Joseph Ratzinger urodził się w 1927 r. w Marktl nad Inn, w Bawarii. Po studiach teologicznych i święceniach kapłańskich wykładał teologię na uniwersytecie w Monachium, Bonn, Münster, Tübingen, w roku 1977 został arcybiskupem Monachium. W roku 1981 papież Jan Paweł II mianował go prefektem Kongregacji Nauki i Wiary. Obecny papież, Benedykt XVI, opowiada o latach narodowego socjalizmu i wojny, swojej nadzwyczajnej drodze akademickiej i uczestnictwie w Soborze Watykańskim II, przejściu z szeregów progresistów do umiarkowanego skrzydła katolickich teologów.

Autorka jest nieślubnym dzieckiem Koreanki i amerykańskiego żołnierza. Po tragicznej śmierci matki, porzucona w chrześcijańskim sierocińcu w Seulu, zostaje adoptowana po pewnym czasie przez rodzinę amerykańskiego pastora. Wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, gdzie znajduje się w społeczności, która nie akceptuje azjatyckich rysów jej twarzy. Przez całe życie będzie płacić za swe haniebne pochodzenie. Dziś autorka jest dziennikarką i mieszka w Kaliforni. O swym życiu opowiada w sposób prosty i prawie bez emocji.

Jest to wielowątkowa opowieść, której akcja rozgrywa się w różnych miejscach na świecie, na przestrzeni ostatnich stu lat. Autorka przedstawia dzieje rodziny wywodzącej się z kresów, która przeszła przez sztormy historyczne ubiegłego wieku. Może być ona ilustracją dziejów wielu polskich rodzin. Książka oparta jest na autentycznych relacjach, pamiętnikach i rozmowach spisywanych na gorąco. Choć fakty podane tu zostały w formie beletrystycznej, to sama autorka zaliczałaby tę pozycję raczej do literatury faktu lub reportażu.

Pamiętnik młodej Afganki, która wraz z rodziną uciekła z kraju krótko przed pamiętnymi wydarzeniami z 11 września 2001 roku. Jest to relacja z życia Afganistanu pod rządami Talibów, widzianego oczami młodej dziewczyny. W dniu wkroczenia Talibów do Kabulu Latifa miała 16 lat. Afgańskie kobiety zostały wtedy zmuszone do życia w zamknięciu i nędzy. Ryzykując życiem, Latifa podejmuje walkę w obronie ich godności. Autorka dedykuje swą książkę wszystkim afgańskim kobietom i dziewczętom, które zachowały godność, mimo że były pozbawione praw w swoim własnym kraju, a także tym, które zostały stracone w czasie publicznych egzekucji. Książka powstała we współpracy z Chekebą Hachemi, założycielką organizacji "Wolny Afganistan".

Nina Andrycz, królowa sceny polskiej, urodziła się na dawnych kresach Polski,w Brześciu nad Bugiem. Ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej pod kierownictwem Aleksandra Zelwerowicza. Od 1935 r. do dziś występuje na scenie Teatru Polskiego w Warszawie.Książka jest drugą częścią wspomnień autorki, część pierwsza nagrana na kasety kilka lat temu nosi tytuł „My - rozdwojeni”.

Wydany pół wieku temu, a niedawno wznowiony „Oflag” należy do tzw. literatury obozowej. Autor nie jest tak znany jak Borowski czy Stawiński, ale jego książka warta jest pamięci. Sadzewicz zawarł w niej relację z pobytu w niemieckim obozie dla oficerów Oflag nr II D Gross-Born na Pomorzu koszalińskim. „Oflag” nie jest suchym zapisem zdarzeń z życia jeńców. Występujące w książce postacie „Wujcia”, „Piernisia”, „Leszka” to osoby z krwi i kości, w których, już po wojnie, rozpoznawało się wielu byłych więźniów.

Tam, gdzie dumni Beduini przemierzają pustynię, a lojalność, więzy krwi i honor znaczą wszystko, gdzie zabija się kilkunastoletnie dziewczynki za „hańbę”, jaką przynoszą rodzicom, w Jemenie, wyrastała Khadija Al.-Salami, mimowolny świadek rzeczy, do których oglądania nie powinno być nigdy zmuszone żadne dziecko. Książka opowiada o tym, jak udało jej się odnieść zwycięstwo nad traumatycznymi przeżyciami dzieciństwa. Jest to opowieść pełna przygód, dramatów i świadectwo przetrwania.

Książka jest zapisem rozmów z Agnieszką Osiecką. Opowiada o domu rodzinnym i dzieciństwie, o rodzicach: neurotycznej, despotycznej matce i wspaniałym ojcu, Wiktorze Osieckim, sławnym pianiście, który był dla niej wzorem człowieka i artysty i któremu przez całe życie pragnęła dorównać. Wspomina studia na Uniwersytecie Warszawskim i w łódzkiej „Filmówce”, kiedy to przeżywała pierwsze miłości, nawiązywała przyjaźnie. Opowiada także o początkach pracy dziennikarskiej i wspaniałych latach w Studenckim Teatrze Satyryków. Obszerne fragmenty książki zawierają krytyczny opis ówczesnej rzeczywistości politycznej, życia społecznego i artystycznego. Na tym tle poetka snuje refleksje na temat życia, jego sensu i wartości, przemijania, a także roli twórczości. Pozwala to lepiej zrozumieć dorobek artystki, w którym znajduje odbicie jej bogate i niełatwe życie.

Stanisław Lem (ur. w 1921 roku) jest autorem wielu książek fantastyczno-naukowych i futuro-filozoficznych. Należy do grona najwybitniejszych pisarzy polskich XX wieku.

Książka ta jest pracą nadesłaną na konkurs "Prababka w kolorze sepi", zorganizowany przez wydawnictwo "Twój Styl". Odtwarzając dzieje swojej rodziny,, skoligaconej z wieloma możnymi rodami, autorka opiera się na opowieściach dziadków, rodziców i ciotek, a także na źródłach historycznych.