Jeśli rzeczywiście wszyscy Kubańczycy są un poco loco, czyli „nieco szaleni”, jak sami o sobie mówią, to dzieje się tak wyłącznie dlatego, że żyją w niemożliwym do ogarnięcia kraju… Praktycznie od trzech pokoleń są nieustannie na wojennej ścieżce. Ich przekleństwem jest to, co jednocześnie świadczy o wyjątkowej sile — nieskończona zdolność adaptacji i niewyczerpana pomysłowość. Cary, Arturo, Lili, Jorge i María del Carmen to prawdziwi Kubańczycy, mieszkający w jak najbardziej realnych miejscowościach, gdzie stare samochody to paskudne sterty pokiereszowanej blachy, trzymające się tylko dzięki kilometrom szpagatu i sile woli ich właścicieli, gdzie rum sprzedaje się w kartonikach za symboliczną cenę, gdzie nie dzwonią z do nikogo automaty telefonicznym spamem, nie ma cudownych diet odchudzających, gazetek z supermarketów i billboardów reklamowych. Wybitny reporter Antonio de Palma w poruszający i jednocześnie zabawny sposób pokazuje prawdziwe oblicze Kuby i odpowiada na pytanie, jak żyje się w kraju, w którym państwowe media przedstawiają cały zachodni świat jako piekło narkomanii, masowych mordów i rozpasanej konsumpcji, Kubę zaś jako egalitarny raj rządzony przez nieomylnych polityków. Opisane w tej książce historie pojedynczych ludzi, żyjących wśród niekończącej się rewolucji, zmieniających się priorytetów i sojuszy, triumfów i tragedii pod wiecznym żarem niegasnącego słońca, ujawniają nieznany skrawek wyjątkowej rzeczywistości.Bardzo dobry reportaż o kraju, który w imię Socjalistycznej rewolucji zamienił się dla kubańczyków w więzienie. Codzienna walka o przetrwanie, kombinowanie niezbędne do zaopatrzenia się w artykuły pierwszej potrzeby i sny o Ameryce. Kraj, który z racji wspaniałego położenia mógłby stać się rajem na ziemi stał się krajem niemożliwym do normalnego życia, a książka DePalmy w sposób przystępny i interesujący wciąga czytelnika i pozwala się zapoznać z realiami kubańskiego socjalizmu.

Ta otoczona mitem francuska, elitarna formacja wojskowa znajduje się w czołówce najbardziej znanych i rozpoznawanych marek na świecie. Utarte poglądy i stereotypy zakorzenione w świadomości społecznej budują jednolity i specyficzny obraz Legii oraz jej żołnierzy. A tworzą oni twardą, męską rzeczywistość, są wytrwali i zdeterminowani, zdyscyplinowani i koleżeńscy. Cechuje ich odwaga i lojalność. Dla nich zadanie, inaczej mówiąc misja, jest święte i należy wykonać je do końca, nawet za cenę życia. Męski świat… ale przecież to nie Mars. Kobiety istnieją i są gdzieś bliżej lub dalej. W pozostawionej za bramą rzeczywistości, we wspomnieniach i tęsknocie za mamą, siostrą, dziewczyną, a czasem żoną czy córką. Są ich tysiące, być może więcej niż samych legionistów. Każda z nich ma swoją historię, a ta jest jedną z nich. To spojrzenie na formację przez pryzmat kobiecych uczuć. Książka, która nie obala mitów, nie prostuje stereotypów, jest po prostu opowiedziana z perspektywy dziewczyny: o miłości, tęsknocie, nadziei i radości. O tym, że relacje z Legią dotyczą nie tylko jej żołnierzy, ale też całej rzeszy kobiet z nimi związanych. W tle Gujana Francuska, Afryka, Bałkany, Francja i Polska. Barwna, pełna ciekawostek podróż do różnych zakątków globu, do świata elitarnej formacji, ale przede wszystkim do ludzi.

Pociągi towarzyszą nam w życiu od małego, ale niewielu z nas ma jakiekolwiek pojęcie o tym, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami lokomotywy. Co czuje maszynista próbując zatrzymać wielotonowego kolosa przed bawiącymi się na torach dziećmi? Dlaczego do pracy musi zgłosić się minimum godzinę przed planowanym odjazdem? I po co w kabinie potrzebna mu kierownica? Antosz jest internetowym blogerem i najbardziej znanym polskim maszynistą. Aby spełnić kolejowe marzenia porzucił pracę informatyka i sam przygotował się do specjalistycznego egzaminu. O tajemniczym świecie kolei opowiada barwnie, intrygująco i dowcipnie. To książka dla każdego, kto chociaż raz uśmiechnął się na myśl o czekającej go podróży pociągiem.

Orient Express to żywa legenda. Trasa wiodąca tysiące kilometrów. Luksus, o którym niegdyś marzyli wszyscy podróżnicy. Od czasu pierwszego przejazdu z Paryża do Konstantynopolu w 1883 roku, jego pasażerowie mogli na własne oczy oglądać niedostępne im wcześniej zakątki świata. Farovik, norweski pisarz, historyk, dziennikarz i podróżnik, zabiera czytelnika w podróż współczesnym Orient Expressem. Wyruszając wiosną z Londynu, w dwa miesiące przemierza dwanaście krajów, i dwadzieścia dwa miasta – przez romantyczny Paryż, zaskakujące Rumunię i Bułgarię, aż po rajską Samarkandę. Najmniejszy szczegół potrafi uruchomić lawinę, która zaspokoi głód wiedzy i żądzę przygód każdego czytelnika – niezależnie od stacji, na której postanowicie wysiąść. Dzięki tej książce dowiecie się m.in. co zainspirowało Agathę Christie do napisania Morderstwa w Orient Expressie. Zrozumiecie też, dlaczego niektórzy Brytyjczycy myślą, że Bułgaria to rzeka w Maroku i dlaczego to Turcja, a nie Holandia, powinna kojarzyć się nam z tulipanami.

Merabi ma 36 lat, pracuje w firmie ubezpieczeniowej, ma trzy siostry – i uwiera go Gruzja. Mówi: – Budujemy szklane domy, robimy euroremont, ale zaraz spod spodu wychodzi grzyb, bo nie ocieplimy ścian, a zimą nie włączymy kaloryfera, bo nas na to nie stać. Ale chcemy być nowocześni, więc kupujemy to, co kojarzy nam się z Zachodem. Z klatek – brudnych i śmierdzących, bez światła i z przeciągami, bo z jakichś powodów od zawsze buduje się je bez szyb – wchodzisz w świat jak z Dynastii: złoto, szezlongi i kominki, w których nikt nie pali, bo są tylko na pokaz. Na pokaz w Gruzji są też zmiany. Mimo ustawy antydyskryminacyjnej i równości płci wpisanej w konstytucję, kobieta na stanowisku to wciąż rzadkość, a osoba transpłciowa może zostać pobita na ulicy – i nikt jej nie pomoże. Stasia Budzisz, reporterka zajmująca się Gruzją od dekady, bada problemy kraju zamykanego często w skojarzeniach z gościnnością, smaczną kuchnią i malowniczymi krajobrazami. Jej bohaterami są wykluczeni, osoby z niepełnosprawnościami, członkowie mniejszości LGBT, kobiety i mężczyźni – zwykli Gruzini, którzy czekają na prawdziwe zmiany. Razem z nimi autorka wchodzi za drzwi gruzińskich domów. Burzy fasadę.

Twarzą w twarz z wszechogarniającą ciszą, lodem i surowym klimatem Dagmara Bożek oddaje głos kobietom, które wdarły się do polarnego kręgu wtajemniczonych. To właśnie one przełamały uprzedzenia, skruszyły lód i niejednokrotnie udowodniły, że drzemie w nich siła. Jak wyglądała ich droga do krainy śniegu i gór lodowych? I za co pokochały białą pustynię, w której noc polarna trwa kilka miesięcy, a mróz wdziera się pod każdą warstwę ubrania? Joanna Pociask-Karteczka otarła się o śmierć, gdy podczas jednej z wypraw doszło do awarii łodzi na środku lodowatego fiordu – potem stanęła oko w oko z niedźwiedziem polarnym. Maria Agata Olech uratowała stację przed likwidacją, choć wcześniej przez lata starała się o zgodę na udział w wyprawie. Przeszkodą była bowiem… jej płeć. Wiesława Ewa Krawczyk usłyszała od przełożonego, że kobiety tylko piją kawę i malują paznokcie, a w filmie dokumentalnym o Spitsbergenie została Wiesławem. Badaczki, podróżniczki, żony, córki, siostry, poszukiwaczki. To one opowiedzą o jednej z najbardziej ekstremalnych przygód życia. Dobrze, że powstała ta książka. "Polarniczki" to dowód odporności i siły woli. Historia kobiet, które dotarły na krańce świata, pokazuje ich moc, determinację i fakt, że niemożliwe dla nich nie istnieje, a także udowadnia, że to najpierw głowa dochodzi na bieguny, a nie nogi.

Powieść oparta na faktach, które obrazują dzisiejszą sytuację Sudanu. Młode małżeństwo z Polski, które cudem ratuję się z katastrofy lotniczej na pustyni. Trafia w świat konfliktu wojny domowej, niewolnictwa, islamu. Bez nadziei powrotu. Zapomniani przez świat. Uznani za zmarłych. Każdy dzień, to walka o kolejny dzień życia. Rozdzieleni, z niewiedzą o losach ukochanej osoby, próbują na własną rękę dostosować się do warunków przetrwania. Czy, nie popełnią błędów? Czy, miłość będzie trwalsza niż załamanie? Czy, jeszcze się spotkają i wrócą kiedykolwiek do Polski? Książka „Tajemnice Sahary” jest powieścią przygodowoawanturniczą. Można ją umieścić również w katalogu literatury faktu.

Książka Zapomniany świat Klęska głodu w świecie konsumpcjonizmu. Czy jesteśmy skazani na bezradność? autorstwa psychologa Tomasza Trzcińskiego opowiada o problemie głodu w Afryce, Ameryce Południowej i Azji. Autor bardzo obszernie pisze o skali i przyczynach tej największej w dziejach człowieka klęski humanitarnej. Problem głodu na świecie został dzisiaj niemal całkowicie wyparty z debaty publicznej i medialnej, tymczasem dotyka on około miliarda ludzi. Wbrew panującym stereotypom, istnienie na świecie klęski niedożywienia nie jest wynikiem działania czynników naturalnych, takich jak na przykład susze. Problem głodu jest problemem sztucznym, wykreowanym przez człowieka. Pojawia się on tam, gdzie wybuchają wojny, gdzie dyskryminuje się kobiety, gdzie szaleje korupcja lub dewastowane jest środowisko naturalne. Na istnienie problemu głodu na świecie mają też wpływ czynniki ekonomiczne. Współczesna, zglobalizowana ekonomia dobrze sprawdza się w Europie i w Ameryce Północnej. Jednocześnie jednak przyczynia się ona do trwania ogromnej zapaści gospodarczej w krajach Globalnego Południa. Książka "Zapomniany świat" zawiera dokładne informacje, dotyczące tego, jak my możemy skutecznie pomagać ofiarom głodu. Czytelnik znajdzie w niej opisy projektów i dane kontaktowe kilkunastu organizacji humanitarnych, niosących pomoc ofiarom niedożywienia.

Pasjonująca historia ujęcia Leviego Bellfielda, jednego z najbardziej osławionych brytyjskich seryjnych zabójców ostatnich pięćdziesięciu lat. 21 marca 2002 roku o godzinie 15.07 Milly Dowler po raz ostatni wyszła ze szkoły w Surrey. Niecałą godzinę później została porwana i zamordowana w najokrutniejszy możliwy sposób. Mimo rozpoczętych natychmiast poszukiwań, minęły miesiące nim odnaleziono jej ciało. W ciągu następnych dwóch lat w wyniku napaści o brutalności, którą trudno opisać, zginęły kolejne dwie młode kobiety: Marsha McDonnell oraz Amélie Delagrange. Choć w przypadku trzech morderstw może się to wydać dziwne, śledczy dysponowali znikomą ilością tropów i wkrótce zaczęło im brakować pomysłów oraz opcji – do chwili, aż w sprawę morderstwa Amélie Delagrange włączony został nadkomisarz Colin Sutton. Nie tylko dostrzegł on związek między trzema przypadkami, ale także presja, pod jaką się znalazł, kierując ściganiem seryjnego zabójcy okazała się dla niego na tyle inspirująca, że choć sprawa nieraz wydawała się beznadziejna, w końcu doprowadził mordercę przed oblicze sprawiedliwości. Opowieść Colina Suttona, będąca równocześnie chwytającym za gardło dokumentem procedur policyjnych, jak i spojrzeniem na życie człowieka przepełnionego złem, ujawnia kulisy pojmania skrajnie agresywnego mordercy, zanim ponownie uderzy.

2 miliony dzieci zrobiło 10 milionów dobrych uczynków. Ta historia wydarzyła się w Polsce. Pod koniec lat pięćdziesiątych Polskę zalewa fala zagadkowych dobrych uczynków. Płoty same się naprawiają, pola koszą, a schody odśnieżają. Wszystko pod tajemniczym znakiem dłoni z inicjałami N.R. O dokonaniach "niewidzialnych rąk"' za pośrednictwem telewizji usłyszała wkrótce cała Polska. Oto opowieść o Macieju Zimińskim - nauczycielu, który poprawiał rzeczywistość. I który pokazał, co potrafi człowiek. Jako redaktor popularnego w PRL "Świata Młodych", w setkach tysięcy dzieciaków rozbudziła chęć pomagania. Zorganizowana przez niego akcja "Niewidzialna ręka" miała na celu niesienie pomocy osobom starszym, chorym i wszystkim, którzy pomocy oczekiwali. Niewidzialni działali w ukryciu i nie przyjmowali zapłaty. Pozostawiali jedynie ślad, bilet albo kartkę z odciśniętą w atramencie dłonią.