Podczas misji obserwacyjnej na Bałkanach dwaj przedstawiciele ambasady USA biorą udział w ekshumacji cywilów spoczywających w zbiorowych mogiłach. Tego samego wieczora zostają porwani przez grupę zamaskowanych i uzbrojonych mężczyzn...

Trzymający w napięciu, brawurowo napisany kryminał, którego akcja rozgrywa się we współczesnej Warszawie. Bohaterką jest młoda policjantka, doskonały śledczy, charakterologicznie przypominająca słynną agentkę FBI, Clarice Starling z „Milczenia owiec”. Wyjątkową stroną książki jest nietypowa dla kryminalnego gatunku literackiego płeć bohaterki oraz wplecione w wątek sensacyjny jej życie prywatne. Dzięki temu młoda, twarda kobieta nie jest papierową superwomen. Jest policjantką, ale również kobietą i matką, co dodaje opowiadanej historii dodatkowego smaku, wiarygodności i życiowej prawdy.

"Strefa cienia. Trzy lata z psychopatą - historia prawdziwa" to debiut prozatorski Wiktorii Zender. Pod tym pseudonimem kryje się jedna z wielu ofiar nadal ściganego listami gończymi Eugeniusza G., przez polską prasę porównywanego do Kalibabki lub Hannibala Lectera. Autorka była przez kilka lat z nim związana, a gdy zdecydowała się na rozstanie, on bestialsko ją okaleczył. Teraz, po ponad dziesięciu latach postanowiła przerwać milczenie i opowiedzieć o tym, co ją spotkało.W tej książce opisałam trzy lata mojego życia. Trzy dramatyczne lata, których zwieńczeniem stała się tragiczna zbrodnia. Każde słowo jest prawdziwe. Moje myśli, uczucia, a także historia, którą przeżyłam. Pewnie wielu czytelnikom wyda się wręcz niemożliwe, aby jedna młoda kobieta była w stanie tyle znieść i żyć dalej. Ja żyję mimo wszystko, mimo cierpienia, upokorzenia i kalectwa.

Z pozoru jest to powieść o dojrzewaniu. Jej bohater, Sinclair, przechodzi przez rytuały inicjacyjne z pomocą przyjaciela, Maksa Demiana, który uczy go, jak zapanować nad własnym losem. Sinclair przeżywa rozterki zwyczajne dla młodości, lecz dzięki Demianowi poznaje ich rzeczywiste, duchowe - a nie tylko społeczno-obyczajowe - przyczyny.Jego wtajemniczenie w to, co w życiu najważniejsze, wiedzie do powstania "wyższego rodzaju wspólnoty", w której duchowa bliskość umożliwia przekroczenie granic własnego jestestwa i pełne zjednoczenie się z innymi. Widać tu fascynację myślą psychoanalityczną C. G. Junga oraz bliską także naszym czasom potrzebę uporania się z niwelującym wpływem zewnętrznego świata na ludzką psychikę.

Akcja książki rozgrywa się w fikcyjnym państwie. Odtrącony od władzy prawowity dziedzic dąży do odzyskania władzy. Książę to człowiek szlachetny.

"PL-BOY czyli dziewięć i pół tygodnia z życia pewnej redakcji" to sensacyjno-satyryczna powieść o współczesnych polskich mediach widzianych z perspektywy dwudziestoparolatka zatrudnionego w luksusowym miesięczniku dla mężczyzn. Książka zarówno bawi, wywołując u czytelnika paroksyzmy śmiechu, jak i przeraża w chwilach, gdy uświadamiamy sobie, że to nie groteska, lecz świetnie podpatrzona i brawurowo opisana prawda. Mentalność polskich "yuppies", tworzących świat ekskluzywnych produktów zgodnie z zachodnimi zasadami i polskimi nawykami, to mieszanka wybuchowa o niesamowitej sile komizmu.

Kim była Achmatowa? Poetką miłosnego zapamiętania i zadumy, pejzażem mglistego miasta Newy, okrutnej i nieszczęśliwej ojczyzny? Szukałam tych odpowiedzi w Petersburgu, Moskwie, Odessie, Paryżu, Kijowie, tam gdzie żyła Achmatowa, nie rozstając się z jej wierszami, wpatrując się w jej fotografie i portrety. Bo z pewnością nie tylko jej poezja, ona sama również była dziełem sztuki.

W Wiośnie PL-BOYA znowu możemy śledzić losy znanych już bohaterów: idącej po trupach, choć niedokształconej PR-ówki - Zeni, bezdusznej i kabotyńskiej pani prezes - Bety oraz wewnętrznie zbuntowanych pracowników redakcji, którzy ulegają jednak pokusie konformizmu. Tym razem akcja potoczy się jednak zupełnie inaczej bo pojawiają się nowe postaci: prawa ręka nowego, zagranicznego prezesa firmy, specjalistka od human resources - Alicja oraz wiecznie głodny nowych seksualnych podbojów ojciec narratora. I znowu jest śmiesznie i strasznie zarazem.