Niech nikogo nie zrazi kwalifikacja: "podręcznik". "Historia literatury polskiej", to napisana z ogromną swadą książka, którą czyta się bardzo dobrze. Przedstawia trochę subiektywny, pełen emocji przekrój polskiej literatury od jej początków do roku 1939. Książka ta, napisana pierwotnie po angielsku, jest zapisem notatek do wykładów prowadzonych przez Miłosza w Stanach, przedyktownych przez autora. Powstał z tego podręcznik nietypowy. Zawierający bardzo dużo wiedzy przekazywanej w niezwykle interesujący sposób.

Wielki handel, urok warszawskich sklepów i międzywojennego high-lifeu, wszystko to znajdziemy w pełnych uroku wspomnieniach Kordiana Tarasiewicza. Dziś coraz mniej ludzi pamięta przedwojenną Warszawę. Obecni osiemdziesięciolatkowie przeżywali dopiero wczesną młodość. Kordian Tarasiewicz prowadził w tym czasie życie dorosłe. Był współwłaścicielem "Plutona", największej w Polsce firmy zajmującej się importem kawy. Odwiedzał i rozmawiał z ludźmi, których my znamy tylko z książek. Jego wspomnienia są unikatowym i chyba już ostatnim zapisem obrazu Warszawy sprzed 1939 roku. Dodajmy, zapisem z pierwszej ręki, niezwykle barwnym i pełnym anegdot oraz szczegółów życia codziennego, o których dziś już nikt nie pamięta. Jest także wiarygodnym świadkiem wydarzeń lat okupacji. Z dachu swojego domu przy ulicy Grzybowskiej ogląda zagładę Getta, a rok później jest świadkiem, najpierw dramatu Woli, a potem walk ulicznych w ostatnich dniach Powstania Warszawskiego.

Akcja powieści rozgrywa się w Rosji Sowieckiej podczas II wojny światowej. Jest to historia wielkiej namiętności, szukającej spełnienia w nieludzkich warunkach systemu totalitarnego. Dramat jednostki pozbawionej prawa do prywatności.

Witajcie w świecie humoru izraelskiego pisarza Ephraima Kishona! Czy wiedzieliście, że „szara rzeczywistość” może być taka śmieszna? Wydarzenia, których akcja toczy się w Tel Avivie dziwnie przypominają absurdy życia codziennego w Polsce upadającego komunizmu i powstającego kapitalizmu. I nie tylko! Opowiadania tego niewinnie wyglądającego, starszego pana śmieszą ludzi na całym świecie, bez względu na sytuację polityczną i ekonomiczną. Książki Kishona zostały przetłumaczone na 33 języki, a ich światowy nakład przekroczył 38 milionów.

Wielkiej, światowej sławie jego powieści towarzyszy od lat popularność filmów, nakręconych na ich podstawie. Regulamin tłoczni win posłużył za kanwę najnowszej ekranizacji twórczości tego pisarza, głośnego filmu Wbrew regułom. Sierociniec prowadzony przez doktora Wilbura Larcha to nietypowa placówka.Kobiety przyjeżdżają tu, żeby urodzić i zostawić niechciane dzieci lub poddać się zabiegowi przerwania ciąży. Jest to zarazem dom Homera Wellsa, który po kilku nieudanych próbach zamieszkania z rodziną zastępczą postanawia zostać w ośrodku i kształcić się pod okiem ukochanego opiekuna. Jednak przyjazd dwójki młodych ludzi wszystko odmieni. Da początek dramatycznej inicjacji, która pozwoli chłopcu w pełni ukształtować swoją osobowość i pogląd na świat.

To wielka powieść. Nie dlatego, że ma bez mała tysiąc stron. Ale dlatego, że słusznie porównano ją z „Wojną i pokojem” Tołstoja. Mowa o wielkiej epopei stalingradzkiej Wasilija Grossmana „Życie i los”. Powieść zaczyna się latem 1942 r., gdy Wehrmacht prze ku Wołdze, a Stalin drakońskimi metodami szykuje się do decydującej rozgrywki. Powieść jest przemyślnie skonstruowanym splotem losów około setki ludzi z obu stron frontu – Rosjan i Niemców. Żydów i Ukraińców. Żołnierzy frontowych i jeńców wojennych. Tych niezłomnych, którzy zostaną zgładzeni, i tych gotowych do kolaboracji – jak własowcy. Matek drżących o swych synów na froncie. A także autentycznych postaci – jak Hitler i Stalin – posyłających na śmierć setki tysięcy żołnierzy, czy Adolf Eichmann posilający się salami i czerwonym winem po inspekcji komór gazowych.Osią powieści są dzieje żydowskiej rodziny radzieckiego fizyka jądrowego Sturma. Latem 1942 r. dociera do niego przez linię frontu list od matki z getta na Ukrainie: „Twoja odpowiedź do mnie nie dotrze, bo już nie będę żyła...”. Jego własny syn z pierwszego małżeństwa niebawem zostanie ranny na przedpolu Stalingradu. Matka rzuci wszystko, by dotrzeć do lazaretu, ale zdąży już tylko wybłagać w miarę godny pogrzeb syna. Sam Sturm wpadnie niebawem w tryby NKWD i publicznie wyprze się teorii względności jako nazbyt „talmudycznej”. Wielu pisarzy napisało powieści o bitwie stalingradzkiej: Plivier, Niekrasow, Konsalik. Żadna jednak precyzją opisu i rozmachem nie umywa się do dzieła Grossmana. Są tu znakomite reporterskie epizody, jak choćby pożar Wołgi po wysadzeniu przez Niemców zbiorników albo przybycie młodziutkiej radiotelegrafistki z mieszczańskiego domu do oddziału w otoczonym przez Niemców domu. Ukochany szwagierki Sturma donosi do NKWD na jej męża, który zostaje poddany straszliwym torturom.

Jedna z najważniejszych powieści Maria Vargasa Llosy.W dziewiętnastowiecznej Brazylii podczas powstania w Canudos wybucha wojna domowa. Grupa ubogich mieszkańców prowincji skupiona wokół charyzmatycznego przywódcy rzuca wyzwanie władzom republiki. Bunt niepostrzeżenie przeradza się w wojnę końca świata...

Tematyka łagrowa znajduje w Kręgu pierwszym swój fabularny kształt w opisie „szaraszki”, specyficznej formy więzienia, które w istocie stanowiło instytut badawczy – tu pracujący nad deszyfracją ludzkiego głosu i techniką podsłuchu – a zatrudnieni w nim więźniowie byli często wybitnymi naukowcami. Istotnym uzupełnieniem tekstu powieści jest wątek osobistych losów Stalina oraz próba nakreślenia jego portretu psychologicznego.Krąg pierwszy należy obecnie do kanonu najwybitniejszych powieści XX wieku, a jego demaskatorska treść stała się ważnym elementem poznania stalinowskiego systemu terroru i zagłady. Choć jej tytuł nawiązuje do Boskiej Komedii Dantego, Sołżenicyn opisuje współczesne mu czasy i rzeczywistość "szaraszki" - więzienia-instytutu badawczego. Zatrudnieni w niej więźniowie, wielu to wybitni naukowcy, pracują nad deszyfracją ludzkiego głosu i technikami podsłuchu. To zamknięte środowisko jest obrazem radzieckiego społeczeństwa w miniaturze, a portrety psychologiczne bohaterów - także samego Stalina - zajmujących miejsca na dwóch skrajach represyjnego systemu, składają się na całą gamę ludzkich typów i postaw. Jest to powieść o wyjątkowych walorach, przejmująca i napawająca grozą.

W Muzykofilii Oliver Sacks bada potęgę muzyki, analizując doświadczenia pacjentów, muzyków i zwykłych ludzi, a znajdą się między nimi: chirurg, który po porażeniu piorunem dostaje obsesji na punkcie muzyki Chopina, osoby z amuzją, dla których symfonia brzmi jak brzęk rondli i pokrywek, oraz człowiek, którego pamięć nie obejmuje więcej niż siedem sekund – chyba że chodzi o muzykę. Doktor Sacks opisuje, jak muzyka potrafi ożywić zastygłych w bezruchu parkinsonistów, pozwala przemówić niemym ludziom po zawale, a także uspokaja i organizuje życie cierpiących na chorobę Alzheimera czy schizofreników. Muzyka potrafi inspirować, porywać na szczyty emocji i rzucać w ich głębie, bywa też czasami najlepszym lekarstwem. W Muzykofilii Oliver Sacks tłumaczy dlaczego.

Fascynujące i bardzo intymne wspomnienia słynnego humanisty, teoretyka literatury i eseisty profesora Michała Głowińskiego.Kręgi obcości to książka, którą można czytać na kilku poziomach. Po pierwsze, jest to kapitalna opowieść o epoce PRL-u – uczony, zajmujący się przez wiele lat zjawiskiem „nowomowy”, przytacza wiele historii, które obnażają absurdy tamtych czasów. Po drugie, jest to niezwykły hołd złożony Irenie Sendlerowej. Głowiński jako dziecko uratowane z warszawskiego getta oddaje sprawiedliwość ludziom odważnym, którzy w momencie próby potrafili pomóc drugiemu człowiekowi. Po trzecie w końcu, Kręgi obcości to znakomita autobiografia pisana przez osobę, której przez całe życie towarzyszyło poczucie inności...W Kręgach obcości profesor Michał Głowiński odważył się poruszyć tematy, których wcześniej nie omawiał w żadnej ze swoich książek.