Jedna z trzech powieści opisujących okres spędzony przez autora w Paryżu, w latach 30. Książka lekka i przyjemna, a jednocześnie pełna refleksji, rozważań. Pełna życia, wręcz można odnieść wrażenie, że wraz z autorem przeżywamy jego uniesienia, upadki, bierzemy udział w jego swawolach i zastanawiamy się nad kwestią, która, czasem w niespodziewanym kontekście, zaprząta jego głowę. "Zwrotnik Raka" to opowieść o miłości, tęsknocie, wolności, biedzie, dostatku, pięknie, sztuce, które dla każdego znaczą coś innego, jednym słowem, o całym spectrum życia. Wraz z autorem przemierzamy Paryż, jego tętniące życiem zakamarki, spotykamy bardzo różnych ludzi, fragmenty ich życia i związki z bohaterem. Ludzi, którzy przybyli do Francji, tak jak autor, w poszukiwaniu innego sposobu na życie, z konieczności lub z innych powodów.

Nad planetę Ruthar Larcke przybywa z misją ratunkową USS "Ronald Reagan". Czterysta trzynaście lat wcześniej zaginął tu statek poszukujący planet do terraformowania. Załoga misji odkrywa kolejne zagadki: skąd na planecie odległej o sto dwadzieścia lat świetlnych od Ziemi kilkumilionowa ludzka społeczność? Czy jeden z członków załogi zaraził się obcą formą życia? I czy ich misja jest rzeczywiście misją ratunkową?

Nasza klasa – historia dziesięciu uczniów z jednej klasy – Polaków i Żydów – opowiedziana od roku 1925 aż po współczesność. Koleżanki i koledzy wspólnie bawią się i śpiewają. Wraz z nadejściem dorosłości zgodne zabawy się kończą. Wybucha wojna, do miasteczka wkracza najpierw radzieckie, a potem niemieckie wojsko. Antysemityzm wybucha w serii gwałtów, morderstw, tortur i kulminuje w masowym pogromie. Niemal wszyscy miejscowi Żydzi giną spaleni w stodole albo zamordowani na rynku. Nielicznym udaje się cudem przeżyć. Przemoc nie ustępuje wraz z zakończeniem wojny. Zaczyna się rozliczanie przeszłości, której tak naprawdę rozliczyć się nie da. Nasza klasa to wstrząsająca opowieść o skomplikowanych relacjach polsko-żydowskich w XX wieku, o zbiorowej winie, o prawdzie, która okazuje się nikomu niepotrzebna, oraz o historii, której nie da się osądzić, odtworzyć ani nawet wytłumaczyć.

Powieść ta to portret pokolenia urodzonego w III RP – pokolenia, do którego idealnie pasuje określenie „nanibyzm”. Bo w życiu dzisiejszego młodego człowieka nic nie jest naprawdę, na 100 procent. Prawdziwe uczucia są sporadyczne, edukacja odbywa się „po łebkach”, seks jest bez miłości, rozmowy bez sensu, a wiara bez znaczenia. Takie rozpaczliwe wnioski płyną z powieści Nie uderzy żaden piorun. Jej autorką jest Dominika Ożarowska, uczennica klasy maturalnej Liceum Artystycznego w Krakowie.

Julian, uczeń pierwszej klasy liceum, przeprowadza się z rodzicami na wieś, do domu po dziadkach. Wkrótce okazuje się, że miejsce to kryje prawdziwy skarb, którego odnalezienie zapowiada niebanalną przygodę. W dodatku nowa sąsiadka, Kalina, zmieniła się z dawnej koleżanki z dzieciństwa w młodą kobietę, imponującą urodą i niebanalnym hobby... Czy znajomość z wielbicielką astronomii przerodzi się w coś naprawdę kosmicznego? Młodzieńcza miłość, przyjaźń wystawiona na ciężką próbę, fascynacja sportem i barwne życie szkolne oraz rodzinne – wszystko to wypełnia świat Julka zaskakującego poczuciem humoru i umiejętnością podejmowania trafnych decyzji. Wzruszające sceny wspomnień przeplatają się z zabawnymi zdarzeniami i błyskotliwymi dialogami, które autor świetnie wpisał w klimat podmiejskiej wsi.

Uciekinierka to przejmująca i mądra opowieść dla nastolatków o młodzieńczym buncie, poszukiwaniu tożsamości, potrzebie akceptacji i problemach rodzinnych. To książka o sprawach ważnych i trudnych.a Policja uspokaja nas, że to jeszcze nic nie znaczy, ale ja już tracę nadzieję. No bo dlaczego ona nie dzwoni? Dlaczego nie odbiera telefonów. Nigdy jeszcze tak nie było. Przecież zawsze mieliśmy do siebie zaufanie, nigdy nie robiliśmy jej wyrzutów o jakieś głupstwa. Co się stało takiego strasznego, że musiała uciec i uniemożliwia wszelki kontakt z sobą. Masza w tajemniczych okolicznościach znika z domu. Rodzice i przyjaciele podejmują poszukiwania. Czy uda im się ją odnaleźć i rozwikłać tajemnicę jej zniknięcia Czy zdołają odbudować więzi rodzinne, wzajemne zaufanie i szacunek.

Życie doktor Stanisławy Drzewieckiej zawsze naznaczone było cierpieniem i samotnością. Jako dziecko musiała sama zajmować się ciężko chorą matką, gdyż ojciec nie potrafił podołać temu zadaniu i zostawił żonę i córkę w najtrudniejszym dla nich momencie. Po śmierci matki dla Stanisławy najważniejsza stała się praca w przychodni lekarskiej. Leczyła dzieci, z którymi nawiązywała serdeczne relacje. Zawsze marzyła o założeniu rodziny i posiadaniu własnych dzieci, ale nie udało się jej spotkać mężczyzny, który patrzyłby na świat tak jak ona. Gdy Stanisława skończyła 54 lata, dowiedziała się, że ma zaawansowane stadium raka. To była wstrząsająca wiadomość dla lekarki, która teraz znalazła się w roli pacjentki. Postanowiła nie załamywać się, ale na przekór diagnozie zrealizować swoje marzenie o wycieczce do Włoch. W Rzymie Stanisława była świadkiem wypadku. Mały chłopiec zsunął się z usypiska i uderzył głową o ostry głaz. Polska lekarka udzieliła mu pierwszej pomocy, dzięki czemu chłopiec przeżył. W podziękowaniu za pomoc dziadek chłopca obdarował Stanisławę bukietem kwiatów i zaprosił ją na lunch. I tak zaczyna się znajomość samotnej kobiety z mężczyzną, którego uczucia były często ranione przez najbliższych. Żeby nie zdradzać zbyt wielu szczegółów tej historii, ujawnię tylko, że Stanisława i Serge zakładają w Alzacji hospicjum dla dzieci chorych na raka.Powieść powstała na podstawie prawdziwych wydarzeń z życia warszawskiej lekarki.

Akcja książki Jacka Dukaja rozpoczyna się w lipcu 1924 roku w Warszawie. Jednak nie znajdziemy w powieści opisów trudności i niepokojów będących udziałem obywateli młodego państwa polskiego. Nie znajdziemy, ponieważ w wykreowanej rzeczywistości... ich nie ma. Zresztą, nie ma również wolnej Polski. W powieściowej Warszawie nie ma także lata. Ale za to na ulicach carskiego miasta pojawiły się lute, czyli obniżające temperaturę organizmy, które do tego stopnia ochładzają okolicę, że miasto pokrywa wieczna zmarzlina. Mają one nie tylko wpływ na przyrodę, ale również na ludzkie zachowanie, a w konsekwencji na bieg historii.

Wyobraź sobie więzienie tak wielkie, że są w nim lasy, miasta i morza. Wyobraź sobie więźnia, który stracił pamięć, lecz jest pewien, że przybył z Zewnątrz – choć więzienie jest zamknięte od stuleci i nikt nigdy z niego nie uciekł.Wyobraź sobie dziewczynę z bogatego domu, w kraju, gdzie zakazana jest technika, w siedemnastowiecznym świecie, którym sterują komputery. Ta skazana na zaaranżowane małżeństwo dziewczyna zostaje wciągnięta w spisek zamachowców, który jednocześnie budzi jej lęk i pragnienie. Jedno z nich jest wewnątrz, drugie na zewnątrz. Oboje są więźniami. Wyobraź sobie Incarceron…

Bohaterami powieści są dwaj chłopcy – mieszczuch i osiłek Janek oraz prowincjonalny wymoczek, ale przy tym genialny matematyk, Kuba. Spotykają się w Kazimierzu nad Wisłą, w pensjonacie , który prowadzi mama Jakuba, a do którego Janek przyjeżdża na przymusowe wakacje z ojcem. Te dwa tygodnie zapowiadają się fatalnie – miasto wieje nudą, a do tego brakuje fajnych kolegów. Wszystko zaczyna się zmieniać, gdy Janek podsłuchuje rozmowę dwóch podejrzanych typków w kawiarence. Wrodzona ciekawość i potrzeba uatrakcyjnienia wyjazdu każe mu pójść tropem tychże. Już wkrótce włącza się w śledztwo Kuba, który traktuje rzecz jak zagadkę z wieloma niewiadomymi. Kuba ma jego zdolność logicznego myślenia, Janek zaś spryt i odwagę. Tak zaczyna się niezwykle ciekawa opowieść sensacyjna, pełna przygód, zagadek, niebezpieczeństw i emocji.