Niezwykła i poruszająca powieść o zawiłych losach rodziny Kurców-polskich Żydów w czasie drugiej wojny światowej. Jest wiosna 1939 roku, a trzypokoleniowa rodzina Kurców stara się wieść normalne życie w cieniu nadchodzącego Holokaustu. Dyskusje przy domowym stole związane są z narodzinami dzieci, beztroską codzienności, z dala od złowieszczych nastrojów w ich rodzinnym Radomiu. Jednak widmo zagłady unoszące się nad Europą stanie się nie do wytrzymania, a rodzina Kurców rozproszy się po całym świecie. Powieść z zapierającą dech w piersiach intensywnością przenosi nas z paryskich jazzowych klubów do barbarzyńskiego więzienia w Krakowie, z północnoafrykańskich portów do najdalszych zakątków syberyjskiego gułagu. Powieść „Byliśmy szczęściarzami” udowadnia, jak w czasach zagłady i terroru ludzki duch potrafił znaleźć siłę, aby przetrwać, a nawet zatriumfować.

Hamburg, 1916. Viviane i Elisabeth cieszą się beztroskim życiem w majątku rodziny. Nie zdając sobie sprawy z wojny i jej konsekwencji, również dla narodu niemieckiego, spędzają swój wolny czas na czytaniu, spacerach. Rodzice trzymający je pod kloszem i dopuszczający je do rzeczywistych wizji nędzy i rozpaczy na ulicach Hamburga, chcą, aby życie ich córek toczyło się dalej, pomimo wszystkiego.Viviane - bardziej niepokorna, ale i odważniejsza z sióstr, szuka swojego miejsca w świecie. Z wielką miłością do koni, wieczorami wymyka sie z domu, aby móc spędzić chwile gnając z wiatrem we włosach. Tam też poznaje Philipa, Francuza, który objeżdża kraj wraz z trupą cyrkową. Młoda dziewczyna zakochuje się i idąc za głosem swojego serca ucieka wraz z nim decydując się na życie na walizkach…Elisabeth natomiast, posłuszna woli rodziców, żyje w bezdzietnym małżeństwie zaaranżowanym przez rodziców. Między małżonkami brak miłości, ale wychodząc z założenia, że wystarczy im wzajemny szacunek, żyją obok siebie przez lata. Aż pewnego dnia do ich domu zawita niemowlę. Tamta chwila zmienia wszystko i Elisabeth biorąc dziecko w ręce i otaczając je opieką, obiecuje sobie, że zrobi dla tej małej wszystko, żeby tylko była szczęśliwa. Dosłownie wszystko.Dwie siostry, które rozdzieliła wojna i miłość. Jedna poszła za głosem serca, druga rozsądku. Pomimo ogromnej więzi, ich kontakt osłabł. Listy nie oddadzą tego co mogły wtedy czuć, co się działo w ich świecie. Jednak historia lubi czasem wracać do ludzi w momentach, gdzie najmniej się tego spodziewamy. Opowieść o niezwykłym klimacie udowadniająca, że siła tkwi w rodzinie, choć często nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Obserwowanie społeczeństwa i przemian podczas wojen XX wieku oraz myślenia ludzi na podstawowe sprawy, jest niezwykłe. Minęło zaledwie sto lat, a wydaje się jakby Ci ludzie żyli w innej epoce.

Zapadająca w pamięć historia, w której ożywają najgorsze lęki każdej świeżo upieczonej matki… Tony bardzo się martwi. Jego żona Anna nie radzi sobie z opieką nad ich nowo narodzonym synkiem. Tak bardzo pragnęła dziecka, a kiedy Jack wreszcie przyszedł na świat, oboje z mężem wprost nie posiadali się ze szczęścia. Ze szpitala wrócili już jako pełna rodzina. Od tamtego momentu Anna nie jest jednak sobą. W jednej chwili płacze, w następnej wręcz tryska optymizmem. To pewnie normalne po urodzeniu dziecka, dochodzi do wniosku Tony, po prostu Anna musi się przyzwyczaić. A on miał przecież ostatnio tyle pracy. Ale wszystko powinno się jakoś ułożyć. Tyle że Anna i Jack znikają bez wieści. A Tony czuje, że coś jest naprawdę nie w porządku… Czy problem depresji poporodowej jest poruszany wystarczająco często? Czy łatwiej wybaczyć komuś, kto nie działał w pełni sił umysłowych? Jak, i czy w ogóle można, pogodzić się ze śmiercią dziecka?

„Fałszerze pieprzu” Moniki Sznajderman to słodko - gorzka opowieść o rodzinie autorki. To fascynujący splot losów polsko – żydowskich, ze strony ojca jest to rodzina żydowska, z kolei matka wywodzi się z polskiego ziemiaństwa... Pewnego dnia ojciec autorki, Marek Sznajderman, otrzymał przesyłkę z Ameryki – były to listy i zdjęcia, jakie jego matka wysyłała do kuzynki w latach trzydziestych. To one stanowiły asumpt do poznania świata, którego już nie ma. Autorka z pietyzmem, krok po kroku, odtwarza losy swojej żydowskiej rodziny. Jej najważniejszą postacią był Ignacy Sznajderman, lekarz neurolog, który wżenił się w zasymilowana rodzinę Rosenbergow. Ich wojenne losy są przerażające, przeżył jedynie syn doktora Marek, który przez całe życie uciekał od tego, co spotkało zarówno jego, jak i najbliższą rodzinę. Pisanie książki było dla autorki próbą zbudowania więzi z ojcem i wspólnego przerobienia przemilczanej przeszłości... Dzieje rodziny ze strony matki autorki to opowieść o polskich ziemianach i inteligencji. Lachertowie przed wojną mieszkali w majątku na Lubelszczyźnie. Byli to bogaci przedsiębiorcy, wyższa sfera ówczesnego społeczeństwa. Wśród nich byli również prominentni politycy, sympatyzujący z ruchami nacjonalistycznymi. Obie rodziny mieszkały w tym samym kraju, ale tak naprawdę w całkowicie odrębnych światach... Wojna oznaczała dla jednych w miarę spokojne życie, wypełnione działalnością konspiracyjną, ale i różnorodnymi rozrywkami – dla drugich była to okrutna walka o życie. Monika Sznajderman nikogo nie oskarża, ale jest głęboko poruszona i zdziwiona tym, jak różne były losy mieszkańców tego samego kraju. Zdumiewa ją to, jak można było zachować obojętność wobec tego, co Niemcy zgotowali Żydom, często sąsiadom i znajomym, a także współobywatelom.

Mariah przyłapuje męża z inną kobietą i wpada w depresję, a jej córka Faith - świadek zdarzenia - zaczyna zwierzać się wyimaginowanej przyjaciółce. Początkowo Mariah lekceważy te rozmowy, jednak kiedy Faith dokonuje kolejnych cudownych uzdrowień, a na jej dłoniach pojawiają się stygmaty, zadaje sobie pytanie, czy córce istotnie nie objawia się Bóg. Wieść rozchodzi się błyskawicznie - Mariah i Faith wbrew własnej woli stają się bohaterkami medialnego cyrku. Rozwój sytuacji nieuchronnie prowadzi do destabilizacji rodziny dręczonej przez media, lekarzy oraz posiadaczy jedynych słusznych prawd.

Regina jest prostą chłopką, dla której Kraków to obietnica lepszego bytu i zarobku. Dziewczyna zostaje przyjęta na służbę do mistrza Bartłomieja, uznanego słodownika, który, jak szybko się okazuje, oczekuje od niej oddania i posłuszeństwa nie tylko w kuchni… Wkrótce na świat przychodzi „potworek” – Regina nie umie myśleć inaczej o swojej córce karlicy. A jednak to właśnie Dosia trafia na królewski dwór. To jej oczami – postaci prawdziwej, która rzeczywiście przechadzała się po królewskich krużgankach, opiekunki, świadka wydarzeń, uczt, ślubów, spisków i gwałtów – podglądamy codzienne życie jagiellońskich królewien: Jadwigi, Izabeli, Zofii, Anny i Katarzyny. Córki Wawelu… zadziwiają rozmachem i drobiazgowością, jednocześnie pociągają barwną fabułą i plastycznością opisów. Brzezińska, jako wytrawna historyczka i znawczyni epoki, dba o szczegóły, powołuje się na źródła, a jako pisarka, tak ciekawie snuje opowieść, że jej książkę czytać można na równi jako dzieło historyczne i wciągającą powieść. To właśnie tu toczyła się historia: pomiędzy komnatami, na uliczkach, w spiżarniach i w ciemnych zaułkach Krakowa. Często miały na nią wpływ z pozoru mało znaczące wydarzenia, co Brzezińska potwierdza w dokumentach. Tylko tam, gdzie brakuje źródeł, pisarka wspomaga się wyobraźnią.

Mroczny artysta i jego demony.Szalał za nimi z wzajemnością. Sprawiały, że był pijany szczęściem, albo staczał się na dno rozpaczy. Arystokratki i służące, podlotki i poważne matrony, aktorki i doktorowe. Demoniczne. Znane dziś z kart powieści, portretów, fotografii i… listów do Żony. Witkacy - wysoki, przystojny z błyskiem w oku. Artysta. Nie był monogamistą, nie był wierny, nie obiecywał miłości po grobową deskę. Nie rozumiał słowa „zdrada”. Braterstwo dusz cenił na równi z rozkoszami cielesnymi. Jadwiga, jego Żona - zielonooka, rudowłosa, o zmysłowych ustach. Ich małżeństwo trwało szesnaście burzliwych lat, dzieliły ich setki kilometrów, ale wiedzieli o sobie wszystko. Pisał do niej: „Ty jednak jesteś jedyna i na to nie ma rady. Wszystkie baby możliwe są niczym wobec Ciebie”. Losy Witkacego ukazane na tle życia międzywojennej artystycznej bohemy, ale przede wszystkim, przez pryzmat kobiet jego życia. Żony, kochanek i zwykłych erotycznych przygód, przez pryzmat haremu metafizycznego jak nazywał te wszystkie kobiety sam Witkacy. Obraz życia człowieka nie potrafiącego zaznać szczęścia w żadnym miejscu i u boku żadnego człowieka.

Nowa fenomenalna trylogia królowej literatury kobiecej, autorki bestsellerowej sagi Stulecie Winnych – Ałbeny Grabowskiej. W 1880 roku w podwarszawskim dworku ma przyjść na świat Alicja, owoc płomiennego romansu hrabiego Jana Księgopolskiego ze służącą Natalią. Tymczasem hrabia oczekuje narodzin prawowitego dziedzica. Zdesperowana służąca postanawia zrobić wszystko, żeby arystokrata uznał ich wspólne dziecko, a ją samą pokochał. By to osiągnąć, ucieka się do czarów. Nie wszystko jednak przebiega pomyśli Natalii. Syn z prawego łoża umiera, a hrabia zabiera do dworu tylko malutką Alicję, która będzie wychowywała się w dostatku, ale bez miłości ojca i przybranej matki. Odprawione niegdyś czary pozwolą Alicji żyć tak, jak nie żył dotąd żaden człowiek...

Dalszy ciąg opowieści o obdarzonej niezwykłym darem kobiecie. Nastoletnia Alicja zostaje wysłana do Wiednia, aby w tamtejszej klinice rozpocząć leczenie. Z początku nieufna, nieznająca języka, ignorowana przez lekarzy, stopniowo zaskarbia sobie sympatię innych pacjentek i personelu. Zachęcona przez wybitnego psychoanalityka Zygmunta Freuda zaczyna studiować medycynę. Wydaje się, że nareszcie losy Alicji ułożą się szczęśliwie – otoczona przyjaciółmi, zakochana w koledze ze studiów, dostaje wymarzoną pracę w Katedrze Anatomii. Jednak wybuch I wojny światowej i niebezpieczne wydarzenie w anatomicum ponownie zmuszą ją do całkowitej zmiany życia. Odprawione niegdyś przez matkę czary, pozwolą Alicji żyć tak, jak nie żył dotąd żaden człowiek...

Młody i majętny szkocki książę, Gowan Stoughton, przybywa do Londynu znaleźć żonę. Szuka pracowitej, skromnej panny, a nie delikatnej, rozkapryszonej arystokratki. A tylko takie damy spotyka na balu debiutantek. Poza jedną: piękna i cicha lady Edith Gilchrist wydaje mu się idealną kandydatką na żonę. Edith wystąpiła na swym pierwszym balu z gorączką i ledwie pamięta, co się działo. Nazajutrz dowiaduje się, że książę poprosił o jej rękę, a jej ojciec przyjął oświadczyny. A zasadniczy i pedantyczny Gowan nie wydaje jej się idealnym kandydatem na męża. Noc poślubna pokaże, jak mylne mogą być pierwsze wrażenia i jak kręta może być droga do szczęścia.