Czasem życie zmusza nas do bycia silnym, ale… ile można? Dotychczas Magda dała z siebie bardzo wiele. Teraz już chyba nikt się nie zdziwi, że ta młoda i dzielna kobieta powie w końcu DOSYĆ! Ile można naginać karku? Jak długo można oszukiwać samego siebie i tłumaczyć, że kiedyś wszystko będzie dobrze? Jak długo można zaklinać rzeczywistość i udawać, że sukces stoi tuż za rogiem? Nie stoi. Nic w tej historii nie dzieje się samo. Magda, podobnie jak większość z nas, ma chwile zwątpienia, ale teraz nawet i jej zabraknie sił. Czy podoła? Co jeszcze wydarzy się w Stajni w Pieńkach? Czy trafi ona w obce ręce? I jak ułoży się życie Magdy? Izabella Frączyk porwała tysiące czytelniczek swoją wciągającą sagą. Długo wyczekiwany tom, który jeszcze nas zaskoczy!

Fabiana jest studentką, zarabia jako fotomodelka. Gdy dostaje intratną propozycję kilkutygodniowej sesji zdjęciowej na Ukrainie, odrzuca ją bez namysłu, gdyż nie chce sama wyjeżdżać z kraju. Nie przypuszcza jednak, że jej życie już nie zależy od niej. Zostaje uprowadzona i uwięziona w luksusowej posiadłości na Lazurowym Wybrzeżu. Porywacz okazuje się kazachskim miliarderem, jednookim gangsterem. Dba, by dziewczynie niczego nie brakowało – niczego oprócz wolności i wiedzy dotyczącej powodów porwania i dalszych losów. Jednak ona jest uparta i nie zamierza się poddać. Powoli, stopniowo, skrawek po skrawku, zdobywa informacje, ale nie spodziewa się, że prawda okaże się tak groźna, nierzeczywista i wstrząsająca.

Czytanie książek Jaume Cabre wymaga skupienia, zgrania się z rytmem i stylem prowadzonej narracji. W ciągu niewielu minut możemy usłyszeć wyznania należące do wielu osób, w różnym czasie i w różnym miejscu. I tak też jest w książce „Cień eunucha”. Choć spotkanie w restauracji Miquela Ginsana, głównego bohatera powieści, z redakcyjną koleżanką, Julią, miało dotyczyć życia zmarłego przyjaciela, wszystko potoczyło się nie tak jak było zaplanowane. Przyczyną tej sytuacji była restauracja którą Julia wybrała jako miejsce rozmowy i wspomnień o zmarłym. Okazało się, że w posiadłości rodowej Miquela otwarto restaurację do której właśnie przyjechali. Nie zdradził Julii, że znajdują się w jego byłym domu, w miejscu gdzie się urodził, gdzie umierali jego przodkowie. Przecież przyjechali po to by rozmawiać o Bolosie. Ale każde spojrzenie na znajome przedmioty, rozkład pokoi w restauracji, spojrzenie na ogród, wywołało niespodziewaną chęć opowiedzenia Julii o swoim życiu, w którym Bolos miał ważne miejsce. Opowiadając o swoim życiu, gdzie wojna, dyktatura Franco, nieudane małżeństwo i niespełnione miłości, naznaczyły jego dorosłe życie, przywołuje galerię swoich przodków, w której znaczące miejsce zajmuje wuj Maurycy. Aby w pełni poznać dzieje rodziny Ginsano trzeba poznać wspomnienia Miquela i wuja Maurycego. To czego nie może wiedzieć Miquel, wyjawia wuj. A wie rzeczy które miały wpływ na losy potomków tej rodziny, a o których rodzina nie wiedziała. Miquel denerwuje się, że zamiast opowiadać o przyjacielu wciąż mówi o sobie. Julia zachęca go do zwierzeń.

Mazurskie wsie poza sezonem przywodzą na myśl wymarłe miasteczka i rządzą się swoimi prawami. Na zimę zostają tam głównie rdzenni mieszkańcy, tacy jak np. Asia, samotnie wychowująca swą trzyletnią córeczkę. Po rozwodzie teściowie łaskawie pozwolili jej zamieszkać w małej, rozpadającej się chatce, a były już mąż, zaszył się za granicą, uciekając przed długami. Życie Asi to pasmo szarości – bez perspektyw na lepsze jutro, z ciągłymi pretensjami teściów i z ogromną, dojmującą samotnością. Przypadek sprawia, że w jej sercu rodzi się nadzieja, czy jednak będzie umiała skorzystać z małych bezinteresownych przejawów dobroci? W swej powieści Jerzy Niemczuk przedstawił plejadę niezwykle charakterystycznych bohaterów. Zaczynając od Asi, nieco nieporadnej życiowo, poprzez jej teściów, brutalnych, ograniczonych myślowo, by nie powiedzieć zacofanych, aż po tajemniczego Rafała, wszystkie te postacie wydają się być żywymi ludźmi. Autor nie bawi się w jakieś ckliwe konwenanse, wszystko mówi i pokazuje wprost. Z człowieka wydobywa jego najgorsze cechy, obnaża słabości. Nie jestem pewna, czy ludziom z nad mazurskich jezior spodoba się takie przedstawienie ich społeczności lokalnej. Pewnie wiele w tym przesady, ale według Niemczuka Mazurzy to ludzie hardzi, popędliwi, leniwi, skąpi i zapatrzeni w przeszłość.

Byłam Eileen - to opowieść mieszkającej w Nowym Jorku zadbanej i prowadzącej zdrowy tryb życia siedemdziesięcioczteroletniej kobiety, która wspomina wydarzenia sprzed pięćdziesięciu lat. Narratorka przenosi czytelnika w rok 1964 , kiedy życie dwudziestoczteroletniej dziewczyny w ciągu zaledwie kilku dni przed świętami Bożego Narodzenia ulega wydarzeniom, które na zawsze zmienią jej życie. Młoda kobieta, osamotniona, zbuntowana przeciwko światu, nie akceptuje swojego wyglądu, ma zaniżoną samoocenę, żyje w poczuciu bycia kimś brzydkim , odrażającym i gorszym od innych. Bohaterka snuje opowieść o swoim życiu i pracy w ośrodku wychowawczym dla młodocianych przestępców w Moorehead . Punktem kulminacyjnym opowieści i zarazem nieoczekiwanym zwrotem akcji jest pojawienie się w ośrodku niezwykle atrakcyjnej nowej pracownicy Rebecci. Większość z nas żyje w rodzinach określanych mianem normy społecznej i trudno nam wyobrazić sobie koszmar rodzin dotkniętych chorobą alkoholową. Właśnie książka Ottesy Moshfeg pozwala zajrzeć do brudnego, obskurnego domu rodziny Dunlop ze wszystkimi konsekwencjami i spustoszeniem fizycznym i psychicznym , jaki czyni w niej alkohol. Aby zrozumieć egzystencję takich rodzin warto poznać Eileen obdarzoną syndromem DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików ) uciekającą w świat marzeń, fantazji o ucieczce , też sięgającą po alkohol, zamkniętą w sobie , o nieprzewidywalnym zachowaniu.Opowieść Eileen tworzy wstrząsający obraz patologii rodziny naznaczonej piętnem alkoholizmu , przerażający w opisie choroby alkoholowej ojca bohaterki powieści będącego już w ostatnim stadium choroby (zdaniem lekarza - nic się już nie da zrobić: umrze, kiedy przestanie pić, umrze też, kiedy nadal będzie pił alkohol). Mroczna i nieprzewidywalna powieść trzymająca czytelnika w napięciu.

To nie liceum ją zmieniło. To gwałt. Pewnego wieczoru najlepszy przyjaciel jej brata – niemal członek rodziny – sprawia, że świat Eden wywraca się do góry nogami. To, co kiedyś wydawało się proste, teraz jest skomplikowane. To, co kiedyś wydawało się prawdą, teraz jest kłamstwem. Ci, których kiedyś kochała, teraz budzą tylko jej nienawiść. Nic już nie ma sensu. Wie, że powinna powiedzieć komuś o tym, co się stało, ale nie może tego zrobić. Więc ukrywa to w sobie, głęboko. Ukrywa też to, kim kiedyś była – bo teraz jest już inna. Na zawsze.

Książka nominowana w Plebiscycie Książka Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii Powieść historyczna. 1 września 1939 roku. Mania i Ania Winne, pierwsze w rodzinie z podwarszawskiego Brwinowa bliźniaczki są już dorosłe. Mania rodzi kolejne bliźniaczki - Kasię i Basię. Rytm dwóch pierwszych tomów wyznaczają daty znamienne w dwóch wymiarach historii – tej wielkiej, która bezpowrotnie zmieni losy całego pokolenia Polaków i tej małej, ale wcale nie mniej ważnej – historii rodziny, wyznaczanej życiem kolejnych pokoleń. Pojawienie się w niej dwóch dziewczynek otworzy jej kolejny rozdział. Podczas II wojny światowej rodzina Winnych doświadcza tego, co tysiące polskich rodzin. Niektórzy Winni walczą na europejskich frontach, inni zmagają się z okupacyjną codziennością: terrorem, głodem i groźbą wywózki do obozów koncentracyjnych. Mimo wojennej zawieruchy, życie płynie dalej: Winni kochają, nienawidzą, rodzą się im kolejne dzieci. Nadchodzi koniec II wojny światowej. Upragniona wolność niewiele ma jednak wspólnego z tym, o czym marzyli przez lata nazistowskiego terroru. Inwigilacja i represje ze strony komunistycznych rządów to chleb powszedni powojennych lat. Jak Winni poradzą sobie w nowej rzeczywistości? Czytając powieść Ałbeny Grabowskiej przenosimy się w czasie – spoglądamy na życie pokolenia naszych babć i dziadków, a w kolejnym tomie – nas samych i naszych rodziców. Wraz z rodziną Winnych przeżywać będziemy chwile grozy, ale i szczęścia, emocje, wzruszenia i małe radości. Często zadamy sobie pytanie - zmuszony do podejmowania niełatwych wyborów, by przekonać się - ze zgrozą lub zdziwieniem - co tak naprawdę w nas drzemie i do czego jesteśmy zdolni, podobnie jak bohaterowie "Stulecia Winnych"

W roku 1971, nieopodal Brwinowa, w Pruszkowie na świat przychodzą kolejne w rodzinie Winnych bliźniaczki, córki Basi – Julia i Urszula. Dziewczynki dorastają w kraju ogarniętym kryzysem. Polskie „tu i teraz” oznacza, że wszystko od mięsa począwszy, poprzez słodycze, na przyborach szkolnych skończywszy, trzeba zdobywać – „kombinować” lub „wystawać” w kilometrowych kolejkach. Tu dewizy kupuje się od cinkciarzy, kwiaty od badylarzy, a produkty zza żelaznej kurtyny – w Peweksie. Nasze młode bohaterki dorastają z Jeremim, chłopcem, który przyszedł na świat tego samego dnia, co bliźniaczki, a którego skomplikowane losy już na zawsze wpiszą się w historię rodziny Winnych. Szczególnie mocna przyjaźń wiąże go z Julią. Nadchodzą czasy ciekawe, ale i trudne dla tysięcy polskich rodzin, w tym także dla Winnych – budzą się dążenia niepodległościowe, na które odpowiedzią są represje władz skierowane przeciw opozycji. Razem z Winnymi przeżyjemy wprowadzenie stanu wojennego, pierwsze wolne wybory. W tle – skoro życie Winnych toczy się w Pruszkowie – obserwujemy narodziny mafii, z którą już zawsze miasto to będzie się kojarzyć. Czy nowa, kapitalistyczna rzeczywistość będzie przyjazna Winnym?

Joe O’Brien to czterdziestotrzyletni policjant, który mieszka w jednej z irlandzko-katolickich dzielnic Bostonu. Jest oddanym mężem, dumnym ojcem czwórki dwudziestokilkuletnich dzieci i szanowanym funkcjonariuszem. Joe zaczyna doznawać problemów z koncentracją, nietypowych dla niego wybuchów złości i dziwnych drgawek. Początkowo przypisuje te niepokojące objawy stresującej pracy, ale wraz z ich uporczywym nasilaniem postanawia umówić się na wizytę u neurologa. Diagnoza, którą otrzyma, na zawsze odmieni życie Joe i jego rodziny. To pląsawica Huntingtona.Pląsawica Huntingtona to śmiertelna choroba neurogeneratywna, na którą jak do tej pory nie znaleziono lekarstwa. Każde z czwórki dzieci Joe ma pięćdziesiąt procent szans odziedziczenia choroby ojca i ich los może wyjaśnić jedno badanie krwi. Obserwując swoją przyszłość w pogarszającym się stanie Joego, dwudziestojednoletnia Katie zmaga się z pytaniami pod jakimi stanęło jej ledwie rozpoczęte, dorosłe życie. Czy chce wykonać test? A jeśli posiada chorobowy genotyp? Czy potrafi żyć w nieświadomości? Wraz z nasileniem się objawów Joe traci odznakę i wiele więcej. Próbuje nie tracić nadziei i z godnością stawiać czoło chorobie, podczas gdy Katie i jej rodzeństwo szukają w sobie odwagi, by zmierzyć się z losem.

Alice Hoffman choć pisze prozę, to dla mnie jest na wskroś duszą poetycką, której melancholijny nasrtrój szybko udziela się odbiorcy. Ale to dobrze, bo książka jest na najwyższym poziomie literackim. Jest o miłości, odrębności (inności) każdego z nas, o empatii, człowieczeństwie… ale i o zakłamaniu, nędzy i okrucieństwie. Jak zawsze jest mnóstwo emocji, bez sentymentalnej czułostkowości. Cały czas też drży się w pewien sposób o losy bohaterów: czy im się uda zrealizować swoje marzenia, odnaleźć miłość, szczęście… itd. Muzeum osobliwości to z jednej strony powieść aż do bólu realistyczna, a z drugiej cudownie pełna magii. Nie da się obok niej przejść obojętnie.