wiecha, Grzesiuka, Chmielewskiej, Makuszyńskiego to będzie strzał w dziesiątkę. Autor informuje, że książka oparta jest o prawdziwe zdarzenia, rozmowy czy sytuacje.

Ta reporterska książka ma uzdrawiającą siłę starej baśni. Gretel, mama autora, utalentowanego filmowca Davida Sievekinga, wskutek alzheimera traci pamięć, a w końcu też swą bujną, niepowtarzalną osobowość. Razem z synem i resztą rodziny uczymy się widzieć jej chorobę nie jako przekleństwo czy degradację, lecz wielką przemianę. Jako jedną z tajemniczych przygód ciała i ducha. Paradoksalnie bowiem Gretel odarta z indywidualnych, "ziemskich" cech staje się kimś więcej - prototypem, figurą człowieka. Gdy już przestaje komunikować się ze światem, może przez nią przemówić życie w swej najczystszej, najgłębszej postaci. Co mówi ono ustami swego medium? Godzi się tylko na miłość i odpowiada na nią radością, zachwytem, przyjemnością. Bezwzględnie odrzuca wszelki przymus i działania motywowane poczuciem obowiązku czy winy. Zaskakuje pełnymi przewrotnej mądrości i humoru przebłyskami. Towarzyszenie tej nowej Gretel odmienia i uzdrawia - i jej bliskich, i nas, czytelników.

Wielkie reformy, miliardy z Unii na zrównoważony rozwój, rekordy prędkości pociągów i ilości pasażerów, a tymczasem polskimi kolejami w III RP wciąż jeździ mniej ludzi niż w PRL-u, a najnowsze tabory mają problem z osiągnięciem czasu przejazdów sprzed wojny. Co się stało, że jest tak dobrze, skoro jest tak źle? To nie tylko efekt propagandy kolejnych ministrów, dyrektorów i prezesów spółek kolejowych, ale również skutek celowej polityki polskich rządów, niezależnie od opcji politycznej. Polscy decydenci - wbrew światowym trendom i eksperckiej wiedzy - przyjęli sobie za cel likwidację „nierentownej” infrastruktury, odbierając całym miastom i miasteczkom ich „okno na świat”. Czy zapaść polskiej kolei była niemożliwa do uniknięcia? Karol Trammer, ekspert w dziedzinie transportu publicznego, nie tylko opisuje kto i jak likwidował polską kolej, ale również wskazuje na polityczne mechanizmy, które sprawiły, że stała się możliwa ta piękna katastrofa polskiego kolejnictwa, a także całkiem naoczne katastrofy jak w Szczekocinach, na stacji Baby, czy w Korzybiu.

Bardzo rzetelny, wielowymiarowy reportaż o wierzeniach, obrzędach mieszkańców Syberii.Jacek Hugo-Bader, reporter, który od trzydziestu lat opisuje upadek imperium sowieckiego. Bierze się tylko za to, co sobie sam wymyśli i zorganizuje, i zawsze jakoś udaje mu się, żeby jego marzenia nie pozostały marzeniami. Od trzynastu lat marzył o szamańskim temacie – ale się go bał. Przeczytajcie, a dowiecie się czego było się bać. To najbardziej niezwykła podróż w jego życiu. A żeby niezwykła była do samego końca, książkę tę wydał zupełnie sam. Nie licząc błogosławieństwa szamanki Ałtany, szamanów Ondara, Kułana i Andrieja Pawłowa.

W pasjonującej książce Deborah Rodriguez opowiada historię założonej przez siebie szkoły piękności i losy niezwykłych kobiet, które były jej uczennicami. Rodriguez wyjechała do Afganistanu z chęcią niesienia pomocy i dyplomem kosmetyczki. W Kabulu dowiedziała się, że długoletnia tradycja afgańskich salonów piękności została niemal całkowicie zniszczona przez Talibów. Wykorzystując swoją wiedzę z zakresu kosmetyki i energię otworzyła Kabulską Szkołę Piękności, pierwszy salon kosmetyczny w Kabulu, szkolący tutejsze kobiety w zawodzie fryzjerki i kosmetyczki, jednym z niewielu w tej kulturze sposobów zarobkowania dostępnych kobietom. W tym magicznym miejscu - maleńkim azylu w ortodoksyjnie patriarchalnej kulturze - dodała sił i pomogła odnaleźć nowy sens życia swoim uczennicom, a także zawarła kilka przyjaźni na całe życie. Na treść książki składają się niezwykłe i pasjonujące historie uczennic Debbie - panny młodej zmuszonej sfingować swoje dziewictwo, dwunastoletniej dziewczynki zmuszonej do wyjścia za mąż, by pokryć długi rodziny, błyskotliwej pani doktor, która nie opuszczała domu przez trzydzieści lat.

Książka, która pokazuje jak ludobójstwo w Rwandzie postrzegane jest przez pokolenie urodzone już po nim, albo te które w 1994 roku było jeszcze małymi dziećmi. Autor niemal w całości oddaje głos swoim bohaterom, jego odautorskie wstawki są bardzo skromne i mają na celu jedynie pokazać kontekst w jakim wypowiadają się młodzi Rwandyjczycy. W oczy rzuca się jedna prawidłowość potomkowie Tutsi wiedzą bardzo wiele na temat ludobójstwa, mówią o tym otwarcie, ich rodzice nic przed nimi nie ukrywali. Hutu natomiast nie chcą wiedzieć o tym czego dokonali ich rodzice, wolą przemilczeć temat. Rodzice są dla nich najwyższym autorytetem i nie są w stanie sprzeciwić się im, zbuntować w celu odkrycia prawdy o nich. Obie społeczności żyją od siebie odizolowane i choć nie ma jawnej wrogości, to jest wzajemna nieufność i dystans. Główną jednak treścią tej książki jest cierpienie. Cierpienie młodych Tutsi, którzy muszą żyć w niepełnych, straumatyzowanych rodzinach na których ciąży pamięć o ludobójstwie oraz cierpienie młodych Hutu, którzy chcąc nie chcąc, muszą dźwigać na sobie piętno grzechów rodziców i przyjąć za nie odpowiedzialność.

Ciekawy reportaż o grupach białych zagubionych gdzieś w tropikach i w otchłaniach historii - od Basterów w Namibii i Burghów na Cejlonie po Francuzów na Gwadelupie (utrzymujących kazirodcze związki) i Polaków na Haiti (ocalałych z armii Napoleona). Niemal wszyscy trzymają się "ze swoimi", stroniąc od kontaktów z "obcymi": czarnoskórymi, Singalezami, czy Kreolami, zwykle traktując ich jako gorszych, a sami żyją wspomnieniami dawnej potęgi kolonialnej, lub po prostu przytłoczeni biedą. Rasizm, ksenofobia, uprzedzenia i poczucie wyższości... Autor zebrał sporo materiałów, często spotykając się z niechęcią z obu stron: i tych zaginionych "białych", którzy nie chcą o sobie opowiadać, i ich sąsiadów, którzy traktują ich jak trędowatych. Świetnie nakreślone tło historyczne: jak doszło do osiedlenia się danej grupy na terytorium, i co się z nią działo przez lata i wieki. Mniej natomiast podoba mi się typowo reportażowe ujęcie "historia życia zwykłych ludzi".

Mroczna historia człowieka, który nadzorował tajne eksperymenty CIA z narkotykami, truciznami i kontrolą umysłów. Chemik Sidney Gottlieb sprawiał wrażenie łagodnego, zrównoważonego i oddanego nauce badacza. Kiedy CIA powierzyło mu tajny projekt MK-Ultra, poświęcony metodom kontrolowania ludzkiego umysłu, ujawniła się jego prawdziwa natura. Kierował testami w tajnych więzieniach na trzech kontynentach. Uczył się od nazistów eksperymentujących na jeńcach w obozach koncentracyjnych i dorównywał im okrucieństwem. Jego badania były niczym eksperymenty z serialu Stranger Things. Wykorzystywał do nich bezdomnych, jeńców, upośledzone dzieci i własnych kolegów z pracy. W San Francisco zwabiał ludzi na imprezy, gdzie prostytutki podawały im LSD. W ten sposób narkotyk trafił z laboratoriów CIA na ulice amerykańskich miast. Gottlieb był głównym dostarczycielem trucizn dla CIA. Z jego laboratoriów wychodziły pigułki i mikstury, które miały zlikwidować największych wrogów Ameryki z czasów zimnej wojny. W zamrażarce trzymał 11 gramów trucizny tak skoncentrowanej, że wystarczyłaby do zabicia 55 tysięcy osób. Wymyślał też gadżety, dzięki którym agenci specjalni mieli dyskretnie i bez śladu eliminować przeciwników. Według prasy Gottlieb był „wszystkim, co można by sobie wymarzyć u szalonego naukowca w tandetnej powieści o CIA, tyle tylko, że żył naprawdę”. Stephen Kinzer odsłania przed nami najmroczniejszy rozdział amerykańskiej historii, w którym splatają się losy CIA, nazistowskich zbrodniarzy i dzieci kwiatów. Ta książka to fascynująca opowieść o „najbardziej szalonym spośród szalonych naukowców” i zbrodniczych działaniach, które inicjował rząd USA. „Doktor Śmierć” i „oficjalny truciciel USA” był odpowiedzialny za morderstwa, tortury i eksperymenty na ludziach oraz popularność LSD w latach 60.

Opowieści i gawędy krajoznawcze o mazowieckiej prowincji – tym razem o bliskim otoczeniu Warszawy. O podmiejskich odpustach na Bielanach w przeszłości, o znanych z wyjazdów warszawiaków na wilegiatury i letniska Świdrze, Aninie, Podkowie Leśnej czy Zalesiu Górnym, o istniejących uzdrowiskach, np. w Konstancinie i o już zapomnianych, jak np. w Nowym Mieście nad Pilicą. Także o skrytych w cieniu drzew rezydencjach szlacheckich w Radziejowicach, Oborach i Młochowie. O podwarszawskiej przyrodzie nad Wisłą, w Puszczy Kampinoskiej i Lasach Chojnowskich, o bytujących w sąsiedztwie Warszawy wilkach i bobrach, o narodowym godle – bieliku, oraz o kormoranach, w poszukiwaniu których nie trzeba jeździć już na Mazury, bo jest ich tutaj całe mnóstwo.

„Z każdym rokiem niemal ubywa w odwiecznej naszej Wielkopolsce jeden lub więcej starych i do niedawna jeszcze zamożnych rodów szlacheckich.... Do rodzin tych należą i Gozdawici Drwęscy, którzy w zeszłym jeszcze stuleciu poważne w gronie domów wielkopolskich zajmowali stanowisko i z wielu znacznymi domami byli bliskimi węzłami krwi połączeni”. Teodor Żychliński, Złota Księga szlachty polskiej Nieczęsto się zdarza, żeby trzy pokolenia jednej rodziny pisały diariusze. I żeby te diariusze prowadziły ze sobą rodzaj rozmowy. Przewijają się w nich nie tylko z trzech stron od wewnątrz oglądane pikantne nieraz tajemnice rodzinne, nie tylko nazwiska wielu utytułowanych rodzin, ich życia świątki, piątki i niedziele, ale także głośne wydarzenia historyczne oglądane i komentowane od salonów, a niekiedy od kuchni, przynosząc zaskakujące nieraz detale i jeszcze bardziej zaskakujące oświetlenia. Ta historia zaczyna się w XIX wieku, kończy w XXI. Nieledwie wczoraj.