W poprzedniej, głośnej książce „Mali bogowie” (nominacja do nagrody Bestseller Empiku) autor zatrudnił się w szpitalu jako sanitariusz. Tym razem jeździł z pogotowiem do dramatycznych przypadków i brał udział w dyżurze na SOR. Po rozmowach z dziesiątkami lekarzy i ratowników medycznych nie można mieć wątpliwości: polski system opieki medycznej to katastrofa.

Ksiazka o biedzie, dziedzicznej bezradnosci i nieumiejetnosi radzenia sobie w zyciu. O zmianach ustrojowych w Polsce i ich wplywie na ludzi wegetujacych na marginesie spoleczenstwa, na pracownikow PGR-ow, ludzi roznej wiary i na losy bezplodnych par. W jednym z reportazy pojawia sie wzmianka o napisie na murze 'Tesknie za toba zycie'. Moglaby to byc mysl przewodnia tej ksiazki. Jacek Hugo-Bader znów rusza w Polskę, wraca do spraw, wydarzeń i miejsc sprzed dwudziestu, trzydziestu lat. Spotyka się z bohaterami reportaży, które trafiały na pierwsze strony „Gazety Wyborczej”. Bandyci, menele, nawróceni, wsiowi i wybrani – twarz współczesnej Polski, od której tak łatwo się odwrócić.

To, co wczoraj było prawdą, dzisiaj już nią nie jest. Po nocy spędzonej z przystojnym nieznajomym Gina Davies, tancerka występująca w klubie erotycznym pod pseudonimem Doll, staje się główną podejrzaną w śledztwie dotyczącym zamachu terrorystycznego w Sydney. Policja znajduje trzy bomby, które miały eksplodować na stadionie, a usiłujący za wszelką cenę ratować swoją karierę wypalony zawodowo dziennikarz robi poszlakowy reportaż. Australia jest przerażona wizją nieznanej terrorystki. Dziewczyna z trudem rozpoznaje siebie w zmanipulowanym telewizyjnym portrecie. Próbuje uciekać. Tymczasem w tle polowania na Doll rozgrywa się zupełnie inna mroczna historia…

Sierpień 1944 roku w Warszawie to nie tylko czas walki, ale też załatwiania starych porachunków… Nietrudno dziś odpowiedzieć na pytanie, co można było robić w Warszawie w sierpniu 1944 roku. Podczas gdy jedni podjęli nierówną walkę, inni starali się za wszelką cenę przeżyć. Znaleźli się jednak i tacy, którzy ten szczególny moment w historii wykorzystali, by… szybko się wzbogacić, a przy okazji wyrównać stare rachunki. Takiej książki o Powstaniu Warszawskim chyba jeszcze nie napisano.

Stephen Hawking był jednym z największych umysłów XX wieku, jeśli nie największym. Nazwanie go geniuszem nie jest w żadnym wypadku na wyrost, stanowi raczej wyraz uznania dla jego wielkiego dorobku naukowego i ogromnej inteligencji. Mimo postępującej i utrudniającej życie choroby brytyjski astrofizyk, kosmolog i fizyk teoretyczny nie zamknął się nigdy w czterech ścianach gabinetu, ale szerzył nauki ścisłe wśród zwykłych ludzi. Nigdy nie zrezygnował też ze swoich badań i chęci popularyzowania fizyki w młodszych pokoleniach, wierząc, że to dzięki nim zostaną odkryte kolejne wielkie zjawiska fizyczne. Książka „Krótkie odpowiedzi na wielkie pytania” została wydana już po śmierci Hawkinga, ale autor pracował nad nią niemal do ostatnich chwil. Stanowi spuściznę badacza i warto się z nią zapoznać, nawet jeśli nie jesteśmy wielkimi fanami nauk ścisłych. „Krótkie odpowiedzi na wielkie pytania” to zbiór dziesięciu kwestii, na które odpowiedzi wcale nie są proste. Poruszane tu tematy to nie tylko czysta fizyka teoretyczna i kosmologia, ale też sprawy, które nurtują zwykłych zjadaczy chleba: „Czy istnieje Bóg? Jak to się wszystko zaczęło? Czy są inne istoty rozumne we wszechświecie? Czy da się przewidywać przyszłość? Co jest wewnątrz czarnej dziury? Czy możliwa jest podróż w czasie? Czy ludzkość przetrwa na Ziemi? Czy powinniśmy skolonizować kosmos? Czy sztuczna inteligencja zdominuje ludzką? Czy możemy kształtować naszą przyszłość?”. Wykorzystując osiągnięcia naukowe naszych czasów, a także własne odkrycia, Hawking stara się wyjaśnić te problemy w sposób prosty i jasny, zrozumiały także dla laika. Myślę, że gdyby każdy z humanistów miał takiego nauczyciela w szkole, to chętnie dałby się wciągnąć w świat fizyki i astrofizyki.

Napisana z wielką kulturą języka i humorem, pełna anegdot książka o sportowej pasji, o przyjaźniach i dojrzewaniu w powojennej Polsce.Stefan Szczepłek, znany komentator i dziennikarz sportowy, zaprasza czytelników w nostalgiczną i zabawną podróż do miejsca, gdzie się urodził, wychował i pokochał piłkę nożną: do magicznej, podwarszawskiej Falenicy. Barwne postaci i zwyczajni mieszkańcy, krewni, sąsiedzi i koledzy. Szczepłek opisuje ich wojenne i powojenne perypetie, opowiada, jak żyli, jak świętowali i o czym marzyli. Ocala też pamięć o falenickich Żydach zamordowanych w Treblince. Opowiadając o tym, co sam widział i co się działo w jego falenickim mikrokosmosie, Szczepłek mówi w istocie o życiu w PRL, z czułością, choć sprawiedliwie, bez idealizowania, portretując swój kraj lat dziecinnych. We wspomnieniach autora przewijają się koledzy z boiska, wybitni piłkarze: Kazimierz Deyna, Robert Gadocha, Adam Nawałka, a także między innymi Józef Hen, Tadeusz Konwicki, Melchior Wańkowicz, Janusz Majewski czy Stefan Kisielewski. Jak mówi sam Stefan Szczepłek, jest to książka o tym, jak spełniają się marzenia.

Ratownicy medyczni, lekarze, lekarze rezydenci, pielęgniarki, transplantolodzy, funkcjonariusze służby więziennej, wreszcie – pacjenci. Opowiadają o rzeczywistości rodem z filmu akcji, w którym grają bagatelizowane role drugoplanowe. Na pierwszym planie zawsze jest jednak system. Oni z kolei, oprócz wkładania nadludzkiego wysiłku w ratowanie ludzkiego życia, próbują na co dzień ratować systemowe niedoróbki. Za wszelką cenę, czasem wbrew procedurom walczą, by zminimalizować straty. Również w ludziach. Paweł Kapusta śledzi ciąg skandalicznych absurdów i procedur utrudniających życie zarówno pacjentom, jak i lekarzom. Absurdów stanowiących często bezpośrednie zagrożenie dla ludzkiego życia, wycenianego przez urzędników niżej niż dzień pracy na kasie w supermarkecie. Lekarze – chronicznie zmęczeni, lawirujący między rzucanymi przez system kłodami – popadają we frustrację. Albo po prostu – wyjeżdżają na Zachód. Bliskie spotkania z codziennością personelu medycznego w reportażach Kapusty tworzą przejmujący obraz polskiej rzeczywistości szpitalno-ratunkowej. I bezlitośnie wskazują systemowe czarne dziury, za które płaci się zdrowiem, a czasem życiem.

Ostatnie lato II wojny światowej, wieści z frontu wschodniego są coraz bardziej niepokojące. Młody żołnierz, Walter Proska pochodzący z Ełku, zostaje przydzielony do małego oddziału, którego zadaniem jest zabezpieczenie linii kolejowej. Wyczerpani upałem i atakami sił partyzanckich żołnierze są zmuszeni wykonywać rozkazy, które stopniowo stają się coraz bardziej nieludzkie. Spora część z nich popada w rezultacie w szaleństwo i jest prześladowana myślami o śmierci. Proska próbuje odnaleźć wśród tego chaosu odpowiedzi na dręczące go pytania: czy służba jest ważniejsza od sumienia? Kim w istocie jest wróg? Czy można uniknąć winy? I wreszcie – gdzie podziała się Wanda, Polka z oddziału partyzanckiego, o której nie może zapomnieć?

Siedem rzeczy, których nie wiedzieliście o życiu, miłości i śmierci w dżungli okupowanej Warszawy. Warszawa, początek lata 1943 roku. Antek, absolwent liceum Batorego, niespełniony aktor i niedoszły konspirator, próbuje dojść do siebie po niedawnej ucieczce z płonącego getta. Do tego czeka go kilka tygodni w pustym mieszkaniu, ponieważ jego najbliższa rodzina wybiera się na wieś. Zaraz po wyprawieniu w podróż bliskich spotyka na dworcu dawnego szkolnego kolegę – księdza z kresowej parafii. Czesiowi Bielawnemu towarzyszy młoda dziewczyna. Jak się okazuje, Bielawny porzucił stan kapłański i wkrótce będzie ojcem. Nikt z jego bliskich nie jest jeszcze na to gotowy, więc Antek postanawia przygarnąć tych dwoje pod swój dach. Były duchowny, chcąc zapewnić sobie źródło utrzymania, kupuje fotoplastikon. Chwilę po transakcji w lokalu dochodzi do zabójstwa oficera Wehrmachtu. Ciała trzeba pozbyć się szybko i niezauważenie. Przyjaciołom z pomocą przychodzi kolega z dawnej klasy, Franek Bela. Wkrótce w życiu młodych ludzi zaczynają dziać się dziwne rzeczy...

Dawna Warszawa - zrównana z ziemią przez Niemców, pozbawiona charakteru i skazana przez komunistów na szarzyznę - jawi się nam na starych fotografiach jako miasto piękne, pełne życia, możliwości i swoistego magicznego klimatu. Ten klimat Wojciech Herbaczyński przywołuje na kartach swojej książki W dawnych cukierniach i kawiarniach warszawskich. Rodowity warszawianin, żywo uczestniczący w życiu kulturalnym stolicy, opowiada o artystach, pisarzach, snuje anegdoty o znakomitościach tamtych czasów.Jego książka jest rzetelnym opracowaniem dziejów rzemiosła cukierniczego, przypomnieniem postaci mistrzów, ich kunsztu i tradycji.