Powieść "Niewidzialni" napisał norweski pisarz Roy Jacobsen. Książka okrzyknięta mianem doskonałej, norweskiej powieści, trafiła do finału międzynarodowej Nagrody Bookera 2017. W języku polskim wydana po raz pierwszy w 2018 roku, szybko zyskała sobie wielu czytelników i przychylne recenzje. "Niewidzialni" to książka z kategorii literatury współczesnej. Opowiada o zmaganiach i trudach życia norweskiej rodzinny, na jednej z wysp skandynawskich. Jacobsen pisze o Norwegii jakiej już nie ma. Akcja powieści dzieje się na przestrzeni kilkunastu lat, na dalekiej Północy. Na malutkiej, norweskiej wyspie Barroy. Bohaterami opowiadania są małżeństwo, Hans i Maria, ich córka Ingrid, Martin, ojciec i siostra Hansa Barbro. Książka opowiada o historii życia rodziny, trudniącej się rolnictwem, rybołówstwem i hodowlą zwierzą oraz o ich codziennych zmaganiach w surowym klimacie północy. Książka okraszona jest wieloma opisami przyrody otaczającej bohaterów. Gwałtownie nadchodzących burz, sztormów, mrozach, a także opisach ciszy."Niewidzialni" to prosta i piękna, a także niezwykła i tragiczna historia życia rodziny, na wyspie gdzie przyroda decyduje co i jak, a człowiek musi się jej podporządkować. Ktrótkie rozdziały zawierają opisy ważniejszych zdarzeń z życia bohaterów. Czytelnik jest obserwatorem kolejnych zmian zachodzących w życiu wyspiarzy i na wyspie. Bohaterów łącza silne więzi z przyrodą, są to ludzie prości i życzliwi. Tak samo życie rodziny Barroy jest proste i nieskomplikowane, ale ciężkie. Ich życie to ciągła harówka. Aby przeżyć muszą zmagać się z codziennymi trudami życia na kamienistej wyspie, niejednoktotnie muszą walczyć o przetrwanie w trudnych warunkach klimatycznych. Wyspiarze są samowystarczalni, wytrwali i przywiązani do uprawianej ziemi. Pernamentnie dążący do obranego celu, mimo ciągłych strapień i niepowodzeń. Potrafią cieszyć się i odnajdywać radość w prostych rzeczach i w niewielu rzeczach jakie posiadają.

Poruszająca kontynuacja nominowanych do Międzynarodowej Nagrody Bookera Niewidzialnych. Życie mieszkańca wyspy to szukanie. (…) Oczy mieszkańca wyspy szukają bez względu na to, czym zajmują się głowa i ręce, niezaznające spokoju spojrzenie krąży po wyspach i morzu, zahacza o każdą najmniejszą zmianę, rejestruje najdrobniejsze znaki, dostrzega wiosnę jeszcze przed jej przyjściem i śnieg, zanim ten namaluje białymi pociągnięciami rowy i dołki, widzi śmierć zwierząt, zanim umrą, i upadek dzieci, zanim się przewrócą, widzi też niewidzialną rybę w morzu pod rojem białych skrzydeł; wzrok to bijące serce mieszkańca wyspy.Ingrid na wyspie Barroy żyje zupełnie sama. Ale nawet tu dosięga ją trauma wojny, gdy morze wyrzuca na brzeg kolejne ciała z zatopionego niemieckiego statku. Jej dojmującą samotność przerwie pojawienie się na wyspie ocalałego żołnierza, który jednak nie mówi po niemiecku… Białe morze to mistrzowsko napisana opowieść o wojnie, miłości i odkrywaniu własnej pamięci. Roy Jacobsen w charakterystycznym, oszczędnym stylu kreśli fascynujący portret niezwykle silnej kobiety.