Sri Lanka dla swej urody zwana jest Perłą Oceanu Spokojnego. Są tu piaszczyste plaże, malownicze plantacje słynnej cejlońskiej herbaty i cynamonu, wysokie góry i wspaniałe wodospady. Na wyspie zabytki sprzed setek i tysięcy lat sąsiadują z parkami narodowymi pełnymi egzotycznych zwierząt, a na turystów czekają ajurwedyjskie masaże, fale idealne do surfowania, bezkrwawe safari i wiele innych atrakcji.Lubisz podróżować samodzielnie, chcesz poznać historię, kulturę i przyrodę odwiedzanych regionów i krajów? Seria Bezdroża Classic powstała z myślą o Tobie. Informacje praktyczne pomogą Ci zaplanować wyjazd i ułatwią zwiedzanie, a przejrzyste opisy i ciekawostki zapewnią ciekawą lekturę, nie tylko podczas podróży! Paweł Szozda – podróżnik, pilot i organizator wycieczek, aktor, animator imprez. Wychował się na Żoliborzu, skąd przeniósł się do podwarszawskiej wsi Wojcieszyn, gdzie prawie stuletnią drewnianą chatę zamienił w miejsce ożywionych spotkań i dyskusji filozoficznych. Pod koniec XX w. wyemigrował do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Dubaj stał się jego bazą wypadową dla podróży do krajów Bliskiego Wschodu i Azji. Odwiedził ponad 30 państw na pięciu kontynentach. Dokądkolwiek jedzie, najbardziej interesują go ludzie, których spotyka. Od 2007 r. mieszka na Sri Lance, jest organizatorem oraz pilotem niesztampowych wycieczek i wypraw po wyspie i innych krajach azjatyckich. Założył pierwszą polską stronę internetową o Sri Lance.

"Ta książka powstała z miłości - do Afryki, w której od pierwszej chwili poczułam się tak, jak gdybym wróciła do domu. I z zauroczenia - pięknymi, odważnymi, silnymi kobietami, których tak wiele w Afryce spotkałam. Smukłe Turkanki żyjące na terenach, gdzie nikt z nas nie przetrwałby tygodnia. Dumne Hamerki domagające się chłosty, by okazać swą odwagę. Piękne Himba o nieskazitelnie gładkiej skórze dzięki stosowaniu makijażu otjize. Kobiety Suahili, które w swych sekretnych rytuałach łączą kamasutrę z rytmami afrykańskich bębnów i których stroje mówią. Białe Afrykanki, które od pokoleń albo zaledwie od kilku lat mają swój dom tam, skąd wszyscy wyszliśmy. Ta książka to zbiór opowieści o nich, historie naszych spotkań, historie ich życia. Zapis niezapomnianych chwil spędzonych razem... gdzieś w Afryce."

Czy holenderscy osadnicy naprawdę kupili Manhattan od Indian za garść paciorków? Czemu budową Brooklińskiego Mostu kierowała kobieta bez inżynieryjnego wykształcenia? Co późną nocą robiła grupa bankierów uwięzionych w bibliotece pełnej drogocennych rękopisów? Magdalena Rittenhouse odpowiada na te pytania błyskotliwie i z pasją łącząc reporterską rzetelność z dociekliwością miłośnika historii i miejskiego przewodnika. Pisze o współczesnych reklamach przy Times Square i o legendarnym założycielu „New Yorkera”, po trosze hipisie, a po trosze chasydzie; opowiada o wielkich transakcjach finansowych i najdroższych sukienkach, których prototypy powstają w kuchenkach mikrofalowych. Spacerując po mieście, przemieszcza się w przestrzeni i czasie i układa ze swych opowieści wielobarwny kolaż. Efektem jest książka, która zaprasza do wędrówki po tym fascynującym, mitycznym i wciąż nieznanym mieście. ,,Nowy Jork. Od Mannahatty do Ground Zero" to rewelacyjna pozycja dla tych, którzy już uwielbiają Miasto, bądź chcą się w nim zakochać. Dla tych, którzy już chodzili tymi ulicami i dla tych, którzy dopiero o tym marzą. Dla tych, którzy mają ochotę na interesujący dialog z równie interesującym Miastem, jego historią i mieszkańcami.

Emma Craigie, znana polskim czytelnikom jako współautorka książki Ostatni dzień Hitlera, pokusiła się o przeprowadzenie ciekawego eksperymentu. Jak mogłyby wyglądać ostatnie dni w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy, gdyby oddać głos nastolatce? Jedynymi nieletnimi, którzy w tym czasie znajdowali się w ostatnim bastionie wodza Tysiącletniej Rzeszy były dzieci Josepha i Magdy Goebbelsów. Tym samym ich najstarsza córka stała się autorką tajnego dziennika. Czekoladowy tort z Hitlerem jest bardzo ciekawie skonstruowany. Na każdy dzień opisu atmosfery panującej w bunkrze przypada jedno wspomnienie z lat 1936- 1945. Wbrew pozorom, Helga bardzo dużo rozumie ze zmian, jakie zachodzą w jej otoczeniu. Wyczuwa konflikty w swoim bezpośrednim otoczeniu, zarówno te pomiędzy rodzicami czy babcią ze strony matki, jak i w otoczeniu Hitlera. Doskonałym przykładem jest tutaj stosunek do Hermanna Göringa i jego wystawnego stylu życia. Jeśli chodzi o bezpośrednie relacje z bunkra, to oddają one poczucie nieuchronnej klęski. Zapewnienia dorosłych o rychłym zwycięstwie nie przekonują nikogo, nawet dwunastolatki. Tylko dużo młodsze dzieci są w stanie zachować wiarę w ostateczne zwycięstwo. To odczucie jest współmierne do odczuć większości berlińczyków w tym okresie. Armia Czerwona nieuchronnie zajmuje coraz większe połacie miasta, a fanatyczny opór gaśnie. Większości obrońców idzie już jedynie o przeżycie. Choć Emma Craige stworzyła fikcję literacką opartą o prawdziwe wydarzenia, to jednak rzekomy tajny dziennik Helgi Goebbels przeraża i zachwyca równocześnie. Świadomość losu jakie czeka dzieci w bunkrze Hitlera, nieustanna nadzieja, że ktoś je z zabierze z tego przedsionka śmierci zdecydowanie porusza. Tak samo jak zestawienie wspomnień czasu wielkości i klęski Tysiącletniej Rzeszy. Nieuchronność zwycięstwa Armii Czerwonej pozostawała nawet w umyśle dwunastolatki. Jedno jest tylko pewne: nie przypuszczała, że śmierć nadejdzie z rąk matki.

Inka, młoda graficzka, pracująca w warszawskiej galerii, dostaje telegram od dawno niewidzianej ciotki Berty. Kobieta jest umierająca. Chce się pożegnać i opowiedzieć o czymś bardzo ważnym… Inka przyjeżdża do Jantarni, nadmorskiej miejscowości, w której dorastała, jednak tam nikt oprócz ciotki na nią nie czeka. Wręcz przeciwnie – Inkę wita chłód, a nawet wrogość. Dlaczego? Co takiego stało się w przeszłości, że jedna z krewnych Berty potrafi splunąć dziewczynie w twarz? Dlaczego Inka od lat nie odbiera telefonów od przybranego brata Zbyszka i unika rodzinnych stron? Dlaczego jej przyjaciele z młodości nie ułożyli sobie życia, są samotni lub w nieudanych związkach? Hanna Kowalewska opowiada poruszającą rodzinną historię, w której jest wszystko: zaskakujące tajemnice, nieplanowane miłości, wybaczenie i trwała pamięć. To opowieść o odrodzeniu, o magii zaklętej w bursztynach, listach do Pana Boga rysowanych na piasku, sile ognia i ludzkich więzi. Wyraziści bohaterowie, ich sekrety i duża dawka namiętności, które nie podlegają chłodnej kalkulacji – wszystko to tworzy wnikliwy portret pokolenia niezobowiązujących związków, które nie bardzo potrafi kochać, ale jednocześnie nie przestaje tęsknić za miłością i jej szukać… Mimo że autorka podejmuje trudne tematy, miłość i namiętność splata ze śmiercią, utratą, nienawiścią czy odrzuceniem, książka jest pełna ciepła i humoru.

Ku Klux Klan - jedna z najbardziej tajemniczych organizacji na świecie. Większość kojarzy KKK z białymi szatami i długimi spiczastymi kapturami. No i nie lubią Afroamerykanów. Tyle chyba każdy byłby w stanie powiedzieć. Katarzyna Surmiak- Domańska postanowiła przekonać się na własne oczy, czym dzisiaj jest ten owiany legendą klub. W tym celu wybrała się na Krajowy Zjazd Partii Rycerzy KKK z Arkansas, podczas którego ma okazję przyjrzeć mu się z bliska. Porozmawiać z jego członkami: Wielkimi Magami, Smokami i Kleagle’ami. Zakłada biały kaptur, staje z nimi pod płonącym krzyżem. Czemu to ma służyć? Zrozumieniu ich perspektywy. Rozmowy przeprowadzane przez autorkę dają nam pogląd na tok myślenia tych ludzi. Możemy spojrzeć na to wszystko z ich perspektywy. Poznać ich argumenty. Zobaczyć co nimi kieruje. Usłyszeć, dlaczego wstąpili do KKK. Niektórzy z nich podzielą się z nami historią swojego życia. Jednak relacja z zjazdu to nie wszystko, co autorka zawarła w swojej książce. Równocześnie przybliża nam historię KKK. Od samego początku, czyli 1865 roku, w miejscowości Pulaski gdzie 6 dawnych konfederatów postanowiło założyć jakiś klub dla zabawy przez kolejne odsłony aż do formy współczesnej. Czasem KKK znikał na lata, by po tym czasie na nowo się odrodzić niczym wirus ukryty w ciele czekający na dogodne warunki, by się rozwinąć. Dodatkowo świetnie nakreśla kontekst społeczny USA, bo w końcu coś musiało się stać, że KKK powstał. Musiały zajść jakieś procesy. Coś musiało sprawić, że klub odradzał się po latach. Autorka pokazuje również, jak rozwijał się rasizm w USA.Wciągający dobrze napisany i dający do myślenia reportaż, dzięki któremu można uzupełnić wiedzę na temat sporej części historii USA.

Nie mogę zapomnieć dziewczyny, którą poznałam w biednej wiosce niedaleko Delhi. W dwa lata po bardzo brutalnym gwałcie mieszka drzwi w drzwi z gwałcicielem będącym cały czas na wolności. A on codziennie śmieje się jej w oczy. Anna Dereszowska Wstrząsające historie dziewczyn, które nie zawiniły, a poniosły karę. Indie to kraj kontrastów. Z jednej strony bogactwo, z drugiej niesamowita bieda. Kobieta jest traktowana jak istota niższej kategorii i bardzo często doświadcza przemocy seksualnej. Ofiarami gwałtów są Hinduski i przybywające z różnych stron świata turystki – dorosłe kobiety, nastolatki, małe dziewczynki. Gwałty zdarzają się w biały dzień. Na ulicy, w kinie, w autobusie. Gwałciciel nie ponosi winy. Według mężczyzn zawsze winna jest kobieta: jej wygląd, strój, zachowanie. I właśnie dlatego trzeba o tym mówić, trzeba działać! Książka Indie. Trzy na godzinę powstała na podstawie obsypanego nagrodami filmu dokumentalnego w reżyserii Małgorzaty Łupiny. Szeroko omawia szokujący problem gwałtów w Indiach. Wyznania ofiar zestawia z opiniami polityków, stróżów prawa i adwokatów, którzy broniąc oprawców, obciążają winą ofiary. Aby poprawić los kobiet w Indiach, potrzebne są głosy sprzeciwu wobec bezprawia. Ta książka jest kolejnym z nich.

Raport działaczki i pamiętnik kobiety - laureatka Pokojowej Nagrody Nobla sprzeciwia się reżimowi Islamskiej Republiki Iranu Nadeszła pora, aby to kobiety nauczyły mężczyzn, czym jest islam. Szirin Ebadi opisuje szokujące losy ofiar religijnego państwa w czasach po rewolucji islamskiej i wprowadzeniu prawa szariatu w Iranie. Pierwsza w historii Iranka nagrodzona Pokojową Nagrodę Nobla relacjonuje masowe aresztowania, publiczne egzekucje i tortury na opozycjonistach. W migawkach z codziennego życia w Teheranie pisze zarówno o randkujących młodych Irankach, jak i policji moralnej, która decyduje o losie kobiety aresztowanej za wystający spod chusty kosmyk włosów. Po raz pierwszy noblistka ujawnia swój osobisty dramat. Służby wewnętrzne terroryzują przyjaciół, współpracowników i córki aktywistki. Ukochany mąż zostaje uwiedziony przez podstawioną agentkę. Skazany na ukamieniowanie za cudzołóstwo prosi o pomoc zdradzoną żonę. Kiedy będziemy wolne to przede wszystkim wspomnienia o kobietach – prawniczkach, feministkach, matkach i córkach – stających do nierównej walki z państwem w pełni kontrolowanym przez ekstremistycznych wyznawców islamu. Szirin Ebadi – aktywistka, nauczycielka akademicka, publicystka i pierwsza sędzina w historii Iranu. Gdy islamiści usunęli kobiety ze wszystkich funkcji publicznych, Ebadi została adwokatem i walczyła o wolność dla ofiar ekstremistów.

Góra i pięć kobiet. Tematem książki amerykańskiej pisarki i dziennikarki, która sama zwędrowała pod pakistański szczyt do bazy, by poczuć i zobaczyć na własne oczy to, co widziały jej bohaterki, jest drugi pod względem wysokości szczyt na świecie i pięć nieustraszonych himalaistek. Efektem pracy Jennifer Jordan jest książka w pełni wyjątkowa. Łączy w sobie elementy literatury wysokogórskiej i biografii. Autorka przybliża czytelnikom sylwetki pięciu pierwszych kobiet, które stanęły na wierzchołku góry określanej mianem okrutnej. K2 nie jest najwyższa, ale w ocenie wspinaczy najtrudniejsza. Świadczą o tym też nieubłagane statystyki obrazujące liczbę wejść na szczyt i liczbę zgonów wspinaczy. Trudność dotyczy też położenia tego górskiego kolosa, oddalenia bazy o kilkadziesiąt kilometrów od cywilizacji, a także fakt, że na obecną chwilę nikt nie stanął na tym szczycie w sezonie zimowym. To jedyny z czternastu ośmiotysięczników, którego nie poskromiono zimą. Bohaterkami lektury wydanej w serii Z różą wiatrów są Wanda Rutkiewicz, Liliane Barrard, Julie Tullis, Chantal Mauduit, Alison Hargreaves. Każda z nich postawiła nogę na szczycie K2. Żadna z nich już nie żyje. Ani jedna nie umarła ze starości czy wskutek jakiejś choroby. Niektóre zginęły w czasie zejścia z K2, inne rozstały się z życiem na innej górze. Można śmiało stwierdzić, że zabiła je ich pasja. Kim były? Co zawiodło je w góry? Co sprawiło, że poświęciły wszystko, w tym swoje rodziny, bliskich, dzieci, by zrealizować swoje marzenie? Dlaczego wybrały życie na krawędzi? Czy w grze góra-człowiek istotna jest płeć?

Przejmujący monolog narratorki uświadamiający, z jakimi dylematami boryka się kobieta począwszy od samego poczęcia dziecka. A może raczej od momentu, gdy budzi się w niej przeczucie, intuicja podpowiadająca, że jest, że coś w niej kiełkuje. Ale czy to oznacza tylko jeden wiadomy cel, że musi się narodzić? Opisywane stadia rozwoju, wyobrażenia o dziecku i stosunek do kobiety niezamężnej w ciąży. A do tego sposób prowadzonej "rozmowy" z nienarodzonym i prowadzenie czytelnika przez zawiłości duszy kobiety, która się przeobraża nie tylko na ciele. Fallaci pisze o poczęciu równie szczerze i z przekonaniem jak o aborcji. Jednak ostatecznie opowieść ta staje się wspaniałą apoteozą życia. To jak czytanie najbardziej intymnych fragmentów z cudzego pamiętnika.