Kraków bywa naprawdę niebezpieczny. Ginie doktor Akademii Krakowskiej, z bibliotek znikają cenne woluminy. W mieście grasuje seryjny morderca. Nocami ukazuje się upiorny jeździec bez głowy. Kacper Ryx podejmuje śledztwo.Tropy prowadzą go w najmroczniejsze zakamarki miasta. Do tego musi zatroszczyć się o bezpieczeństwo króla przeklętego, Henryka Walezego, i stawić czoła najgroźniejszemu ze swych przeciwników - Samuelowi Zborowskiemu - a przede wszystkim odzyskać miłość ukochanej Janki.

Tytułowy bohater, nie wiadomego pochodzenia, student Akademii Krakowskiej, pełniący funkcję śledczego królewskiego prowadzi dochodzenie w sprawie intryg na dworze króla Zygmunta Augusta. Rozwiązuje zagadkę wywołania ducha Barbary Radziwiłłówny. Wykrywa złodzieja pieczęci królewskich. Ma wielu przyjaciół: Jana Kochanowskiego, Jana Zamoyskiego, Łukasza Górnickiego, twórców potęgi I Rzeczypospolitej. Bogate tło obyczajowe, wiele faktów historycznych, dużo informacji na temat Akademii Krakowskiej.

Akcja powieści rozgrywa się w realiach Rzeczpospolitej XVII wieku. Opisywane miejsce i postaci, a przede wszystkim język, jakim posługują się bohaterowie - wszystko to zostało bardzo mocno osadzone w wiedzy historycznej, dotyczącej tamtych czasów. Warunkowana historią jest zresztą cała narracja. Jest to swego rodzaju powieść drogi, bo XVII-wieczny szlachcic głównie podróżował, odwiedzał krewnych i przyjaciół, przemieszczał się od majątku do majątku. Czytelnik więc już od pierwszych stron wyrusza w podróż, odwiedza karczmy i majątki ziemskie, miasta i wsie. Zarówno wędrówka, jak i sarmacka kompania kryją w sobie niejedną tajemnicę, a zaskakujący finał podróży nie wyjaśni ich wszystkich. Autor nie unika mocnych, sugestywnych opisów, obrazoburczych scen, opinii czy wywodów.Mamy tu brutalne morderstwa czy tortury, a także kontrowersyjną ocenę religii chrześcijańskiej.

Kacper Ryx nie umarł, a jednak coś umarło w nim. Rany na jego ciele się zabliźniły, ale rany na duszy wciaż krwawią. Pragnie hańby i śmierci swoich wrogów. Ale zemsta musi poczekać, bo ojczyzna wzywa. Z rozkazu Stefana Batorego Ryx ma wytropić zdrajcę na królewskim dworze. Zło, które pozna, przeraża bardziej, niż mroki spowijające jego duszę. Umarli, którzy wstają z grobów, szatan, przemierzający dzikie pola, piękna grafini urządzająca dzikie orgie - wszystko to znajdziemy w nowym tomie przygód Kacpra Ryxa.

Nobilitacja, ślub z Janką, stracenie Samuela Zborowskiego - Kacper Ryx może wreszcie odetchnąć i cieszyć się życiem. Nic bardziej mylnego. Przeszłość powraca w najmniej oczekiwanym momencie. Ryx musi po raz kolejny użyć swych inwestygatorskich talentów, by udaremnić spisek różokrzyżowców, odnaleźć księgę mistrza Twardowskiego, ocalić rodzinę i uniknąć śmierci.

W najnowszej powieści Marcin Wroński raz jeszcze zabiera nas do Lublina. Przedwojennego i powojennego. Rok 1945. Oskarżony o współpracę z hitlerowcami komisarz Maciejewski trafił do lubelskiego Zamku, w którym od kilku miesięcy jest rozpracowywany i przesłuchiwany przez okrutnego majora Grabarza. Towarzyszem Zygi w celi jest Adam Duski, który przed laty był świadkiem w sprawie samobójstwa w Lubelskiej Wytwórni Samolotów. Ponura atmosfera więziennych murów wywołuje falę wspomnień i skłania do rozmów. Maciejewski znajduje się w ciężkim położeniu, jego życie wisi na włoscku. W marcu 1936 roku Zyga Maciejewski otrzymał wezwanie do fabryki samolotów, w której znaleziono ciało martwego strażnika. Z zeznań świadków wynikało, że przyczyną samobójstwa była nieodwzajemniona miłość do pewnej kobiety. Z pozoru wszystko wydawało się jasne, jednak gorączkowe starania wywiadu wojskowego, zmierzające do jak najszybszego zakończenia śledztwa, dają komisarzowi do myślenia. Drobiazgowe dochodzenie odsłania mroczną tajemnicę...

Przewrotna, słodko-gorzka „Pieśń harfy” to najcieplejsza – i najzabawniejsza – jak dotąd powieść Leviego Henriksena. Dowcipna, ciepła i niezwykle zajmująca opowieść o miłości i Bogu, przyjaźni, zdradzie i utraconej nadziejach. Cierpiący z powodu kaca producent muzyczny Jim Gystad odwiedza kościół w Vinger i słyszy anielski śpiew. Głosy dobiegające z ławki za Jimem praktycznie unoszą go do wieczności i uwalniają od przygnębiającej rzeczywistości. Po raz pierwszy od lat jego egzystencja nie wydaje mu się całkowicie pozbawiona sensu. Głosy, które słyszy, należą do Śpiewającego Rodzeństwa Thorsen. Przed wieloma laty trio składające się z dwóch braci i siostry koncertowało po Stanach Zjednoczonych i sprzedało setki tysięcy płyt z singlami zatytuowanymi „To krzyż, który mam dźwigać” czy „Trzydzieści srebrników na Biblii naszego Ojca”. Każde z rodzeństwa odnalazło po drodze miłość swojego życia. I każde ją utraciło. Od tej pory Jim myśli tylko o jednym: postanawia namówić Śpiewające Rodzeństwo Thorsen do powrotu na scenę. Czeka na niego wiele poważnych przeszkód, z czego najtrudniejszą okaże się przywrócenie miłości z powrotem do ich życia.

Język umiera wtedy, kiedy ludzie przestają nim mówić. W zagubionej w lesie deszczowym Papui-Nowej Gwinei jest maleńka wioska Gapun, w której mieszka 200 osób. Tylko 45 z nich mówi rdzennym językiem tayapu i z roku na rok jest ich coraz mniej. Amerykański antropolog Don Kulick postanawia udokumentować proces wymierania tego języka. Zafascynowany światem gapuńczyków, na przestrzeni trzydziestu lat powraca do wioski kilkakrotnie, a jego życie splata się z życiem mieszkańców. Śmierć w lesie deszczowym to nie tylko zajmująca historia dokumentacji języka, to również opowieść o pewnej zanikającej kulturze. Autor niczym przewodnik oprowadza nas po wiosce, pokazując, jak to jest żyć w niedostępnej miejscowości, wyciętej niczym szczelina w samym środku tropikalnego lasu deszczowego. Książka Kulicka to zarazem otwierające oczy spojrzenie na wpływ zachodniej kultury na najdalsze zakątki naszego globu, a także opowieść o tym, dlaczego ów antropolog zdał sobie w końcu sprawę, że czas pożegnać się z wioską i jej mieszkańcami. Wciągająca, niezmiernie wnikliwa, a przy tym zabawna książka Śmierć w lesie deszczowym wprowadza czytelników w świat, który w obliczu potężnych zmian wciąż trwa, o krok od całkowitego zaniku.

"Mróz" to książkowy debiut prozatorski Thomasa Bernharda. Wydana w 1963 roku powieść została przyjęta z ogromnym zainteresowaniem przez krytykę literacką w krajach języka niemieckiego, zdobywając niezwykle pozytywne, a nawet entuzjastyczne recenzje. A dwa lata później przyniosła jej autorowi Nagrodę Literacką Miasta Bremy – pierwszą spośród wielu nagród, jakie Bernhard miał otrzymać za swą twórczość. Powieść ma konstrukcję dziennika, zapisywanego przez 27 kolejnych, zimowych dni przez narratora –studenta medycyny. Na prośbę lekarza, pod którego kierunkiem odbywał praktykę szpitalną, udał się on do niewielkiej miejscowości położonej w alpejskiej dolinie, aby tam obserwować brata owego lekarza, malarza Straucha. Artysta ten, bliski obłąkania, po zniszczeniu całego swego dorobku i odciąwszy się od przeszłości, zaszył się na austriackiej prowincji. Codzienne notatki studenta-narratora, na które składają się jego obserwacje oraz zapisy rozwichrzonych monologów malarza, uzupełnia kilka listów ze sprawozdaniami, jakie student wysyłał co jakiś czas do Straucha- lekarza. Już w tej pierwszej powieści Bernhard zagłębił się w problematykę, która będzie odtąd wielokrotnie powracać w jego twórczości – w analizę stanów psychicznych osób o szczególnej, artystycznej wrażliwości bądź skłonnościach do filozoficznej refleksji, ich cierpień i obsesji śmierci. A w tle mroźna i śnieżna zima w alpejskiej dolinie; echa zakończonej zaledwie kilkanaście lat wcześniej drugiej wojny światowej; wkraczające w strukturę miejscowego społeczeństwa nowości gospodarcze (budowa elektrowni) i idee (komunizm); a także portrety postaci lokalnej społeczności.

Rok 1923, czasy galopującej inflacji w Niemczech. Kurs marki spada z godziny na godzinę, pobrana rano wypłata staje się po południu niewiele warta. Kwitnie czarnorynkowy handel i malwersacje na ogromną skalę, w społeczeństwie wzbiera gorycz i frustracja. Mimo to trzeba jakoś żyć dalej. Ludwik Bodmer, pracownik małomiasteczkowej firmy sprzedającej nagrobki, może polegać tylko na własnym sprycie, dowcipie, godności, przyjaźni z kolegami z frontu I wojny światowej. Płata figle uciążliwym sąsiadom, szuka ucieczki od rzeczywistości w romansach i nocnych eskapadach po knajpach, marzy o miłości idealnej i spełnieniu artystycznym. A tymczasem sytuacja w Niemczech wcale się nie polepsza, gospodarka leży w gruzach, wzrasta bezrobocie, coraz większy poklask zdobywają nacjonaliści i niejaki Adolf Hitler... Remarque zawarł w Czarnym obelisku satyryczny obraz społeczeństwa republiki weimarskiej, pełen znakomicie nakreślonych, barwnych postaci, rubasznego humoru, lirycznej zadumy i przede wszystkim głębokiego humanizmu.