Autor swoją książkę rozpoczyna od panowania Marii Teresy i Józefa II, a kończy upadkiem Austro-Węgier. Podtytuł książki brzmi "Zagadnienia narodowościowe" i one też stanowią główną oś pracy. Wereszycki bierze pod lupę narody zamieszkujące Austrię, a potem Austro-Węgry, czyli Polaków, Węgrów, Czechów, Ukraińców, Rumunów, Słowaków, Chorwatów czy Słoweńców. Znajdziemy tam sporo informacji na temat początków ruchów narodowych, literatury, ale także walki politycznej w łonie monarchii o coraz większe uprawnienia określonych narodów.

Odkryj niebezpieczny świat walczącej Warszawy. Jerzy Ciszewski, pseudonim „Motz”, był jedną z najbardziej znanych i barwnych postaci walczących w powstaniu warszawskim. Ojciec 44 to napisana soczystym językiem powieść sensacyjna, która z każdą stroną coraz bardziej wciąga czytelnika w bezlitosny i okrutny świat drugiej wojny światowej.Powstanie nie zostało tu ukazane w sposób jednowymiarowy. Autor, syn głównego bohatera, opisał je raczej jako działanie pełne nadziei, od którego nie ma odwrotu, podjęte mimo świadomości, że nie może zakończyć się sukcesem.

Błyskotliwy i barwny przekrój życia dwudziestolecia międzywojennego.Co śmieszyło przeciętnego obywatela II RP? Po co rozkręcano afery robakowe w wykwintnych warszawskich lokalach? Kto był najgłupszym przestępcą przedwojennej Polski? Ile kosztowało zaaranżowanie małżeństwa z domatorką przy kości, a ile z panną szczupłą i lubiącą podróże? Jakie były najdziwaczniejsze sposoby zarobkowania i które zawody odeszły do lamusa? Pełna humoru, anegdotyczna opowieść o najbardziej absurdalnych historiach z życia przedwojennej Polski. Autor niezwykle barwnie, z erudycją i fantazją opowiada o niedorzecznych sytuacjach, których nie brakowało w codzienności obywatela II RP. A oryginałów i ekscentryków było w tamtej Polsce na pęczki! W niezliczonych przykładach autor pokazuje złożoność i bogactwo ówczesnej obyczajowości, a wszystko na tle realiów społecznych, sytuacji politycznej i gospodarczej kraju. Opowiadane historie rozśmieszają i zaskakują, ale też skłaniają do refleksji – zwłaszcza kiedy autor konfrontuje je ze współczesnością. Tekst ubarwiają ilustracje oraz wyimki mniej znanych wspomnień, a także dzienników i prasy z lat 20. i 30. Dziwactwa, skandale, przezabawne anonse matrymonialne, niecodzienne przyzwyczajenia, sensacyjne kolekcje, przerażające trupy teatralne, szaleni wizjonerzy. Idiotyczne włamania, nieudolne kradzieże, zabawne wpadki polityków, gwiazd kina, teatru, muzyki i sportu. O tych i wielu innych kuriozach jest ta książka.

Książkę Andrei Wulf czyta się jednym tchem, niczym najlepszą powieść przygodową. I nic dziwnego, gdyż życie jej bohatera było pasmem niebezpiecznych podróży, pionierskich wypraw, odkryć i nieustającej pogoni za zdobywaniem nowych doświadczeń naukowych. Życie wybitnego naukowca poznajemy od dzieciństwa. Już wtedy mały Alexander był zafascynowany otaczającym światem, z ciekawością przyglądał się roślinom, zwierzętom i marzył o zwiedzeniu najodleglejszych zakątków kuli ziemskiej. Pod koniec XVIII stulecia nie przypuszczał, że te pragnienia nie tylko się spełnią, ale i uczynią z Humboldta najsłynniejszego badacza natury, którego odkrycia i wnioski na temat budowy świata staną się podstawą dzisiejszego postrzegania funkcjonowania Ziemi i kosmosu. Aż trudno uwierzyć, że już na początku XIX wieku Humboldt postrzegał naszą planetę jako wielki system, który jest pełen wzajemnych zależności i wpływa znacząco na gospodarkę poszczególnych państw, a nawet na ich politykę.Z najodleglejszych zakątków świata uczony przywoził do Europy nieznane dotąd rośliny. Tylko podczas jednej wyprawy do Ameryki Południowej zdobył ponad cztery tysiące ich egzemplarzy! Zajmował się jednak nie tylko tworzeniem zielników, rysunków i opisów różnych gatunków flory. Od początku obserwował, jak współistnieją one ze sobą, zastanawiał się, jakie mają zastosowanie i dlaczego niektóre z nich rosną jedynie w ściśle określonych warunkach. Tak samo fascynował go świat fauny, budowa gleby, skład, a nawet smak wody w rzekach, morzach i strumieniach. Humboldt jako pierwszy stworzył przekrojowe mapy przyrody, pokazując na przykład, jak układa się ona na różnych wysokościach w Andach. Biorąc pod uwagę, jak prymitywnymi z dzisiejszego punktu widzenia narzędziami się posługiwał, aż trudno uwierzyć, że dokonał takich odkryć. Na świat Humboldt patrzył z perspektywy człowieka, postrzegając go nie tylko jako element natury, ale i jako jej niszczyciela.

Opowieści o dziewiętnastowiecznej fascynacji odkryciami archeologicznymi w krajach egzotycznych. Informacje dotyczące historii i kultury starożytnych Sumerów, Egipcjan, Azteków czy mieszkańców Pompei przeplatają się z fabularnym opisem przygód pierwszych odkrywców, wśród których byli nie tylko naukowcy, ale też awanturnicy żądni skarbów i sławy. Pierwsze wydanie Gdy słońce było bogiem ukazało się w 1956 roku. Książka szybko zyskała rzesze miłośników, była wielokrotnie wznawiana i osiągnęła łączy nakład blisko pół miliona egzemplarzy. Wychowało się na niej kilka pokoleń czytelników, wśród nich wielu przyszłych archeologów, historyków i pasjonatów starożytnych kultur.

W rzeczy samej. Osobliwe historie wspaniałych materiałów, które nadają kształt naszemu światu – to książka, która wyjaśni, czy: istnieją betonowe tkaniny? Co jest źródłem charakterystycznego szelestu banknotów? Dlaczego czekolada rozpływa się w ustach i czy jej produkcja ma coś wspólnego z procesem fermentacji? Na czym polegała tajemnica samurajskich mieczy? Co to za materiał o błękitnej barwie i rozmywających się konturach, który nic nie waży w dłoni i – uwaga – naprawdę nie chodzi o kawałek nieba? Mark Miodownik zabiera nas w niesamowitą podróż po świecie materii. Niezłomna – stal, zaufany – papier, przepyszna – czekolada, wyśniony – plastik, niewidzialne – szkło, to główni, choć nie jedyni, bohaterowie tej pasjonującej opowieści. Autor wyjaśnia, skąd się biorą niezwykłe właściwości materiałów, jaka jest ich historia, jak były i są wykorzystywane. Odkrywa przed nami tajemnice zawarte w rzeczach, z którymi stykamy się na co dzień. Robi to z pisarskim zacięciem (czytaliście już kiedyś scenariusz filmu o plastiku?), które pozwala przypuszczać, że po lekturze tej książki wiele osób natychmiast zapisze się na studia z materiałoznawstwa. Miodownik nie tylko dzieli się swoją wiedzą, ale też zaraża czytelników ciekawością świata i dobrym humorem.

Książka wydana przez Bellonę, to fabularyzowana biografia o Violette Szabó, postaci u nas raczej mało znanej, ale w Wielkiej Brytanii i we Francji pamięć o niej jest żywa, doczekała się wielu tablic pamiątkowych, wystaw muzealnych, książek i nawet popularnego filmu.Młodziutka (zaledwie 23 lata w chwili śmierci) dziewczyna była jedną z agentek SOE (Special Operation Executive), czyli Kierownictwa Operacji Specjalnych, jednostki wywiadu powołanej w 1940 roku przez Churchilla, której zadaniem były działania na terenach okupowanych przez Niemców, wspieraniu ruchu oporu i współpraca z nimi w działaniach dywersyjnych, czy szpiegowskich. O tym jak trudne stawiano przed nimi zadania i jakie wiązało się z nimi ryzyko, świadczą zarówno specjalne szkolenia agentów, utrzymywanie ich działań w głębokiej tajemnicy oraz niestety wcale nierzadkie przypadki śmierci w trakcie wykonywania misji. Często musieli działać w pojedynkę i bez broni, w terenie, który znali jedynie z teorii, podejmując niełatwe decyzje komu mogą ufać, nieustannie narażeni na wpadkę. Znajomość języka, umiejętność wtopienia się w miejscowe otoczenie, dobre papiery, czasem nie wystarczały, a w razie złapania, bez munduru, nie mogli być nawet traktowani jako żołnierze. Czekało ich brutalne przesłuchanie, śmierć i zwykle również zatarcie wszystkich śladów po ich istnieniu. I teraz wyobraźmy sobie w takiej roli młodą i piękną dziewczynę, która zrzucona ze spadochronem na teren okupowanej Francji musi wykonać jakieś zadania, przemieszczać się na dużym terenie, sporządzać notatki z obserwacji i przekazywać je na bieżąco do Anglii, dotrzeć do do ludzi, którzy zostali na terenie rozbitych siatek ruchu oporu, przekazywać pieniądze, zbierać prośby o zrzuty broni i namawiać do działań dywersyjnych. Ileż trzeba mieć odwagi, by podejmować się takiej misji, by zostawić w kraju rodziców, małą córeczkę i ryzykować własne życie po to, by choć jeden dzień przybliżyć klęskę wroga.

Nikt tak jak Charles Bukowski nie potrafi zręcznie przeplatać kultury wysokiej z niską. Mieszając prostytucję z filozofią Kanta, przechodząc od rozpaczy do muzyki klasycznej, „stary świntuch” tworzy własną, współczesną dystopię. Nie inaczej jest w przypadku nowych, niepublikowanych w Polsce opowiadań. Cięte a zarazem delikatne, humorystyczne lecz niepokojące sceny z życia amerykańskiego półświatka to proza Bukowskiego w najlepszym wydaniu — gorącokrwista, pełna skrajności i do bólu realistyczna.Bukowski w swoich zwartych tekstach dowodzi umiejętności trafnego przedstawienia myśli bez użycia choć jednego zbędnego słowa. Nie ma wątpliwości, że ten talent sprawił, że Bukowski osiągnął sukces. Soczystość słownictwa i bezpośredniość przekazu mogą natomiast budować zastępy wrogów. Podejmowane w opowiadaniach tematy muszą być bliskie czytelnikom, choć z pewnością nikt nie będzie się chciał do tego przyznać, nawet przed samym sobą.

Cezary Łazarewicz szczegółowo opisuje historię Grzegorza Przemyka – od zatrzymania na placu Zamkowym po wydarzenia, które nastąpiły później. Pokazuje cynizm władz komunistycznych, zacierających ślady zbrodni, a także bezsilność władz III RP, którym nie udało się znaleźć i ukarać winnych. W opowieść o Przemyku autor wplata historie jego rodziców – poetki Barbary Sadowskiej i ojca Leopolda, przyjaciół, świadków jego pobicia czy sanitariuszy, niesłusznie oskarżanych o zabójstwo. Jednocześnie odkrywa kulisy działań władz i wpływ, jaki na tuszowanie sprawy wywarli między innymi Wojciech Jaruzelski, Czesław Kiszczak czy Jerzy Urban. To jedna z najgłośniejszych zbrodni lat osiemdziesiątych w PRL. W pogrzebie chłopca wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy z podniesionymi w znaku wiktorii dłońmi, w całkowitym milczeniu odprowadzali trumnę na Powązki. To również zbrodnia, która nie doczekała się sprawiedliwego wyroku.

Zima 1942 roku. W małym polskim sierocińcu w Taszkiencie księdza budzi gwałtowne pukanie do drzwi. Za kilka godzin ojciec Franciszek ma wyruszyć z grupą stu sześćdziesięciorga sierot do polskiego obozu utworzonego w Indiach przez maharadżę z Nawanagar. Tam będą miały zapewniony spokój do końca wojny. Za drzwiami czeka mały chłopiec, którego ksiądz w końcu decyduje się zabrać ze sobą mimo ogromnego ryzyka związanego z przemyceniem dziecka przez granicę Związku Sowieckiego. Tak zaczyna się wieloletnia tułaczka ojca Franciszka i polskich dzieci po świecie. Historia oparta jest na faktach. Powieść powstała dzięki notatkom i wspomnieniom głównego bohatera ojca Franciszka Pluty, który w 1939. Jest to zbeletryzowana historia oparta na faktach. Ksiądz Franciszek otrzymuje misję przewiezienia 160 polskich sierot ze Związku Radzieckiego do Indii. Jest to czas wojny (rok 1942). Ta grupa miała być kartą przetargową za 100 ton lekarstw, żywności i ubrań między PCK w Indiach, a Rosjanami. Śledzimy tę podróż pełną przygód, niespodzianek, niebezpieczeństw i dramatów.Same dzieci przedstawione są jako tło , ogół, nie poznajemy bliżej żadnego z nich. Natomiast autor skupia się na grupie ludzi, którzy narażając swoje zdrowie i życie pomogli tym dzieciom uciec od oprawców, prześladowań, głodu, bólu, rodzinnych tragedii, robactwa w wyśnioną krainę marzeń. Ich niewiarygodnym poświęceniu i oddaniu sprawie dzieci, by stworzyć im namiastkę domu i godziwych warunków bytowych.