W tej wielkiej dziczy, którą z przymrużeniem oka nazwaliśmy światem, ciągle nie jest do końca dobrze. Chcemy być bezpieczni i dawać takie poczucie najbliższym, ale między drzewami w lesie dużych miast i małych wsi biegają wilki. Dobry i zły. Wygrywa ten, którego karmisz."Wilki dwa" to zbiór przemyśleń na kilka tematów, które mogą odmienić czyjeś życie. Na przykład Twoje. Jeśli zastanawiasz się, co jest w życiu ważne, jak poradzić sobie z największymi problemami, i czy to, z czym się zmagamy, faktycznie jest tragedią. Dwaj zupełnie różni ludzie - mężczyźni, ojcowie - mówią o swoich upadkach i powstaniach. Mówią, że z każdego grzechu można wyjść. Że Jezus Chrystus - Ten, który umarł, abyś żył - zajmie się każdym problemem jak menedżer niemający sobie równych w branży i poza nią. Opowiadają o tym, że Jego narodziny są dramatem i że chrześcijanie to ludzie smutku, którzy zaznają szczęścia dopiero po śmierci. A może tak naprawdę wcale nie mają racji? Co w tej książce ciekawego - jest dla wierzących i wierzących inaczej. Pokazuje, jak iść, żeby się nie pogubić i że można podążać z(a) Chrystusem. Dotyka problemów, których rozwiązania interesują wszystkich, mimo że nikt się do tego nie przyznaje.Książka powstała we wsółpracy z Judytą Syrek.

Miasto Archipelag to projekt reporterskiej podróży Filipa Springera przez mniejsze miasta, które były kiedyś stolicami województw. To jednocześnie pierwszy w Polsce dokumentalny eksperyment, który wykorzystuje internet, serwisy społecznościowe, szeroką kooperację z dużym tytułem prasowym i rozgłośnią radiową. Jego kulminację stanowi publikacja reporterskiej książki, której powstawanie wszyscy mogą śledzić niemalże w czasie rzeczywistym, od samego początku. W najmniejszym z byłych miast wojewódzkich – Białej Podlaskiej, żyje dziś 26 tysięcy ludzi, w największym – Częstochowie – prawie dziesięć razy więcej. Stolicami regionów były przez 24 lata. Dziś wiele z nich boryka się z wyludnieniem, problemami gospodarczymi, bezrobociem i narastającą stagnacją. Wracają wspomnienia sprzed lat, gdy wszystkie te ośrodki dynamicznie się rozwijały: powstawały fabryki, osiedla, domy kultury i obiekty sportowe. Na potrzeby urzędów wojewódzkich wznoszono kilkunastopiętrowe bloki aspirujące do statusu lokalnych drapaczy chmur. Do pracy w administracji i przemyśle, edukacji i kulturze napływali nowi mieszkańcy.Co robić w Koninie, Radomiu, Lesznie, Siedlcach, Pile? To pytanie zadają sobie blisko trzy miliony Polaków (tylu mieszka w byłych miastach wojewódzkich). Odpowiedź, której udzielają, nie jest jednak w większych miastach wysłuchana z należytą uwagą. Wałbrzych ciągle jest synonimem zapaści, mimo, że miasto to architektoniczna perła w sercu jednego z najpiękniejszych regionów Polski i teatralne zagłębie promieniujące na cały kraj. Jelenia Góra notorycznie jest mylona z Zieloną Górą, choć miasta te dzieli 150 kilometrów. O największej na świecie kolekcji prac Witkacego w Słupsku słyszeli tylko krytycy sztuki i koneserzy. Konin ze swoimi nadrzecznymi bulwarami mógłby być zaś pokazywany za przykład jak traktować rzeki: większość większych miast ma z nimi wielki problem.