Pasjonująca opowieść o dziejach najsłynniejszego polskiego amfiteatru o "kryształowej akustyce", przepięknie położonego w małej cienistej dolinie wśród leśnych wzgórz. Autor zaprasza czytelników w tę podróż przez 100 lat historii Opery Leśnej, odsłaniając przed nimi nieznane często do tej pory fakty, tajemnice i sensacje oraz najciekawsze epizody z barwnej kroniki wydarzeń leśnej sceny. Przypomina monumentalne realizacje operowe, liczne koncerty, przeglądy i festiwale. 100 lat Opery Leśnej to bowiem historia, rozpoczynająca się od idei plenerowej sceny jako letniej atrakcji Ostseebad Zoppot, poprzez "świątynię germańskiego ducha", w której niepodzielnie panowały inscenizacje wagnerowskich oper i do której co roku "pielgrzymowały" tysiące nie tylko niemieckich melomanów, poprzez powojenne "oswajanie" legendy i mitu Waldoper dla potrzeb nowej rzeczywistości, aż po coroczne festiwalowe koncerty polskich i zagranicznych gwiazd muzycznej sceny.

Przewrotna, pełna – nie tylko czarnego – humoru powieść nawiązuje do afrykańskiej legendy, wedle której każdy człowiek posiada swego zwierzęcego sobowtóra. Mabanckou ze swobodą godną ikonoklasty parodiuje przypowieść i oddaje głos jeżozwierzowi, który zwierza się ze swych zwierzęcych, acz duchowych, trosk Baobabowi. W afrykańskim świecie, w którym, jak wiadomo, wszystko to czarna magia, a ludzkim losem rządzą duchy i czarownicy, nie ma rzeczy niemożliwych, toteż nawet biali etnologowie – dla ułatwienia zwani antropologami społecznymi - zostają porwani przez nieboszczyka, zresztą, kto wie, może to oni go porywają? Co potem opisują w liczącej dziewięćset stron rozprawie. Krótka proza pisana z perspektywy jeżozwierza. Historia nawiązuje do legendy afrykańskiej o zwierzęcym sobowtórze człowieka. W tym przypadku poznajemy jeżozwierza, który jako sobowtór człowieka posiada cech ludzkie. Opisuje on świat ludzki i zwierzęcy ze swojej perspektywy, szczerze, bezkompromisowo, czasami nawet wulgarnie i dosadnie, ale dzięki takim zabiegom stylistycznym bardziej to do nas przemawia.