Hannah Arendt jest jedną z najważniejszych intelektualistek XX wieku. Jej twórczość wywarła wpływ na filozofię, politykę oraz etykę. Analizowała chaos panujący na świecie, od samego początku walczyła z nazizmem, zabiegała o respektowanie praw człowieka, wskazywała na niebezpieczeństwa, które zagrażają demokracji, wspierała antytotalitaryzm i angażowała się we wszystkie zasadnicze boje stulecia. Interesowało ją zdarzenie jako takie, zajmowała się filozoficznym aspektem ludzkiej słabości, żyjąc zgodnie ze swoimi teoriami. To właśnie z tego powodu jej twórczość porusza nas trzydzieści lat po jej śmierci.

Któż z nas nie marzył o cudownej niani, która znałaby się na magii i potrafiłaby zrozumieć nasze potrzeby? Taką właśnie nianią jest Mary Poppins, tytułowa bohaterka powieści P.L.Travers.Po odejściu kolejnej już , George Banks, londyński bankowiec, szuka opiekunki dla czwórki uroczych dzieci . Przywiana wschodnim wiatrem, trafia do jego domu Mary Poppins - osoba niezwykła. Mary dość szybko zdobywa zaufanie i miłość Jane i Michaela. Zabiera ich na niezwykłe wycieczki: w głąb chodnikowej malowanki czy na herbatkę pod sufitem...Pewnego dnia Mary musi opuścić dom Banksów. Robi to nie bez żalu, jednak ze świadomością, że pomogła tej rodzinie: rodzice wreszcie mają czas dla swoich dzieci.Warta przeczytania nie tylko przez dzieci, ale i dorosłych.

W maju 2001 roku grupa francuskich dziennikarzy zwiedzała wioskę Zhangijashu w jednym z najbiedniejszych rejonów Chin - Ningxia. Miejscowa kobieta, muzułmanka, wręczyła jednej z dziennikarek list swojej czternastoletniej córki Ma Yan i trzy małe zeszyciki. List był jej krzykiem o pomoc, a zarazem pisanym z wściekłością głosem sprzeciwu: dziewczynka dowiedziała się właśnie, że rodziny nie stać, by nadal chodziła do szkoły. Trzy zeszyciki zawierały osobisty dziennik Ma Yan, opis jej trudnego dzieciństwa - niepokojów, trosk, codziennych trudności, nieustannej walki z biedą (nawet zakup ołówka był dla rodziny luksusem). Historia Ma Yan, opublikowana we francuskim dzienniku "Liberation" przez Pierre'a Haskiego, wywołała piękny odruch solidarności - powołana została fundacja, która umożliwiła dziewczynce i 30 innym chińskim dzieciom kontynuowanie nauki.

Zbuntowana i nieprzewidywalna zarówno w swej twórczości poetyckiej, jak i w swych zachowaniach i postępowaniu, od najmłodszych lat pochłonięta pasją twórczą i targana namiętnościami miłosnymi, Marina Cwietajewa należy do grona najwybitniejszych poetów rosyjskich XX wieku. (ur. 8 października 1892, Moskwa, zm. 31 sierpnia 1941, Jełabuga) Jedna z najoryginalniejszych, najwyrazistszych i najbardziej namiętnych, bezpośrednich rosyjskich poetek. Brodski określił ją jako jedynego poetę, z którym on konkurować nie zamierza, a urzędnik wypełniający akt jej zgonu w rubrykę zawód wpisał: ewakuowana. ( w wyniku wojny ewakuowano m.in ją, wraz z synem, do miejscowości Jełabuga, gdzie popełniła samobójstwo )

Halina Poświatowska (1935-1967), poetka, autorka czterech tomików wierszy: Hymn bałwochwalczy, dzień dzisiejszy, Oda do rąk, jeszcze jedno wspomnienie (wydane pośmiertnie) oraz autobiograficznej prozy Opowieść dla przyjaciela. Jedno z najciekawszych zjawisk polskiej poezji powojennej. Ideał kobiecej subtelności i literackiej wrażliwości. Poezja Poświatowskiej to przede wszystkim wiersze o miłości - zmysłowe, odważne, pełne liryzmu. Wiersze o ponadczasowej wartości. Życie poetki - naznaczone nieuleczalną chorobą serca, która w znacznym stopniu wpłynęła na twórczość - wciąż fascynuje wiele osób, budzi zainteresowanie i emocje. Halinę Poświatowską - poetkę-legendę, zdolnego filozofa, fascynującą dziewczynę - wspominają najbliżsi: matka, brat, cioteczne i stryjeczne rodzeństwo, a także przyjaciele i znajomi, wśród nich Joanna Rawik, Ludmiła Waluszewska, Jan Adamski, prof. Julian Aleksandrowicz, Stanisław Grochowiak, Tadeusz Nowak i ks. prof. Józef Tischner.

Najpopularniejsza polska pisarka realizuje w swoich powieściach plan naprawy gatunku ludzkiego w jego polskiej odmianie. W książce trup ściele się gęsto, ale giną przede wszystkim wrogowie bohaterki. Są to jednak typy wyjątkowo obrzydliwe i nie zasługujące na szacunek.

Powieść Niebieska sukienka została wyróżniona Niemiecką Nagrodą Książkową na Międzynarodowych Targach Książki w Lipsku. Jest to opowieść o młodej wdowie, która pomimo rozpaczy, powoli odnajduje w sobie radość życia i na nowo uczy się kochać. Mąż Babette - Fritz - zginął nieoczekiwanie w wypadku samochodowym na Bali. Po egzotycznej ceremonii pogrzebowej na wyspie Babette wraca do Niemiec, do samotnej szarej codzienności. Jej ulubionym miejscem spacerów staje się pobliski cmentarz, gdzie po pewnym czasie nawiązuje znajomość z Thomasem, anestezjologiem po trudnym rozwodzie. Wdowa zrzuca żałobną czerń, i w prowadzonym przez parę homoseksualistów butiku kupuje tytułową niebieską sukienkę, dzięki której przeistacza się na powrót w atrakcyjną kobietę. Alfred - projektant sukienki - zapewnia, że odmieni ona jej życie. Jakiś czas potem Alfred umiera na raka, a jego partner - Florian - odnajduje Babette.

Jest to książka wybitna. Rozmówcami Teresy Torańskiej są tym razem ludzie godni, nie raz wybitni, niezasłaniający się żadnymi więzami instytucjonalnymi. Dziesięciu mężczyzn i cztery kobiety, artyści, ludzie nauki i pióra, zdecydowało się rozmawiać o uczuciach. Są to m.in. prof. Wnuk-Lipiński, Wanda Wiłkomirska, Bronisław Komorowski, Michał Głowiński. Rozmowy Torańskiej są kompozycjami, małymi dramatami ludzi wybranych ze względu na jakiś motyw, który jest potrzebny autorce.

„Diego i Frida” to dziwna historia miłości, której kanwą i środkiem wyrazu było malarstwo, choć Diego i Frida uprawiali sztukę bardzo różną, aczkolwiek komplementarną – czytamy w zapowiedzi książki Le Clézio. – Jedynym co łączyło te dwie istoty, które doświadczyły wszelkich form obłędu, była sztuka i rewolucja. Dla Diega Frida była ową kobietą o magicznych zdolnościach, jaką widział niegdyś w swej indiańskiej mamce, dla Fridy natomiast Diego był owym wszechmocnym dzieckiem, którego jej łono nie było w stanie donosić. Kiedy czterdziestosiedmioletnia Frida odeszła, pozostawiła w odbiciu pustych luster nieznośne wspomnienie swej pasji i swej niezwykłej, poruszającej urody. Pomimo otaczającej Diega zgiełkliwej sławy, samotność okazała się trudna do zniesienia. Zmarł w roku 1957, zaledwie trzy lata po śmierci Fridy.

Jak się okazuje, Bromba interesuje się nie tylko filozofią. Odkryła w sobie nową Wielką Pasję - psychologię. Każdy, kto poznał Brombę wiele lat temu, z pewnością nie poczuje się rozczarowany. Tak, to znowu ona! Ona, a także inni mieszkańcy Naszej Okolicy. Gluś, Fikander, Malwinka, Psztymucel, Kajetan, Makawity - wybrani z wybranych. Czy może być coś bardziej wciągającego i przyjemniejszego niż rozważanie najistotniejszych problemów psychologicznych w gronie starych przyjaciół?