Szmira jest powieścią detektywistyczną w której elementy świata rzeczywistego łączą się z elementami fantastycznymi, a główny nurt akcji koncentruje się wokół perypetii głównego bohatera. Nick Belane ma nieustanne problemy finansowe, bardzo duże pije, gra na wyścigach. W przeszłości miał trzy żony ale aktualnie jest samotny. Większość problemów rozwiązuje siłowo, jest agresywny i zdecydowany, potrafi sobie poradzić w trudnych sytuacjach. Rozwiązuje kolejne sprawy, a raczej daje się nieść fali wydarzeń wplątując się w coraz większe kłopoty.

Jak już wiemy, w duszy bohaterów Dostojewskiego toczy się zawsze walka pomiędzy dobrem, a złem. Wszyscy prawdziwi bohaterowie Dostojewskiego są ludźmi, w których zło walczy z dobrem, ale zenit ta walka osiąga właśnie w duszy głównego bohatera "Wyrostka" (Młodzika) Wiersiłowa. To młody chłopak, który kocha swojego ojca, ale do końca powieści nie może zdać sobie sprawy czy ojciec jego jest bohaterem, czy łajdakiem.

Opowieść o tym, jakie konsekwencje niesie ludobójstwo nie tylko dla sprawców i ofiar, ale przede wszystkim dla nas - świadków. Tochman wikła czytelników w cierpienie swoich bohaterów, a każdy z nich jest ze swą historią konkretny, pojedynczy, wyjątkowy. Stawia nam pytanie: dlaczego mamy płakać za ludźmi zamordowanymi w dalekiej Afryce 15 lat temu?

Wspomnienia jednego z najlepszych polskich pisarzy emigracyjnych. Zawierająca między innymi relacje z jego podróży po Francji i wywołane nią refleksje o kulturze i mentalności francuskiej.Książka jest zapisem z czterech lat i trzech miesięcy wojny Andrzeja Bobkowskiego. Francja 1940 - 1944.

„Pięć pism moralnych” to pięć tekstów z lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Teksty powstały przy różnych okazjach i w różnej formie – odczytu, artykułu prasowego, listu. Eco pisze o Wojnie przez duże „W”, o prasie, o etyce, o ważnych zjawiskach, takich jak migracje i tolerancja.

Po trzydziestu trzech latach emigracji Sławomir Mrożek powrócił do Polski. I od razu zaproponowano mu stały felieton w "Gazecie Wyborczej". Dlaczego się podjął tego zadania, skoro - jak sam zauważył: Felietonista powinien być wprowadzony w sprawy swego kraju i tego świata, a nawet wiedzieć o nich więcej niż jego czytelnicy, inaczej nie opłaca się czytać jego felietonów. Tymczasem ze mną jest odwrotnie, to znaczy: każdy czytelnik wie o Polsce więcej niż ja, a moja publicystyczna wiedza o świecie współczesnym też stała się nietęga. (Dziennik powrotu - Kto i o czym) A jednak przez kolejne pięć lat czytelnicy z niecierpliwością czekali na jego kolejne felietony.

Stefan Dąmbski, tytułowy egzekutor, trafił do oddziału AK w 1942 jako 17-latek. Przydzielono mu zadanie likwidacji Niemców i konfidentów. Po zajęciu Rzeszowszczyzny przez Sowietów Dąmbski kontynuował działalność konspiracyjną - wykonywał wyroki na przedstawicielach nowej władzy, a także brał udział w akcjach przeciwko Ukraińcom.Opisując te wydarzenia, autor pokazuje zarazem, w jaki sposób - będąc nastolatkiem - nauczył się zabijać i jak to się stało, że polubił to zajęcie. Egzekutor jest więc nie tylko opowieścią z życia partyzanta, ale przede wszystkim studium spustoszenia, jakie w człowieku sieje wojna - nawet, jeśli walczy on po "słusznej" stronie, w obronie ojczyzny. Swoje wspomnienia Dąmbski spisywał pod koniec życia, zdobywając się na niezwykle szczere i przejmujące wyznanie.

Europa walczy 1939-1945 to udana realizacja na pozór niewykonalnego pomysłu: przedstawienia w jednej książce wszystkich aspektów II wojny światowej w Europie. Efektem jest zapierająca dech w piersiach, odkrywcza panorama historii kontynentu z lat 1939-1945. W przeciwieństwie do wielu publikacji na ten temat Norman Davies nie analizuje jednego wybranego zagadnienia wojny. Nie zajmuje się tylko armiami albo tylko cierpieniem ludności. Przedstawia całościową wizję konfliktu i demaskuje stronniczość jego dotychczasowego postrzegania. Książka Normana Daviesa z całą pewnością zrewolucjonizuje nasze myślenie o II wojnie światowej.

Utwór ten to zbiór dziewięciu opowiadań. Jest to nietypowa lektura, gdzie każda historia połączona jest jedynym słowem, tytułowym wyrokiem. Pierwsze opowiadanie nosi właśnie taki tytuł. Poznajemy ludzi, którzy osądzają innych bez skrupułów oraz ich ofiary.

Aby napisać coś w rodzaju autobiografii, Kertész jako formę literacką wybrał wywiad. Wypowiada się tu w pierwszej osobie. Zaprzecza jednak, by bohaterem czy choćby narratorem opowieści był on sam. Teoria Kertésza jest bowiem następująca: Po pierwsze, trzeba określić, kim jest pisarz: osobą prywatną, posiadającą swój życiorys, czy też osobą fikcyjną, wymyśloną przez tamtego, żywego człowieka. Ja uważam, że tym drugim. Ze swobodnego dialogu wyłania się jednak historia życia Kertésza: od wczesnych lat do dnia dzisiejszego. Znane fakty z życiorysu pisarza, zasygnalizowane w poprzednich książkach, układają się w chronologiczny porządek. Wspomnienia przeplatają się z rozważaniami natury ogólnej i anegdotami. Kertész opowiada o trudnym dzieciństwie, braku zgody na własną tożsamość, doświadczeniach Holocaustu, powodach wstąpienia do partii komunistycznej, a także o tym, co sądzi o rozwiązaniu, jakim jest samobójstwo. W Dossier K. znalazł się ponadto nieopublikowany dotąd w Polsce tekst, wygłoszony przez Kertésza w obozie Auschwitz w 2000 roku.