Wspomnienia jednego z najlepszych polskich pisarzy emigracyjnych. Zawierająca między innymi relacje z jego podróży po Francji i wywołane nią refleksje o kulturze i mentalności francuskiej.Książka jest zapisem z czterech lat i trzech miesięcy wojny Andrzeja Bobkowskiego. Francja 1940 - 1944.

Stefan Dąmbski, tytułowy egzekutor, trafił do oddziału AK w 1942 jako 17-latek. Przydzielono mu zadanie likwidacji Niemców i konfidentów. Po zajęciu Rzeszowszczyzny przez Sowietów Dąmbski kontynuował działalność konspiracyjną - wykonywał wyroki na przedstawicielach nowej władzy, a także brał udział w akcjach przeciwko Ukraińcom.Opisując te wydarzenia, autor pokazuje zarazem, w jaki sposób - będąc nastolatkiem - nauczył się zabijać i jak to się stało, że polubił to zajęcie. Egzekutor jest więc nie tylko opowieścią z życia partyzanta, ale przede wszystkim studium spustoszenia, jakie w człowieku sieje wojna - nawet, jeśli walczy on po "słusznej" stronie, w obronie ojczyzny. Swoje wspomnienia Dąmbski spisywał pod koniec życia, zdobywając się na niezwykle szczere i przejmujące wyznanie.

Po trzydziestu trzech latach emigracji Sławomir Mrożek powrócił do Polski. I od razu zaproponowano mu stały felieton w "Gazecie Wyborczej". Dlaczego się podjął tego zadania, skoro - jak sam zauważył: Felietonista powinien być wprowadzony w sprawy swego kraju i tego świata, a nawet wiedzieć o nich więcej niż jego czytelnicy, inaczej nie opłaca się czytać jego felietonów. Tymczasem ze mną jest odwrotnie, to znaczy: każdy czytelnik wie o Polsce więcej niż ja, a moja publicystyczna wiedza o świecie współczesnym też stała się nietęga. (Dziennik powrotu - Kto i o czym) A jednak przez kolejne pięć lat czytelnicy z niecierpliwością czekali na jego kolejne felietony.

Maria Biłas-Najmrodzka (absolwentka filologii polskiej) i Elżbieta Narbutt (dziennikarka, z wykształcenia lekarz weterynarii, dziesięć lat temu praktycznie straciła wzrok) napisały pełną ciepła i optymizmu książkę, której treścią jest zwyczajne życie - bez fajerwerków i sensacyjnych doniesień. Na pierwsze danie: kłopoty z pamięcią, nadkwasota, siwe włosy i choroba psa. Na drugie: dużo wolnego czasu i wspomnienia. A przecież świat można oswoić, co autorkom skutecznie udaje się robić. najprostsza recenzja "Bigosu w papilotach": po jego lekturze chce się po prostu żyć pełnią życia i PESEL, który, chcąc nie chcąc, mamy w dowodzie, nie ma na to żadnego wpływu.

Zdumiewająca autobiografia słynnej Somalijki, muzułmanki, która w obronie kobiet wystąpiła przeciw swej religii. Wychowana w dotkniętej wojną Somalii, obrzezana i bita, uciekła przed przymusowym małżeństwem do Europy. W Holandii rozpoczęła walkę o godność i wolność islamskich kobiet. Dziś żyje pod ochroną uzbrojonych strażników i nadal działa, nie bojąc się nikogo i niczego. Niezwykła historia o tym, jak mała posłuszna afrykańska dziewczynka stała się charyzmatyczną bojowniczką o sprawiedliwość

Pierwszy tom Dzienników Jarosława Iwaszkiewicza – jednego z największych pisarzy polskich XX wieku – obejmuje lata 1911- 1955. Jest to niezwykły dokument pozwalający poznać życie pisarza we wszystkich aspektach: rodzinnym, uczuciowym, towarzyskim, społecznym i politycznym. Zapiski przybliżają też proces powstawania wielkiej literatury, która rodziła się w szarej codzienności, wśród wydarzeń banalnych, ważnych i tragicznych.

Fascynujące i bardzo intymne wspomnienia słynnego humanisty, teoretyka literatury i eseisty profesora Michała Głowińskiego.Kręgi obcości to książka, którą można czytać na kilku poziomach. Po pierwsze, jest to kapitalna opowieść o epoce PRL-u – uczony, zajmujący się przez wiele lat zjawiskiem „nowomowy”, przytacza wiele historii, które obnażają absurdy tamtych czasów. Po drugie, jest to niezwykły hołd złożony Irenie Sendlerowej. Głowiński jako dziecko uratowane z warszawskiego getta oddaje sprawiedliwość ludziom odważnym, którzy w momencie próby potrafili pomóc drugiemu człowiekowi. Po trzecie w końcu, Kręgi obcości to znakomita autobiografia pisana przez osobę, której przez całe życie towarzyszyło poczucie inności...W Kręgach obcości profesor Michał Głowiński odważył się poruszyć tematy, których wcześniej nie omawiał w żadnej ze swoich książek.

Halina Poświatowska (1935-1967) Jako młoda dziewczyna zachorowała ciężko na serce. Mając 19 lat, zakochana i szczęśliwa, wyszła za mąż. Jej mąż również cierpiał na nieuleczalną chorobę. Dwa lata później została wdową. Zmarła w wieku 32 lat po drugiej operacji serca. Zadebiutowała jako poetka w 1957 roku, później wydała kilka tomów wierszy. Jest dziś najbardziej czytaną polską poetką. Autobiograficzna opowieść poetki i kobiety. Pięknie napisana historia miłości, choroby i wielkiej pasji życia. Życia, które jest wszystkim - mimo bólu i na przekór cierpieniu.

Powieść opisuje przeżycia autora w cieniu wielkich wydarzeń historycznych, ze szczególnym uwzglednieniem II wojny światowej.

Claude Lanzmann swą autobiografią Zając z Patagonii mówi: "Kocham życie do szaleństwa". Jego niezrównana inteligencja, ciekawość i temperament poszukiwacza przygód sprawiają, że tę książkę czyta się z zapartym tchem. Bo Lanzmann przeżył i widział dużo. Jako członek ruchu oporu w czasie drugiej wojny światowej, a później gorący orędownik niepodległości Algierii. Jako przyjaciel Jeana-Paula Sartre'a, Gilles'a Deleuze'a i partner Simone de Beauvoir. Jako autor jednego z najważniejszych filmów o Holocauście, ponad dziewięciogodzinnego Shoah, którego realizacja trwała dwanaście lat. Wielka historia splata się w jego opowieści z osobistymi przeżyciami. Lanzmann płacze "z podziwu dla ludzkiego geniuszu", oglądając lądowanie na Księżycu, tablica z nazwą wsi Treblinka porusza go daleko bardziej niż sam obóz śmierci. I widok zająca, który przeciska się pod obozowym drutem zawieszonym zbyt nisko, by mógł tamtędy uciec człowiek. Obok książki Lanzmanna nie można przejść obojętnie. Historia jego życia to historia dwudziestowiecznej Europy.