„Wędrowny sokół” to jedyna książka w dorobku Jamila Ahmada, zmarłego w ubiegłym roku Pakistańczyka, który zadebiutował w roku 2011, mając 78 lat. Ahmad spędził wiele lat jako urzędnik delegowany na terytoria zamieszkałe przez koczownicze, pasterskie plemiona Pasztunów. Ta książka jest dowodem, że nie traktował swego losu jak zesłania, ale jako szansę na poznanie fascynującej kultury i niezwykłych ludzi. Obecnie taką szansę otrzymujemy również my.„Wędrowny sokół” to zbiór opowiadań, które łączy nieco tajemnicza postać tytułowego bohatera. Tor Baz to wcześnie osierocony chłopiec, którego spotykamy na różnych etapach jego niespokojnego życia, raz gdy jest przewodnikiem, a kiedy indziej, gdy jest szpiegiem. Oprócz niego pojawia się jeszcze wiele innych, interesujących postaci, takich jak choćby wędrujący mułła Berrerai. Nie ma on nic wspólnego z religijnym fanatyzmem, za to bardzo wiele z niebezpiecznymi przygodami i intrygami, za które jedni go podziwiają, a inni szczerze nienawidzą.Wraz z „Wędrownym sokołem” poznajemy drogi i bezdroża pogranicza pakistańsko- afgańskiego, gdzie rządzi kodeks honorowy nomadów (pasztunwali), a zdrad i zniewag nie wybacza się nigdy. Powieść Jamila Ahmada charakteryzuje dość prosty styl narracji, która na ogół jest precyzyjna i rzeczowa, ale od czasu do czasu również nieco poetycka i balladowa.

Powieść szpiegowska.Todd Belknap, agent terenowy w Wydziale Operacji Konsularnych, traci pracę po tym jak jedna z operacji kończy się fiaskiem. Jednak kiedy jego przyjaciel i dawny współpracownik zostaje uprowadzony, a rząd odmawia podjęcia kroków w celu jego oswobodzenia, Belknap bierze sprawy w swoje ręce.Tymczasem Andrea Bancroft dowiaduje się, że kuzyn, którego nie znała zapisał jej w spadku 8 milionów dolarów – pod jednym warunkiem: musi zaangażować się w prace fundacji rodziny Bancroftów. Andrea, która nie utrzymywała kontaktów z rodziną ojca, jest zaintrygowana. Jaki jest związek pomiędzy Bancroftami a „Genesis”, tajemniczą postacią działającą w celu destabilizacji równowagi geopolitycznej i narażającej życie miliona istnień ludzkich? Andrea i Belknap sprzymierzają się, aby odkryć, co kryje się za “Genesis” – zanim będzie za późno.

„Królowa śniegu” przepełniona jest ludzkimi słabościami, pragnieniami, nadziejami i lękami. Cunnigham pisze o ludziach zwykłych i sytuacjach nam znajomych. Są tu sceny pozornie nic nie wnoszące, jak rozmowa o dżinsach między Beth a Barrettem, czy scena z panną młodą kupującą naszyjnik w sklepie, w którym pracuje Barrett, a jednak odnosi się wrażenie, że wszystko ma tu znaczenie, jest tu po coś i wpisuje się w zamysł autora. Niepozorne fragmenty skłaniają do refleksji nad ich istotą. Morał – jeśli zakładamy, że „Królowa śniegu” to baśń, a te mają go zawsze – jest niejasny, raczej mglisty jak światło, które zobaczył Barrett, a jednak jest to książka, od której bije swego rodzaju mądrość. To niezwykła lektura, wymagająca skupienia, taka przy której trzeba się na chwilę zatrzymać, by poradzić sobie z nagromadzonymi w niej emocjami. Książka, która udowadnia, że Michael Cunningam jest obecnie jednym z największych amerykańskich powieściopisarzy.

Norwegia, początek lat 70. Czteroosobowa rodzina — matka, ojciec i dwóch chłopców — przenosi się na południe kraju. Nowy dom, nowe otoczenie. Dzieci są małe, a rodzice młodzi, życie stoi przed nimi otworem. Do czasu. W pewnym momencie ich przyszłość zostaje określona z góry. Kto lub co wyznacza ich drogę? Moja walka. Księga 3 to książka, w której Karl Ove Knausgard powraca do czasów dzieciństwa. Okresu, w którym sukcesy dają najwięcej satysfakcji, porażki bolą najdotkliwiej, a każda próba odpowiedzi na pytanie „kim jestem?” nie daje wystraczającej satysfakcji. Dla autora i głównego bohatera to czas przeplatania się codziennej beztroski z przerażającym lękiem. Matczynej miłości z okrucieństwem ojca. Po tym jak w pierwszej części Karl Ove szokował naturalistycznym spojrzeniem na alkoholizm i śmierć, a w drugim tomie z bezwzględną szczerością pisał o ojcostwie i małżeństwie, Knausgard zachwyca po raz trzeci. Powieść ta to półmetek współczesnego fenomenu wydawniczego. Przed polskimi czytelnikami jeszcze trzy kolejne części.

Myśliwy staje się zwierzyną, pościg staje się sprawą osobistą… Kto stanie się ofiarą? Carlie Clark potrzebuje pomocy. Jasnowłosa i niebieskooka – doskonale pasuje do typu urody preferowanego przez mordercę, który pozostawia policji okaleczone z chirurgiczną precyzją zwłoki młodych kobiet…Frank Quinn to ceniony glina z wydziału zabójstw, specjalizujący się w tropieniu seryjnych morderców. Jednak tym razem sprawa wykracza poza rutynę. Carlie Clark… to jego bratanica. Aby zwyciężyć z najbardziej osobistym przeciwnikiem w swojej karierze, Quinn będzie musiał zastawić pułapkę idealną. A do tego będzie potrzebował idealnej przynęty…

Najnowszy trend: Domestic noir – takie powieści o ukrywanych tragediach rodzinnych najchętniej czyta się teraz na świecie. Czy trzeba tragedii, żeby prawda ocaliła rodzinę i pomogła wybaczyć? Szpital. Dwunastoletni Milo leży w śpiączce. Został potrącony przez samochód, gdy pędził na rowerze wiejską drogą. Rodzice Milo, jego babka Jeanne i ciotka Marguerite czekają na wyrok losu. Rozpacz każe szukać winnego, a złe emocje wskazują Marguerite, która jechała z chłopcem, a nie kierowcę samochodu... Dlaczego? Lęk o życie Milo przykrywa fala wzajemnych wyrzutów i oskarżeń. Krzywd, które wydawały się dawno zapomniane. Bo w tej rodzinie nikt nie jest bez skazy.Wychodzą na jaw kłamstwa i podłości. Pozorne przebaczenia, dzięki którym rodzina się nie rozpadła. A teraz właśnie się rozpada… Ale przecież jest jeszcze Milo. Oni wszyscy, choć tak wiele mają do siebie żalu, kochają go. Czy to starczy, by odnaleźli w sobie siłę i pokorę przyznania się do winy, a potem przebaczenia? Zawsze pozostaje nadzieja…„Jak daleko można posunąć się z miłości do rodziny? A z nienawiści? Czy można wybaczyć – także sobie – to, co niewybaczalne?”

„Rozstańmy się na rok” Taylor Jenkins Reid jak sama nazwa wskazuje podejmuje temat rozstań międzyludzkich. Cała akcja skupia się wokół rozstania i problemów małżeńskich. Rozstania widzianego oczami zarówno kobiety, jak i mężczyzny. Dwa serca, dwa różne światy, dwie osobowości.Lauren - nieśmiała, samotna, długonoga brunetka i Ryan - zawsze uśmiechnięty, uroczy, przystojny luzak poznają się któregoś dnia na studenckiej stołówce. Mają po 19 lat i całe życie przed sobą. Od pierwszej chwili ogarnia ich wzajemne oczarowanie. Poznają się i zaczynają spotykać. Każdy dzień to oczekiwanie i radość z kolejnego spotkania. Czują się szczęśliwi i kochani. Młodość i szaleństwo, namiętność i uczucie niemożliwości przeżycia kolejnego dnia bez siebie. Są zakochani i upojeni sobą.Podczas wędrówki po parku narodowym Yosemite, w czwartą rocznicę poznania Ryan oświadcza się Lauren. Wtedy słowo „mąż”, czy „żona” wydaje im się niesamowite. Biorą ślub i wyruszają w romantyczną podróż poślubną. Mają dom, ukochanego adoptowanego psa, pracę, pieniądze i wszystko co jest potrzebne do szczęścia. W pewnym momencie można powiedzieć, że jest to małżeństwo doskonałe.Po dziesięciu latach szczęśliwego wspólnego życia nagle wszystko zaczyna się psuć. Mijają się, żyją razem, a osobno. Nie cieszy już ich wzajemna obecność. Wolą spędzać dni osobno. Brakuje pomiędzy nimi bliskości, a ich związek powoli przestaje istnieć. Nie potrafią się już wzajemnie uszczęśliwiać. Najmniejszy problem urasta do rozmiarów katastrofy. Tkwią w samotności, wzajemnych żalach, rutynie i smutku. Kiedyś byli dla siebie idealni, dzisiaj nie mogą na siebie patrzeć.Pewnego dnia bolesna prawda pęka jak bańka mydlana. To prawdopodobnie koniec ich małżeństwa. Coś, co wydawało się być idealne, nagle przestaje mieć znaczenie. Czy to możliwe, że tak po prostu przestali się kochać? Podejmują trudną decyzję o rozstaniu, rozstaniu na cały długi rok. Rok, który odmieni ich na zawsze.

Dzieje Izabeli Aragońskiej, matki królowej Bony.Gdy w 1489 roku dziewiętnastoletni książę Mediolanu Gian Galeazzo Sforza spotyka po raz pierwszy swą poślubioną per procura małżonkę, z trudem kryje rozczarowanie. Izabela Aragońska nieświadoma jeszcze niechęci męża pragnie kochać i rządzić Mediolanem. Tymczasem Lodovico Sforza Moro, wuj Izabeli i stryj Gian Galeazza, sprawuje faktyczną władzę w Mediolanie, usuwając w cień młodego bratanka. Z czasem Izabela odkrywa tajemnice rodu Sforzów, a zamiast oczekiwanej miłości poznaje smak upokorzenia i zdrady. Staje do walki o Mediolan osamotniona, pozbawiona wsparcia męża, którego szczerze kocha. Jej największą rywalką jest ambitna i pozbawiona skrupułów Beatrycze dEste, małżonka Mora.

Współczesny Śląsk. Młody farmaceuta Sebastian, "odkąd został ojcem, najbardziej boi się śmierci. Że zapuka do ich drzwi, że załomoce nad ranem i coś mu odbierze. Życie, żonę, dziecko. Te lęki krążą jak czarne ptaszki wokół jego głowy i kraczą mu do ucha jak pieśni żałobne...".W czasie spaceru z dzieckiem, spotyka starego nauczyciela. Nauczyciel prosi Sebastiana o pomoc i wsparcie w wystawieniu przez radę miasta pomnika dzieciom - "dwieście, bez mała dwieście ich było, Sebastian. I ani śladu, ani tablicy, nic". Sebastian zaczyna wnikać w historię śmierci tych dzieci. Dzieci, którym nie udało się wyjść poza bramę miejscowego szpitala na skutek prowadzenia "badań" przez niemieckich lekarzy w okresie II wojny światowej. Dzieci bezbronne, osamotnione, pełne lęku, zabrane na siłę a czasami oddane przez rodziny w celu leczenia. Zostały tam na zawsze. Historia zawarta jest w kilku spójnych ze sobą opowiadaniach. Poznajemy historię rodzin żyjących w tym okresie na Śląsku, ich traktowanie przez Niemców, a potem przez Rosjan. Książka niełatwa, wzruszająca, opisanych zdarzeń nie da się zapomnieć.

Trzecia wojna światowa starła ludzkość z powierzchni Ziemi. Planeta opustoszała. Całe miasta obróciły się w proch i pył. Przestał istnieć transport, zamarła komunikacja. Radio milczy na wszystkich częstotliwościach. W Moskwie przeżyli tylko ci, którzy przy wtórze syren alarmowych zdążyli dobiec do bram metra. Tam, na głębokości dziesiątek metrów, na stacjach i w tunelach, ludzie próbują przeczekać koniec cywilizacji. W miejsce utraconego ogromnego świata stworzyli swój własny ułomny światek. Czepiają się życia i ani myślą się poddać. Pewnie marzą o powrocie na powierzchnię – kiedyś, kiedy obniży się poziom radiacji. I nie tracą nadziei na odnalezienie innych ocalałych… Metro 2035 kontynuuje historię Artema z pierwszego tomu kultowej serii. Na tę książkę miliony czekały przez całe dziesięć lat, a prawa do tłumaczenia wydawnictwa wykupiły na długo przed jej ukończeniem. Metro 2035 jest przy tym książką niezależną i również od niej można zacząć przygodę z cyklem Glukhovsky’ego, który podbił serca czytelników w Rosji i na całym świecie.