Masz osiem, dziesięć, a może trochę więcej lat. Za każdym razem, kiedy układasz się do snu i zamykasz oczy, widzisz obrazy. Są jak żywe. Stoisz w nich na dziobie okrętu pirackiego, latasz w przestworzach, albo jako chirurg wyruszasz na wyprawę na koniec świata. Potem dorastasz. Zaczynasz odróżniać sny od jawy. Marzenia pod powiekami pojawiają się coraz rzadziej. W końcu całkiem znikają. Przytłoczony rzeczywistością zapominasz, że w ogóle je miałeś. Do czasu, aż pewnego dnia dostrzeżesz dłonie przed sobą. Są obleczone białą gumą rękawiczek. Brudną i lepką od krwi. Zobaczysz światło lamp, mieniące się w ostrzu skalpela. Poczujesz chłód metalu. Stalowe narzędzie ciąży w dłoni. I nagle przypominasz sobie o marzeniach. Kiedyś je miałeś. One wciąż są w tobie. Wcale nie są nierealne. Możesz je spełnić. Tylko czy wystarczy ci odwagi? Książka typowo podróżnicza. Jeśli ktoś oczekuje opowieści o podróży do odległego Nepalu, opisu życia w tamtejszych warunkach, zwyczajów, kontaktów z ludźmi z zupełnie innego kręgu kulturowego, to jak najbardziej książka jest warta polecenia.

Nagłówki artykułów na temat bakterii żyjących w organizmie człowieka mówią same za siebie. Jesteśmy zafascynowani drobnoustrojami zasiedlającymi organizm ludzki – z jednej strony odczuwając lęk jak przed „Obcym”, z drugiej ciekawość. Trudno się temu dziwić, ponieważ coraz większa jest świadomość, w jak dużym stopniu od równowagi pomiędzy korzystnymi i szkodliwymi drobnoustrojami zależy nasze zdrowie – odporność, samopoczucie, masa ciała, występowanie chorób przewlekłych.Czym jest mikrobiom jelitowy? Czy nami rządzi? Kiedy może nam pomóc zachować zdrowie, a kiedy zaszkodzić? Czy ludzie różnią się między sobą florą jelitową? Dlaczego i jakie to ma konsekwencje? Niniejsza książka, stworzona wraz z najwyższej klasy specjalistami w dziedzinie wiedzy o zdrowiu i chorobach naszych jelit, jest pierwszą polską odpowiedzią na lawinowo wzrastające zainteresowanie tym tematem. Jest to przystępnie podana, praktyczna wiedza, którą każdy z nas może zastosować, by żyć lepiej i zdrowiej.

Basia z całą rodziną wyjeżdża nad morze, pod namiot. Jej bracia, Franek i Janek, bardzo się cieszą na te przygodę. Jednak Basię interesuje tylko jedno: czy będą tam psy. Dziewczynka marzy o tym, by mieć psa i nic innego jej nie obchodzi. Czy psim swędem uda jej się spełnić to marzenie? I co z wakacjami – czy okażą się najlepsze na świecie? Przeczytajcie „Basię i lato pod psem”.

Porywająca historia miłości muzułmanina Alego i chrześcijanki Nino, rozgrywająca się w przededniu Wielkiej Wojny i rewolucji październikowej. Nowe wydanie niezapomnianej opowieści o sile uczucia, które ma moc pokonywania granic ze wspaniałym portretem dawnego Zakaukazia w tle. Ali jest muzułmaninem z Azerbejdżanu, Azjatą i synem pustyni. Nino to chrześcijanka, pochodząca z gruzińskiej rodziny książęcej, czująca się Europejką. Obydwoje, bardzo zakochani, postanawiają się pobrać wbrew normom i tradycji. Lecz zasypanie głębokiej przepaści, dzielącej ich światy, nie będzie tak łatwe, jak wzięcie ślubu... Na przeszkodzie stanie wojna, religia, obyczaje i rodzina... Ta niezapomniana historia miłości, przywodząca na myśl Romeo i Julię czy Przeminęło z wiatrem, rozgrywa się w malowniczym, orientalnym Baku na początku XX wieku, ale z powodzeniem mogłaby zdarzyć się i dziś. Równie ciekawe są losy samej książki, wydanej po raz pierwszy w 1937 roku a potem zapomnianej, oraz jej autorów. Pod pisarskim pseudonimem ukryli się bowiem przedwojenna austriacka baronowa i żydowski dziennikarz.

Ta historia ma swoje korzenie w rzeczywistości. Wszystko zaczęło się w 2005 roku, kiedy David Deutchman, emerytowany nauczyciel rozpoczął rehabilitację w jednym ze szpitali w Atlancie. Pewnego dnia, po skończonych zabiegach, zatrzymał się na oddziale dziecięcym i stanął za szybą, która oddzielała go od noworodków. Nie mógł oderwać wzroku od maluchów, aż w końcu zapytał pielęgniarkę, czy dla osoby w jego wieku nie znalazłby się w szpitalu jakiś wolontariat. Wtedy też po raz pierwszy wziął na ręce malucha, który zanosił się płaczem i trudno było go uspokoić. Dziecko, głaskane i przytulane przez przypadkowego człowieka, zasnęło w końcu w jego ramionach. David został zatrudniony w szpitalu jako profesjonalny „przytulacz“ noworodków, które z różnych powodów nie mogły wrócić do domu. I robi to nadal, nieprzerwanie od dwunastu lat... „Pokój kołysanek“ jest inspirowany tą właśnie historią. Joachim ma osiemdziesiąt pięć lat i pracuje w jednym ze szpitali położniczych jako wolontariusz. Pomaga wcześniakom przetrwać najtrudniejsze chwile, tuląc, głaszcząc i opowiadając im historie swojego życia. Najczęściej pojawia się w nich jego największa miłość, którą zawiódł bardziej niż siebie samego. Joachim i Helena, Marysia i Maria, Marta i jej mąż, który nie radzi sobie z rzeczywistością – wszyscy oni w „pokoju kołysanek“ będą szukać odpowiedzi na pytania, czy można odzyskać stracone marzenia i oswoić tęsknotę za tym, co było? Co w życiu jest najważniejsze i jak cenne potrafią być wspomnienia? Czy miłość ma wiek? Czy kiedykolwiek się kończy? Dwadzieścia cztery dni grudnia mogą zmienić wszystko. A cudem nie zawsze jest prezent pod choinką.

Właściwe słowa wypowiedziane w odpowiednim momencie mogą odmienić czyjeś życie. Nieoczekiwana życzliwość jest potężną siłą, a nawet najprostsze akty życzliwości mogą mieć zadziwiający efekt. To błahe wybory, których dokonujemy codziennie, decydują o tym, w jakim świecie żyjemy. Bez względu na to, czy będzie to obdarzenie kogoś uprzejmym komentarzem, ustąpienie miejsca, czy wsparcie finansowe. W końcu to życzliwość jest najważniejsza, bo kiedy ją dzielimy, to rośnie. Ta książka dostarcza pomysłów na małe gesty, które mogą dużo zmienić, zarówno w przypadku nas samych, jak i otaczających nas ludzi. Życzliwość jest najprostszym sposobem na polepszenie samopoczucia i długotrwałe szczęście.

Każdy, kto przyszedł na świat, kiedyś z niego odejdzie. Ale co robił, zanim przyszedł i jak będzie tam, gdzie pójdzie? Niestety – tajemnica! Ileż to już tęgich głów próbowało rozwiązać tę zagadkę! Nikt do tej pory nie dał rady. No to może tym razem. Przeczytajcie i sprawdźcie, czy śmiała akcja godna asa wywiadu zakończyła się powodzeniem. Czy udało się wreszcie wyjaśnić to, co tak długo było ściśle tajne?

„Dora” to konspiracyjny i powstańczy pseudonim Janiny Rożeckiej. Ta książka to nie wywiad ani spisany życiorys, ale opowieść o „Dorze”, bliskich jej ludziach i czasach, w których żyła. Z setek usłyszanych historii Autorka wybrała te, które zrobiły na niej największe wrażenie.

Przejechawszy Rosję od Saint Petersburga aż po Kamczatkę na Dalekim Wschodzie, a następnie odwiedziwszy kraje byłego Związku Radzieckiego, ze zdziwieniem i ciekawością jednocześnie, obserwowałam jak historyczna i kulturowa spuścizna – wpływy radzieckiego ustroju – są obecne na obszarach republik nawet dwadzieścia sześć lat po rozpadzie ówczesnego ZSRR. Babuszki w chustkach na głowach, zapchane marszrutki, hotele robotnicze, pirożki, drewniane cerkwie i inne aspekty rosyjskiej kultury, niczym wyjęte z kart historii, tworzą dzisiejszą rzeczywistość narodów Azji Środkowej – Kirgizów i Kazachów. Rosja poza Rosją to studium kulturowe obyczajowości obywateli republik byłego Związku Radzieckiego; pozycja, na łamach której zabiorę Czytelnika w podróż w głąb umysłów Kirgizów i Kazachów, w dowód tego, że mimo podobieństw i symbolicznego ciut-ciut jednoczącego narody, odrębność kulturowa wciąż żyje, a wprowadzenie nowego ładu nigdy nie będzie jednoznaczne z przemianą ludzkiej mentalności. W książce dokonuję wyczerpującej analizy porównawczej zwyczajów, zjawisk społecznych i ekonomicznych, a także cech geograficznych, jakie dzielą oraz jednoczą poszczególne kraje.

Bardzo dowcipna książka. Zarówno u dzieci, jak i u rodziców spowoduje nie tylko uśmiech, ale nieraz głośny śmiech. A dla dzieci będzie też zachętą do tego, żeby uważnie rozejrzały się wokół, bo świat jest pełen fascynujących niespodzianek i bardzo niezwykłych spotkań. Autorka opisuje wędrówkę pewnego owada przez las, ale łatwo skojarzyć, że chodzi po prostu o metaforyczne przedstawienie zdobywania życiowego doświadczenia przez małego, dorastającego człowieka. Natomiast dla rodziców to historia o tym, że trzeba dziecku pozwolić ten świat („las”) odkrywać, bo tylko w ten sposób może się ono dowiedzieć, kim jest. Poznając innych, pozna siebie.