Joe O’Brien to czterdziestotrzyletni policjant, który mieszka w jednej z irlandzko-katolickich dzielnic Bostonu. Jest oddanym mężem, dumnym ojcem czwórki dwudziestokilkuletnich dzieci i szanowanym funkcjonariuszem. Joe zaczyna doznawać problemów z koncentracją, nietypowych dla niego wybuchów złości i dziwnych drgawek. Początkowo przypisuje te niepokojące objawy stresującej pracy, ale wraz z ich uporczywym nasilaniem postanawia umówić się na wizytę u neurologa. Diagnoza, którą otrzyma, na zawsze odmieni życie Joe i jego rodziny. To pląsawica Huntingtona.Pląsawica Huntingtona to śmiertelna choroba neurogeneratywna, na którą jak do tej pory nie znaleziono lekarstwa. Każde z czwórki dzieci Joe ma pięćdziesiąt procent szans odziedziczenia choroby ojca i ich los może wyjaśnić jedno badanie krwi. Obserwując swoją przyszłość w pogarszającym się stanie Joego, dwudziestojednoletnia Katie zmaga się z pytaniami pod jakimi stanęło jej ledwie rozpoczęte, dorosłe życie. Czy chce wykonać test? A jeśli posiada chorobowy genotyp? Czy potrafi żyć w nieświadomości? Wraz z nasileniem się objawów Joe traci odznakę i wiele więcej. Próbuje nie tracić nadziei i z godnością stawiać czoło chorobie, podczas gdy Katie i jej rodzeństwo szukają w sobie odwagi, by zmierzyć się z losem.

Alice Hoffman choć pisze prozę, to dla mnie jest na wskroś duszą poetycką, której melancholijny nasrtrój szybko udziela się odbiorcy. Ale to dobrze, bo książka jest na najwyższym poziomie literackim. Jest o miłości, odrębności (inności) każdego z nas, o empatii, człowieczeństwie… ale i o zakłamaniu, nędzy i okrucieństwie. Jak zawsze jest mnóstwo emocji, bez sentymentalnej czułostkowości. Cały czas też drży się w pewien sposób o losy bohaterów: czy im się uda zrealizować swoje marzenia, odnaleźć miłość, szczęście… itd. Muzeum osobliwości to z jednej strony powieść aż do bólu realistyczna, a z drugiej cudownie pełna magii. Nie da się obok niej przejść obojętnie.

To najbardziej wstrząsająca reportażowa książka roku. O sprawie, zakończonej skazaniem siostry Bernadetty na więzienie, słyszeliśmy wszyscy. Ale jak to, co działo się w Ośrodku przez ponad trzydzieści lat, było w ogóle możliwe? Czy gdyby nie koszmar bitych i molestowanych wychowanków – dzieci i dorosłych, normalnych i niepełnosprawnych umysłowo w wieku od czterech do trzydziestu czterech lat – doszłoby do morderstwa małego Mateusza? W lutym 2006 chłopiec został zgwałcony i zabity przez Tomasza, byłego wychowanka Ośrodka, ofiarę tamtejszej „pętli molestowania”, bo Tomasz, zanim zaczął wykorzystywać chłopców, już jako kilkuletnie dziecko był gwałcony przez starszych wychowanków. „Czy Bóg wybaczy…” – opowiadająca z różnych stron historię koszmaru w Ośrodku, procesu z przesłuchaniami zastraszonych wychowanków - to przede wszystkim porażająca opowieść o przyzwoleniu. Głośnym i cichym. Jak to możliwe, że sprawy przez lata nie nagłośniły nauczycielki, widząc brudnych i pobitych uczniów, przychodzących z Ośrodka? Jak to możliwe, że kontroli nie sprawowało kuratorium, ale zakon? Pytanie, czy Bóg wybaczy siostrze Scholastyce, Bernardetcie, Monice czy Patrycji, bijącej menażką do utraty przytomności i próba odpowiedzi na to, kim były i są owe kobiety, co spotkało je we wcześniejszym życiu, że stały się potworami oraz dlaczego za potwory wcale się nie uważały – to jeszcze inna sprawa…

Książka jest dramatyczną opowieścią matki, która dopiero po dwudziestu latach od śmierci nastoletniego syna w bezstronny i analityczny sposób odnosi się do okoliczności dni, których nigdy nie zapomni . Odtworzone zostały zachowania i myśli rodziny chłopca, jego babci , siostry i znajomych.Maisie opisuje ze szczegółami życie swojej rozbitej rodziny i dzień 1 stycznia 1995roku, w którym jej życie oraz najbliższych na zawsze zmieniło się. Dzień, w którym zaginął jej szesnastoletni syn Jeremy i jego najlepszy przyjaciel Rave. Chłopcy idealnie rozumiejący się, zawsze uśmiechnięci na swój widok, pomagający w potrzebie i promieniejący radością z bycia razem. Odnaleźli nawet swoje szczęśliwe miejsce - niedostępne dla innych. Co jednak doprowadziło do zaginięcia chłopców, a potem tragedii w tamten niezapomniany Nowy Rok. Czy winą należy obarczać patologiczne środowisko z którego wywodzą się chłopcy, przemoc domową, narkomanię rodziców , porzucenie jednego z chłopców przez matkę, problemy z rówieśnikami? Świetnie skonstruowana powieść o cierpieniu, poczuciu winy i wstydzie , braku akceptacji społecznej , piętnowaniu odmiennej orientacji seksualnej. Książka niesie głębokie przesłanie, że prawo do miłości ma każdy zgodnie ze swoją prawdziwą tożsamością a społeczeństwo winne jest akceptację i poszanowanie każdej miłości.

Kinga zawsze była inna niż reszta chłopców. Sztuczną wyniosłością maskowała ból. Kryjąc pudrem - podstepny zarost. Samotnie błądziła w poszukiwaniu akceptacji, której nie dała jej nawet operacja korekty płci. Po latach odrzucenia i pogardy mogłaby napisać encyklopedię ludzkiej podłości. Porażające wyznanie osoby transpłciowej. Opowieść o granicach płci, ludzkiej wytrzymałości i strachu. Szukaniu potwierdzenia w zaprzeczeniu. Odnalezieniu sensu w wierze w Chrystusa. Kinga Kosińska każdym kolejnym zwierzeniem szarpie sumienie i zmusza do zastanowienia nad własnym stosunkiem do "innego".

„Rosyjska zima” to powieść rzeka opowiadająca losy pięknej primabaleriny Teatru Bolszoj o międzynarodowej sławie, Niny Riewskiej. Książka przenosi nas do Rosji stalinowskiej, w której władza państwowa ma ogromny wpływ na życie zwykłych ludzi. Cenzura, układy, denuncjacje, aresztowania, wyroki wieloletniego więzienia, zsyłki do gułagu, rozpacz i bezsilność rozbijanych rodzin to jest codzienność życia w dyktaturze Stalina, jednego z największych ciemiężycieli jaki zapisał się w historii Rosji i świata. Ninę otacza cały szereg różnych postaci, które pozostają ze sobą w relacjach, czasem niezwykle delikatnych, złożonych, czasem nasiąkniętych wzajemnymi animozjami, niechęcią. Zostajemy wciągnięci w wir miłości, namiętności, przyjaźni, podejrzeń, zdrady, samotności i trudnych decyzji wraz z ich konsekwencjami. Godny uwagi jest także interesujący wątek pewnego dziecka, które po latach jako dorosły człowiek próbuje odnaleźć własną tożsamość poprzez poszukiwania swoich prawdziwych rodziców co oczywiście stanowi istotny element całej powieściowej łamigłówki.Czytając książkę widzimy jaki ogromny wpływ na losy człowieka mają zarówno realia życia, uczucia jak również ślepy przypadek.Autorka postarała się o wyjątkową, oryginalną oprawę opowiadanej historii życia Niny, czyli akcja rozgrywa się wśród opisów przepięknego baletu, między innymi „Jeziora łabędziego”, biżuterii jaka zostaje wystawiona na aukcję w kulminacyjnym momencie opowieści oraz szczypty poezji…

W Bostonie grasuje morderca biorący na cel samotne kobiety. Prasa nazwała go Chirurgiem, ponieważ zanim odbierze życie swoim ofiarom, z przerażającą precyzją usuwa im macice. Bez znieczulenia. Podobna seria morderstw miała miejsce dwa lata wcześniej. Problem w tym, że sprawca został wtedy zastrzelony przez doktor Catherine Cordell, której jako jedynej udało się ujść z życiem. Teraz znów jest na celowniku mordercy... Jej sprzymierzeńcami są detektywi Thomas Moore i Jane Rizzoli. Ale nawet oni mogą nie ochronić doktor Cordell przed genialnym myśliwym ze skalpelem...

Ostatni tom bestsellerowej trylogii. Rewolucja rozlewa się na cały kraj, oddziały rządowe śledzą i brutalnie tępią grupy Odmieńców. Jako członkini ruchu oporu Lena znajduje się w samym centrum konfliktu. Rozdarta między Aleksem i Julianem walczy o swoje życie i prawo do miłości. W tym samym czasie Hana prowadzi bezpieczne, pozbawione miłości życie u boku narzeczonego – nowego burmistrza Portland. Wkrótce drogi dziewczyn znów się zejdą, a ich spotkanie doprowadzi do bolesnej konfrontacji. Czy można wybaczyć zdradę? Czy mury wreszcie runą?

Trzydziestoczteroletnia Kyra, biolog morski, doznała urazu czaszki podczas nurkowania i straciła wspomnienia z ostatnich czterech lat. Czuje się jak cień dawnej siebie, jak widmowa postać ze snu, brakuje jej poczucia tożsamości i pewności siebie. Razem z Jacobem próbują odzyskać ich dawne pomyślne i radosne życie. Przeprowadzają się na Mystic Island i tam poszukują spokoju koniecznego do odbudowania wspólnych relacji, przywołania szczęśliwych chwil w związku i nauczenia się funkcjonowania w nowych okolicznościach. Czy uda im się przywrócić to, co w tak nagły i dramatyczny sposób utracili? Czy sprzymierzeńcami w odzyskiwaniu pamięci będą sny kobiety? Jak znaczące i warte posłuchania okażą się przeczucia i podszepty intuicji?

„Nieustanna kontrola, odizolowanie od ludzi, zastraszanie, wyzwiska, przemoc - oto czym była miłość mojego życia”. Adele miała szesnaście lat, gdy poznała Anthony’ego Rileya. Był czuły, opiekuńczy i zakochany do szaleństwa. Kiedy powiedział: „Nie chcę, żebyś rozmawiała z innymi chłopakami”, była pewna, że to dowód wielkiej miłości. Potem zabronił jej widywać się z rodzicami i przyjaciółmi. Zmusił, by skasowała swoje konto na Facebooku. Zadręczał telefonami. Zamykał w domu. Wyzywał. Straszył. Bił. Gdy wreszcie odważyła się z nim zerwać, wynajął bandytę, który oblał ją kwasem. Adele pozostanie okaleczona na zawsze... Oto szokująca historia przemocy domowej, ale i hartu ducha i siły woli dzielnej kobiety, która stoczyła niezwykłą walkę o to, żeby podnieść się i dalej żyć: prawie niewidoma na jedno oko, po stracie ucha i części włosów, z ranami, które zostaną na całe życie. W swojej autobiografii ADELE BELLIS ostrzega inne kobiety, jak rozpoznać wczesne sygnały przemocy w związku. Współpracuje z fundacją Katie Piper, brytyjskiej modelki, tak jak Adele okaleczonej ofiary zazdrości byłego chłopaka.