Książka ta jest nazywana amerykańską odpowiedzią na Harryego Pottera. Powieść została sfilmowana. Jest to historia młodego chłopca, który okazuje się dziedzicem na wpół zapomnianej, owianej legendami mocy. To dzielny, śmiały i doświadczony myśliwy, ale także zwyczajmy chłopiec, mający swe troski i radości. podczas pewnego nieudanego polowania ma miejsce niezwykłe wydarzenie. Na drodze chłopaka, pojawia się piękny, ciemnobłękitny kamień. Znalezisko okazuje się smoczym jajem. Wkrótce wykluwa się zeń szafirowa smoczyca. Decyduje ona, że Eragon zostanie smoczym jeźdźcem, związanym z nią magiczną więzią. Stanowi to preludium do wydarzeń całkowicie burzących ład w życiu bohatera. Eragon dobrze wpasowuje się w oczekiwania nastoletnich odbiorców. Nic w tym dziwnego, ponieważ rozpoczynając pracę nad tą książką autor miał zaledwie 15 lat. Siła utworu Paoliniego tkwi w trzech rzeczach: autentycznej pasji, która przebija z kart powieści, osobowości dwójki głównych bohaterów - chłopca Eragona oraz smoczycy Saphiry i wreszcie w osobie samego autora.

Polesie – połowa szalonych lat dwudziestych dwudziestego wieku. Polska odradza się w zawrotnym tempie. Trzeba zagospodarować rozległe tereny na Kresach, odzyskane po pierwszej wojnie światowej. Grupa polskich osadników przybyłych z Kielecczyzny od sześciu lat w nowym miejscu buduje swój Eden. W stworzonej od podstaw polskiej kolonii Krymno stają kolejne domy, młodzi zakładają rodziny, rodzą się dzieci, ziemia z roku na rok daje lepsze plony. Za nimi trudne, chude lata, w perspektywie dobre, godne życie. Wokół tygiel narodów, religii, wierzeń, różnorodność tradycji i świadomości. Niełatwo zjednoczyć ludzi pod wspólnym sztandarem. Potrzeba czasu, żeby wszystkich ze sobą pogodzić. Wreszcie wyłania się światełko w tunelu, jest nadzieja, że to już stabilność, a nie kolejny etap tułaczki. Codzienne życie splata się z historią, dając złudne wrażenie ciągłości i bezpieczeństwa… Z fabularnym rozmachem opowiedziane dzieje trzech rodzin z trzech różnych grup społecznych. Lata 1926–1953 to czas, w którym los dla wszystkich okazał się jednakowy, raz okrutny, a kiedy indziej łaskawy. Dawał, a potem odbierał – bez względu na status i majątek. Jest więc historia Jana i Wiktorii, osadników z kolonii Krymno, i ich dzieci. Przeżywamy radosne i smutne chwile z rodziną Katarzyny i Michała, przedwojennego oficera z Żółkwi. Poznajemy tragiczne dzieje ziemiańskiego rodu Wolańskich, hrabiny Julii i jej męża Władysława. A wszystko na tle krajobrazów, które dziś wydają się tylko wizjami ze snów, tworami wyobraźni przepełnionej miłością do idyllicznej krainy dzieciństwa. To podróż w czasie, kończąca się dla wszystkich podobnie.