To opowieść o miłości i różnych jej odcieniach. A może o stracie i jej oswajaniu? Na pewno o czymś istotnym. Niebanalna historia bycia i niebycia jednocześnie. Kobieta uciekająca przed samotnością - i dwaj mężczyźni, z których każdy odmiennie postrzega miłość. Ojciec i syn uzupełniający się wzajemnie, tworzący racjonalną i emocjonalną całość, która niekiedy pęka pod ciężarem zdarzeń. Droga do pogodzenia się z faktem, że drugiego człowieka się nie ma, a jedynie można przy nim być, czasem jest długa i wyboista.

Tytuł może być mylący, więc zaznaczam już na początku - to jest książka naukowa, skupiona na kwestii biologii, a konkretniej - genetyki. Nie ma nic wspólnego z socjologicznymi kwestiami płci i nie została napisana przez feministkę. Autorem książki jest mężczyzna, lekarz, genetyk, naukowiec, który próbuje w książce wyjaśnić zaobserwowane w latach praktyki lekarskiej zjawisko. Zastanawia się, dlaczego kobiety zawsze radziły sobie lepiej. Każdy rozdział porusza inną kwestię związaną z postawioną już w tytule tezą, według której kobiety dzięki posiadaniu dwóch chromosomów X mają znaczącą przewagę nad posiadaczami pary XY. W książce znajdziemy odwołania do licznych badań, doświadczenia samego autora, zarówno na gruncie zawodowym jak i prywatnym, a każde z nich okraszone wyjaśnieniem mechanizmów, które do nich doprowadziły. Temat nie jest łatwy, ale z pewnością ciekawy, a autorowi wychodzi wytłumaczenie kwestii związanych z genetyką w sposób zrozumiały także dla laika.

Książka opowiada o przygodach trapera Karola Gordona. Fabuła powieści rozgrywa się na Dzikim Zachodzie. Doktor Jan, przyjaciel głównego bohatera, poznaje szeryfa urzędującego w Forcie Benton. Ściga on chłopca podejrzanego o zabójstwo. Przypadkiem okazuje się, że poszukiwany jest pacjentem doktora. Zostaje on oczyszczony z zarzutów i wraz z innymi bohaterami książki udaje się na tereny Czarnych Stóp, aby pomóc ochronić znajdujące się tam złoto. Bohaterowie ponownie stykają się z mordercą, który – jak sądzili – zginął rok wcześniej (historię tę przedstawia powieść Tropy wiodą przez prerię). Tym razem co do jego śmierci nie ma wątpliwości.

Oddział chorych na raka - utwór długo zakazany w ZSRR - po raz pierwszy ukazał się na Zachodzie w 1968 roku. Sportretowany przez Sołżenicyna szpital to alegoria państwa totalitarnego, a dwaj pacjenci: Oleg Kostogłotow i Paweł Rusanow to skrajnie różne przykłady kondycji jego obywateli. Walczący z rakiem bohaterowie tej przejmującej powieści przekonują się, jak bezduszna i obojętna jest instytucja powołana do ratowania życia. W obliczu śmierci rozmyślają nad sensem ludzkiej egzystencji, nad samotnością i naturą świata. Kanwą powieści stały się doświadczenia autora, który po pobycie w łagrze przeszedł operację usunięcia nowotworu, a potem nawrót choroby i jej ostateczne ustąpienie.