„Urugwajczycy kochają długie weekendy tak samo jak wolność” – mówi o rodakach José Mujica, były prezydent i najskromniejszy celebryta świata, który do pracy jeździł 20-letnim garbusem, a lwią część pensji oddawał na cele charytatywne. Urugwaj jest jak puzzel z innej układanki, który nie pasuje do reszty kontynentu. Choć ten kraj zajmuje powierzchnię niewiele większą od Grecji i mieszka w nim zaledwie trzy i pół miliona ludzi, istotnie różni się od sąsiadów. Stabilny politycznie i ekonomicznie, nie przystaje do niemal żadnych europejskich stereotypów o Ameryce Łacińskiej. To jedno z najbardziej laickich państw świata. Jako pierwsze całkowicie zalegalizowało uprawę i spożycie marihuany, pary jednopłciowe mogą tu adoptować dzieci, a prostytutki płacą składki na ubezpieczenie społeczne. Każdy uczeń dostaje od państwa laptop, emeryt – tablet, a imigrant i uchodźca, nawet były więzień Guantanamo – szansę na nowe życie. Wyhoduj sobie wolność to reporterska opowieść o niezwykłym eksperymencie społecznym i otwarte pytanie o granice dla marzycieli i wizjonerów, próbujących wykuwać nowy, lepszy świat.

Kiedy się spotkali, pachniał burbonem, mydłem, tytoniem i wilgotną bawełną. Ich fascynacja była natychmiastowa i obustronna. Kilka miesięcy później byli już małżeństwem.Ernest Hemingway i Hadley Richardson.Los rzucił ich do magicznego Paryża lat dwudziestych: stolicy światowej bohemy, pełnej gwarnych, zadymionych barów, gdzie zabawa trwała do białego rana. To tam, w atmosferze bogactwa i intensywności życia legendarnego „straconego pokolenia”, rozkwitała ich miłość.Do chwili, gdy pojawiła się druga kobieta.Ale to właśnie o Richardson pod koniec życia i po kolejnych małżeństwach Hemingway powiedział, że „wolałby umrzeć, niż zakochać się w kimś innym niż Hadley”.To jest jej historia.Paryska żona, bestsellerowa powieść znakomitej pisarki Pauli McLain, to literacki hołd złożony Hadley Richardson, kobiecie o wyjątkowej osobowości i niezwykłym charakterze. Jej niezwykły głos prowadzi nas przez kręte uliczki Montparnasse’u i koleje dramatycznego związku z miłością jej życia, Ernestem Hemingwayem.

Powieść "Niewidzialni" napisał norweski pisarz Roy Jacobsen. Książka okrzyknięta mianem doskonałej, norweskiej powieści, trafiła do finału międzynarodowej Nagrody Bookera 2017. W języku polskim wydana po raz pierwszy w 2018 roku, szybko zyskała sobie wielu czytelników i przychylne recenzje. "Niewidzialni" to książka z kategorii literatury współczesnej. Opowiada o zmaganiach i trudach życia norweskiej rodzinny, na jednej z wysp skandynawskich. Jacobsen pisze o Norwegii jakiej już nie ma. Akcja powieści dzieje się na przestrzeni kilkunastu lat, na dalekiej Północy. Na malutkiej, norweskiej wyspie Barroy. Bohaterami opowiadania są małżeństwo, Hans i Maria, ich córka Ingrid, Martin, ojciec i siostra Hansa Barbro. Książka opowiada o historii życia rodziny, trudniącej się rolnictwem, rybołówstwem i hodowlą zwierzą oraz o ich codziennych zmaganiach w surowym klimacie północy. Książka okraszona jest wieloma opisami przyrody otaczającej bohaterów. Gwałtownie nadchodzących burz, sztormów, mrozach, a także opisach ciszy."Niewidzialni" to prosta i piękna, a także niezwykła i tragiczna historia życia rodziny, na wyspie gdzie przyroda decyduje co i jak, a człowiek musi się jej podporządkować. Ktrótkie rozdziały zawierają opisy ważniejszych zdarzeń z życia bohaterów. Czytelnik jest obserwatorem kolejnych zmian zachodzących w życiu wyspiarzy i na wyspie. Bohaterów łącza silne więzi z przyrodą, są to ludzie prości i życzliwi. Tak samo życie rodziny Barroy jest proste i nieskomplikowane, ale ciężkie. Ich życie to ciągła harówka. Aby przeżyć muszą zmagać się z codziennymi trudami życia na kamienistej wyspie, niejednoktotnie muszą walczyć o przetrwanie w trudnych warunkach klimatycznych. Wyspiarze są samowystarczalni, wytrwali i przywiązani do uprawianej ziemi. Pernamentnie dążący do obranego celu, mimo ciągłych strapień i niepowodzeń. Potrafią cieszyć się i odnajdywać radość w prostych rzeczach i w niewielu rzeczach jakie posiadają.

”Nie pora na łzy”to pierwszy tom otwierający nowy cykl powieści autorstwa Edyty Świętek“Nowe czasy”.Dzięki tej lekturze przeniesiemy się w niezapomniany świat lat 90 Nowej Huty i okolic Krakowa.Historia jest niezwykle klimatyczna i oddaje pełen obraz minionych lat.W powieści śledzimy losy rodziny Pawłowskich i Szymczaków.Autorka świetnie wykreowała głównych bohaterów.Postacie są bardzo realne,choć każdy jest inny i przeżywa swoje rozterki i dylematy ich życie to ciągła gonitwa za godnym bytem i pieniędzmi.Świat lat 90 to nie tylko kasety VHS,bazary i disco polo ale także podziały klasowe.Edyta Świętek w swojej książce skupia wszystkie najważniejsze problemy ludzi tamtych czasów.Zaczyna być widać jak młodzi przełamują wszelkie schematy,próbują swoich możliwości i starają się żyć inaczej.”Nie pora na łzy” to powieść obyczajowa ukazująca zachodzące w zmiany w świecie i w ludziach.Trudne wybory,moralne dylematy,relacje rodzinne i różne oblicza miłość,nie zawsze tej spłonionej.Polecam wszystkim czytelnikom, którzy są gotowi na pełną sentymentów podróż do lat 90.

Tadeusz i Wojciech Kossakowie, synowie znanego malarza Juliusza, byli bliźniakami. Ożenili się z pannami Kisielnickimi, kuzynkami. Tadeusz i Anna byli rodzicami znanej pisarki: Zofii Kossak-Szczuckiej-Szatkowskiej. Wojciech i Maria wydali na świat poetkę: Lilkę (Marię Pawlikowską-Jasnorzewską), satyryczkę: Madzię (Magdalenę Samozwaniec) i malarza: Jerzego Kossaka. Jak to się stało, że domy podobnych do siebie jak dwie krople wody braci, które prowadziły tak podobne do siebie kobiety, prawie siostry – były odległe, jak dwa różne światy? Kolejna książka biografki Zofii Kossak i autorki „Kobiet Kossaków” ujawnia nieznane, zaskakujące fakty dotyczące ziemiańskiej i artystycznej rodziny Kossaków. Jest próbą odpowiedzi na pytanie – czego jeszcze o nich nie wiemy? Jakie tajemnice skrywają ich domy? Czy Kossakówka jest nawiedzona? Jakie niezawinione winy ma na swoim sumieniu Jerzy Kossak? Czy Lilka była jedynie subtelną poetką; Magdalena – królową satyry, życie traktującą z przymrużeniem; a Zofia matką-Polką? Do kogo pisali w tym samym czasie listy miłosne syn i ojciec – Wojciech i Jerzy? Która z Kossakówien nosi imię kochanki Wojciecha? Dlaczego Magdalena Samozwaniec nie witała na lotnisku powracającej z emigracji kuzynki – Zofii?

Tej niezwykłej powieści, łączącej thriller, romans i groteskę patronują Kafka i Orwell, ale także… James Bond ze swymi nieprawdopodobnymi przygodami. Tyle, że w Korei Północnej wszystko jest prawdopodobne, bo nie da się oddzielić rzeczywistości od fikcji. Puk Chun To jest synem zaginionej śpiewaczki "skradzionej" do stolicy i wpływowego ojca, zarządcy obozu pracy dla sierot. To tutaj chłopiec po raz pierwszy poznaje smak władzy: on decyduje, które sieroty dostaną posiłek, a które zostaną wysłane do ciężkich prac fizycznych. Lojalność i przebiegłość Chun To zostają zauważone i docenione przez władze. W ten sposób rozpoczyna się jego droga, z której nie będzie odwrotu. Chun To zostaje zawodowym porywaczem. By ocalić życie, musi dostosować się do zmiennych reguł, przemocy i niezrozumiałych żądań swych przełożonych. Śmiało przejmuje niebezpieczną rolę rywala Kim Dzong Ila, usiłując ocalić ukochaną kobietę, Sun Moon, legendarną aktorkę "tak nieskalaną, że nie wiedziała, jak wyglądają głodujący ludzie". Wstrząsający portret ukrywanego do tej pory świata: Korei Północnej. Kraju, w którym panuje głód, korupcja, okrucieństwo, ale też braterstwo; gdzie można przeżyć także piękne chwile i miłość.

Wczesną jesienią w Złotych Piaskach to opowieść przenosząca czytelnika w lata sześćdziesiąte, do popularnego bułgarskiego kurortu nad Morzem Czarnym. Gorące plaże, ukryte w cieniu nadbrzeżne kawiarnie, stylowe pokoje hotelowe to doskonałe miejsca do romansowania. Tam też mogłaby zrodzić się wielka miłość. Jednak jest coś, co ani beztroskim wczasowiczom z Europy Zachodniej, ani obciążonemu wojennymi wspomnieniami małżeństwu z Polski nie pozwala cieszyć się w tym miejscu pełnią szczęścia.

Po 5 latach pisarskiego milczenia Orhan Pamuk powraca ze wspaniałą epicką opowieścią o Stambule i jego mieszkańcach, ich miłościach, troskach i marzeniach. Uczta dla tych, którzy kochają dobrą literaturę i zatęsknili za dziełami tureckiego noblisty.Uliczny handlarz, wędrujący w zimowe wieczory po nędznych, zaniedbanych ulicach Stambułu, to rzadkość. Mevlut Karataş jest jednym z ostatnich i coraz mniej mieszkańców miasta otwiera okna i drzwi na jego rzewne zawołanie: Buzaa! Za dnia ima się rozmaitych dorywczych prac: sprzedaży jogurtu, pilawu albo kelnerowania, za to nocą bierze wózek z butlami tradycyjnego tureckiego napoju, a nogi same niosą go przed siebie. Buza jest spuścizną po przodkach, przypomina ludziom o dawnych czasach i Mevlut nie wyobraża sobie życia bez niej, bez żartów z klientami i bez Stambułu, jego krętych uliczek, zakamarków, dzielnic, które zna jak własną kieszeń. Te długie wędrówki czynią Mevluta szczęśliwym, jednakże nie pozwalają zabezpieczyć bytu jego rodziny. A tę biedny Mevlut kocha ponad wszystko. Ma dwie śliczne córeczki i żonę Rayihę, którą poślubił wskutek pomyłki, porywając z małej wioski w Konyi nie tę dziewczynę, którą zamierzał... Dziwna myśl w mej głowie to historia wielopokoleniowej rodziny przybyłej do Stambułu z biednej wsi na prowincji, a zarazem drobiazgowa kronika życia w mieście nad Bosforem w latach 1969–2012. Wraz z Mevlutem, jego ojcem, wujostwem, kuzynami i pozostałymi członkami stopniowo powiększającej się rodziny obserwujemy Stambuł na przestrzeni kilku dziesięcioleci i jesteśmy świadkami fascynujących przemian, jakim podlegała metropolia.

Poświęcenie, które złotymi literami w księdze dziejów zapisane być powinno. Na temat Powstania Styczniowego napisano bardzo wiele. Są pamiętniki, luźne wspomnienia czy też wielotomowe monografie. Rzadko jednak wspomina się tych, którzy przybyli spoza granic, niekiedy z daleka, by w imię wolności Polski rzucić wyzwanie imperium cara. Byli wśród nich przedstawiciele wielu nacji: Włosi, Francuzi, Węgrzy, Rosjanie, Ukraińcy, Szwedzi, Niemcy, Serbowie, Chorwaci. Porzucili wygodne życie, by wspólnie z Polakami walczyć o wolność Rzeczypospolitej.Ochotnicy z innych krajów odegrali w Powstaniu Styczniowym rolę ogromną. Oto portrety najbardziej zaangażowanych, którzy żadną miarą nie powinni popaść w zapomnienie. Na podstawie różnych, wybranych źródeł (każdy rozdział kończy się bibliografią) autorzy książki prezentują piętnaście sylwetek powstańców-obcokrajowców walczących w Królestwie Polskim. Jest wśród nich: 6 Włochów, 4 Francuzów, 2 Rosjan oraz Ukrainiec i Węgier, a także pochodzący z mieszanej, francusko-polskiej rodziny płk Edmund Callier. Osobny, bardzo ciekawy zresztą rozdział, autorzy poświęcają wyprawie „legionu polsko-cudzoziemskiego?, który nigdy do Polski nie dotarł, bo w całości zginął w falach Bałtyku.Taka liczba postaci i struktura książki podyktowana została brakiem bardziej szczegółowych informacji o przybyszach z zagranicy, walczących przeciwko Rosjanom. To pośrednio wynik polityki popowstaniowej samego zaborcy, zmierzającej do wymazania ich z pamięci społeczności polskiej i międzynarodowej. Warto dodać, że każdy z rozdziałów książki to krótki – 6-8 stronicowy rys biograficzny danej postaci. Oczywiście z głównym naciskiem położonym na działalność podczas powstania ? motywy przybycia do Polski, podejmowane działania, osiągnięcia, czasem śmierć.

Detektyw Bob Burns po raz kolejny korzysta z pomocy atrakcyjnej specjalistki od kryminalistyki – Julie Bryson oraz początkującego policjanta – Andyego Greena. Cała trójka trafi a na wycieczkowiec płynący na Wyspy Kanaryjskie.Prowadzą tajne śledztwo w sprawie pasażera, który w wypadł za burtę. Czy ofiara popełniła samobójstwo, czy została wypchnięta? Tymczasem jedna z podróżujących kobiet podczas kolacji odkrywa w swoim posiłku… odcięty palec.