Reportaże Włodzimierza Nowaka, dziennikarza "Gazety Wyborczej" to zbiór kilkunastu opowieści o wojennej i powojennej historii oraz o dniu dzisiejszym polsko-niemieckiego pogranicza, a zarazem tragiczna opowieść o zdegradowanej i zniszczonej ziemi czyli o Ziemiach Odzyskanych i jej dziejach.. Rasowy reporter, historię opowiada poprzez losy pojedynczych ludzi zamieszkujących niegdyś i teraz tę obecnie zapomnianą prowincję, która dziś żyje z przemytu, handlu i przekrętów. Bolesne i czasem też zabawne reportaże o stosunkach niemiecko-polskich, które 60 lat po wojnie jeszcze wydają się być wielkim polem minowym, pełnym nieznanych historii o wybuchowej treści.

W latach 50. Zbigniew Herbert własnoręcznie sporządzał dla najbliższych przyjaciół książeczki ze swymi utworami. Jedną z nich były „Bajki”– zbiór ofiarowany Tadeuszowi Chrzanowskiemu, którego Herbert poznał wkrótce po wojnie w czasie studiów na Krakowskiej Akademii Handlowej.Ten rękopiśmienny tomik, którego 2 reprodukcje po raz pierwszy ukazały się drukiem w pożegnalnym numerze Tygodnika Powszechnego z 9 sierpnia 1998 r. (poświęconym autorowi „Wędrówek pięknoducha”) jest ważnym dokumentem kształtowania się poetyki i niezwykle bogatej osobowości i wyobraźni młodego Herberta. Znalazły się w nim dwadzieścia dwa wczesne utwory z gatunku, który poeta odkrył dla siebie w 1952 roku, i który najpierw nazywał bajkami, żeby w końcu w tomie, któremu tytuł nadał jeden z najbardziej niezwykłych utworów tej książeczki:Hermes, pies i gwiazda, powrócić do skromnej, rzeczowej nazwy: proza poetycka.

Książka będąca zapisem spotkań dwóch niezwykłych osobowości: Jerzego Nowosielskiego - wybitnego malarza, autora wielu ikon i sakralnych polichromii, a także myśliciela i prawosławnego teologa oraz Zbigniewa Podgórca - dziennikarza, znawcy kultury rosyjskiej, świetnego tłumacza dzieł Dostojewskiego, Gogola czy Szałamowa. Tematem ich rozmów, które prowadzili ze sobą bez mała przez ćwierć wieku, są sprawy święte: Bóg, Kościół, sztuka, cały świat - widziany w perspektywie Wieczności.

Powieść "Moc truchleje" Janusz Głowacki pisał na jesieni 1980 po pobycie w gdańskiej stoczni im. Lenina , gdzie wraz z ekipą filmowców, zaopatrzony w przepustkę od Lecha Wałęsy, mógł poruszać się swobodnie i asystować przy obradach. Wydarzenia Sierpnia przedstawił oczami prymitywnego robotnika, który został konfidentem policji, wcale o tym nie wiedząc. Do strajku przyłączył się też trochę nieświadomie. Bohater książki - Ufnal - to pierwsza w twórczości Głowackiego postać zwykłego człowieka unoszonego w życiu przez siły, na które nie ma najmniejszego wpływu. Powieść po raz pierwszy ukazała się w 1981 roku w podziemnym wydawnictwie "Krąg", następnie wydano ją we Francji, Anglii, Niemczech, Szwajcarii, Grecji, Turcji i Stanach Zjednoczonych. "Najlepszy reportaż o polskim Sierpniu", jak pisano o książce "Moc truchleje".

Co się dzieje w głowie osiemnastoletniego studenta prawa, kiedy zostaje przymusowo wcielony do armii i wysłany na front? Co się dzieje, kiedy wszystko, co do tej pory było całym jego życiem, nagle przestało się liczyć? W 1994 roku decyzja Borysa Jelcyna, niczym wyrok skazujący, zmieniła spokój i nadzieję w piekło wojny. W Czeczenii śmierć stała się dla chłopaka chlebem powszednim. Babczenko bez zbędnego patosu opisuje fatalny stan rosyjskiej armii, brud, głód, mróz, atmosferę panującą w koszarach, poniżanie i bicie, paraliżujący, permanentny strach, żołnierskie przyjaźnie i głębokie poczucie bezsensu. Przeżył wszystkie okrucieństwa pierwszej wojny czeczeńskiej (1994-1996), aby z własnej woli zaciągnąć się do wojska w 1999 roku i wziąć udział w drugiej kampanii. Dlaczego? Przeżył, żeby opisać to, co widział? Pisał, żeby zapomnieć o tym, co przeżył i zobaczył? Książka Babczenki to rewelacyjny zapis życia w armii rosyjskiej, obraz wojny od środka.

Książka prezentuje biblijną prawdę o człowieku omówioną w kontekście kryzysów ludzkich wybranych postaci ze Starego Testamentu: I tak, Adam i Ewa stali się swoistego rodzaju "miejscem" do omówienia kryzysu posłuszeństwa. Kryzys tożsamości został ukazany na podstawie biblijnego opowiadania o Kainie i Ablu. Kryzys świadków cierpienia pokazany jest na przykładzie postaci Abrahama. W refleksji nad postacią Mojżesza ujawniony został kryzys przywódcy. Kryzys instytucji religijnych widziany jest w kontekście sytuacji, w jakiej żył Jeremiasz. Postać Hioba reprezentuje kryzys człowieka dotkniętego cierpieniem, Jonasz zaś ilustruje kryzys poczucia Bożej sprawiedliwości. Bardzo wielu ludzi nie może dzisiaj odsunąć od siebie dojmującego poczucia kryzysu i zagrożenia fundamentów swojej egzystencji. Jak wytłumaczyć tę paradoksalną sytuację współczesnego człowieka? Jakie są źródła owego egzystencjalnego pesymizmu w sytuacjach granicznych? Co wynika z sytuacji kryzysu, w której może znaleźć się każdy człowiek? Oto niektóre pytania, na które niniejsza publikacja odpowiada w świetle wiary.

Najnowszy tom esejów Czesława Miłosza składa się z tekstów drukowanych w prasie w latach 1989-1996. Choć powstawały okazjonalnie, złożyły się na przejrzyście skomponowany i jednolity tom. Łączy je bardzo wyraźnie krytyczny i obrazoburczy stosunek do cywilizacji końca wieku, z jej powierzchownością i pozornymi wartościami, wielbionymi przez tłumy. Obok rozważań o niemoralności sztuki, znaczeniu poezji, statusie współczesnych emigrantów - znajdujemy tu także wspomnienia, portrety przyjaciół i znajomych. W mistrzowski sposób kreśli Miłosz sylwetki poetów i prozaików, w ich twórczości odnajdując to, co najbardziej porusza dzisiejszego czytelnika.

Jesienią 1960 roku Czesław Miłosz wyjechał do Berkeley na zaproszenie Uniwersytetu Kalifornijskiego, a otrzymawszy po kilku miesiącach stanowisko profesora języków i literatur słowiańskich, osiadł w Stanach Zjednoczonych na stałe. Wydane w 1969 roku "Widzenia nad Zatoką San Francisco" są swoistym eseistycznym podsumowaniem kilkuletnich doświadczeń i obserwacji wyniesionych z pobytu w Ameryce. Głównym bohaterem książki jest właśnie Ameryka drugiej połowy lat sześćdziesiątych oglądana oczami emigranta, przybysza z Europy. Na kulturę i cywilizację amerykańską Miłosz patrzy z mieszaniną fascynacji i lęku, dostrzegając przenikliwie jej kulturowe słabości i zaniechania, a także ideologiczne zauroczenia, widoczne choćby w uniwersyteckim środowisku Berkeley podczas rewolty studenckiej 1968 roku. Jest zawsze, socjologiczna obserwacja i obyczajowy konkret służą Miłoszowi za podstawę do formułowania pytań o wymiarze uniwersalnym, te zaś układają się w formę wielowymiarowej, oryginalnej medytacji nad powinnością i losem dwudziestowiecznego intelektualisty.

Lektura tekstów składających się na "Przygody młodego umysłu" jest doświadczeniem dość niezwykłym. Nie tylko ze względu na bogactwo i różnorodność tych publikacji, ogłaszanych w międzywojennej prasie, ale również ze względu na to, że obcujemy tu z Miłoszem nieco innym niż ten, którego dotąd znaliśmy. To człowiek, który dopiero się kształtuje. Poznajemy drogę jego rozwoju, jego fascynacje, lęki i rozpacze, nie zawsze wyrażane wprost, nieraz skrywane pod maską (...) młodzieńczej brawury, przekory, a nieraz i krytycznej brutalności. (...) tym, co urzeka w całej jego młodzieńczej publicystyce , jest odwaga: by iść pod prąd, rozwijać się i nie unikać rozrachunków z samym sobą

Pierwszy tom Dziennika Sławomira Mrożka obejmujący lata 1962 - 1969. Pisany krwią i żółcią, tęsknotą i złością, niespokojnymi nocami i podczas szczęśliwych dni… Piórem i na maszynie. Przez kilkadziesiąt lat. W trzydziestu kilku miastach, kilkunastu krajach i na trzech kontynentach. Ponad trzy tysiące stron rękopisu i prawie osiemset stron maszynopisu. Osobiste zapiski, baczna obserwacja współczesności i unikalna kronika epoki.