Czy rzeczywiście możemy powiedzieć, że znamy Biblię, że rozumiemy to, co w niej jest zapisane? Dlaczego uważamy Biblię za księgę niezrozumiałą i nudną? Profesor Anna Świderkówna odkrywa dla nas nowy sens biblijnego przekazu, udowadniając, że Biblia to wciąż księga niezgłębiona i fascynująca.

Poruszająca do głębi powieść kanadyjskiej pisarki to po mistrzowsku opowiedziana historia życia głuchej kobiety, dziejąca się na dwóch kontynentach w przeddzień Wielkiej Wojny. W wieku pięciu lat Grania, córka ciężko pracujących irlandzkich hotelarzy z małego miasteczka w Ontario, po czerwonce traci słuch, co zupełnie odcina ją od świata, który właśnie się przed nią otwierał. Matka Grani, zżerana poczuciem winy, nie potrafi zaakceptować głuchoty córki, dla której zbawieniem okazuje się babcia Momo próbująca ponownie nauczyć wnuczkę mówić. Gdy jednak wszystkie próby kończą się fiaskiem, dziewczynka zostaje wysłana do szkoły dla głuchoniemych w Belleville, gdzie uczy się języka migowego oraz mowy. Po ukończeniu nauki Grania zostaje, by pracować w szkole i tam też spotyka Jima Lloyda, słyszącego. Zauroczeni, uczą się wyrażać swe uczucia zarówno dźwiękiem jak i ciszą. Niestety, dwa tygodnie po ślubie Jim musi wyjechać, by służyć jako sanitariusz w przesiąkniętych krwią okopach Flandrii. Podczas wyniszczającej wojny, pisząc listy, zarówno prawdziwe jak i zmyślone, Grania i Jim starają się podtrzymać swoją miłość. Wspaniała historia o miłości i wojnie traktuje również o języku, jak potrafi nas uwięzić i uwolnić oraz jak może pomóc pokonać odległości i różnice w doświadczeniu.

Dzienniki pisane przez mieszkającą w Polsce Włoszkę, zakochaną w Toskanii. Książka, przepełniona słońcem i zapachami, cudownie działa na zmysły. Autorka przyjeżdża co roku na wakacje do Toskanii z mężem i czwórką dzieci. Miejscem spotkań całej rodziny jest Villa Calcinaia, letnia siedziba rodu Capponich malowniczo położona wśród winnic i pól uprawnych. W dzienniku prowadzonym w czasie wakacji Tessa Capponi-Borawska opisuje ukochane zabytki, rytm życia rodzinnego domu i jego sekrety, wyprawy połączone z podziwianiem wspaniałych dzieł sztuki, zwiedzaniem zabytków, oglądaniem festynów. Przenikamy do świata niedostępnego dla nas, turystów.

Napisana z werwą, błyskotliwa i pełna ironii opowieść ze znakomitym zakończeniem. Tytułowa żona to 64-letnia kobieta, która jednak wymyka się stereotypom ustatkowanej starszej pani. To życiowa partnerka sławnego pisarza. Kilka godzin spędzonych w samolocie staje się pretekstem do wewnętrznego rozliczenia z czterdziestoletnim małżeństwem i emocjami, które zrodziły się przez te lata - od miłości przez wstręt i nienawiść do męża.

To książka pasjonująca - i wstrząsająca. Wielka białoruska reporterka, Swietłana Aleksijewicz, jedna z najwybitniejszych dziennikarek Europy, na miarę Oriany Fallaci, zapisała wojnę... kobiet. W drugiej wojnie światowej bowiem walczyły przeciw Niemcom hitlerowskim kobiety - rosyjskie, białoruskie, ukraińskie. Z bronią w ręku. Strzelając, rzucając granatami, wysadzając. Jako żołnierze pierwszej linii, jako zwiad, jako dywersantki. A więc - zabijając i same ginąc. W tej książce nie ma patetycznych komentarzy autorskich. Jest zapis opowieści tych kobiet, które przeżyły...

Villas była jak malowany ptak. Nie pasowała ani swoją osobowością, ani stylem bycia do szarzyzny czasów PRL-u. W latach 60., 70. czy 80. VV stała się jedną z muzycznych ikon, towarem eksportowym Polski. Krytykowana w Polsce za styl i osobowość, za granicą przyjmowana była entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i krytykę. Pisano, że jest białym krukiem wokalistyki. Śpiewała w duetach z Barbarą Streisand, Paulem Anką, Frankiem Sinatrą, Charlesem Aznavourem, grała w filmach i musicalach. Ale też VV była jak kameleon - raz będąc całkowicie naiwną, kiedy indziej zachowując się z pełnym wyrachowaniem. Zrywanie koncertów, umów, ustaleń - to wynik braku psychicznej równowagi czy zimnej kalkulacji? Analiza dokumentów i akt SB zgromadzonych w IPN w sprawie VV potwierdza jej emocjonalną labilność. Czy to SB wykorzystywała VV, czy też przeciwnie - to VV bawiła się tajnymi kontaktami, przy okazji próbując na tym skorzystać? Czy naiwność stała się gwoździem do trumny jej kariery scenicznej, czy też jej niepohamowana ambicja? Odpowiedzi na te pytania autorzy również będą poszukiwali.