To książka szczególna: można ją czytać w nieskończoność, odkrywając coraz to inne konteksty, układając za każdym razem nowe warianty zakończenia poszczególnych wątków, zmieniając kolejność rozdziałów i stron. Gra w klasy, najsłynniejsza pozycja w dorobku Cortazara, to "zabawka dla dzieci starszych"; autor daje klocki, a sam staje z boku i patrzy, co też Czytelnik z nich ułoży, zmuszając go tym samym do współdziałania.

To książka szczególna: można ją czytać w nieskończoność, odkrywając coraz to inne konteksty, układając za każdym razem nowe warianty zakończenia poszczególnych wątków, zmieniając kolejność rozdziałów i stron. Gra w klasy, najsłynniejsza pozycja w dorobku Cortazara, to "zabawka dla dzieci starszych"; autor daje klocki, a sam staje z boku i patrzy, co też Czytelnik z nich ułoży, zmuszając go tym samym do współdziałania.

Wyprawa tajemniczego bractwa. Wśród wędrowców znajdują się między innymi Mozart, Paul Klee i Albert Wielki. Grupa podróżuje w czasie i przestrzeni, w Zurychu napotyka Arkę Noego, w Bremgarten dochodzi do spotkania z Don Kiszotem. Cel wyprawy, tytułowy Wschód, symbolizuje duchowe odrodzenie. Początkowa harmonia grupy zaczyna się rozpadać...

Rok 2033. W wyniku konfliktu atomowego świat uległ zagładzie. Ocaleli tylko nieliczni, chroniący się w moskiewskim metrze, które dzięki unikalnej konstrukcji stało się najprawdopodobniej ostatnim przyczółkiem ludzkości. Na mrocznych stacjach, rozświetlanych światłami awaryjnymi i blaskiem ognisk, ludzie ci próbują wieść życie zbliżone do tego sprzed katastrofy. Tworzą mikropaństwa spajane ideologią, religią czy po prostu ochroną filtrów wodnych... Zawierają sojusze, toczą wojny. WOGN to wysunięta najbardziej na północ zamieszkała stacja metra. Kiedyś była jedną z najpiękniejszych, a po zagładzie przez długi czas pozostawała bezpieczna. Teraz pojawiło się na niej śmiertelne niebezpieczeństwo. Artem, młody mężczyzna z WOGN-u, otrzymuje zadanie: musi przedostać się do legendarnej stacji Polis, serca moskiewskiego metra, aby przekazać ostrzeżenie o nowym niebezpieczeństwie. Od powodzenia jego misji zależy przyszłość nie tylko peryferyjnej stacji, ale być może całej ocalałej w metrze ludzkości.

W jednej z sal muzeum prezentowana jest instalacja, polegająca na wyświetlaniu w maksymalnie spowolnionym tempie "Psychozy" Hitchcocka. Galerię dzień w dzień odwiedza anonimowy obserwator. Zafascynowany tym, co widzi na ekranie, rozmyśla o względności czasu i ludzkiego postrzegania.Początkujący reżyser Jim Finley przybywa do położonej na pustyni samotni, gdzie żyje 73-letni uczony, Richard Elster, były współpracownik Pentagonu z czasów wojny w Iraku. Finley chce, aby Elster opowiedział przed kamerą o tym okresie swojej pracy. Starzec jednak unika wyrażenia ostatecznej zgody na udział w zamierzonym filmie.Sporą odmianę do życia w pustelni wprowadza przyjazd córki Elstera. Jednak pewnego dnia, gdy obaj mężczyźni wracają z zakupami, nie zastają Jessie w domu. Rozpoczynają się poszukiwania. Cyniczny dotąd Elster okazuje autentyczny niepokój.Powracamy do galerii, gdzie anonimowy obserwator wciąż obserwuje ekran. W pewnej chwili zagaduje go kobieta. Zaczynają rozmawiać. Przechwalają się, że w dzieciństwie mieli zdolności, jakie spotyka się u ludzi dotkniętych autyzmem.Nowa powieść DeLilla odznacza się wyjątkową prostotą języka i formy – przypomina haiku. Podobnie jak haiku składa się z trzech krótkich części.

Długo wyczekiwana przez fanów rocka książka "I am Ozzy" ukazała się w Wielkiej Brytanii niecały rok temu i została entuzjastycznie przyjęta - także przez krytyków. Niemal natychmiast po premierze w USA znalazła się na 2. miejscu listy bestsellerów literatury faktu "The New York Times" i trafiła do czołówek rankingów najpopularniejszych książek w Stanach. Ozzy bez cenzury opowiada o dorastaniu w ubogiej rodzinie z Birmingham, o muzycznych początkach, o Black Sabbath, kilkunastoletniej karierze solowej, wreszcie o żonach, dzieciach, telewizyjnym show i ciężkich nałogach. Historia jest bogata w szczegóły i anegdoty, które muzyk przytacza z charakterystyczną dla siebie dosadnością i rozbrajającym poczuciem humoru. Książka zawiera mnóstwo nieupublicznianych dotąd faktów.

W powieści Pokrzepiciel Sándor Márai podsumowuje swoje poglądy na istotę dyktatury, jej cele, metody i ludzi w nią uwikłanych. Jednocześnie autor oddaje hołd tym, którzy nigdy, nawet za cenę własnego szczęścia czy życia, nie wypierają się wiary w to, że człowiek ma prawo żyć w zgodzie z własnym sumieniem, a każda próba łamania jego przekonań to gwałt zadawany wolności.

Michał Pauli za przemyt ecstasy został skazany przez sąd w Tajlandii na śmierć. W najcięższym więzieniu świata Bang Kwang przesiedział sześć lat. Nie wierzył, że wyjdzie stamtąd żywy. Ułaskawił go król.To, co mi się przydarzyło w życiu, uważam za koszmar, a to, że wyszedłem z więzienia, za cud – mówi 38-letni Michał Pauli z Kielc, artysta malarz i ceramik. Od niedawna jest na wolności. – Byłem na straconej pozycji, wiele razy bliski śmierci, załamany, w depresji, w więzieniu codziennie umierali ludzie, nikt nie wierzył w moje uwolnienie, ale byłem tak zdeterminowany, że walczyłem. Nie chciałem skończyć za murami, bałem się takiej śmierci, większość wycieńczonych umierało na kocach w dusznych, zatłoczonych, zarobaczonych celach.Wstawiło się za nim trzech polskich prezydentów: Aleksander Kwaśniewski, Lech Kaczyński i Lech Wałęsa, w końcu ułaskawił go tajlandzki król. To zdarza się niezwykle rzadko, raz do roku komuś darują wolność, do dziś nie może uwierzyć, że miał takie szczęście i mógł opuścić mury tego piekła. Stracił wszystko, mieszkanie, zdrowie, zaufanie do wielu ludzi, mnóstwo przyjaciół, ale ciągle jest żywy i to jest dla niego najważniejsze.

Akcja książki Jacka Dukaja rozpoczyna się w lipcu 1924 roku w Warszawie. Jednak nie znajdziemy w powieści opisów trudności i niepokojów będących udziałem obywateli młodego państwa polskiego. Nie znajdziemy, ponieważ w wykreowanej rzeczywistości... ich nie ma. Zresztą, nie ma również wolnej Polski. W powieściowej Warszawie nie ma także lata. Ale za to na ulicach carskiego miasta pojawiły się lute, czyli obniżające temperaturę organizmy, które do tego stopnia ochładzają okolicę, że miasto pokrywa wieczna zmarzlina. Mają one nie tylko wpływ na przyrodę, ale również na ludzkie zachowanie, a w konsekwencji na bieg historii.

Książka szwedzkiego pisarza jest czymś więcej niż biografią jednego człowieka. Oprócz życiorysu Majakowskiego, analizy i interpretacji jego utworów otrzymujemy również barwny portret środowiska artystycznego przed- i porewolucyjnej Rosji. Przyjaciółmi i znajomymi Majakowskiego byli m.in. Borys Pasternak, Wiktor Szkłowski, Maksym Gorki, Roman Jakobson, Sergiusz Jesienin oraz Lili i Osip Brikowie. Z małżeństwem Brików poeta tworzył seksualny trójkąt. Za przyzwoleniem męża (który został czekistą) Lili była kochanką Włodzimierza, ten ostatni zaś uważał ją za swoją największą miłość i zadedykował prawie wszystkie wiersze miłosne. Swoboda seksualna Lili, Majakowskiego i innych artystów zdumiewa, gdy się uwzględni realia zgrzebnego i surowego obyczajowo komunizmu. Jak widać, z seksem jeszcze żaden ustrój nie wygrał. Nad biografią Majakowskiego Bengt Jangfeldt pracował wiele lat, korzystając także z materiałów pochodzących z tajnych archiwów. To całkiem nowe spojrzenie na życie i twórczość Majkowskiego, pełne nieznanych szczegółów i faktów. Ci, którym rosyjski poeta kojarzy się wyłącznie z twórczością propagandową i ideologiczną, po przeczytaniu „Stawką było życie”powinni zmienić zdanie. I jeśli odrzucą uprzedzenia, mają szansę docenić geniusz tego niezwykłego i tragicznego poety.