Życie jest wielką podróżą, pełną lepszych i gorszych chwil oraz niespodziewanych zwrotów akcji. Historia mojego życia wygląda jak spełnienie marzeń o sukcesie większości współczesnych kobiet. Zostałam top modelką, pracowałam na całym świecie, podróżowałam. Nagrałam płytę, prowadziłam programy telewizyjne, zagrałam w filmie, byłam dyrektorem kreatywnym i artystycznym znanych odzieżowych marek. Ludzie mnie podziwiali, odnosiłam sukcesy, miałam fajną rodzinę i udany związek. Jednak mimo tego zewnętrznego szczęścia ciągle czegoś mi brakowało. Czułam wewnętrzny ból, który z biegiem czasu narastał. Zna go większość kobiet... W tej książce opisuję, jak to się stało, że odnalazłam szczęście i pokochałam swoją duszę. Teraz doświadczam trwałego dobra, radości, spokoju – są we mnie i promieniują na innych. Szczęście na dobre się u mnie zadomowiło. Doświadczam pełni życia.

Chris Hadfield już jako mały chłopiec marzył o podróżach kosmicznych. W kosmosie spędził prawie 4000 godzin. Podczas swoich licznych misji musiał między innymi włamać się do stacji kosmicznej z pomocą żołnierskiego noża; wyrzucić żywego węża z kabiny samolotu, który właśnie pilotował; został też na pewien czas oślepiony podczas „spaceru” na orbicie i do promu kosmicznego wracał po omacku. Do najniebezpieczniejszych zdarzeń potrafi podejść z rozbrajającym dystansem. 12 MILIONÓW – tyle wejść na YT w ciągu zaledwie trzech dni zanotował klip, w którym Hadfield śpiewa piosenkę Space oddity Davida Bowie unosząc się w stanie nieważkości.30 MILIONÓW – tyle osób obejrzało go do dzisiaj.1 MILION – tylu użytkowników śledzi Hadfielda na Twitterze.Ekstremalnie ryzykowna praca kosmonautów na zawsze zmienia każdego, kto choć raz znalazł się w kosmosie. Dlatego opowieść Hadfielda pozwoli każdemu spojrzeć na nasze życie na Ziemi z zaskakującej perspektywy.Niezwykła, pełna humoru i adrenaliny historia, która jest dowodem, że nawet te „kosmicznie” odjechane marzenia mogą się spełnić.

Publikacja ta jest zbiorem wspomnień autorki, z pracy nie tylko na antenach radiowo-telewizyjnych, choć i temu poświecono sporo uwagi. Jednakże jak sugeruje podtytuł - Opowieści z życia (poza)telewizyjnego - pani Beata uchyliła przed czytelnikami rąbka tajemnicy na temat tego, co dzieje się poza zasięgiem kamer i mikrofonów, a dzieje się naprawdę dużo.Mamy okazję prześledzić zawodową ścieżkę, jaką przemierzyła autorka. Pani Beata w sposób bardzo otwarty i szczery opisuje wzloty i upadki, z jakimi przyszło jej się zmierzyć na tym polu.Uświadamia czytelnikowi, iż praca dziennikarza wcale nie jest wyłącznie lekka, łatwa i przyjemna. Owszem niesie ze sobą mnóstwo satysfakcji, kiedy np. pomaga się ludziom, lecz także niebywały bagaż doświadczeń i emocji, gdy trzeba relacjonować toczącą się za plecami wojnę, albo informować widzów o tragicznych wydarzeniach, które zdarzyły się przed momentem, o czym zupełnie niespodziewanie informuje prezentera głos w telewizyjnej słuchawce.Książka Beaty Tadli oprócz tego, że ukazuje blaski i cienie medialnego życia, a co za tym idzie ogromnej popularności, która przejawia się w sposób zarówno pozytywny jak i negatywny, o czym dowiecie się z kart „Czego oczy nie widzą…”, zawiera również całe mnóstwo zabawnych anegdot oraz opisów wzruszających, irytujących czy też mrożących krew w żyłach momentów, z jakimi wielokrotnie pani Beacie przyszło się zmierzyć na antenie i poza nią, gdyż jak sama pisze praca dziennikarza nie należy do takich, którą zostawia się przysłowiowo „za drzwiami” miejsca, gdzie się pracuje.Jest to także opowieść o rodzinie, przyjaźni, wewnętrznym dojrzewaniu do nie przejmowania się plotkami na swój temat oraz stawiania czoła hejtowi. O byciu dla innych, lecz także dbaniu o swoją prywatność. Nie sposób nie wyczytać z niej również ogromnej pasji, jaką dla pani Beaty stanowi jej praca, a dzięki takiemu połączeniu dziennikarka wciąż chce się rozwijać i otwiera się na nowe wyzwania.

Emma Craigie, znana polskim czytelnikom jako współautorka książki Ostatni dzień Hitlera, pokusiła się o przeprowadzenie ciekawego eksperymentu. Jak mogłyby wyglądać ostatnie dni w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy, gdyby oddać głos nastolatce? Jedynymi nieletnimi, którzy w tym czasie znajdowali się w ostatnim bastionie wodza Tysiącletniej Rzeszy były dzieci Josepha i Magdy Goebbelsów. Tym samym ich najstarsza córka stała się autorką tajnego dziennika. Czekoladowy tort z Hitlerem jest bardzo ciekawie skonstruowany. Na każdy dzień opisu atmosfery panującej w bunkrze przypada jedno wspomnienie z lat 1936- 1945. Wbrew pozorom, Helga bardzo dużo rozumie ze zmian, jakie zachodzą w jej otoczeniu. Wyczuwa konflikty w swoim bezpośrednim otoczeniu, zarówno te pomiędzy rodzicami czy babcią ze strony matki, jak i w otoczeniu Hitlera. Doskonałym przykładem jest tutaj stosunek do Hermanna Göringa i jego wystawnego stylu życia. Jeśli chodzi o bezpośrednie relacje z bunkra, to oddają one poczucie nieuchronnej klęski. Zapewnienia dorosłych o rychłym zwycięstwie nie przekonują nikogo, nawet dwunastolatki. Tylko dużo młodsze dzieci są w stanie zachować wiarę w ostateczne zwycięstwo. To odczucie jest współmierne do odczuć większości berlińczyków w tym okresie. Armia Czerwona nieuchronnie zajmuje coraz większe połacie miasta, a fanatyczny opór gaśnie. Większości obrońców idzie już jedynie o przeżycie. Choć Emma Craige stworzyła fikcję literacką opartą o prawdziwe wydarzenia, to jednak rzekomy tajny dziennik Helgi Goebbels przeraża i zachwyca równocześnie. Świadomość losu jakie czeka dzieci w bunkrze Hitlera, nieustanna nadzieja, że ktoś je z zabierze z tego przedsionka śmierci zdecydowanie porusza. Tak samo jak zestawienie wspomnień czasu wielkości i klęski Tysiącletniej Rzeszy. Nieuchronność zwycięstwa Armii Czerwonej pozostawała nawet w umyśle dwunastolatki. Jedno jest tylko pewne: nie przypuszczała, że śmierć nadejdzie z rąk matki.

Książka w trzech rozdziałach zawiera wspomnienia 28 Sybiraków. Pierwszy, stanowią spisane przez Kamilę Klimuk: Relacje deportowanych w głąb ZSRR w latach 1939 – 1956, drugim są wspomnienia opracowane przez Allę Gryc i Irenę Kosterę Z archiwum Koła Sybiraków w Hajnówce. Trzeci to Listy z Kazachstanu Ireny Kostery. Wydawnictwo poprzedza wstęp – chronologiczny opis deportacji, dotkniętych nimi grup społecznych i liczby zesłanych – zaś kończy Historia Koła Związku Sybiraków w Hajnówce. Publikacja została zilustrowana fotografiami i dokumentami ze zbiorów prywatnych (Stanisława Chorążego, Jadwigi Chorąży–Kwapiszewskiej, Ireny Kostery, Walentyny Macuty, Anny Zieniuk) oraz archiwum Koła Sybiraków w Hajnówce.

Prawdziwa opowieść GROM-owca o sztuce przetrwania w dżungli – środowisku, gdzie człowiek ma najmniejsze szanse na przeżycie. Na tych stronach znajdziecie krew, pot i humor. Poczujecie niesamowite zmęczenie i niewiarygodną satysfakcję, jakich można doznać tylko wtedy, gdy w zielonym piekle uda się wyciąć maczetą drogę dla siebie i swojego oddziału. Jako operator GROM-u Naval brał udział w wielu misjach. Kiedy nocami patrolował ulice Bagdadu, bezustannie czyhało na niego niebezpieczeństwo. Jednak nawet te doświadczenia nie mogły go przygotować na to, co zobaczył w położonym na krańcu świata Belize. Południowoamerykańska dżungla to miejsce, gdzie dla człowieka niebezpieczne jest niemal wszystko – jadowite węże i pająki, boleśnie kłujące rośliny i błoto, które może pochłonąć każdego. Tylko ta książka zabierze was w podróż w miejsce, z którego trudno jest wrócić żywym. Oprowadzi po nim człowiek, który poznał sekrety sztuki przetrwania w ekstremalnych warunkach. Podzieli się też praktycznymi radami, jak... dać sobie radę w każdej sytuacji. Mało tego, Naval zainspiruje was, żeby ruszyć się z kanapy i stanąć do walki z własnymi słabościami.

To nie jest przewodnik po Bułgarii. I na pewno nie jest to też książka o odkrywaniu uroków życia w nowym dla siebie miejscu. Jeśli jednak chcecie poznać nieznany region Europy, który potrafi zaczarować, to na pewno książka dla Was. Ałbena Grabowska, pisarka, lekarka, znana z magicznych powieści autorka spisała swoje wspomnienia i wiedzę o Rodopach, skąd pochodzi jej rodzina. Tu, w wiosce Czepełare, u babci, wśród wspaniałej, dzikiej przyrody spędzała wakacje. W książce splata się nieco burzliwa historia rodziny z opowieściami o codzienności, kulturze, tradycjach, geografii, historii i bułgarskiej kuchni. Rodopskie korzenie, a jednocześnie polskie pochodzenie pozwalają jej spojrzeć z sympatią, ale i dystansem na różnice kulturowe, językowe i mentalne. Książka jest podróżą. Dla autorki - w krainę wspomnień, dla nas – do kraju otwartych ludzi, magicznych miejsc, fig i wina.

Niezwykły portret niezwykłego księdza. Jana Kaczkowskiego pokochała cała Polska za nieprzeciętne poczucie humoru, które pozwalało oswoić ludziom najcięższe choroby a nawet śmierć. Sam, chory na raka, odszedł przed rokiem, ale został we wspomnieniach rodziny i przyjaciół. Ich wspaniałe opowieści pokazują księdza, jakiego nie znaliśmy.

Mając czternaście lat, Laura Dekker wyruszyła na ocean zrealizować marzenie swojego życia - stać się najmłodszą w historii żeglarką, która samotnie opłynęła Ziemię. By wypłynąć w rejs, musiała najpierw na sali sądowej pokonać opór nieprzychylnych jej pomysłowi holenderskich władz, a później zmierzyć się ze społeczną krytyką. Przez długie tygodnie przemierzała wzburzone morza, zmagała się ze sztormami i dzielnie znosiła samotność, by po 518 dniach szczęśliwie ukończyć żeglugę na karaibskiej wyspie Sint Maarten."Marzenie pewnej dziewczyny to autobiograficzna" opowieść Laury o jej podróży, o radościach i niebezpieczeństwach samotnej żeglugi i o poznawaniu świata z pokładu małego jachtu. To również świadectwo niezwykłej determinacji i młodzieńczej odwagi. Wciągająca i inspirująca książka o prawdziwej przygodzie, która oczaruje czytelnika niezależnie od wieku.

Autorka książki jest Polką z Pomorza, która w latach 80. ubiegłego wieku wyszła za Libijczyka studiującego w Polsce, a następnie wyjechała na stałe do jego kraju. Radykalnie odmienne obyczaje, prawo szariatu, jawna dyskryminacja kobiet podzieliły małżonków, zmieniając ich uczucie i codzienność w koszmar. Muchtar okazał się kameleonem – w Polsce delikatny i tolerancyjny, u siebie stał się panem i władcą, stawiającym za wzór żonie chrześcijance swoją jedynie słuszną religię oraz wyidealizowaną matkę muzułmankę. Zdecydowany bunt Nadii w obronie własnej godności i podmiotowości zrodził w końcu brutalną przemoc i... plan ucieczki z „islamskiego raju”. Dramatyczne losy autorki – która tutaj ukrywa się pod pseudonimem, nadal obawiając się ingerencji w jej życie tamtej przeszłości – przeplatają się z ciekawymi obserwacjami. Oprócz wątków niemal kryminalnych „Gorzka pomarańcza” jest bogatym źródłem wiedzy o arabsko-muzułmańskiej mentalności oraz obyczajowości, a zwłaszcza o życiu rodzinnym – pokazywanym tu barwnie i różnorodnie. Dzięki temu książka ta ma także walory dobrego reportażu uczestniczącego. Nadia odzyskała wolność w 1997 roku, a swoje pouczające wspomnienia spisała dziewięć lat później. Trafiają one w czas, kiedy zderzenie religii i cywilizacji staje się problemem Europy, a nie tylko nieostrożnych polskich dziewczyn zakochujących się w śniadych studentach z Afryki.