W książce autorka postanowiła zaaranżować fikcyjną przygodę. Zainspirowana seansami spirytystycznymi, które opisywał i w których uczestniczył autor "Lalki", zaprosiła go na spacer po Śródmieściu; pokazała mu swoje ulubione miejsca i opowiedziała jak się w międzyczasie zmieniły. Co na to jej towarzysz? Świetnie odnalazł się w zaproponowanej roli: komentował, krytykował, chwalił a nawet próbował swych umiejętności uwodzicielskich. Niczego autorka nie dodała od siebie, każde słowo jest jego, skarbnicą cytatów okazały się kroniki. Ich jednodniowy spacer stał się okazją do konfrontacji historii ze współczesnością. Nie musimy chyba zapewniać, że konfrontacja okazała się zaskakująca?

Papua-Nowa Gwinea to jedno z ostatnich miejsc na Ziemi, gdzie zachowały się jeszcze pierwotne społeczności, gdzie wciąż jeszcze żyją dzikie plemiona, z których część nie ma żadnego kontaktu ze współczesną cywilizacją. Niezwykle bogaty etnograficznie obszar to kraj w ogromnej części dziki, niebezpieczny, pełen przemocy, jednocześnie zaś fascynujący, piękny i bogaty swą kulturową różnorodnością. To miejsce, gdzie dla Europejczyka kończy się znany mu świat. Niestety, także dla rdzennych mieszkańców, za sprawą gwałtownej globalizacji, świat jaki znają się kończy. Reportaż Pawła Zgrzebnickiego przedstawia niezwykłą wyprawę po Papui Nowej Gwinei. Jednakże podróż jest tylko pretekstem, nicią, wokół której wije się opowieść znacznie poważniejsza — o mieszkańcach Melanezji, ich historii, plemiennych zwyczajach, współczesnych problemach, próbach stworzenia państwa, chciwości i bezwzględności międzynarodowych korporacji, agresywnej polityce Chin, korupcji, przemocy, degradacji środowiska i znikaniu wspaniałych, pierwotnych ludzkich kultur. Jednocześnie to pełna humoru narracja prowadząca czytelnika przez świat zabobonów, czarów, przygód i niespodziewanych zwrotów akcji.

Bob Ballard ma do opowiedzenia dziesiątki historii z morskich głębin. Zasłynął odnalezieniem wraków, m.in. niemieckiego pancernika Bismarck, lotniskowca U.S.S. Yorktown i kutra PT-109, na którym w Wietnamie służył John F. Kennedy. Ballard dotarł także do szczątków statków handlowych, leżących od tysięcy lat na dnie mórz Śródziemnego i Czarnego. Zrewolucjonizował oceanografię za sprawą odkrycia na dnach oceanów kominów hydrotermalnych oraz nieznanych wcześniej form życia, które je zamieszkują. Jego najbardziej znanym odkryciem jest wrak luksusowego liniowca Titanic. W tej osobistej i szczerej książce Bob Ballard odsłania kulisy swoich najbardziej ekscytujących wypraw, zdradzając m.in. jak ściśle tajna misja dla Marynarki Wojennej USA umożliwiła mu odnalezienia Titanica. Opowiada również otwarcie o tragediach, które spotkały go w życiu osobistym: śmierci syna i rozpadzie pierwszego małżeństwa, a także o wyzwaniach, jakie stawiało przed nim godzenie medialnej sławy z pracą akademicką. Ballard wspomina także o niedawnym odkryciu swojej dysleksji, którą obecnie uważa za dar pozwalający mu zostać wybitnym naukowcem i odkrywcą. W głębinach jest niezwykłą, błyskotliwą i zaskakującą opowieścią o odwadze, wyzwaniach i triumfach, które ukształtowały życie tego niezwykłego człowieka.

Bułgaria kojarzy nam się przede wszystkim z wczasami w PRL-u. Na wakacjach w Złotych Piaskach popijano pomarańczowy schweppes, a na pamiątkę każdy pakował do torby koniak Słynczew Briag. Kwitł nie tylko handel wymienny, ale także nawiązywały się wieloletnie przyjaźnie. A jaka jest współczesna Bułgaria? Autorka przedstawia nieznane oblicze jednego z najciekawszych krajów Europy. Prowadzi nas mało uczęszczanymi szlakami, mierzy się z mitami, uwodzi znajomością miejsca i kultury. Dlaczego rakii nie pije się na raz? Czy to prawda, że Bułgaria jest rajem dla archeologów i że przeciętny Bułgar lubi rozmawiać o ziołach? Dlaczego ostatni car Bułgarii wrócił do władzy? I w końcu, jak to się stało, że ten czarnomorski kraj zasłużył sobie na miano „Róży Europy? Pełna smaków, zapachów i wrażeń książka o Bułgarii i Bułgarach.

Przepiękna historia o chorym chłopcu i okaleczonym psie. Jest oparta na faktach więc tym bardziej chwyta za serce. Dzięki tej książce można odzyskać wiarę w ludzi, zdobyć nadzieję, że nawet jeśli jest bardzo źle to jeszcze nie jest to koniec świata. Tytułowy chłopiec to mały bohater, znosi trudy swojej ciężkiej choroby i ból z nią związany ze stoickim spokojem. Dzięki swojemu psu wyszedł do ludzi, zaczął żyć w społeczeństwie i sam pomaga teraz innym. Obydwaj maja bardzo ciężkie życie przez swoje kalectwo ale jest wokół nich tylu pozytywnych ludzi, ze ich życie jest szczęśliwe.

Bahdri do dziś ucieka przed organizacjami terrorystycznymi. Niegdyś był jednym z nich członkiem grupy terrorystycznej Boko Haram. Trzy razy we śnie ukazywał mu się Jezus i nawoływał do nawrócenia, ale Bahdri nie potrafił znaleźć spokoju. Zbyt wiele ofiar miał na sumieniu. Pewnego dnia spotkał Habilę, który nieomal zginął z rąk bojówek terrorystycznych. To, że przeżył, lekarze i on sam uważają za cud. Habila przebaczył swoim oprawcom. To dzięki niemu Bahdri doświadczył łaski przebaczenia i wreszcie odnalazł spokój. Marhjon van Dalen, holenderska dziennikarka, wraz z rodziną spędziła 7 lat w Azji, między innymi w Pakistanie. By napisać tę książkę, jesienią 2014 roku wyjechała do Nigerii, gdzie spotkała się z ofiarami i ich oprawcami.

Bartosz Gardocki po pięciu latach rzucił pracę w agencji public relations, żeby spełnić swoje marzenie – zostać taksówkarzem. Jego pasażerami są między innymi: Hanna Krall, Halina Szpilman, Tomasz Stańko, Zbigniew Wodecki, Rafał Trzaskowski, ale i sprzedawca skarpet spod Dworca Centralnego, powstaniec warszawski, lewicowy baron, pan Marek, który odwiedza prostytutki, niewidomy o nazwisku Drakula, sfrustrowana matka… W książce „Kurs na ulicę Szczęśliwą” taksówka jest jak konfesjonał, a jej kierowca jak spowiednik. Tych kilkanaście minut intymności przypomina jazdę windą z obcym człowiekiem. Kierowca i pasażer są skazani na swoje towarzystwo, czują nawzajem swój zapach. Niektórzy nie patrzą taksówkarzowi w oczy, traktują go jak maszynę, do której wrzucili monetę, nic nie mówią. Inni mówią bez przerwy. „Wiem dużo. Czasami wiem rzeczy, których wolałbym nie wiedzieć. Wiem kto z kim, kiedy, za ile, kto kogo, kto komu, czy było dobrze, czy źle, czy będzie jeszcze raz. Słucham ludzi. Jezu, tylu ludzi… Przez tych pięć lat w najlepszym zawodzie świata w mojej taksówce siedziało z piętnaście tysięcy osób”. Taylor z Wielkiej Brytanii wsiadł do taksówki bez majtek, informatyk z Gdyni uwierzył w duchy, emerytka w zielonym kapeluszu poleca masaże, a żona komunistycznego ministra zwierza się z samotności… Kiedy Bartosz Gardocki usiadł za kierownicą, poczuł się szczęśliwy. Szybko się okazało, że jego pasażerowie też szukają szczęścia.

Lis nie jest dużym drapieżnikiem, ale efektownym: smukła ognista sylwetka, gruba kita z białą końcówką i dzikie, ale przenikliwie inteligentne oczy. Poza tym potrafi zjeść niemal wszystko (poluje na gryzonie, zające, wydry i ptaki, wyjada jaja z gniazd, nie pogardzi dżdżownicami, padliną ani owadami, a jesienią zdarza mu się przejść na dietę owocową) i zasiedlić niemal każde terytorium – od Afryki aż po krąg polarny. I coraz częściej przenika do miast. Od wieków wzbudza też kontrowersje. W mitologii greckiej był potworem, jednym z dzieci Echidny. W folklorze francuskim zapisała się postać Renarta, uosobienia przebiegłości i sprytu. W arabskim uważane są za stworzenia tchórzliwe, słabe i przebiegłe, ale wierzy się, że potrafią oszukać śmierć. W Biblii lisami nazywano fałszywych proroków.Ta pasjonująca historia opowiada nie tylko o fascynującym stworzeniu, ale i o tym, co nasz stosunek do lisa mówi o nas i o naszym związku ze światem przyrody.

To książka o niekończącym się stanie zakochania. Miłości do miasta, do jedzenia, do kultury i do siebie. Jest to historia celebrowania podróży i odkrywania miasta niczym odkrywanie nowego człowieka. Autorki: dziennikarka Weronika Wawrzkowicz-Nasternak oraz portugalistka Marta Stacewicz-Paixao rozmawiają ze sobą, ale przede wszystkim z innymi zakochanymi w Lizbonie. Każdy opowiada o tworzącej się latami relacji z miastem i powodach, dla których wybrali stolicę Portugalii na swój dom. To wielobarwne, pełne słońca i radości opowieści o wyjątkowym „białym mieście”. To szum oceanu, szelest rozmów, dzwonki tramwajów, krzyk mew, kakofonia dźwięków, rozmów i ulicznego gwaru, feeria barw, które mienią się na kaflach zdobiących domy i tworzą jedyne w swoim rodzaju mozaiki. To pieśni fado niosące się po krętych uliczkach. To morze ciekawostek o zwyczajach, małych i dużych tradycjach, namiętnościach i przyzwyczajeniach Portugalczyków. To pokazanie innej perspektywy i percepcji poznawania miasta wszystkimi zmysłami: dotykiem, słuchem, smakiem i węchem. To wreszcie inny sposób na życie, a w zasadzie to smakowanie go każdą częścią siebie. Celebrowanie chwil, uważne obserwowanie świata, dawanie sobie czasu na przerwę, na rozmowy, na zapatrzenie się w dal. To zaprzeczenie życia w zachodnim społeczeństwie, w którym dominuje pęd, ciągła gonitwa i nastawienie na nieustającą zmianę.

Ferenc Mate mieszka w Toskanii już ponad dwadzieścia lat. Opowiadając o swoich doświadczeniach, przytaczając anegdoty i ciekawe historie, przybliża nam idyllę toskańskiego życia - bliskość natury, silne więzi rodzinne, aktywne spędzanie czasu, zdrową i smaczną kuchnię, bogatą tradycję, proste wartości. Máté przeciwstawia toskańską mądrość konsumpcyjnemu modelowi życia, z bezosobową kulturą wielkomiejską i spadkiem poczucia bezpieczeństwa. Dla kontrastu opisuje wielowiekowe toskańskie tradycje, nakazujące cieszyć się skromnym życiem i darzyć miłością proste rzeczy. Podpowiada nam też, w jaki sposób możemy wieść "dobre życie" w swoich małych ojczyznach.