Tak ukochana to barwna opowieść o jednej z legend dwudziestolecia międzywojennego. Bohaterką powieści jest Annemarie Schwarzenbach, postać autentyczna, pisarka, dziennikarka, fotografka i podróżniczka. Niedoceniana artystka, niestabilna psychicznie, uzależniona od narkotyków, rzuca się w nieustające romanse, głównie z kobietami. Całe jej życie jest ucieczką, również w sensie dosłownym. Odwiedza m.in. Rosję Sowiecką, Polskę, kraje nadbałtyckie, Azję, Bliski Wschód, Stany Zjednoczone. Poznaje wiele charakterystycznych dla epoki postaci – artystów i skandalistów (np. rodzinę Mannów, Margaret von Opel). Powieść oddaje atmosferę beztroskiego Berlina lat dwudziestych i trzydziestych oraz opisuje rodzący się faszyzm. Na tym tle toczy się burzliwe życie Annemarie, odważnie głoszącej swoje poglądy, bulwersującej i fascynującej zarazem.

Szokująca relacja Christiane F., piętnastoletniej narkomanki z Berlina Zachodniego. Dziewczyna chciała, aby z zapisu magnetofonowego jej rozmów z dziennikarzami powstała ta książka, gdyż jak niemal wszyscy narkomani odczuwała przemożną chęć przełamania wstydliwej zmowy milczenia wokół plagi tego nałogu wśród dorastającej młodzieży. Załączone wypowiedzi matki Christiane oraz innych osób, z którymi się kontaktowała, mają służyć rozszerzeniu perspektywy i pomóc głębiej zrozumieć istotę problemu narkomanii.

"Człowiek jest tylko bażantem na tym świecie" to przejmująca opowieść o sztuce odchodzenia, o przygotowaniach do emigracji, i potrójnym uwięzieniu: w przeszłości, w dyktaturze i w skostniałych strukturach wiejskiej wspólnoty.Rzecz dzieje się w Rumunii Ceauşescu, we wsi banackich Szwabów. Jej mieszkańcy, uciskani jako mniejszość narodowa, czują się lepsi od wszystkich innych, zarówno od pogardzanych Rumunów jak i - ich zdaniem - zdegenerowanych Niemców z Niemiec. Poczucie wyższości wobec świata zewnętrznego nie ułatwia jednak życia w ich małej wspólnocie. Nie radzą sobie z przeszłością, spragnieni bliskości ranią się nawzajem i mają na baczności przed najbliższymi. W koszmarach sennych wciąż wracają wspomnienia z czasów wojny i głodu w sowieckich obozach pracy.

Maria Biłas-Najmrodzka (absolwentka filologii polskiej) i Elżbieta Narbutt (dziennikarka, z wykształcenia lekarz weterynarii, dziesięć lat temu praktycznie straciła wzrok) napisały pełną ciepła i optymizmu książkę, której treścią jest zwyczajne życie - bez fajerwerków i sensacyjnych doniesień. Na pierwsze danie: kłopoty z pamięcią, nadkwasota, siwe włosy i choroba psa. Na drugie: dużo wolnego czasu i wspomnienia. A przecież świat można oswoić, co autorkom skutecznie udaje się robić. najprostsza recenzja "Bigosu w papilotach": po jego lekturze chce się po prostu żyć pełnią życia i PESEL, który, chcąc nie chcąc, mamy w dowodzie, nie ma na to żadnego wpływu.

Są to zwierzenia autora, który dzieli się z nami literacko przetworzonymi historiami ze swego niezwykle bujnego życia.

Szwaczka to opowieść o dwóch siostrach – starszej Emilii i młodszej Luzii, wychowywanych przez ciotkę Sofię, siostrę ich zmarłej przed laty matki, gdzieś na prowincji Brazylii. Dwa odmienne charaktery, inne marzenia, inny cel w życiu. Każda z nich ma swoją receptę na szczęście, każda idzie swoją własną drogą. To co je łączy – to umiejętność szycia. Obie są szwaczkami, co nie pozostanie bez znaczenia na przebieg ich życia. Umiejętność szycia nie sprawia wprawdzie, że panny opływają w bogactwa materialne, jednakże z pewnością pozwala na swego rodzaju niezależność obu kobiet, co w latach dwudziestych ubiegłego wieku w Brazylii było rzadko spotykane i stanowiło wielki krok do przodu w rozwoju stosunków społecznych, relacjach damsko-męskich i miejscu kobiety w życiu rodzinnym i społecznym.

Rachel Reiland z zaskakującą szczerością opowiada, co oznacza i jak wygląda "od środka" choroba psychiczna. Pokazuje, jakie ona miała szczęście, zostając pacjentką znakomitego psychoterapeuty. Jest to niezwykle poruszająca, ale jednocześnie przynosząca nadzieję historia - Rachel dzięki intensywnej terapii i wsparciu najbliższych zdołała pokonać tę bardzo poważną chorobę.Pograniczne zaburzenie osobowości. "Co to, do diabła, takiego?" - wściekała się Rachel Reiland, kiedy znalazła tę nazwę w papierach, które dostała, opuszczając szpital psychiatryczny. Miała wtedy dwadzieścia dziewięć lat, męża, dwoje dzieci i pracował jako księgowa. Wkrótce okazało się, że ta diagnoza pomogła wyjaśnić jej wcześniejsze niekonwencjonalne zachowania, takie jak wybuchy gniewu, próby manipulowania innymi, myśli samobójcze, a także używanie narkotyków, anoreksję i częste zmiany partnerów seksualnych.

Halina Poświatowska (1935-1967) Jako młoda dziewczyna zachorowała ciężko na serce. Mając 19 lat, zakochana i szczęśliwa, wyszła za mąż. Jej mąż również cierpiał na nieuleczalną chorobę. Dwa lata później została wdową. Zmarła w wieku 32 lat po drugiej operacji serca. Zadebiutowała jako poetka w 1957 roku, później wydała kilka tomów wierszy. Jest dziś najbardziej czytaną polską poetką. Autobiograficzna opowieść poetki i kobiety. Pięknie napisana historia miłości, choroby i wielkiej pasji życia. Życia, które jest wszystkim - mimo bólu i na przekór cierpieniu.

Kronika trzydziestu lat historii Afganistanu i głęboko poruszająca opowieść o rodzinie, przyjaźni, nadziei i ocaleniu dzięki miłości. Osią fabuły rozgrywającej się w Afganistanie w ciągu ćwierć wieku, są dzieje dwóch kobiet, które zrządzeniem losu poślubią tego samego mężczyznę, despotycznego Rasheeda. Mariam ma zaledwie 15 lat, kiedy zostaje wysłana do Kabulu, by zostać żoną szewca. Druga bohaterka, ambitna i wykształcona Laila, w wyniku wybuchu bomby traci całą rodzinę. Po traumatycznych przejściach dochodzi do siebie w domu Rasheeda i Mariam. Stopniowo między kobietami rodzi się trudna przyjaźń.

Na studiach aktorskich śpiewała partię Jontka z Halki, w telewizyjnym Kabarecie Starszych Panów była mistrzynią pełnych erotyki bluesów, które wykonywała charakterystycznym "omdlewającym" półszeptem.Do filmu nie miała szczęścia, bardzo późno zagrała bodaj najlepszą w swym aktorskim dorobku rolę Józefiny Polanowej (w serialu Hotel Polanów i jego goście); w autorskiej wersji Ziemi obiecanej reżyser filmu drastycznie ocenzurował jej kreację Lucy Zuckerowej. W telewizji prowokowała rodzimy magiel swoim rzekomym wyuzdaniem. Bolała ją własna bezdzietność, fascynowali mężczyźni. Jaka była naprawdę? O tym pisze w swej książce Dariusz Michalski, sięgając do rozmów z przyjaciółmi artystki i jej najbliższymi, do recenzji i wywiadów prasowych, do nieujawnionych publicznie faktów i wypowiedzi, do własnych notatek i spotkań z Kaliną Jędrusik.