"Werbunek" to na pierwszy rzut oka klasyczna powieść szpiegowska. Jest w niej wszystko- wywiad francuski, amerykański i sowiecki, agenci pojedyńczy, podwójni, a nawet potrójni, piękna kobieta jako przynęta, zawodowy zabójca, intrygi, montaże, morderstwa.

Jest rok 1682 w Cremonie we Włoszech. Ksiądz Fabrizio Cambiati ze swoim sługą, niezbyt bystrym za to bezczelnym karłem o imieniu Ome ro, wspinają się na wieżę zegarową, żeby tam czekać na powrót komety, pojawiającej się na niebie co 76 lat. Ojciec Fabrizio ma ze so bą nowy wynalazek - teleskop, który ma mu pomóc w obserwacji nieba. Czekając na kometę, Fabrizio ogląda przez teleskop miasto w dole i widzi trupę aktorów przygotowujących się do występów na głównym placu miasta oraz jezuitę przybywającego w czarnej karecie. Późni ej dowiadujemy się, że ów jezuita to Michele Archenti, adwokat diabła przysłany z Rzymu, by "prześwietlić" życiorys kandydata na świ ętego, którym jest ten sam Fabrizio Cambiati... 76 lat później! W tym momencie powieść jakby zaczyna się na nowo, tym razem w roku 1758, kiedy Archenti zamieszkuje w Cremonie, żeby przeprowadzić stosowne badania. Jego zadaniem jest znalezienie ewentualnych skaz na charakterze Fabrizia. Do jego obowiązków należy przesłuchanie wielu mieszkańców miasta, między innymi starej księżnej, znającej pew ien sekret, który mógłby zrujnować reputację księdza Cambiatiego, alchemika i uzdrowiciela. Przedstawienie odbywające się na placu pod wieżą łączy wydarzenia przebiegające w tych dwóch różnych okresach. Poznajemy aktorów, księcia, jego piękną córkę, szczęśliwego szaleńca wędrującego po okolicy ze szkieletem na plecach i garbusa, który mieszka ze swym wielkim psem w pałacu-labiryncie.

Thriller prawniczy prezentujący historię sądowej walki między wielką chemiczną korporacją a ludźmi tragicznie przez nią pokrzywdzonymi.W Apelacji John Grisham zaskakuje bezlitosną ironią. Balansuje między czarnym humorem a zjadliwą groteską. Dzięki temu wykreo wana rzeczywistość pełna postaci balansujących między sprawiedliwością a chciwością i pragnieniem zemsty staje się jeszcze bardziej złowieszcza…

Najpopularniejsza polska pisarka realizuje w swoich powieściach plan naprawy gatunku ludzkiego w jego polskiej odmianie. W książce trup ściele się gęsto, ale giną przede wszystkim wrogowie bohaterki. Są to jednak typy wyjątkowo obrzydliwe i nie zasługujące na szacunek.

Rok 1986, małe miasteczko w Himalajach. Szesnastoletnia Sai wychowuje się w zimnym domu dziadka - emerytowanego sędziego Patela, którego całą energię pochłania nienawiść do wszystkiego, co nie angielskie. Ich służącym jest poniewierany przez los kucharz, którego jedyną nadzieją jest syn Bidźu próbujący podbić świat zmywaniem naczyń w najpodlejszych nowojorskich restauracjach. Sai usiłuje budować pierwszy w życiu związek ze swoim korepetytorem Gijanem, jednak sytuacja polityczna szybko wystawi na próbę rodzące się uczucie.Brzemię rzeczy utraconych to opowieść o poszukiwaniu tożsamości i rozmaitych sposobach (nie)radzenia sobie z bagażem tradycji. O wszechogarniającym wpływie Zachodu i ludziach, którzy nie mogąc znaleźć swojego miejsca w świecie, stają się emigrantami we własnym kraju. O zderzeniu wyobrażeń z rzeczywistością, stereotypach i poszukiwaniu akceptacji. W swojej powieści Desai pokazuje w ciepły i zarazem gorzki sposób losy zwykłego człowieka, które nierozerwalnie łączą się z losami jego kraju.

Powieść Niebieska sukienka została wyróżniona Niemiecką Nagrodą Książkową na Międzynarodowych Targach Książki w Lipsku. Jest to opowieść o młodej wdowie, która pomimo rozpaczy, powoli odnajduje w sobie radość życia i na nowo uczy się kochać. Mąż Babette - Fritz - zginął nieoczekiwanie w wypadku samochodowym na Bali. Po egzotycznej ceremonii pogrzebowej na wyspie Babette wraca do Niemiec, do samotnej szarej codzienności. Jej ulubionym miejscem spacerów staje się pobliski cmentarz, gdzie po pewnym czasie nawiązuje znajomość z Thomasem, anestezjologiem po trudnym rozwodzie. Wdowa zrzuca żałobną czerń, i w prowadzonym przez parę homoseksualistów butiku kupuje tytułową niebieską sukienkę, dzięki której przeistacza się na powrót w atrakcyjną kobietę. Alfred - projektant sukienki - zapewnia, że odmieni ona jej życie. Jakiś czas potem Alfred umiera na raka, a jego partner - Florian - odnajduje Babette.

Zaskakująco sprawnie napisana opowieść o rodzinie Tarnowskich, rodzicach, dziadkach i pradziadkach autora, od 1914 r. aż do współczesności. „Ostatni mazur” jak „Ostatni zajazd na Litwie” przedstawia zmierzch pewnego świata. Tarnowski opowiada o polskiej przedwojennej arystokracji, opisując dwudziestowieczne dzieje swojego rodu i rodzin z nim skoligaconych. Na historię życia tych ludzi składają się nostalgiczne wspomnienia autora z dzieciństwa, zapamiętane opowieści jeszcze dalej sięgające w przeszłość rodu czy korespondencja rodzinna. Wizerunek, jaki się wyłania, daleki jest od ideału: pod pozorami miłości i rodzinnej lojalności kłębią się nieokiełznane namiętności. Autor opisuje rodzinne dramaty na tle wydarzeń, które wstrząsnęły światem. W czasie II wojny światowej członkowie rodziny rozpierzchli się po całym świecie: jedni uciekali przez bezdroża Rumunii i Jugosławii, inni czekali na koniec wojny we Francji, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii. Andrew Tarnowski (ur. 1940) – brytyjski dziennikarz polskiego pochodzenia; potomek arystokratycznego rodu Tarnowskich

Powieść otrzymała w 2003 r. we Francji nagrodę czytelników i księgarzy - Prix du Roman Fnac; jest doskonale skonstruowana, w możliwie najkrótszy, ale bardzo celny sposób prezentuje istotne problemy.Główny bohater, człowiek inteligentny, wrażliwy i uczciwy przeżył tragedię. Jego dawne małżeńskie problemy, jego zmęczoną, znudzoną miłość do uroczej żony - w jednej sekundzie zdmuchnęła bomba, która ją zabiła. Po tym „końcu świata” samotny człowiek pragnął tylko zemsty, zabicia tego, który zostawił torbę z bombą i przytrzymał drzwi metra dla dziewczyny, żeby nie spotkać jej na peronie, gdyby nie zdążyła i spojrzała mu w twarz.

Kolejne historyjki o Emilu tworzą pełną zabawnych perypetii opowieść o pięcioletnim chłopcu, który ciągle zaskakuje rodzinę zwariowa nymi pomysłami. Radosna książka Astrid Lindgren tętni życiem i zaraźliwym humorem. Czytelnik nie może powstrzymać się od śmiechu, kiedy Emil raz po raz, chcąc wydobyć się z tarapatów, wpada w kolejne.

Ann Lord przeżyła sześćdziesiąt pięć lat, trzykrotnie wychodziła za mąż, ma trzy córki i syna. Umierając na raka, przez ostatnie dni wspomina swe życie i ważnych dla niej ludzi. W szczególności Harrisa Ardena, poznanego latem 1954 roku na ślubie przyjaciółki i będącego największą miłością Ann. Tamten weekend w Maine zmienił całą jej przyszłość...