„Drugie życie” to niezwykła opowieść o życiu Moniki Kuszyńskiej. Piosenkarka po raz pierwszy w historii odkrywa się przed Katarzyną Przybyszewską i zabiera ją w podróż od dzieciństwa aż po finał Konkursu Eurowizji. To niezwykle wzruszająca i motywująca książka, która pokazuje, że nie ma w życiu rzeczy niemożliwych.

Niepozorny hotelik w centrum Wałcza, trzy przyjezdne kobiety i właścicielka obiektu – sceneria iście filmowa, jednak daleka od ideału. Za bohaterkami ciągnie się przeszłość, która prześladuje je na każdym kroku. Dlaczego Bożena ma wiecznie zaciśnięte usta i tworzy szczegółowy plan każdego dnia? Co jest przyczyną tego, że Natalia nie chce rozmawiać z mężem, a w nocnej szafce skrywa pozew rozwodowy? Z jakiego powodu Majka usiłuje popełnić samobójstwo? I w końcu Alicja – skąd wie o sekretach pozostałej trójki? Jakie tajemnice kryją się za hotelowymi drzwiami?

Oryginalnie napisany debiut powieściowy hiszpańskiego dziennikarza o zakrętach losu, samotności i bezradności w obliczu tragedii i zawirowań drugiej wojny światowej. Powieść łączy w sobie elementy fikcji literackiej oraz autentycznych wydarzeń , których dokumentację oraz zdjęcia autor dołącza na końcu książki. Głównymi bohaterkami powieści są dwie dwunastoletnie dziewczynki - Anna i Hanna , które łączy wspólny dramat rodzinny , a dzieli miejsce zamieszkania oraz czas ponad 70 lat. W tej powieści największe wrażenie wywarł na mnie wątek wydarzeń opowiadanych przez Hannę, wydarzeń będących ciemną plamą historii drugiej wojny światowej. Tragiczne losy żydowskich uchodźców, którzy w maju 1939 roku płynęli statkiem St. Louis z Niemiec na Kubę z nadzieją znalezienia schronienia i ratowania życia ponownie przypominają światu nie tylko o obliczach zagłady tego narodu , ale o złożoności problematyki uchodźców. Powieść pełna emocji, w sugestywny sposób opisująca rasistowską atmosferę przerażenia i terroru panującą w Berlinie na kilka miesięcy przed wybuchem drugiej wojny światowej po obojętność , poniżenie i niechęć z jaką spotkali się uchodźcy u kresu swojej podróży. Jest to jedna z tych książek, które powodują u czytelnika zaskoczenie nieznanymi faktami , które ujrzały światło dzienne dopiero po wielu latach (historia opisanego rejsu statku St. Louis) . Książka wciągająca akcją, warta uwagi ze względu na wielowątkowość , świetnie odmalowująca realia życia na przestrzeni ponad 70 lat w różnych rejonach świata.

Kiedy jedna decyzja zmienia wszystko… Isobel postanawia nie szczepić swoich dzieci. Podjęła tę decyzję pod wpływem doniesień o poszczepiennych przypadkach autyzmu, aby chronić tych, których kocha najbardziej. Konsekwencje tego wyboru poniosą jej przyjaciele i ich córeczka. Maleńka Iris zaraziła się odrą od nastoletniej córki Isobel. Dziewczynka wyzdrowiała, ale całkowicie straciła słuch. Obie rodziny muszą zmierzyć się z odpowiedzialnością, poczuciem winy i pragnieniem zemsty. Z sytuacją, gdy udane z pozoru życie rozsypuje się jak domek z kart. Lizzie Enfield tak jasno i przekonująco wyłożyła argumenty obu stron, że czytelnik czuje się rozdarty. Komu bardziej współczuć? Poruszająca historia, która skłania do refleksji i budzi wiele emocji.

12-letnia Kasieńka wyjeżdża z matką do Anglii w poszukiwaniu ojca, który odszedł od nich bez pożegnania dwa lata wcześniej. Teraz musi dzielić życie między ciasnym, a obskurnym mieszkaniem,Coventry, angielską szkołą,czuje inność i to boleśnie odczuwa u siebie, oraz ulicami miasta po, których matka ją prowadzi co wieczór, żeby odnaleźć w desperacki sposób człowieka. Ucieczką od wszystkiego, od zapomnienia i problemów Kasieńka odnajduje w nauce pływania i pierwszej rodzącej się miłości. Książka dająca do myślenia, z przekazem i chwytająca za serce. Piękna,wzruszająca książka.

Świat Pearl zawala się w mgnieniu oka. Umiera jej mama, a dziwnym zrządzeniem losu udaje się przeżyć jej nowo narodzonej siostrze, którą dziewczyna poetycko nazywa Szczurem. Świat Pearl traci wszelkie kolory, nie chce jej się żyć, a okazuje się, że mama, mimo śmierci znajduje sposób na kontakt z nią. Nie naciska, nie wypytuje, ale zdaje się wiedzieć o wszystkim i choć Pearl próbuje zataić przed nią najczarniejsze zakamarki swojego umysłu, to nie do końca jej się to udaje. Claire Furniss stworzyła przejmującą historię o radzeniu sobie ze stratą w wieku nastu lat. W końcu, który piętnastolatek spodziewa się trzęsienia ziemi w postaci śmierci swojego rodzica? Pearl ucieka w różne formy żałoby poczynając od nadmiernej nauki do skupienia jedynie na sobie. Dziewczynie trudno przyjąć do wiadomości, że cierpią też inni. Trudno jej się też pogodzić z faktem, że w obliczu takiej tragedii może sobie pozwolić na szczęście, że powinna żyć dalej, nie uważając, że wszystko straciło sens. "Rok Szczura" to przejmująca historia dla młodzieży, ale nie tylko.

Bóg pustyni nie powinien być słaby. A jednak tak niewiele brakowało, by jego ostatnia walka zakończyła się klęską. Istnieje tylko jeden sposób, by mógł zdobyć niezbędną przewagę. Odnaleźć Berło zniszczenia. Odzyskać pełnię mocy. Gdyby tylko Sonia i Briant wiedzieli, gdzie kapłani Seta ukryli artefakt swego boga przed tysiącami laty, wystarczyłoby tylko go odszukać. Niestety, jest to jedna z zagubionych na przestrzeni wieków tajemnic, którą muszą odkryć, nim ich wrogowie urosną w siłę. Czy bez wskazówek i bez wspomnień możliwe jest odzyskanie najcenniejszego skarbu pustyni? Czy wspólnie dadzą radę pokonać czające się wszędzie wokół niebezpieczeństwa? Czy uda im się osiągnąć cel, nim będzie za późno?

Japonia – dla większości Europejczyków kraj, w którym kobiety w kimonach kryją twarze za wachlarzami, a zapracowani mężczyźni produkują niezawodne samochody i najlepszy sprzęt elektroniczny na świecie. Ale zupełnie inaczej widzą Japonię tamtejsze kobiety: ich świat to miejsce nieoczywiste, pełne napięć i sprzeczności, gdzie tradycja i nowoczesność splotły się w ciasny węzeł – ról społecznych, ograniczeń i konwenansów, z których tylko niektórym udaje się wyzwolić. Kobiety, które nie spełniają społecznych oczekiwań, nazywa się różnie: „przegranymi psami”, „kobietami kamieniami”, „świątecznym ciastem”. Jeszcze do niedawna ideałem dla wielu rodzin było wychowanie „córek w pudełkach” - chowanych przed zewnętrznym światem, żeby przejść szybko z domu rodziców do domu męża. Umierające z przemęczenia kobiety z przędzalni były „kwiatami narodu”. Żeńską drużynę siatkówki media nazywały „kwiatem igrzysk”. Kobiety w biurach przez długi czas nazywano „kwiatami biurowymi”, jak ikebanę, kwiatowe aranżacje w lobby dużych korporacji. Długo traktowano je jak bukiet, który można wyrzucić, jak dekorację, którą zmienia się wraz nową porą roku. Karolina Bednarz przygląda się Japonii krytycznie, ale z empatią, celnie wskazując bolączki i wyzwania, z którymi na co dzień mierzą się mieszkanki Kraju Kwitnącej Wiśni. I pokazuje siłę kobiet, które mimo różnych trudności, coraz głośniej mówią o swoich problemach. I coraz częściej mówią „dość”.

„Kobiety w islamie” to owoc podróży autorki przez Indie, Pakistan i Bangladesz w poszukiwaniu prawdy o miłosnym i erotycznym życiu islamskich kobiet. Nighat Gandhi nie zadowala się powielaniem schematów – interesują ją zagadnienia stanowiące na co dzień tabu, dlatego wśród jej rozmówczyń znajdzie się zarówno młoda kobieta żebrząca w sufickiej świątyni, nawrócona na chrześcijaństwo muzułmanka, która przez całe życie czci jednocześnie Allacha i Jezusa, jak przedstawicielka „trzeciej płci”- Nisho, pisarka Firdaus Haider czy Nusrat - żyjąca w związku z kobietą wykładowczyni akademicka. „Kobiety w islamie” to zaskakujące studium kobiecości, która – rozmaicie pojmowana i wyrażana – daje bohaterkom siłę i pozwala im odnaleźć swoje miejsce w społeczeństwie i kulturze.

Kto nie marzył chociaż raz w życiu o podróży do Paryża? Szesnastoletnia Emma, mieszkanka angielskiego Yorku, pewnego dnia postanawia, że kiedy dorośnie, zostanie Francuzką. Odtąd jej życiowe wybory podporządkowane są wyłącznie jednemu celowi zamieszkać w słynnym mieście zakochanych. Po studiach kobieta trafia do Rouen, gdzie pracuje jako nauczycielka angielskiego. Tam poznaje swojego przyszłego męża, Oliviera. Oboje postanawiają przeprowadzić się do wymarzonego Paryża. Miasto świateł szybko jednak rozczarowuje, a Emma stopniowo zdaje sobie sprawę, że to, czego szukała całe życie, to niekoniecznie eleganckie mieszkanie we francuskiej stolicy mody, a prawdziwy, ciepły dom. Zabawna i lekka opowieść dla każdego, kto choćby przez chwilę uległ fascynacji miastem Prousta i Coco Channel.